三个硬币来算命,从小景别到大景别,来展示环境,显得大师不太专业特写瓜子壳,侧面突出金总等待时间很长仰拍坐在迈巴赫上的苏新推镜头拍摄被遗漏下的U盘,结果直接让原来未签成的合同直接成了仰拍王经理蹲在屋檐之下,很讽刺快节奏剪辑苏新的幸运且成功的生活许梦谣在歌唱时整个人都在发光一样不幸运是因为连锁反应,不幸运才是人生常态
三个硬币来算命,从小景别到大景别,来展示环境,显得大师不太专业特写瓜子壳,侧面突出金总等待时间很长仰拍坐在迈巴赫上的苏新推镜头拍摄被遗漏下的U盘,结果直接让原来未签成的合同直接成了仰拍王经理蹲在屋檐之下,很讽刺快节奏剪辑苏新的幸运且成功的生活许梦谣在歌唱时整个人都在发光一样不幸运是因为连锁反应,不幸运才是人生常态
本来是不想浪费时间写影评的,但是真的不能忍,在这里必须得问几句:
1、开头的迷之枪战和后面的情节有什么关系?
2、电影开始30分钟还不知道各个主演姓甚名谁?
3、大黄和小黄那句“用你长在屁股上的脑袋”的台词确定不是开玩笑?
4、配乐确定是一部犯罪悬疑片该有的吗?
5、警察和绑匪最后的枪战确定不是在逗观众玩吗?从白天打到
本来是不想浪费时间写影评的,但是真的不能忍,在这里必须得问几句:
1、开头的迷之枪战和后面的情节有什么关系?
2、电影开始30分钟还不知道各个主演姓甚名谁?
3、大黄和小黄那句“用你长在屁股上的脑袋”的台词确定不是开玩笑?
4、配乐确定是一部犯罪悬疑片该有的吗?
5、警察和绑匪最后的枪战确定不是在逗观众玩吗?从白天打到晚上随身带了几百发子弹吗?
6、最后片尾的彩蛋的意思我实在分析不出来,确定不是拿来充数的吗?
问题还有很多很多,我已经无力吐槽了。虽然本人观影也不算很多,但大大小小的片子也看过不少,这种水平还好没拿去院线上映,不然不得被骂个狗血淋头?
本来《现场直播》这个片名,可以创作出很棒很精彩的故事,但这部真的很令人失望,还浪费了这一票演员,阚清子、莫小棋、张晓龙,还有老戏骨石兆琪张国柱,这些可都是演过爆款剧和电影的演员啊。许绍洋这么久没出来想翻红就接这种毫无逻辑漏洞百出的烂片吗?就这么缺钱?
编剧和导演麻烦你们了,如果因为审查和内容问题这个拍不了那个拍不了,干脆就别拍啊。要么就重新好好去打磨剧本,不要整那些尴尬到爆炸的台词和人设,来辣观众的眼睛,侮辱观众的智商好吗?!缺啥,赶紧去补啥,真的,艺术是需要天赋的,只是自己喜欢是不行的啊!
说真的,我不知道这1个半小时是怎么看过来的,强忍着无数次关了它的冲动,想着:说不定后面会反转呢,说不定后面就精彩呢,但我真的想错了。它没有反转,也没有给我惊喜,我在观看过程中内心没有任何紧张的感觉,只想把编剧导演揍一顿。
越写越生气,就这样吧,哎。
一线卫视台黄金档很久没有放这么差的电视剧。真的太差了。演员请的都还是有号召力的,钱花了,为什么不能好好搞个剧本?整篇假大空,没有任何事件推进,就是不断的不同场景不同角色,坐着!对话!发生过什么,靠聊天说出来,打算干什么,靠聊天说出来,全篇坐着,说!那起码你把对话语言设计风趣一些吧?又土又尬,五六年前的网络流行语,鸡汤,再就是“真正的寂寞” 妈呀 你平时跟人这么说话?没有文字功底不可怕,可怕的
一线卫视台黄金档很久没有放这么差的电视剧。真的太差了。演员请的都还是有号召力的,钱花了,为什么不能好好搞个剧本?整篇假大空,没有任何事件推进,就是不断的不同场景不同角色,坐着!对话!发生过什么,靠聊天说出来,打算干什么,靠聊天说出来,全篇坐着,说!那起码你把对话语言设计风趣一些吧?又土又尬,五六年前的网络流行语,鸡汤,再就是“真正的寂寞” 妈呀 你平时跟人这么说话?没有文字功底不可怕,可怕的是自以为自己很有文字水平,满篇矫揉造作的用词 全弄成对白,求编剧复明看看身边的人平时是怎么在说话吧。再就是把三对四十岁的夫妻心智写得跟没碰过异性的手的初中生一样,说不工作就不工作了,没错这种人以前还可以做到高管,莫名其妙,玩也不会玩,设定是一个非常爱玩的人,然后后面表现出他根本什么都不会玩如同白痴?高中生玩的都比他们猛好吗?说是讨论中年人的生存现状,这从生活状态到心智,到操心的内容,哪点挨了当今中年人的边?一来就是无老人 无子女,工作也不要了,你是在侮辱当今辛苦奔波的中年人的智商和处境吗?可惜了演员阵容 不是说他们演技如何好 意思是这批人是可以团出个还不错的能看得开心的电视剧了
这个国庆档,《我和我的家乡》再次燃起了不少观众的爱国情怀。
不过,五个小故事拼起来似乎不过瘾。
毕竟八天长假,大家有网有电有时间,更希望电影把“我和家乡”的故事展开讲讲。
于是,国庆档又来了这一部——《
这个国庆档,《我和我的家乡》再次燃起了不少观众的爱国情怀。
不过,五个小故事拼起来似乎不过瘾。
毕竟八天长假,大家有网有电有时间,更希望电影把“我和家乡”的故事展开讲讲。
于是,国庆档又来了这一部——《一点就到家》。
看过李小龙的电影的观众再看这部电影会犯尴尬癌,整部电影完全是抹黑李小龙。虽然看得出两位主演是下了真功夫去练,但是演李小龙的性格演的太表面,动作假的很夸张。各种对中国人的刻板印象,少林大师去美国洗盘子?女的只能做鸡?又是一部美国人至上的电影,两个主角的戏份还没有徒弟的戏份多足以看出导演是白人。看完觉得给一星还是因为动作场面还看得下去。
看过李小龙的电影的观众再看这部电影会犯尴尬癌,整部电影完全是抹黑李小龙。虽然看得出两位主演是下了真功夫去练,但是演李小龙的性格演的太表面,动作假的很夸张。各种对中国人的刻板印象,少林大师去美国洗盘子?女的只能做鸡?又是一部美国人至上的电影,两个主角的戏份还没有徒弟的戏份多足以看出导演是白人。看完觉得给一星还是因为动作场面还看得下去。
喜欢TVB的剧,更喜欢TVB的所有演员,有种只要有TVB演员参演的电视剧或者电影都会很精彩的的感觉!于是选剧观影都习惯性根据喜欢的演员来挑选。之前看到好多媒体在报道由罗莽老师实力参演的网络大电影《爱情试用期3之九龙壁》即将上映,当时就挺期待的,今天再次搜索罗莽老师的新作品,竟然看到该影片竟然换片名了,就不知何时才能看到,期待已 喜欢TVB的剧,更喜欢TVB的所有演员,有种只要有TVB演员参演的电视剧或者电影都会很精彩的的感觉!于是选剧观影都习惯性根据喜欢的演员来挑选。之前看到好多媒体在报道由罗莽老师实力参演的网络大电影《爱情试用期3之九龙壁》即将上映,当时就挺期待的,今天再次搜索罗莽老师的新作品,竟然看到该影片竟然换片名了,就不知何时才能看到,期待已久! 开篇先说点评前提,有物料说这剧在献礼剧名单里,但个人觉得这剧虽然综合各方面来说和同期国产剧比相对优秀,但确实不太符合普遍意义上的献礼剧, 因为确实不太像正剧,所以总有人拿献礼剧这个标签大力抨击贬低此剧试图以一个标签否定全部也大可不必。所以我现在是抛开献礼剧标签讨论此剧。既然说了瑕不掩瑜那就先说说瑜在哪里 三方面: 剧本 演员 导演【剧本方面的“瑜”】:事业 开篇先说点评前提,有物料说这剧在献礼剧名单里,但个人觉得这剧虽然综合各方面来说和同期国产剧比相对优秀,但确实不太符合普遍意义上的献礼剧, 因为确实不太像正剧,所以总有人拿献礼剧这个标签大力抨击贬低此剧试图以一个标签否定全部也大可不必。所以我现在是抛开献礼剧标签讨论此剧。既然说了瑕不掩瑜那就先说说瑜在哪里 三方面: 剧本 演员 导演【剧本方面的“瑜”】:事业线上新颖不悬浮且有彰显大义迎合时代正向主流(从金融题材切入民国时期非常有新意且涉及的专业知识也都过关。) 感情线上不只有狗血甜虐还有触摸人性双向救赎。事业线来说 前期(前十几集吧)男主事业线很有看头,就是一路升级打怪的爽剧,但男主的升职都在意料之外情理之中并不悬浮,也不会让人觉得金手指开大。感情线来说虽前期狠虐男主确实略狗血,但是男女主一离婚cp线就好看起来了,而且同程追剧的会发现编剧其实很有心思,给男女主安排的是相互救赎,前期男主职场得意情场失意男主救赎女主,后期是男主职场失意情场得意女主救赎男主。除了男女主群像塑造得也不错,反派也不是纸片化工具人,几乎所有人物都既有缺陷又有闪光点非常立体。整体上通过小人物的个人成长体现了大时代背景下的正能量主旋律追求。 另外剧中很多台词都很有文化水准、哲理和价值输出,且很符合民国那个年代的语言文化氛围。不是像有些剧不管剧作时代背景全是大白话,甚至错用词、病句百出…… 电视剧已经过半,剧中人物性格实则已经昭然若揭。心机宫斗我都不关心,我只知道被众营销号狂吹的帝后情深其实是空中楼阁、水中之月,经不起推敲。 也可以说是编剧功夫高,看似帝后情深的表面,内在早就互生芥蒂、彼此怀疑怨 电视剧已经过半,剧中人物性格实则已经昭然若揭。心机宫斗我都不关心,我只知道被众营销号狂吹的帝后情深其实是空中楼阁、水中之月,经不起推敲。 也可以说是编剧功夫高,看似帝后情深的表面,内在早就互生芥蒂、彼此怀疑怨怼声声。 一、皇帝从来就没有将真心托付于皇后 为何如此断定,且看一出场皇后的周身环境,后不像后,妃不像妃。高贵妃在剧中之所以能够飞扬跋扈、争宠六宫,看似是由于其父高斌位居高位,其实来源于皇帝的刻意安排。出场时皇后便已经第一次丧子 ,和乾隆关系大不如前,虽然维持表面功夫,但心内早就不想同乾隆儿女情长,乾隆只能想通过专宠贵妃,刺激皇后,以求皇后放下身段来恢复关系。可惜他不懂,靠旁人来作践自己心爱的女人,又怎能挽回真心。后续再观其如何追求魏璎珞其实用的是同样卑下的手段。 皇帝身染疥疮,皇后亲自不眠不休几日照顾,这份深情皇帝不明白也不珍惜,魏璎珞用激将法大放厥词戏弄皇帝的话里,有几分其实是对皇后真实处境的发泄不满。台词如下: 皇帝是怎么答复的,劈头一句就是: 非但言辞里没有半分感动,反而声嘶力竭责骂皇后,吓得皇后低头缩背、胆战心惊。且别说这不是人君该有的作为,就是作为一个丈夫面对一个对自己如此情深义重的妻子,能够回以如此态度,也是够让人心寒了! 所以,一方面你会觉得皇帝给皇后送荔枝、吩咐内务府事事就着长春宫的需要是多么深情,另一方面你就会发现,皇后在这样的所谓盛宠下却护不住自己的妃嫔(愉妃)、护不住自己的奴婢(只能打发璎珞去辛者库)、甚至护不住自己内心深处可望的那份自由坦荡。 是的,一个被誉为乾隆最爱的妻子,后宫地位最高的女人,在她丈夫面前,她是卑微的、是痛苦的、是不自由的。且听皇后在第40集的片花预告里如何控诉: 这就是皇后内心最最真实的想法,这场张力十足的爆发彻底宣告了她对皇帝几十年来虚伪深情的控诉! 皇帝内心的最真实想法是什么,又是如何看待皇后,且听他的原话如下(和魏璎珞于后院的对话): 那当然,难道进宫是为了考清华北大出国留学吗? 这时候,魏璎珞就说皇后娘娘不一样,她要的是真情。 渣男开始辩解: 听到了吗?以天下为借口,拒绝付出,不愿意付出,甚至连丈夫的责任都一笔抹去了。 有没有很熟悉,这不就是渣男一贯的说法吗? 这就是帝王,这就是皇家!要求别人忠贞不二、要求妃嫔个个不求回报,自己堂而皇之享受了皇后几十年的照顾,就可以视若无睹,其心狠、刻薄、残酷之情跃然纸上。 所以我说,夫不知妻,是因为他不懂她内心真心渴望、真实的痛苦、真实的感受。 妻不知夫,是她几十年风雨同舟无私无欲为他生儿育女照顾后宫,却不懂枕边人的人品性情。 二、魏璎珞即是皇后,皇后即是魏璎珞 二人性格看似大相径庭。其实本质是都是两个字:真、善。 如果不是我的猜测,我甚至觉得璎珞和音容(容音反着读)几乎就是设计好的一个人。 皇后极力保护魏璎珞,因为保护的是从前的自己,但皇上极力想要惩罚魏璎珞,理由是不守规矩。什么意思?几十年来,皇后是在皇帝皇权的压迫下,由从前的鲜活灵动、勇于追求自我的个体变成了如今病病殃殃、无心宫斗失去青春的中年妇女。而如今,好不容易遇上一个能够让自己重新焕发活力和生命力的宫女,皇上再次故技重施,世上还有比这更加残酷的事实和真相吗? 皇后病卧的日子里,乾隆是如何用从前的手段折磨、磨灭另一个鲜活的生命的?雪天罚跪12个时辰、辛者库派人刁难、拆散她和富恒,如果这也算爱,这样的爱给你你要吗? 其实,这样的帝王,配不上这两个品性高洁的女子,嫁给他,是作践了自己作践了生命。所谓的皇权、男权,就像璎珞说的像一个笼子打造来束缚了女人的一生,只不过 是从一个笼子到另一个笼子。 来生来世,愿皇后宁为大漠花,莫做宫墙柳! 今年年初,院线电影《唐人街探案3》与《你好,李焕英》皆以数十亿票房冲入中国电影票房总榜前十。虽然口碑褒贬不一,成绩却是有目共睹。而最近正在热映的《长津湖》更是有着冲击榜首的实力。 今年年初,院线电影《唐人街探案3》与《你好,李焕英》皆以数十亿票房冲入中国电影票房总榜前十。虽然口碑褒贬不一,成绩却是有目共睹。而最近正在热映的《长津湖》更是有着冲击榜首的实力。 先蹭一下热度,这两天被蒸汽朋克版小猪佩奇吹风机刷屏了,刚好现在来了一部真正的蒸汽朋克电影。 英国作家罗伯特·格兰特在《科幻电影写作》一书中把科幻电影中表现的人类社会分为五种类型:原始蛮荒、村落时代、城市时代、反乌托邦和废土世界。 先蹭一下热度,这两天被蒸汽朋克版小猪佩奇吹风机刷屏了,刚好现在来了一部真正的蒸汽朋克电影。 英国作家罗伯特·格兰特在《科幻电影写作》一书中把科幻电影中表现的人类社会分为五种类型:原始蛮荒、村落时代、城市时代、反乌托邦和废土世界。 或者-0.0000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000 或者-0.00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000001 第二单元那个女人太恶心了吧,总想把施世纶害死还傻的一点脑子不长。这个可恨的女人。见到福晋以为她自己多牛逼,天不怕地不怕皇帝都得给她跪下一样。算什么东西。 第一单元的还是不错的,姚笛演的也很好,其他演员也都不错,以为这部剧还是很不错的哈。可是没想到第二单元就会是这样的,这女人有多大能耐多大胆子,敢比乔群还牛逼啊,乔群敢整天指着长官鼻子骂,这个女人更牛逼天天骂贝勒爷骂福晋! 第二单元那个女人太恶心了吧,总想把施世纶害死还傻的一点脑子不长。这个可恨的女人。见到福晋以为她自己多牛逼,天不怕地不怕皇帝都得给她跪下一样。算什么东西。 第一单元的还是不错的,姚笛演的也很好,其他演员也都不错,以为这部剧还是很不错的哈。可是没想到第二单元就会是这样的,这女人有多大能耐多大胆子,敢比乔群还牛逼啊,乔群敢整天指着长官鼻子骂,这个女人更牛逼天天骂贝勒爷骂福晋! 看完这部番后,一定觉得珂朵莉是世界上最幸福的女孩。它把音乐与剧情紧密配合,故事的开端与结尾来突出主题的音乐,也借助这首歌做到了首尾呼应。整个剧情都在围绕着珂朵莉说的“我是大人,我成熟了”。遇见威廉后,不让他战斗,选择守护他。为了跟他遵守她的约定,一步步走向成熟。为了见他最后一面墙,明知自己会消失,也义无反顾的与兽战斗。这是在末日时候,几个明知没有未来的几个人,相互成全,相互救赎。我曾经发誓要 看完这部番后,一定觉得珂朵莉是世界上最幸福的女孩。它把音乐与剧情紧密配合,故事的开端与结尾来突出主题的音乐,也借助这首歌做到了首尾呼应。整个剧情都在围绕着珂朵莉说的“我是大人,我成熟了”。遇见威廉后,不让他战斗,选择守护他。为了跟他遵守她的约定,一步步走向成熟。为了见他最后一面墙,明知自己会消失,也义无反顾的与兽战斗。这是在末日时候,几个明知没有未来的几个人,相互成全,相互救赎。我曾经发誓要永远和他在一起,能够如此发誓,让我无比幸福。我曾经发誓要永远和她在一起,能够如此发誓,让我心获安详。我曾经认为自己喜欢这个人。我曾经觉得自己非常珍视她。能有如此感受,让我无比幸福。能有如此感受,让我无比喜悦。他曾经对我说,我一定会让你幸福。我曾经对她说,我一定会让你幸福。能听到他那样说,让我无比幸福。能够 对她那么说,让我心获满足。那个人,分了这么多的幸福给我。我从他那,得到了这么多的东西,可是我却……所以,我敢肯定,现在的我,不管别人怎么说,都一定是世界上最幸福的女孩。 不知哪天会不会也有人给金庸大师笔下的扫地僧写个前传?像潘尼沃斯一样,看着不那么起眼,Pennyworth如果以中文的视角看去,一便士的价值,小人物的价值,阿福只是默默守护在蝙蝠侠身旁,忠心耿耿尽心尽责的老管家,其实也是个很有故事的人。EPIX出品#潘尼沃斯#第一季很好看。阿福也曾帅过爱过风光过。如今#潘尼沃斯#第二季阿福的故事发展有点像他的发际线,越发古怪 不知哪天会不会也有人给金庸大师笔下的扫地僧写个前传?像潘尼沃斯一样,看着不那么起眼,Pennyworth如果以中文的视角看去,一便士的价值,小人物的价值,阿福只是默默守护在蝙蝠侠身旁,忠心耿耿尽心尽责的老管家,其实也是个很有故事的人。EPIX出品#潘尼沃斯#第一季很好看。阿福也曾帅过爱过风光过。如今#潘尼沃斯#第二季阿福的故事发展有点像他的发际线,越发古怪了,甚至有些散乱,不知还会不会好看呢??????? 因为里边的一个姐弟恋短视频看到了这部剧,花了几个小时看完了这部剧!最后发现,这里的爱情故事太狗血了,仿佛所有人的情商都为零,而里边的父爱却一直吸引着我,虽然父亲过于强势,但是他的爱却很质朴,不过有时感觉就是一种溺爱。 里边最让人难受的是父亲的无奈!最让人无语的一个都上大学的还不理解父母!最让人狗血的是儿子还不是亲生的!最让人吐槽的是里边穿插的爱情故事,姐弟恋,大叔萝莉恋,都是什么 因为里边的一个姐弟恋短视频看到了这部剧,花了几个小时看完了这部剧!最后发现,这里的爱情故事太狗血了,仿佛所有人的情商都为零,而里边的父爱却一直吸引着我,虽然父亲过于强势,但是他的爱却很质朴,不过有时感觉就是一种溺爱。 里边最让人难受的是父亲的无奈!最让人无语的一个都上大学的还不理解父母!最让人狗血的是儿子还不是亲生的!最让人吐槽的是里边穿插的爱情故事,姐弟恋,大叔萝莉恋,都是什么世道啊!也许我OUT了! 小时候,我玩过几次无聊的“偷袭”。将娃娃们悉数堆在床上,然后退出房间。几分钟后,蹑手蹑脚走到门前,屏息半晌,再猛地破门而入。但很遗憾,无论是突然袭击还是门缝偷窥,娃娃们永远保持着我出门前的姿势,脸上挂着永不凋零的笑意。我不得不承认,我珍视的伙伴是没有生命的,它们不会开口说话,不会帮我写作业,不会在小主人遇到危险的时候挺身而出。 后来读到安徒生的一篇童话。深夜,全世界都安静下来的时 小时候,我玩过几次无聊的“偷袭”。将娃娃们悉数堆在床上,然后退出房间。几分钟后,蹑手蹑脚走到门前,屏息半晌,再猛地破门而入。但很遗憾,无论是突然袭击还是门缝偷窥,娃娃们永远保持着我出门前的姿势,脸上挂着永不凋零的笑意。我不得不承认,我珍视的伙伴是没有生命的,它们不会开口说话,不会帮我写作业,不会在小主人遇到危险的时候挺身而出。 后来读到安徒生的一篇童话。深夜,全世界都安静下来的时候,玩具们纷纷活动起来,在花园里办起了热闹的派对。等到天将亮,主人欲苏醒,又纷纷退回原处,仿佛一切都没有发生。 原来几乎每一个小孩都有过类似的幻想。 1995年,《玩具总动员》第一部上映。皮克斯以电影的方式,成全了孩子们的想象。电影成为名副其实的造梦工具,我们遨游其中,白日梦与现实接洽,感到一种类似脱离引力的自由。 《樱桃的滋味:阿巴斯谈电影》中写道:如果上帝给过我们一样东西,那就是想象力。做梦显然有某种途径,不然我们为什么会有这种能力。世界的丑陋就在我们面前,不管我们是否愿意去看;但当我们过滤事物并克服我们的拘束感,当我们做梦和幻想时,我们会渐渐懂得我们真正的感觉、信仰和欲望。 但长大之后,重温《玩具总动员》系列,却觉察出了一丝莫名的悲伤——我们借用电影让想象力得以最大限度释放,而这些玩具,却成了被我们的幻想(或者称欲望)监禁的囚徒。 电影中,玩具世界里有这样一条不成文的规定:万物有灵,玩具也有生命,但在人类视线所及的地方,务必不能说话不能动,扮演好一个没有主体意识的附属品。在这样的规训之下,陪伴小主人、为小主人带来乐趣被升华为身为玩具最崇高神圣的使命。 这种设定可以从正反两面解读。乐观主义者认为,人类看不见的地方仍充满了美好的事物,人类世界之外有无数个精彩的小世界在地球上欢闹沸腾,它们不需要被我们发现,却与我们休戚与共;悲观主义者则感到,人类的注视如此强硬、充满入侵性,这种注视下的一切都丧失了活力与生机。 《玩具总动员4》中隐藏着双重的注视。人类注视着玩具,而我们——坐在电影院里的人,又以上帝视角注视着屏幕上的玩具与人。由此不得不引发一种更远的联想:我们人类之于上帝,是否也是玩偶一般的存在。影片很有趣的一点,喜欢给处于被注视、被摆弄状态下的玩具的眼睛以特写。胡迪与牧羊女宝贝重逢时,画面的焦点便是他们的两双眼睛;邦妮冷落胡迪时,躺在地上的胡迪双眼直视着镜头;盖比娃娃终于等到命中注定的小主人时,镜头又在那双大眼睛上停留了数秒。那些眼睛,无一例外是静止的,空洞的。越是应该心潮起伏的时刻,观众就越需要靠自己的想象与理解帮玩具们填补情绪。 上映前,粉丝对《玩具总动员4》担忧多过期待。第三部已完美收尾,第四部如何才能超越前作而不只是炒冷饭?皮克斯交上了满意答卷。如果说前三部的母题是“童年”与“忠诚”,那么第四部则多了点启蒙的意味。在承认“忠诚”仍是美德的同时,第四部并没有输出单一的价值观,而是呈现了作为玩具仍有多种价值选择,并尊重了每一种选择倾向。 盖比娃娃出身高贵,做工精美,她有着非常传统的梦想,一生都在等待成为某个孩子的玩具,与孩子共享欢乐的童年。 牧羊女宝贝保留着和小主人的美好记忆,但她独立果敢,向往自由,最终放弃了一个孩子的房间,而选择一片更广阔的天地。 向来以“忠诚”和“骑士精神”著称的胡迪,在这一部完成了思想上的转变。当再一次夹在爱人与主人之间,他终于做出了从心的选择。 全片中,最令我产生共鸣的是新加入的角色叉叉。他是用垃圾桶里的废弃物做成的,外表怪异,做工粗陋,以至于所有角色都在质疑叉叉“不是玩具,只是个叉子”。但叉叉的自我评价似乎比一把塑料叉更卑微。他知道自己来自垃圾堆,也只想做一个垃圾,以至于很长时间最向往的地点是垃圾桶。他说做一个垃圾多好,“温暖,舒服,有安全感。”当胡迪向他倾诉自己被邦妮冷落的感受时,看似傻乎乎的叉叉又说了全片中最有哲思的一句话:“你这样也很像个垃圾啊。”由此难免想到近些年蓬勃生长的“丧文化”和“废青文化”。现代社会发展迅猛异常,年轻人负累过重,成为一个无所事事、不被关注的垃圾,也成了奢侈的愿望。 写下本文的题目时,我想到的是前不久看过的一场展览——《童文敏:规训的逃逸》。规训与逃逸,成为一个行为者的两面,身体在当前的叙事和语境下,或许将成为最后的行动主体。《玩具总动员》第三部结局,胡迪的原主人长大,他们这些玩具被送到另一个小女孩手上,从此玩具们和新主人过上了幸福的生活。看似标准的童话结局,却暗含着将反复上演的危机——无论换多少个主人,孩子们总会长大,厌倦玩具,而玩具们始终走不出被选中、被冷落再到被遗弃的命运怪圈。如果说前三部讲的是玩具们认同规则、接纳命运、提炼意义,第四部则是一种温柔的反叛。胡迪放弃回到邦妮身边,这是对自己不再受宠这一现实的最终接纳,也是一场对命运的主动逃逸。 看这个系列的电影,很难不想到自己的玩具。尤其是那些被我弄丢的玩具,如今我更愿意赋予他们一个开放式的结局:他们无意间见到了外面的世界并体悟到自由之美妙,于是策划了一场出逃。我与他们的关系中,不再有遗弃,不再有背叛,只剩下无尽的美丽幻想,覆盖了那些被木箱子尘封的时光。 首先,这部剧里面的三观非常正,没有狗血造作的男二女二,感情线顺其自然水到渠成,男主裴昭的为人处世处处体现着一种温柔的大气,资质优越却没有其他偶像剧男主一贯硬凹的傲娇和高冷,是一个有原则又很包容的人,无论是对侍从、朋友,还是爱人,都足够尊重且有一种没有距离感的温暖,而对自身又足够自省,虚心接受并深刻反思前辈的训诫,胸中有家国情怀的大爱也有细腻如水的儿女之情,正是这个 首先,这部剧里面的三观非常正,没有狗血造作的男二女二,感情线顺其自然水到渠成,男主裴昭的为人处世处处体现着一种温柔的大气,资质优越却没有其他偶像剧男主一贯硬凹的傲娇和高冷,是一个有原则又很包容的人,无论是对侍从、朋友,还是爱人,都足够尊重且有一种没有距离感的温暖,而对自身又足够自省,虚心接受并深刻反思前辈的训诫,胸中有家国情怀的大爱也有细腻如水的儿女之情,正是这个人格上接近完美的裴昭,支持着我一直看下去。 再说剧里的整个故事,其实逻辑是自洽的,内容也很恢宏,再有悬疑推理的加持应该是能达到一个较好的高度的,遗憾的是很多冲突点没有达到应有的冲击力,很多关键的伏笔在之后呼应时也有些薄弱,很多场景转换也显得有些尴尬和生硬,所以感觉没有达到应有的那种精彩。
观《恐怖分子》(The Terrorizers)中途,隐隐约约从暗伏在情节里的感受到这部看似文艺缓慢的作品中激烈、突破性的格调。错落地工整的城市风貌,彰显出一种交杂的特别气息。然而就是台北这样一座特殊气息里孕育了不同空间内被其压抑着的不同家庭、不同人物。观影之前老师就有提醒,这是一部很exciting的电影,and actually, it is.
&
观《恐怖分子》(The Terrorizers)中途,隐隐约约从暗伏在情节里的感受到这部看似文艺缓慢的作品中激烈、突破性的格调。错落地工整的城市风貌,彰显出一种交杂的特别气息。然而就是台北这样一座特殊气息里孕育了不同空间内被其压抑着的不同家庭、不同人物。观影之前老师就有提醒,这是一部很exciting的电影,and actually, it is.
杨德昌是台湾导演界一位奇才,他这部《恐怖分子》作为他成名代表作,不拘一格地反逆于台湾电影的一贯风格。所以有盲目的电影批评者说,杨德昌是受欧美风格西方电影影响,是一种西化的路线。而在Jameson眼里或是实质上,杨德昌并非此意。他着重抓住台北特殊的时代意义,现代性弥漫、资本冲击的冷漠的第三世界都市里,潜在着不安的因素(point)。这些因素或人或事,全都潜伏在城市居民的日常生活里。杨德昌恰恰抓住了这些平时人们难以关注到的潜在人事,而这些人事又恰恰与台北市民的个人生活、城市动态以及整个第三世界都市的社会息息相关。
《恐怖分子》的拍摄技巧也很吸引人。现代主义里面讲结构,讲form。而空间性体现(Spatial Reflection)恰是本部电影一大技术手法。从开头的市区街道采景的万籁俱寂,典型的现代建筑掠影,由小及大朦胧地展示着整个城市的空间轮廓与风貌。女主角周郁芬的居所结构以及她写作小说的封闭空间;摄影青年天桥取景以及每每路过的狗吠声阵阵的街角;混血女孩密闭房间与电话特写;贴着口香糖的公寓门里有蕴藏着什么玄机……这些具有空间性体现特点的镜头像是一个个带有现代主义(modernism)、符号学(semiology)意义的城市符号,通过据纵深感的视觉领域把握在观众脑海中塑造成一座悬藏不安的现代化都市(modern city)。仔细分析其结构,三个主人公三个平行空间里,又体现着台北时代错位样的(anachronistic)特殊性:女主角周郁芬精心布局的雅致写作小屋里,内心满是抑郁。她无法做到genius样的创作,似乎艺术创作也好小说写作也好,那种本真(authenticity)的aura已经无处再寻觅,它似乎已经停留在古典主义浪漫主义时期的历史中。然而周郁芬心里依然坚持着在这样一个机械复制的影像充斥的时代里写作,尤其是这样一个错位组成的现代台北里;混血女被母亲密闭的黑暗小屋,现代通讯的唯一工具便是电话,当镜头从黑夜里的房间布局,投射到长长的电话线,我们隐约感受到这个属于混血女的空间结构里,隐匿着怎样的不安与后果难挨的恶作剧;富二代摄影青年偏红色调的隐匿暗房和满墙的照片,恰是带有后现代主义(post-modernism)色彩的体现。满墙的照片像是把结构拆解了一地的碎片,影像背后有什么,影像拍摄出来就仅仅是影像,它又可以代表出什么,再怎样解构它分析它都不是通往origin的路,就算把它撕成碎片,它只会冷冷地表现出这解构后的虚无(nihility)。三个代表性的空间主体,是由本是普通的扮演着社会角色的市民群众构成的。而这些群众里,在我们看不见的平行空间,又隐匿着错位时代组成的城市带来的怎样的压力,怎样的爆发,怎样的犯罪、血腥、暴力、冷漠无情……
“恐怖分子”,听起来好像离我们距离很远,实际上却very close。这部电影的对于台北的allegory在于其城市特质所带来的限制及后果。正如Melodrama of the City一文中所说:”This parallel between human society and technology depicts a general situation in a commercial society.” 台北作为发展中国家发展的新工业地带,群众的生存空间像是架构在一个整体上被限定住。多重杂陈的城市受资本主义影响,加之技术发展给人类社会带来的影响,一种混杂分综的现代与后现代的错综交杂特征就此流露。杨德昌精彩地运用镜头表达来把这种城市复杂的空间性和暗中隐喻的真实展示给观众;从并非社会名角的小众、家庭着手,折射出社会人际关系的复杂和小众暗藏的非小众性的阴暗力量一面。
潜在意义上,《恐怖分子》告诉生活在当今现代性当道的生存环境里的人们,在扭曲复杂的城市空间里,每个人都可以是潜在的恐怖分子。影像可以是生活原貌经过剪辑后于荧屏上呈现的移位复制品。在真实生活里,在现代性充斥中生活的我们该何去何从,却只有邀请自己做自己生活的导演,反用技术时代来进行自反,从而更好更澄明地认识周遭世界,才能找到唯一的出路。 只有皇后娘娘,衣不解带日夜照料,可皇上不分青红皂白,将痛苦加在别人身上,是不是太过分了?
皇后,这就是你的好奴才!!!
我是谁?皇上你说我是谁?(你是朕的妻子,是母仪天下的大清皇后)是啊,我是大清的皇后,自从册封那日起,我就侍奉太后,尊重皇上,善待嫔妃,处事谨慎,我怕行差踏错、怕被天下人指责、我贤良淑德,怕被皇上厌弃,我不恨、不怨、不妒、我甚至吧她们的孩子当成自己的孩子,可是皇上,我得到了什么?!!!
后宫的女人,部室跟朕要宠爱,就是跟朕要位份。
朕知道,皇后想要一份真情。但她怎么不想一想,人君一身,实乃亿兆群生所托命也。天下之主,哪有心思儿女情长
但是王妃本人更加美丽优雅。
那个年代真是人类的黄金时代,
一批的女星,美的光芒万丈又不相同,
她们美丽却不是花瓶,事业上成功,又受人爱戴,
用女性的美女性的力量传播爱与尊重,化解危机,
真是上天赐给人类的礼物,
中国古代多得是祸国妖姬,
还没有美貌又有影响力的女性,
成长吧,姑娘们!
但是王妃本人更加美丽优雅。
那个年代真是人类的黄金时代,
一批的女星,美的光芒万丈又不相同,
她们美丽却不是花瓶,事业上成功,又受人爱戴,
用女性的美女性的力量传播爱与尊重,化解危机,
真是上天赐给人类的礼物,
中国古代多得是祸国妖姬,
还没有美貌又有影响力的女性,
成长吧,姑娘们!
我极爱《笑傲江湖》,最爱的是金庸先生的原著,因而对这部有着自己解读的经典之作一直保留着自己的意见。但是看完之后,我一点也没有因它修改了原著而有任何不适感。
&nb
我极爱《笑傲江湖》,最爱的是金庸先生的原著,因而对这部有着自己解读的经典之作一直保留着自己的意见。但是看完之后,我一点也没有因它修改了原著而有任何不适感。
影片中令狐冲一开始就定下了要归隐的基调,他和小师妹要去野店与师弟们汇合,然后一起退出江湖去牛背山。
这个思想的表达在任我行与东方不败一战的前夜表达得淋漓尽致。华山派众人整夜唱着“笑傲江湖”:“沧海一声笑,滔滔两岸潮,浮沉随浪记今朝……”,他们曾经视若生命的剑被用来削蒜头、烤鸡,一派其乐融融之景,仿佛他们明天就能抛开这一场江湖的血雨腥风,归于田园,自由自在。
但影片借任我行的口点出一个残酷的事实,“有人就有恩怨,有恩怨就有江湖。人就是江湖,你怎么退出?” 所以令狐冲一出场就遇见了东方不败,东方不败第一次遇见令狐冲就劈了他的马,洒了他的酒。这隐隐提醒着我们,令狐冲想要安安稳稳地归隐,没有那么容易。
这部影片最精彩的地方莫过于它安排了东方不败与令狐冲的一段情。这两个原本是男人的角色,原本是对头的角色,奇特地因为葵花宝典变成了一段带着点唯美的邂逅。
“欲练宝典,必先自宫”,这是葵花宝典讽刺世人的一点。它是绝世武功,但是想要练就它,你要先舍弃掉作为一个男人某种意义上最宝贵的尊严。可是,也因为这个奇怪的练功要求,让影片赋予了东方不败一副女儿的心肠,他对令狐冲有了情。
先来看看东方不败和爱妾诗诗的几个片段。一开始,诗诗问他为何要为这薄情的天下人操劳,东方不败答曰:江山如此多娇;后来,当诗诗惊觉葵花宝典将她心爱的教主变成了她所不熟知的人,她心神俱乱,想毁掉葵花宝典,东方不败叹道:连你也要负我;最后当诗诗服毒痴痴等他回来,东方不败眼角似有泪水。影片将原著中的东方不败进行了再加工,让他原本的男儿心性更加饱满,他绝不是无情无义之人,却因为所谓的神功,错将痴心付给了令狐冲。
更耐人寻味的是,令狐冲对东方不败也有一种情谊。他在东方不败死前一直问他,和我共度一宵的是不是你?到底这共度一宵的重要性在什么地方,值得令狐冲痴痴地问了一遍又一遍?有人说,影片中四个花容月貌的女子,唯有诗诗对令狐冲无情,但她恰恰是令狐冲的第一个女人,这是有讽刺意味的。我没有看出讽刺意味,但看出了一种莫名的执着。
影片中反复提到“天下风云出我辈,一入江湖岁月催。皇图霸业谈笑中,不胜人生一场醉。”英雄的感慨,岁月匆匆,皇图霸业对这些人来说,只在谈笑间就能灰飞烟灭。而能让英雄叹息的,是时间。
结尾也打破了原著令狐冲和任盈盈快意江湖,笑傲一生的结局,选择让任盈盈亲自送令狐冲和小师妹上船远走扶桑,而盈盈本想还给令狐冲的琴,也没能及时送上船。盈盈一个人随着岸边而走,目送船只远去;同时响起了影片的主题曲《只记今朝笑》。这首歌和《沧海一声笑》有些相似,却出乎意料地带着欢乐的氛围。看看歌词,“白云飘呀绿水摇,世界多逍遥,自由的风呀自在的鸟,今朝的欢笑……”明明伤别离的惆怅就在这明快的歌声中渐渐消失了。
回顾下原著,《笑傲江湖》诞生在文革时期,关于故事的背景设置,金庸先生在后记中这样写道:“因为想写的是一些普遍性格,是生活中的常见现象,所以本书没有历史背景,这表示,类似的情景可以发生在任何朝代。”
书中主人公令狐冲表现出的是一种自由自在,潇洒不羁的精神。他性子直爽,喜欢小师妹就一心一意对她好;人人唾弃的田伯光,他视为好友;任盈盈悉心教他音律,他便恭恭敬敬唤“婆婆”。在他的眼里没有那么多正邪之分,他自有自己的判断标准。
他的潇洒心性开始是有限制的。他有师门,从小受到的是名门正派的教育;他喜欢的小师妹崇仰的是一本正经、端庄严肃的男子,所以他没有办法完全地随心所欲。之后被逐出师门,继而发现心目中最尊敬的师傅做出了令人不齿的勾当,深爱的小师妹和他敬重一生的师娘先后惨死,被任我行逼着加入日月神教……这些不堪的事实一步步逼着他厌倦,逼着他走向退隐的结局。当他的限制被全部打破后,他的潇洒不羁才真正展现。
如果说原著反映了那个特殊时代作者的某种心境,那么东方不败绝不是主角,他只是一种人物的代表,并且是用来将更显著的代表任我行推向高潮。令狐冲则更可能是表明了作者的态度,在时代的洪流下被动地选择了远离。
而影片将东方不败这个人物勾勒丰满,狠辣、多情、抱负、痴心,人性的复杂在他的身上得到了体现;令狐冲的归隐原因则放到了次要位置,当他和小师妹远走的时候也多了一些欢乐的元素。那么留下来伤心遗憾的也只有任盈盈罢。
虽然大家都话前作很难看,但至少前作披住白雪公主嘅外衣,亦姑且可以算係对世界经典名著嘅创新啊,但编剧居然拒不改过,坚持要係已经讲完嘅白雪公主故事之
虽然大家都话前作很难看,但至少前作披住白雪公主嘅外衣,亦姑且可以算係对世界经典名著嘅创新啊,但编剧居然拒不改过,坚持要係已经讲完嘅白雪公主故事之后加个续集,就显得太顽固了。眼红迪士尼《Frozen》大卖,环球係白雪公主世界中又引进Elsa概念,同后妈组成暗黑CP,两人相爱相杀互相撕逼,写出一部毫无悬念嘅爆米花剧本。
本片最大嘅卖点係巨星:雷哥继续係银幕上各种耍帅,各种滚地飞斧头,硬生生凭一个凡人之力将横扫千军,攻城掠地无数嘅暗黑CP杀晒,如此强大主角光环都唔知点评价好;塞隆同EB嘅暗黑CP係最大亮点,无时无刻华丽礼裙同妆容,一个金光闪闪,一个白如冰霜,令观众始终有彷如置身Dior广告各即视感,值得庆幸暮光女呢次冇份出场,否则绝无悬念可以被秒成渣。
除咗华丽丽嘅暗黑CP同无聊剧情,电影嘅其他元素都难以俾人留低印象。
不好看,不推荐,尽快删除。