剧作以生动的笔墨充分地描绘了土地革命战争时期,诞生自闽西的红军独立营如何迈上武装夺取政权的道路历程。其中以陈姓地主家的长工李化成,受新思想影响、地主家少爷陈天佑为主人公领导的这支红色武装,不仅面临着强大而凶残的敌人——顽固的地主阶级和国民党反动军队,企图要扼杀独立营于摇篮之中,还因为队伍内部成员构成的复杂,存在着各种非无产阶级的思想。这些与建设一支革命军队不相适应的特征,在这支队伍中的红军战
剧作以生动的笔墨充分地描绘了土地革命战争时期,诞生自闽西的红军独立营如何迈上武装夺取政权的道路历程。其中以陈姓地主家的长工李化成,受新思想影响、地主家少爷陈天佑为主人公领导的这支红色武装,不仅面临着强大而凶残的敌人——顽固的地主阶级和国民党反动军队,企图要扼杀独立营于摇篮之中,还因为队伍内部成员构成的复杂,存在着各种非无产阶级的思想。这些与建设一支革命军队不相适应的特征,在这支队伍中的红军战士身上有明显的表现,即便是担当了独立营营长的陈天佑也是如此,染上了吸大烟的陋习;而从旧军队过来的军人唐运龙,沾染着种种与人民军队不相容的旧习气。这些方面意味着这支队伍需要在战斗中进行改造,其成长进步也必然经历着痛苦的蜕变过程。古田会议明确提出了“党指挥枪”和“政治建军”的宗旨。独立营在古田会议精神指导下进行整训有了明确的方向和灵魂,从而有效地提高了队伍的凝聚力和战斗力。
昨日的咖喱 明日的面包 里星野源演过了亡夫,所以gakki要演下亡妻吗,逃耻大换角
咖喱面包里面整部片子温馨治愈,片尾曲很棒,讲了在失去老公后仲里依纱执守了几年和公公后跟男同事发生新的感情和生活的变化,斯人已逝以什么样的态度继续生活下去都是个人选择,带来对生命、亲密关系、家庭的一些思考
在这剧里室毅找个新老婆我完全不介意~这样gakki又属于我一个人了>____
昨日的咖喱 明日的面包 里星野源演过了亡夫,所以gakki要演下亡妻吗,逃耻大换角
咖喱面包里面整部片子温馨治愈,片尾曲很棒,讲了在失去老公后仲里依纱执守了几年和公公后跟男同事发生新的感情和生活的变化,斯人已逝以什么样的态度继续生活下去都是个人选择,带来对生命、亲密关系、家庭的一些思考
在这剧里室毅找个新老婆我完全不介意~这样gakki又属于我一个人了>____<
抱歉,国庆期间实在没多少空余时间,导致第七集的文章一拖再拖,现在干脆7、8两集一起写了。
这两集可谓高潮连连,最后的收尾也相当令人满意。多数观众最在意的,应该是风暴的大起大落、纽曼议员身上的惊天秘密等等,可对我来说,触动最多的却是 抱歉,国庆期间实在没多少空余时间,导致第七集的文章一拖再拖,现在干脆7、8两集一起写了。 这两集可谓高潮连连,最后的收尾也相当令人满意。多数观众最在意的,应该是风暴的大起大落、纽曼议员身上的惊天秘密等等,可对我来说,触动最多的却是布切尔满是哀伤的救赎——正因为《黑袍纠察队》是一部没有完全正面角色的作品,这些人性上的光芒才更让人动容。 本剧在E7开头继续用现实代入虚幻:一个极度崇拜风暴、具有保守主义倾向的内向年轻人,被困在充满恐惧和仇恨的信息茧房里,天天被各种同质化新闻轰炸,变得越来越极端…… ★★★★☆ 善恶终有报,不是不报,时候未到。这部融合了鬼片,警匪元素的恐怖片创意十足,悍匪死后变为恶鬼投胎,双胞胎兄妹用尽各种办法想致警察死地,足够邪门。黄光亮扮演的凶犯更是演出了血腥味十足的暴力戏码,徒手抠出眼球,用牙咬断手指,结尾更是成为怎么也打不死的小强,与吕良伟饰演的警察进行了一场恶斗。其中抠耳朵一场戏更引起了观者的生理不适。影片结尾是光明的,大团圆的,但却让观众满意。因为正义终将战 ★★★★☆ 善恶终有报,不是不报,时候未到。这部融合了鬼片,警匪元素的恐怖片创意十足,悍匪死后变为恶鬼投胎,双胞胎兄妹用尽各种办法想致警察死地,足够邪门。黄光亮扮演的凶犯更是演出了血腥味十足的暴力戏码,徒手抠出眼球,用牙咬断手指,结尾更是成为怎么也打不死的小强,与吕良伟饰演的警察进行了一场恶斗。其中抠耳朵一场戏更引起了观者的生理不适。影片结尾是光明的,大团圆的,但却让观众满意。因为正义终将战胜邪恶,吕良伟坚持不放弃,终换来好的结果。郑则仕演的不错,和吕良伟很有火花。 疫情期间,医生这个职业被所有人用八倍镜观察着,他们的心血汗水和职业困境,所有人都看在眼里。 哪怕双手被消毒水冲洗到开裂,脸颊被口罩闷到红肿受伤,累到只能躺在地上休息,他们也没有抱怨过什么。 所以这个世界啊,哪有什么华佗在 疫情期间,医生这个职业被所有人用八倍镜观察着,他们的心血汗水和职业困境,所有人都看在眼里。 哪怕双手被消毒水冲洗到开裂,脸颊被口罩闷到红肿受伤,累到只能躺在地上休息,他们也没有抱怨过什么。 所以这个世界啊,哪有什么华佗在世,不过是平凡的人在尽力拯救别人。 刘海鹰就是这样一位医生,纪录片《脊柱医生》记录下了他的日常。 所有人都说刘海鹰很厉害,人送外号“天下神刀”。 他是北京大学人民医院脊柱外科主任,2011年成立了一个公益基金会——北京海鹰脊柱健康公益基金会,专门救助中西部地区看不起病的患者。 他跑去云南、青海给病人做手术,还和当地爱心人士联手行动,给基金会筹集善款,用于治病救人。 《乔家的儿女》最近热播,讨论度也很高。有人提问:“齐唯民对乔家兄妹那么好,为什么乔一成老是呛他呢?” 老实说,一成对齐唯民的态度,确实有点反应过度了。我是唯民我也委屈。但是如果把自己代入一成,没有几个人能比他做得更好。 一成对唯民的态度,不能单一地用一个词来概括。那是一种羡慕夹杂着嫉妒 《乔家的儿女》最近热播,讨论度也很高。有人提问:“齐唯民对乔家兄妹那么好,为什么乔一成老是呛他呢?” 老实说,一成对齐唯民的态度,确实有点反应过度了。我是唯民我也委屈。但是如果把自己代入一成,没有几个人能比他做得更好。 一成对唯民的态度,不能单一地用一个词来概括。那是一种羡慕夹杂着嫉妒,甚至,有时候在一成看来,唯民有一种“何不食肉糜”的困惑。 首先,唯民是一成的另一种人生。齐唯民和乔一成都是学习的料,而且文科都是强项,从某种角度上来说,他们是竞争对手的关系。 说一个极端一点的情况,俩人是同一年参加的高考,但是文科状元的名额只有一个,排除其他人,如果他俩条件相同,那么竞争就会很激烈。结果就是一个是状元,一个是“我考上大学了”。 在那个年代,考上大学是一件天大的喜事,是要宴请宾朋的。亲朋好友的第一句“恭喜”说给谁呢?自然是状元。对于另外一个,大部分情况下,大家会说:“唉呀,xxx也不错了,考的也挺好的。” 他人当然没有恶意,甚至是带着祝福来的。但是对于当事人来讲,这种没有恶意,甚至是无意中的区别对待,才更伤人。如果是恶意调侃,还可以回怼。因为你知道他们的好意,所以在亲自承受了这种伤害后,还得微笑着说“谢谢”。 回到一成和唯民身上。唯民的父亲是个温润谦和的人,母亲虽然爱唠叨,也有一些好面子,但是凭良心讲, 她是一个向上的人。唯民父亲病倒后,居委会给她安排扫大街,她说过:“就算是扫大街,我也能把你们供出来。” 唯民的父亲临终时,母亲说的最多的一个词是“谢谢”。唯民在这样的环境下长大,什么都不用操心,父亲病倒前,每天要做的就是学习。他温润,谦和,待人礼貌,身上没有戾气。唯民长成了父母喜欢的样子,也长成了一成羡慕的样子。 反观一成,父亲不仅不靠谱,还总是吸血。不仅在家里,在单位,在街坊四邻里的口碑都不好。高考之前,他熬夜复习功课,父亲嫌他浪费。父亲不仅不能像唯民父亲那样帮衬他,指引他,还要在他往上爬的时候,时不时地把他往下拉。 一成在成年之后,喜欢跟父亲对着干。我觉得,这当中除了有反抗父亲不合理要求的正义外,还有对自己童年时代遭遇的报复。上大学之前,一成没有能力反抗父亲,所以只能小心翼翼。但是那些在成长过程中的遗憾和欠缺,在长大之后,在有能力反抗之后,会加倍地爆发出来。 不仅是一成,人性就是这样,越强大,越不愿意在任何关系里委屈自己。亲情,爱情,友情皆是如此。 一成呛唯民,本质上还是发泄,唯民是自己的另外一种人生。一成大概无数次想过,如果自己是唯民,自己会是什么样。一成不仅要负责自己的人生,还要负责弟妹们的人生。唯民只需要对自己负责就好了。 说到唯民对乔家兄妹的好,我承认,物质上是很好。但是这种不分场合,不顾实际情况的给予,说实话,我不认同。 四美初中刚毕业,要去北京看演唱会。唯民给她钱让她去,丝毫没有考虑过万一遇到危险怎么办。一成在知道这件事情之后,第一反应是去找四美,他要保证四美的人身安全。这可能也是一成和唯民思想上的不同,唯民在温和的环境里长大,没有受过太大的挫折,所以,他理所当然地认为所有人都是好人。一成受过太多白眼,所以,在他潜意识,所有人都是危险的。 而且,还有一点,让一成对唯民不满。弟弟妹妹很多想做的事情,找一成商量时,总是被一成一票否决。但是如果找唯民,唯民会帮他们完成心愿。这就会造成一种后果,唯民每帮乔家弟妹完成一次出格的心愿,一成对他的不满就会多增加一份。 因为唯民不用承担责任,他只需要让弟妹们开心就可以了。但是一成不行,保护弟弟妹妹已经变成了一种本能。他要把所有的危险扼杀在摇篮里。 一成成长过程中,没有人指引,一切靠自己摸索。没有人告诉他,什么是对的,什么是错的。他只能用自己经历过的事情当经验,去教育弟弟妹妹。在他身上有用的东西,他教给弟妹。在他身上没用的,如果在弟妹身上发现苗头,直接扼杀。 粗暴吗?粗暴。过分吗?有点。错了吗?我觉得没有,方式是不对,但可以理解。 唯民认为开心最重要,一成觉得安全最重要。唯民觉得弟妹可以追逐自己想要的,一成觉得活着,或者说,有尊严地活着最重要。 一成总是呛唯民,还有一层原因。那就是脆弱。一成习惯了靠自己,他以为,拒绝别人的帮助,就可以证明自己。所以当唯民带着真心想要帮他的时候,他总是毫不客气地回怼,希望唯民下次能收回援助之手。殊不知,真正地强大,是大大方方承认自己就是有做不到的事情。 一成长大成人了,但是要真正地成长为一个男人,还有很长的路要走。 支持大勋。两个角色演的都特别的好。那么努力的去诠释自己想要呈现的角色。在婚姻酒、月光和翡翠项链的共同作用下,频繁在两个时代之间交替穿越的故事,时间的变化也改不了爱的力量。看到大勋的哭戏好有代入感。一往的支持大勋。希望那些没看过的可以看看。不要恶意的去诋毁主演们的辛苦。支持大勋。支持大勋。支持大勋。谢谢。 支持大勋。两个角色演的都特别的好。那么努力的去诠释自己想要呈现的角色。在婚姻酒、月光和翡翠项链的共同作用下,频繁在两个时代之间交替穿越的故事,时间的变化也改不了爱的力量。看到大勋的哭戏好有代入感。一往的支持大勋。希望那些没看过的可以看看。不要恶意的去诋毁主演们的辛苦。支持大勋。支持大勋。支持大勋。谢谢。 干脆把他宰了!!! 干脆把他宰了!!! 在我看来是一部三观很不正的片子,渣男出轨后放弃家庭了,等快死时,又想让大儿子原谅自己,并且接受自己同父异母的弟弟。一辈子都没出现,弥留之际还搞出这么多事,整片也犹如国产喜剧片那种风格的闹剧...这片最多只给三星了 半血缘兄弟(蓝光中英双字幕).Half.Brothers.2020.BD-1080p.X264.AAC.CHS.ENG.mkv 在我看来是一部三观很不正的片子,渣男出轨后放弃家庭了,等快死时,又想让大儿子原谅自己,并且接受自己同父异母的弟弟。一辈子都没出现,弥留之际还搞出这么多事,整片也犹如国产喜剧片那种风格的闹剧...这片最多只给三星了 半血缘兄弟(蓝光中英双字幕).Half.Brothers.2020.BD-1080p.X264.AAC.CHS.ENG.mkv 看十七岁的天空,过半了才发现主角a白家铁男的扮演者是演人鱼朵朵里朵朵丈夫的那个。总觉得他的脸孔和神态里都透着一种疲惫,像是美丽风景的照片,曝光不足。主角b的演员杨佑宁,形象很青春,笑起来带点傻气。他和主角a的嘴唇都是肉感的那种,吻起来舒服的样子。看片子的初衷,是研究两个人发乎真情的H是什么样子。感情是怎样发展的,忍不住跳过去了,说实话不是没有一点别扭的,我印象里的十七岁男生,大都像某配角似乎 看十七岁的天空,过半了才发现主角a白家铁男的扮演者是演人鱼朵朵里朵朵丈夫的那个。总觉得他的脸孔和神态里都透着一种疲惫,像是美丽风景的照片,曝光不足。主角b的演员杨佑宁,形象很青春,笑起来带点傻气。他和主角a的嘴唇都是肉感的那种,吻起来舒服的样子。看片子的初衷,是研究两个人发乎真情的H是什么样子。感情是怎样发展的,忍不住跳过去了,说实话不是没有一点别扭的,我印象里的十七岁男生,大都像某配角似乎没发育完全般,脸上还有小豆子,或是像另一个配角,什么都成熟了除了智商= =。不过也只能是印象而已,大多数人过去了的年纪,杨佑宁近距离放大的脸让人羡慕,谁在十七岁可以和爱人大被同眠看他的微笑醒过来。话说回来,感情的桥段都嫌老套,且男女皆宜,不过这种事情也计较不来。看了简介评论在看内容回过来看标题,觉得真是切题,顾名思义的青春片。没有背叛没有替代没有不可抗力没有意外事件。太简单,太直白,太年轻。年轻所以不管不顾,年轻所以不甘轻率,年轻所敢作敢为敢爱敢恨,去寻找去追求去付出去得到,去亲密去伤害去追回去弥补,去爱,并相信。怎么可以这样轻松,在连正统男女配都要痴男怨女受尽九九八十一难方成正果的时候,他们倒吵吵闹闹的happy着。也别问怎么了,因为正青春。其实都知道禁忌的感情总不够幸福,不伤害别人就伤到自己。可这话题太沉重,他们太年轻,能快乐几时就快乐几时,别管它青春散场。相比我们不够勇敢的现实,更容易接受的是我们不再年轻。所以,别人在起起伏伏方死方生,而他们,年轻的家伙们,做爱做的事情去罢。如果青春是光线,那么生活问你,面对冲不破的黑暗,你有多勇敢。 “Nothing holy is free”一出来,摩门教背后的父权社会体系就很赤裸裸了,但进化到今天可能淡化了一部分性别冲突,所以全世界仍然有这么多虔诚的信徒(我高度怀疑即使告诉你这个教不把女人当人看,也还是会有很多人被洗脑加入)。可笑的是,对妇孺弱小拳脚相对,对真枪大炮唱起圣歌的这么一个虚伪的教,面对现世的不满居然只是:我拒绝缴税!我要求恢复白人至上!我要求恢 “Nothing holy is free”一出来,摩门教背后的父权社会体系就很赤裸裸了,但进化到今天可能淡化了一部分性别冲突,所以全世界仍然有这么多虔诚的信徒(我高度怀疑即使告诉你这个教不把女人当人看,也还是会有很多人被洗脑加入)。可笑的是,对妇孺弱小拳脚相对,对真枪大炮唱起圣歌的这么一个虚伪的教,面对现世的不满居然只是:我拒绝缴税!我要求恢复白人至上!我要求恢复一夫多妻!(Really?就这点追求?何必in the name of God. ) Allen说的那段话算是全剧主旨——“All that personal revelation is just men listening to their own selfish desires and calling it God so they can justify anything.” 整体来说,这是一部很有质感的剧。剧情有节奏,色彩协调统一,演员个个能打,关键是主题选得很妙,其实宗教犯罪这种题材不算新颖,但能在一个如今依然传播的、并不被普遍认为是邪教的宗教身上挖出这么多精彩的内容,看的很过瘾。彻底粉上Daisy,一如既往的beautiful and strong,不过这部剧里听着好像没有伦敦口音,神奇。 就是不知道摩门教徒们会不会去看?看过的摩门教徒们现在人还好吗? (修改版载于虹膜公众号。没看完不打分,要打就是一星。) 《玉楼春》扑街,很多人表示喜闻乐见。 (修改版载于虹膜公众号。没看完不打分,要打就是一星。) 《玉楼春》扑街,很多人表示喜闻乐见。 还是有人不知道,这是一部完全由于正主导的古装剧,只是因为众所周知的原因,他这次没法复制以往大张旗鼓的宣传,只能靠「口碑」来传扬了。 讲到宋氏三姐妹,我觉得不可不提的就是她们的父亲——宋耀如。 这部剧以历史为依据,用艺术的形式展示了宋耀如跌宕起伏的传奇人生。 最初知道该剧拍摄是因为在剧中饰演少年宋耀如的演员胡先煦。在《小别离》中,胡先煦的演技我们有目共睹。一直很欣赏有少年感的人,意气风发,洒拓尽显。胡先煦将少年宋耀如的活泼天真和与生俱来的责任感表现得淋漓尽致。 此外,该剧不管是从立意还是 讲到宋氏三姐妹,我觉得不可不提的就是她们的父亲——宋耀如。 这部剧以历史为依据,用艺术的形式展示了宋耀如跌宕起伏的传奇人生。 最初知道该剧拍摄是因为在剧中饰演少年宋耀如的演员胡先煦。在《小别离》中,胡先煦的演技我们有目共睹。一直很欣赏有少年感的人,意气风发,洒拓尽显。胡先煦将少年宋耀如的活泼天真和与生俱来的责任感表现得淋漓尽致。 此外,该剧不管是从立意还是人物;也无论是故事还是思想,都有着弥足珍贵的现实意义和教育意义。 《宋耀如·父亲》是一部“主旋律”题材的历史人物剧。对于二十岁左右的我们来说,这样题材的剧往往很难激起我们追剧的兴趣。而这部剧胜在它的历史选材是新颖的,这是一段教科书上鲜有涉及的历史。 常言道:乱世出英雄。 宋耀如就是在19世纪末中华大地动乱频仍、狼烟四起的时候崛起的。 我们大多人对宋耀如的了解,仅仅停留在:他是宋氏三姐妹的父亲,是宋氏家族的奠基人,是中国民主革命的先驱。 观者通过《宋耀如·父亲》,能了解到他的奋斗历程,以及知晓他培育的一门俊杰。他支撑了这样一个声名显赫的大家族,也深刻影响了半个世纪的近现代中国。 《宋耀如·父亲》将人物刻画的真实且饱满,很“接地气”,没有刻意夸大。这是真实动人的故事。 当片尾熟悉却又比以往更深沉的男声演唱的《YOU RAISE ME UP》响起时,你有没有动容,心中是否有一丝激情燃起? 愿我们能在该剧放映中,学习宋耀如在我们这个年纪,甚至在更小时就有的真诚善良的品格,乐观的态度和拥抱新生活的勇气。 写于三年前。 说一下和这部剧的机缘。最初是很喜欢Jane的歌,可能是一个随意点开了MV,只是觉得颜值很高很好看,就把每首歌的mv都看了一遍,发现男女主是同一个人,似乎在讲什么故事吧,之后告一段落。前一阵又翻出来看,想搞懂这几个MV的顺序。发现这的确是在讲述一个爱情故事——陈浩然与高小曼的爱情故事。 从初识、分手到重遇。《哪里只得我共你》 《只是感觉失了踪》 《经过一些秋与冬》。依旧是偶然在一个不相干的mv 说一下和这部剧的机缘。最初是很喜欢Jane的歌,可能是一个随意点开了MV,只是觉得颜值很高很好看,就把每首歌的mv都看了一遍,发现男女主是同一个人,似乎在讲什么故事吧,之后告一段落。前一阵又翻出来看,想搞懂这几个MV的顺序。发现这的确是在讲述一个爱情故事——陈浩然与高小曼的爱情故事。 从初识、分手到重遇。《哪里只得我共你》 《只是感觉失了踪》 《经过一些秋与冬》。依旧是偶然在一个不相干的mv上看到了男主的名字,馬志威。才在他的微博上看到了这部剧,发现依然是和女主搭戏。只喜欢玛嘉烈和大辉的戏份,两人初识也是像MV中一样的偶然。刚开始是真的很甜啊,喜欢馬志威的酒窝,每一个桥段都好像经历过,或者想找个人来经历。可看到第七集就反转了,不想看了,只想留在甜甜的地方。 这电影真的太假 槽点太多 就说你跟盗墓有啥关系 就刚开始三个人盗墓死了 后面全是瞎扯 你最后整个大蝎子被男主一刀戳死 那请问前期男主把那帮倭寇杀光不好吗 我还以为最后能来个僵尸啥的 真的他最后给我来了个相信科学 编剧真的退休吧 你这脑袋里天马行空的 看不下去呀铁子 最后墓穴里一点宝藏都没有 就来个啥扒人家的铠甲过上了幸福日子 这是爆装备呀 ?? 这电影真的太假 槽点太多 就说你跟盗墓有啥关系 就刚开始三个人盗墓死了 后面全是瞎扯 你最后整个大蝎子被男主一刀戳死 那请问前期男主把那帮倭寇杀光不好吗 我还以为最后能来个僵尸啥的 真的他最后给我来了个相信科学 编剧真的退休吧 你这脑袋里天马行空的 看不下去呀铁子 最后墓穴里一点宝藏都没有 就来个啥扒人家的铠甲过上了幸福日子 这是爆装备呀 ?? 这个电影里,女主角伊娃的饰演者有三处我很喜欢的表演。 第一处是房东告诉她,在写的“讣告”主角曾经写过的文章,他提到那些“出色的女演员们”的前卫,这一点引起了伊娃的兴趣,她放下了手中的水杯,更为关注的去倾听; 第二处是她巧遇自己的邻居奥尔卡,谈及昨晚在路边看过奥尔卡的表演,奥尔卡问她喜不 这个电影里,女主角伊娃的饰演者有三处我很喜欢的表演。 第一处是房东告诉她,在写的“讣告”主角曾经写过的文章,他提到那些“出色的女演员们”的前卫,这一点引起了伊娃的兴趣,她放下了手中的水杯,更为关注的去倾听; 第二处是她巧遇自己的邻居奥尔卡,谈及昨晚在路边看过奥尔卡的表演,奥尔卡问她喜不喜欢,她有一个防御性或者逃避性的动作,就是退后了一部更接近回家的大门,并且用手轻轻的抵住; 第三处就是通过声音、剪辑和表演互相完成的,她在电影院门口遇到“前任”,他进去后,她停留在原地,电影里用下一场戏写日记的旁白先剪辑进这场戏的尾声,她有一个转头的动作, 我认为她听见了什么。 这三处表演很微妙,它们在电影中展现了伊娃的境遇。 电影一开头就充满了诗意,落霞与孤鹜齐飞的即视感,围绕着氤氲的灯光和烟圈。 黑乎乎的怕不怕 有点,现在不怕了 祝新导演说可以像解一个谜一样看这个电影,这真的是需要的吗?这个电影是一首诗,把它当成一个谜语,简直是一种文体的降格。 杭州人民对很多场景都很熟悉,看的时候想起了淡蓝琥珀,想起了过春天。想再去花鸟市场买条鱼,想再去湖心亭划一次船。 电影一开头就充满了诗意,落霞与孤鹜齐飞的即视感,围绕着氤氲的灯光和烟圈。 黑乎乎的怕不怕 有点,现在不怕了 祝新导演说可以像解一个谜一样看这个电影,这真的是需要的吗?这个电影是一首诗,把它当成一个谜语,简直是一种文体的降格。 杭州人民对很多场景都很熟悉,看的时候想起了淡蓝琥珀,想起了过春天。想再去花鸟市场买条鱼,想再去湖心亭划一次船。 花圈店的老板娘被捅了,在店里干了二十多年,这种事情也干得出来,一开始只听取了后半句理解成了别的意思,这就是语境。 国人很多长辈对晚辈的教育与沟通,都是在饭桌上进行的,让我想起了李安的家系列,我小时候吃饭不端着饭碗也要被妈妈说的,有时碰上妈妈心情不好还会用筷子打手掌教训我,说是给我做规矩。 某年某月的某一天 就像一张破碎的脸 难以开口道再见 就让一切走远 太阳很大把眼睛晒迷了,有些东西一会儿消失一会儿又出现,我顶着太阳看着,万一有什么错过了也不觉得奇怪。 一边不知所云,一边不可名状吧 这个片子是在导演20岁时候拍的。映后谈有人说,导演像是在盲人摸象,用影像去触碰陌生的黑暗的物体 然后用电影呈现出来的时候,可能是另一个模样。还有这部电影关于“波”的解读,男主叫小波,划船时水波纹的重叠与交织,电视画面的电波。可能每个人的名字,小物件都是每位观众去解读它的入口。大步向前
亮点:笑点跳脱(小鸵鸟、钱嘉乐“卓别林式”杀妻篇)、配角不错(井柏然、廖启智、江一燕)
吐槽点:影帝加盟,有实力却没突破;剧情紧凑,有爆点却不顺畅;感情线明显,有结果却没过程。
看这部戏是冲着刘青云去的,影帝
亮点:笑点跳脱(小鸵鸟、钱嘉乐“卓别林式”杀妻篇)、配角不错(井柏然、廖启智、江一燕)
吐槽点:影帝加盟,有实力却没突破;剧情紧凑,有爆点却不顺畅;感情线明显,有结果却没过程。
看这部戏是冲着刘青云去的,影帝还是影帝,仍带着他拍《七月十四》的那股傻傻侦探劲。这似乎的刘青云惯有的风格,思维一直跳跃其实心细如尘,无需演得一身正气却也博有眼缘。谢霆锋方面,因为剧中早已设定他的枪技入神,百步穿杨。所以,少了生死搏斗的场面,也没有感情戏的发挥,效果如何,可想而知。杨幂方面,简直就是这部戏的败笔,镜头留在她身上的特写太多,却没什么内容~~~
剧情最后回归一个“能否用不公义换取公义”这个千古不变的话题,其实剧情已经有了提升。再加上对终极大Boss的猜想,所以内容还是有的,可以小琢磨一番。可惜剧情的连接,就像司机狂飙车一样,虽然最后终点不错,可惜司机一路大拐弯,跳了一点,过度不够顺滑。像是霆锋跟杨幂的感情铺垫,前前后后就用一场床戏串联,少了~~
还有,别对床戏抱任何期待,杨幂自《志明与春娇》后,似乎跳不出新套路,每每总是精灵机警,长腿大胸,真是单调了点。
总得来说,剧情还是可以,不妨一看,不过,要想跟上一颗子弹比,那可就少了点功力了。
电影进行了没多久,张涵予扮演的神父消失了,蒂姆?罗宾斯也消失了,冯小刚开始以庞大的野心拆解国民党内部的腐朽:元首不察民情、军队恃强凌弱、军需官大发国难财、政协主席随波逐流……而另一边,则是饿殍遍地、横尸遍野,难民卖妻卖女。偌大的国家,只有负能量,看不到任何希望和救赎的可能性,让这部电影成为极不愉悦的观影体验,或者说,冯小刚知道如何去营造一场震烁历史的苦难,但他不知道如何去谄媚这个世界的崇高
电影进行了没多久,张涵予扮演的神父消失了,蒂姆?罗宾斯也消失了,冯小刚开始以庞大的野心拆解国民党内部的腐朽:元首不察民情、军队恃强凌弱、军需官大发国难财、政协主席随波逐流……而另一边,则是饿殍遍地、横尸遍野,难民卖妻卖女。偌大的国家,只有负能量,看不到任何希望和救赎的可能性,让这部电影成为极不愉悦的观影体验,或者说,冯小刚知道如何去营造一场震烁历史的苦难,但他不知道如何去谄媚这个世界的崇高。
我不知道具体为什么,冯小刚会拍这么一部饥寒交迫的电影,倘若《唐震》还能关乎时代热点,那么《一九四二》作为早被人忘却的历史,看上去并没那么大的票房效应,而且前者尚有“抗震救灾”的这个谄媚点在,后者大概就只有赤裸裸地苦难呈现了,再说冯小刚的心狠,不像李安那样含蓄地隐藏犯罪现场,所有的暴力场面,包括野狗撕咬尸体,瞎鹿被热锅烹煮、横穿栓柱后脑的武士刀,都有些不忍目睹。整部电影,冯小刚就是在没完没了地将人物推向火坑,这是标准的电视剧风格的文本,以刻意强加的矛盾,调动观众情绪,剧力单薄,没有想象空间和题材的厚重感。
而且《一九四二》的出发点和《唐震》都很是可疑,面对这么一个苦难的题材谈票房无论如何都是一桩可耻的事,何况,要同时符合主旋律、商业片和艺术性的三重条件,本就是痴心妄想,到底终归是个“三不靠”。冯小刚从来不是一个有明确的美学风格和标志化镜头语言的导演,也不是一个有悲天悯人情怀知识分子。他的电影几乎都是市井的俗语,最有价值的 “冯氏幽默”,实则是谄媚化的笑料拼凑的一招鲜,和加长版的小品无异。所以一旦到了《一九四二》这样的大背景下,冯小刚立刻暴露出自己的贫瘠和浅薄,他无法从这个灾难的背后挖掘出人性化的东西,也无法理解如何去面对这段历史。整部电影,他除了刻意强化苦难,实际束手无策,信仰本可以成为支撑和救赎的力量,但神父的布道没有被展开,反而显得多余,而政府的腐败描写,在某种程度上也算是为了避免文本单薄而刻意强化的副线,实际上如同半部记流水账一样的《建国大业》,它和难民逃荒的主线,其实并未形成强有力的交互性。
负能量的另一个表现是,电影里没有一个道德化的人物,作为长工的瞎鹿又偷又抢还卖女儿,拉车的拴柱以两块饼干诱惑欲占东家女儿便宜,而那个地主老东家经历了家产从有到无,竟被冯小刚定义为一个严格意义上的受害者,这种倾向,从一开始就有失偏颇,包括徐帆这个角色,被塑造成半坚贞半可怜的形象,实际上是有意拔高。在这部电影里,她的自行出卖,包括东家女儿的自我出卖,在为家人换食粮的同时,未必不包含了个人解决温饱问题的原因,实际上都存有私心,这就让她们身上的悲情色彩大大减低,而那场姑侄拜天地的情节转换迅猛而扭曲,实际上和《唐震》中徐帆下跪的那场戏异曲同工。而拴柱虽然是死在日本人的刀下,但那不是民族意识观的反抗行为(假如不是风车事件,他亦有做汉奸的可能性),而更像是一场风车引发的“天下无贼”式的血案。甚至纽约时报的记者白修德也不单纯,他经历过炮火洗礼和饥饿的边缘,但那是他的职业,很重要的一个目的就是要获得普利策奖。李雪健扮演的河南政府主席李培基本可算个正面人物,但他虚弱、迂腐,无法承担起整部电影里的希望与救赎的责任。
很多电影都描写过苦难,但并存的是希望的抗争,《金陵十三钗》就是不分贵贱毅然赴鬼门关的气节,这种崇高的东西,《一九四二》一点都没有。冯小刚或许也曾顾虑过电影里的人性善恶,但分给疾病中的阿嬷一升小米,在芦苇丛里换条裤子,似乎就是理想主义的荣光了,冯小刚总把眼光聚焦在这种鸡毛蒜皮的小处,自然也难有顾全大局的胸怀。《一九四二》是一部没有气节,没有想象,没有灵魂的电影,且完全是拼凑化的文本,冯小刚的小聪明一直凌驾在叙事之上,他的电影从来都是节节低俗的谄媚,就算在这部题材严肃的制作里都没忘了那些浅薄的幽默,不幸的是,这些幽默不但无法调和电影本身的沉重,还让这部电影从根本上变得更轻佻。
倘若一个导演在以诚意拍一部电影,那么里面必然有他坚信的价值观,这种东西,李安有,张艺谋也有,甚陆川都说自己有,至少他们能找到一个论点,去解释它的崇高,哪怕是用谄媚的方式,但《一九四二》中的冯小刚,若无米之炊,也只好拿着放大镜数落着那一颗接一颗的伤疤了。这犹如是拿苦难来贩卖,那些刻意强化的苦难,实际上是为了发更多的国难财,这个从来都只把票房挂在嘴边的人念叨的不是良心,而是利益,他从来不懂什么是电影真正意义上的精神寄托。
所以,《一九四二》根本上是一部很无耻的电影,我们也有理由怀疑它创作的严肃性,就像那些一百多天后仍然白白胖胖的难民晃在银幕上,很恶心,也很瘆人。
胶爆头嘅吴镇宇先係吴镇宇嘛,佢会抢劫,佢会杀人放火,会踎监,会枪战,但唔应该揸飞机去英国拍拖。
好老实讲,用学院派观点去睇,呢部戏不折不扣应该被列入烂片行列,夸张嘅表演,唔专业嘅后期,粗糙嘅特效,还有充斥住嘅粗口。但拧转头一睇,呢个唔正係上个世纪港产片大行其道嘅时候佢哋都或多或少有嘅特点么?係彭浩翔同杜琪峰两位地
胶爆头嘅吴镇宇先係吴镇宇嘛,佢会抢劫,佢会杀人放火,会踎监,会枪战,但唔应该揸飞机去英国拍拖。
好老实讲,用学院派观点去睇,呢部戏不折不扣应该被列入烂片行列,夸张嘅表演,唔专业嘅后期,粗糙嘅特效,还有充斥住嘅粗口。但拧转头一睇,呢个唔正係上个世纪港产片大行其道嘅时候佢哋都或多或少有嘅特点么?係彭浩翔同杜琪峰两位地方派大佬都北上搵钱,佢哋嘅电影中都出现普通话嘅时候,有一个从前专门编烂剧嘅人凭住全粤语嘅班底,拍出一部香港人自己嘅诚意作品,实在令呢个晚上充满惊喜。
电影就係讲一个《那晚半夜,我坐上了旺角开往牛潭尾的红VAN》嘅故事。连最后生嘅谭耀文都已经45岁嘅中坑抢劫团将一部十六座小巴改成冲锋车,扮差佬抢劫,但呢次唔係讲PTU,亦唔係无间道,而係玩黑色幽默搞笑,所以心照不宣我哋都可以估倒跟住发生乜嘢。味道就在于呢班已过不惑嘅中年人佢哋都有作为一个小市民嘅羁绊,亲情、爱情、兄弟情,所谓盗亦有道,半世人嘅经历令佢哋都稍微对人情同世界有咗更深嘅领会,唔再係杀人唔眨眼嘅悍匪,亦就因为呢种羁绊令再恶嘅人亦有咗向善嘅心,终于最后假警察做咗一轮真差佬,真正“替天行道”咗一回。
电影最大嘅亮点在于台词够地道,古巨基揸小巴嘅吐槽同爆粗,还有吴镇宇最后要去鸭脷洲将三叔公条龙舟改军舰抢返“我哋个岛”返嚟为国争光嘅彩蛋都劲搞笑,实在佩服香港人嘅思维,所谓烂编剧,怕且係因为佢编出嘅剧冇办法用正确嘅语言去表达啫。
诚意之作,精彩,充满惊喜嘅港产片味道,推荐俾讲粤语嘅小伙伴,唔收藏。定制衬衫形制的部件要素、色彩倾向、图案类型、面料品质和独特的工艺比任何一种主服(如西服、礼服等)都能够表现出明显的个人修养和社交取向。——刘瑞璞
定制衬衫形制的部件要素、色彩倾向、图案类型、面料品质和独特的工艺比任何一种主服(如西服、礼服等)都能够表现出明显的个人修养和社交取向。——刘瑞璞
我在亚马逊上有个看电影的账号,很多
我在亚马逊上有个看电影的账号,很多德语电影随便看,昨晚搜文艺片时恰好看到钟丽缇的《色戒》,奇怪咦为什么会归到严肃文艺片这个类别里来,觉得封面很美就点开看,才发现就是严肃文艺片好不好,而且很缓慢,缺少戏剧性高潮,用我表哥的话说就是“文艺得令人发指”。
上豆瓣查,这片子2001年出的,那正是互联网没有那么普及,小黄碟还很有市场的时候,这电影大概就冠以“色戒”,“钟丽缇”这样醒目的标题,被放在各种小黄碟中神秘兮兮地出售了。那真心是埋没了这部认真的电影,埋没了钟丽缇有诚意的表演。
这部片子在华语区“被色情”了,但是在IMDb上,评分高达8,4
首先,它就不该叫《色戒》,而该叫《轮回》,Samsara——可是叫轮回不好卖嘛……其次,即使有香艳镜头,在两个多小时的影片中占得比重也很小。钟丽缇演的是一个朴实的藏女,不施粉黛,神情自然,有种天然的勃勃生机,令我对她刮目相看——原来她也可以演平实的角色。
片中,男主达世是个从小在雪山庙宇中修炼的和尚,不知红尘为何物,他聪慧精进,又刚完成艰难的三年闭关苦修,正快要成为一个得道大僧,不料他却在此时动了凡心,好奇凡俗生活,夜间睡梦不宁,被同室察觉,告知师父。师父还想最后挽留一把,便遣他去找另一位住在悬空寺的老僧。老僧持言语戒,笑而不语,呵呵呵从一个匣子里掏出“春宫图”来给达世看,达世惊心又困惑之间,老僧又呵呵呵,暗示他,对着蜡烛看。达世对着烛光一幅幅细看,才发觉每一副香艳图景透了光,竟都是骷颅白骨……
可达世即便知道都是骷髅白骨,还是要追求的。他的一番言语,彻底断了师父挽留他的心。他说,悉达多之所以可以舍弃人间繁华,离娇妻幼子出家,因为他已经拥有过,品尝过了,先有大欲,才能悟空。我生长在世外,都不知道什么是“色”,怎么可能理解“空”呢?若不让我去凡尘走一遭,我如何理解自己所学的东西?
达世于是来到村庄,和琶玛(钟丽缇)结婚育子。片子快到结尾,都没有发生什么大事(不仅让想看香艳的人失望,估计也让想看精彩的人失望了)。电影节奏似乎故意要契合那种原生态的沉缓生活节奏(其实山下已是截然不同的时代了)。男女主只是悠悠过着日子,而男主达世越来越远离自己原来的信仰,沉溺到世俗的“贪嗔痴”中去:为了利益与人斤斤计较,甚至大打出手,招来祸事;虽然爱着妻子,可面对不断挑逗自己的印度女工,心痒难耐,终难把持……倒是女主琶玛,温和坚定地守护着那份淡泊宁静。当孩子随父亲从山下城市归来,捧了一手现代玩具时,琶玛一把将这些吵闹的塑料玩具扔开,让孩子继续玩传统的木玩具。她还在游戏中,教给孩子们朴素的哲理:“一切终将流向大海”。
快到结尾时,观众期待的高潮终于来了——和商业敌人的矛盾白热化,男主和印度辣妹也终于床戏了。只是这段床戏的挑逗意味被“随时可能发生点什么”的紧迫感压倒——房梁咯吱咯吱响,铃铛声由远及近。我想的是,完了完了,琶玛要回来了,要伤心了,要撕逼了……还有,房梁会不会突然断掉压下来?
但是都没有,这一出出轨事件,竟这样波澜不惊地过去了。可是,印度辣妹明明是露了马脚的呀……
婚也结了,娃也生了,钱也赚了,架也打了,轨也出了……这些大欲,男主都经历了,于是终于觉得没意思,不过如此了。师父的一纸遗书,让他彻底下了回归世外的决心。于是,像悉达多一般,他望着熟睡中的妻儿,偷偷离了家。
归途用格外美丽的镜头语言来表达,体现男主此时的不染纤尘:雪山,旷野,秋林,清湖……可是在通往僧院的路上,他碰到了最后一道阻碍:妻子琶玛。
琶玛声泪俱下地说,你们男人求觉悟,为什么都要牺牲了女人?悉达多受世人景仰,可是谁在乎过他妻子的感受。这个可怜的女人,余生就要在寂寞无援中度过了……离开孩子这种事,只有你们男人做得出来,我是绝对不会离开孩子的。
说得男主大怮,几欲随女主归家……可是突然一下,女主竟不见了。
这段我没看懂,上网查了一下,才知道密宗里,女性觉悟者,叫“空行母”。琶玛凭空消失,就是空行了。
琶玛原来是一个,比她丈夫道行更高的人——回想起她日常生活中的种种,的确是。印度小三的事她真的不知道么?是她真的傻,所以从头到尾都和印度小三友善相处么?当然不是,有情女子,对情爱岂有不敏感的,只是装不知罢了。
她的假装不知,倒不是柔顺女子维护丈夫的“德行”,而是她对人性的“明白”。不管达世出轨,还是出家,琶玛都明白一点:人间事,只有当事者亲身经历,自己了悟,旁人说了无用的。
对于琶玛而言,修行,觉悟,空明,皆可存在于对家庭,对丈夫孩子,对周围人的爱之中——空相不是虚无,而是实实的爱。她得丈夫却非要躲到红尘之外,才能定心,那就由他去吧。
达世还俗时,大觉者师父拦不住;达世再次出家时,空行者妻子也拦不住。
一个人的成长,只能自己去经历,去渡劫,去还债,去完成,由执着到放手,由色至空,谁也替代不了;旁人即使道行再高,也只能眼睁睁看着。
微信图文版:
http://mp.weixin.qq.com/s?__biz=MjM5MDMyMjQ0Nw==&mid=400840730&idx=1&sn=caa87750fcc216c8227a748f522db355#rd
如果说那是她失恋后的一时赌气,那在后来锅碗瓢盆的日子里,她脸上时时刻刻显露的幸福表情,难道是装的不成?
如果我是云芳,决不会嫁给他,就是嫁了也不会快乐,得离!迟早的!
记得大一在学生会当宣传部部长,因为不善管理,被学生主席叫
如果说那是她失恋后的一时赌气,那在后来锅碗瓢盆的日子里,她脸上时时刻刻显露的幸福表情,难道是装的不成?
如果我是云芳,决不会嫁给他,就是嫁了也不会快乐,得离!迟早的!
记得大一在学生会当宣传部部长,因为不善管理,被学生主席叫去谈话,他问我:“你想要的是什么?” 我不记得他当时一连串的说了些什么唾沫星子是怎么飞到我脸上的,但我深刻记得当时哑口无言的窘迫。
此后再有人问诸如此类的问题就在大脑内搜索看过的名言警句搪塞过去。
可你要再问我就哭出来了,说真的到现在我连自己想要什么都不知道。
幼年被关在家的时候,扒着窗户仰脖子神情严肃整个整个下午的看天空,那些情绪和企盼泄露我的不安分。
早晚我会离开这里,会改变平淡乏味的一切,会证明他们说的都是废话。
滑稽的是当我忆往昔峥嵘岁月,突然发现我证明了他们说的都是真理。
生活其实有时比生死更是一种考验。
后来,就是不再看娱乐报道,不再幻想有外星亲戚将我带走的后来,
张大民在渐渐可亲可爱,甚至浑身充满男性魅力,是个爷们,纯的,不用打肿脸冒充,人是真胖子;
我想如果我是云芳也会嫁给他的,心怀感激充满爱意的,
嫁给那个圆滚滚的身躯和一笑就看不出眼睛长哪了的脸;
嫁给那个永远闹哄哄不知疲惫的压缩微型平房。
连我自己都不清楚到底是什么让我茅塞顿开,总之鸽子在屋顶呼啦啦飞过的日子,就酸了鼻子。
不敢说自己经历了怎样的腥风血雨遭受了如何的摧残打击,总体来看,我的人生进行至此,是平稳而幸福的。上学的时候好好读书按时回家不早恋不挂科,毕业后直接在实习的公司工作,从南调到北,漂漂欲仙。
现实教训让我醍醐灌顶的时候不多。
虽然前途和沉默的大多数一样暗无天日,爱情和呐喊的大多数一样遥遥无期。
至少家人朋友整体上健康平安,吃穿不愁。我已然双手合十安平乐道。
每当有人惊诧我对衣食住行要求的简单,发出“真好养活呐”的感叹,我就想说:
不是的其实我一点也不好养,我想要的钱都买不到。
那是大民一样的家,总有姨婆们七嘴八舌的碎碎念和乱七八糟的繁杂琐事,来打乱我间歇性的情绪低落;
那是大民一样的老公,在狗血的现实面前积极乐观,腰杆子挺得直嘴里有话手上有力;
那是大民一样的生活,看着万家灯火的时候只有加快脚步,没有闲暇伤感;
春夏秋冬又一年,年年岁岁朝朝暮暮人如故。
原来我想要的,就是一直以来渴望逃离的父辈,就是温情脉脉的人间烟火。