看到人命关天的时候男女主还在抖着机灵说什么“小孩子才做选择”的时候我真的裂开了,还配个燃了吧唧的配乐!后期,导演,懂什么叫不合时宜吗??我是江啸我没失血过多而死都要被气死了。
看到这案子结束发现被第一集夏雨徒手入狼窝遇见卧底的小反转狠狠诈骗,整个故事表现手法真是比回廊亭高明不了多少。全靠罗里吧嗦的口述和突兀的中插闪回,偶尔来
看到人命关天的时候男女主还在抖着机灵说什么“小孩子才做选择”的时候我真的裂开了,还配个燃了吧唧的配乐!后期,导演,懂什么叫不合时宜吗??我是江啸我没失血过多而死都要被气死了。
看到这案子结束发现被第一集夏雨徒手入狼窝遇见卧底的小反转狠狠诈骗,整个故事表现手法真是比回廊亭高明不了多少。全靠罗里吧嗦的口述和突兀的中插闪回,偶尔来点迷惑的惊悚镜头剪辑,让人不知所云。就比如陈曼在车里邪魅一笑的时候突然插两秒妩媚的像在跳钢管舞还刻意变了形的镜头,罗子群的老公开着车呢莫名其妙来段恐怖片快切,你这是想表达啥呢?抽象意识流风格吗?
这些闪回的差劲之处一是剪辑手法并不高级,二是和后面的情节揭示并没有什么呼应、承接的特殊效果,所以根本没有存在的必要,只会沦为失败的噱头。
而推理就更差强人意,在男主角一个人独角戏式的说教中呈现,然后会配上与其他角色们各自的回忆画面,来佐证他的推断。可是这些回忆片段和他断案推理的过程基本也是割裂的,让人并不理解为什么他就能一下子知道怎么回事了,为什么这些画面就是他推理的样子了。他解释的条条是道,可我听不懂,处于一种看似合理但实则勉强的程度。
最后李梦琪那段回忆给我整非了,乔政你想说的是其实你喜欢她是不是,是的吧
两个主要女性角色的塑造尤其差劲,好像整个警队拥有法律和刑侦常识的只有外来的鲁南一个人,乔政像是有躁郁症的样子,吴队脑子不太好使,俩人一个不拿正眼看人一个不好好说话全程打消极办案配合战,不仅对剧情没有推进作用(就这破剧情也妹啥可推进的),而且整整六集虚浮的人设没有一点改变反而越来越糟糕,如果是要展现人物弧光,乔政可以是因为之前去做卧底有难言之隐,但专业能力过硬;吴队因为独立办案不信任外人但后来认可了他们的专业能力和敬业精神,几个人完美了把案子破了,然而我想多了她俩从头至尾都是工具人,她们的唯一作用就是凸显男主看不太出来的智慧,作为角色个体这方面,导演压根没考虑,全片充斥着敷衍和恶意。
乔政和吴队两个人的矛盾,也十分不合时宜,生拉硬造。如果是因为利益牵扯,会偏离叙事基调,如果因为更深入的私人关系或往事误解,很考验叙事水准,很显然这剧没有。所以它选了个最简单的,吴队凭借一个她用多年刑侦的脑子就能想通的时间空白的理由(最后也没有解释清)就是看乔政不顺眼,针锋相对到最后一集,非常幼稚。
看到最后一秒了,我收回前头的话,这和回廊亭简直势均力敌,激烈角逐。万茜的出场费好贵,她是来串场子的吧,第三集出来了一回,直到被捕归案也没出镜,又是从嘴里蹦出来的剧情,倦了。
想了想突然反应过来一件事,我发现这个剧之所以到目前为止观感变得如此糟糕,是因为他们每个人都像是在玩着演戏,就像在玩剧本杀,情感表达几乎为零!没一个人在认真演戏——夏雨,流里流气到最后一秒,卧底都要断气了他说没事快点的台词像飘在空气里,歪嘴战神野路子里出战绩;乔政,她不耐烦的好像每一场戏都在说怎么还没拍完我要吃饭,en,吴队已经在吃了,下属都要殉了,给点反应啊吴队,好歹怔忡一下意思意思啊;万茜,好油,换个发型收收邪魅一笑去去油好吗;江啸是我唯一不反感的角色了,可后面智商也跟着主角团断崖式崩塌,他们警队之间的对话让我觉得路边买西瓜的也能上去添个壮丁了,一句话就能秒懂的信息讲五句;遇到推拉谁都想不通,非得男主来解释。再扯一会剧情我的智商也要贬值了。
看点截图吧,我女神还是美的,下次憋演这沙雕剧本了??
昨晚在青书馆和大家一起看期待了好久的《杀马特我爱你》,看完听大家的评论以及看豆瓣短评,想简要说一点不成熟的想法。
一、共情?平视?
想看这部片子源自友邻的评论“工人是天生的哲学家”,之后李一凡在一席的演讲深深触动了我,他提到在和杀马特们接触
昨晚在青书馆和大家一起看期待了好久的《杀马特我爱你》,看完听大家的评论以及看豆瓣短评,想简要说一点不成熟的想法。
一、共情?平视?
想看这部片子源自友邻的评论“工人是天生的哲学家”,之后李一凡在一席的演讲深深触动了我,他提到在和杀马特们接触之后才发现自己原来从来不懂杀马特,“不待在工厂区你是绝对体会不到工人的那种疲劳和贫乏的”,在片中导演也把这种平视与理解完成得非常好,比如从“杀马特”的打工经历入手,谈到他们的整个生命体验,杀马特自己关于杀马特亚文化和资本血腥残酷剥削的想法,没有外人说话,让杀马特自己讲自己的故事,因为杀马特是天生的哲学家。
事后我看豆瓣短评区,第二条评论“都是亚逼谁瞧不起谁呢,存在主义的苦都一样。”这条把本来还蛮感动的我直接搞萎了,导演试图建立的平视的态度在这种表面上的“平视”下直接烂掉了,居然还有两百多赞,可见这么想的人不在少数。
我们与杀马特当然是能够共情的,他们进入一个陌生城市的惶惑不安总让我们想起自己的一些生命体验,如果不能共情的话,我们也很难会想到努力改变这些假的丑的恶的东西。但我们又可以说完全不能共情,我们必须意识到杀马特有自己独特的生命体验,她们在说“她们”的故事,不是我们这些坐在青书馆里玩着手机,享受着高等教育的小知识分子的故事,这里面是有杀马特的主体性的,只有意识到杀马特作为一个跟我们不一样的,有自己独特的生命体验的人的存在,导演“平视”的目的才能达到。
而这条短评实际上粗暴地将杀马特视作亚逼,并且说认为她们和我们一样,我想还真不一样,这种想法实际上剪裁了杀马特生命中那些她们真正想说出来的部分,那些血淋淋的工厂,吃人的流水线,留守家庭的孤独,以及为了让自己看起来更凶而做的头发,这些独特的东西是不能够和我们的生命体验贴合的,这也就是为什么要让“杀马特”讲自己的故事,把这一切归结为“存在主义的苦”,你将心比心问问杀马特们,她们会同意吗,她们会说:你们被黑社会用铁锁砸过头吗,你们在工厂里被牛马一样训斥过吗,你凭什么那么傲慢地说你的故事。杀马特不需要我们的施舍,我们只需要听她们讲自己的故事,这种异质性并没有预设“高贵”与“低贱”,而是让杀马特们作为真正的哲学家,此刻我们是学生,听他们讲述教授我们不知道的,真正存在于我们身边的故事。我不知道类比古代的怨妇诗合不合适,在这里面“怨妇”们有这样的生命体验吗?或许很难说没有,但是更多存在的,男性对女性的压迫被裁剪,男诗人实际上在将怨妇作为抒发自己生命体验的工具罢了。
二、多元文化
还有短评将“杀马特”作为一种“多元文化”,主张社会应该对这种多元文化进行保留的。之前友邻的一条想法引用了齐泽克的评论,我觉得很有意思,可以引用过来:“多元文化主义”是一种带着距离的种族主义(占有普遍性优越地位的多元文化主义者对“无害化”他性的凝视),其实放在这里也很合适,我们没法忽视这种杀马特亚文化产生的土壤,这是带着鲜血与眼泪,带着沉重的枷锁的,我们将其作为让我们的社会(或者说既有秩序)更多姿多彩的多元文化的一分子,就是说,“你们弄杀马特吧,我们不妨碍你”。但是这些工人们呢,依然在流水线上遭受非人的待遇,依然孤独,依然惶惑不安,依然为了活下去而弄杀马特。更别说这种“不妨碍你”在结构中根本不可能实现。
再有,这种杀马特亚文化是否是真正的反抗,每每提到这个问题我总会想到刘昕亭那篇对丧文化的解读,即丧文化是资本主义新神经剥削下青年主体的调适与忍耐。当然杀马特不只是这样,有意思的地方并不在于这种五颜六色的夸张头发打破了工厂的秩序,打破了流水线上千篇一律的生活,因为我们看到在工厂的压迫下,杀马特被迫剪掉了自己的头发“仿佛失去了自尊”,真正面对结构时头发并没有力量,在工厂的指令下只能收敛了自己的锋芒。但可贵的有一点是杀马特们在这种环境中达到了联合,“只要你玩杀马特,我们就是家人”,开始有了共同话题,在城市中不是孤零零的一个人,她们有了归属,有了自己的组织,在这个乌托邦中可以上升为“贵族”,这种联合也许是实现变革的萌芽。
这部片能挖的地方实在太多了,简要挑了两点
给四星的原因是因为这一季格局明显变小了(主创团队换了),所有事情被简单化到了幼稚的程度。
这一季主要讲了下木老师又遇到的两个挫折:选举和弹劾。还没讲好,因为埋伏笔不够深,危机酝酿的紧张感也不够。还有,这季算是把下木彻底黑化了(是的不是用做坏事的方式而是用变傻的方式),顺便把副总统也黑了(傻到睡男宠的时候居然给人家提供自家的劲爆秘密作为文学创作素材,最后你不得不干掉人家你说你是不是
给四星的原因是因为这一季格局明显变小了(主创团队换了),所有事情被简单化到了幼稚的程度。
这一季主要讲了下木老师又遇到的两个挫折:选举和弹劾。还没讲好,因为埋伏笔不够深,危机酝酿的紧张感也不够。还有,这季算是把下木彻底黑化了(是的不是用做坏事的方式而是用变傻的方式),顺便把副总统也黑了(傻到睡男宠的时候居然给人家提供自家的劲爆秘密作为文学创作素材,最后你不得不干掉人家你说你是不是傻?)。这所有的一切都让我觉得这一季就是单纯为了黑希拉里和川普这两个人而拍摄的。为什么这么说?因为希拉里的邮件丑闻和川普的民调支持率都是不折不扣的现实黑点啊。
外交方面,简直叫不作为,导演在这一方面显然对白宫意见很大,已经不仅仅在黑下木总统夫妇了,直接是在黑整个美国政府。上到总统,下到国务卿,所有外交事物要发挥好都需要靠直觉,而且关键是,总统夫妇尤其是下木总统本人,这一季在忙着保位置,没时间顾虑外交,所以,这一季的伊斯兰只是个警钟和开始,按逻辑以后还将会出现更多危机(就看导演按不按这个逻辑来了)。不过也难讲,历史上因为外交危机出现位置不保的案例不是没有,但总归没有自家后院失火那么令观众尤其是美国观众感到刺激。
还有,参众两院以及两院下面的各种议会,成了下木夫妇最大的反对派,而不是民众,至少剧里是这么体现的。不过下木夫妇自始自终也是贯彻政治家原则——对待民意虚伪就行,谁还真去在乎这个没用的东西。那么有用的是什么?没错,是他俩一贯的方针(你不得不承认这种方式其实是对的),那就是擒贼先擒王,威逼利诱,用丰富的手段搞定关键人物即可。可惜的是,这一季可谓众叛亲离,就连整个总统内阁团队都被逼得以集体辞职作为政治条件来要挟了。所有的一切无不暗示这下木总统药丸啊。比如,下木刻意参加听证会(罗梅罗的调查委员会)为了让国会被自己耍得团团转这一点,编剧脑洞开到宇宙大了。
每一季,下木夫妇都要搞死几个人给我们看看,如果说前几季这些人的死,作为观众我们或多或少还能站在下木角度进行是否不得不这么做的考虑以及对于死者的一丝丝自作自受的评价外,那么到了这一季,我们终于不用这么纠结了,因为我们终于看到是下木夫妇杀人上瘾了,他们采取了他们认为最简单也最常用的方式来为他们日渐弱智的言行买单。最让人心酸的是忠心耿耿的也许是唯一忠心耿耿的道格(dog?)也被拿来交了智商税,当然,这事道格自己也没话说,责无旁贷。
不过终归是暗示,看完明白原来这是一个过度季而已,川普不才刚上台么,接下来要搞出什么大新闻主创团队和我们一样拭目以待。
我觉得导演在表达失去,女主的妈妈失去了至爱,女主失去了父亲,盲人失去了视力,男主失去了摄影,电影里的老人失去了自己的青春,所以人都失去了生命中的珍贵。痛苦么,太痛苦了,就如同失去心脏的感觉。但是传递这份痛苦的时候,电影的另一面在表达拥有,寻找到离家的母亲,寻找到爱情,割舍了如同生命一样重要的东西是为了能活下去,活下去,是希望。
我觉得导演在表达失去,女主的妈妈失去了至爱,女主失去了父亲,盲人失去了视力,男主失去了摄影,电影里的老人失去了自己的青春,所以人都失去了生命中的珍贵。痛苦么,太痛苦了,就如同失去心脏的感觉。但是传递这份痛苦的时候,电影的另一面在表达拥有,寻找到离家的母亲,寻找到爱情,割舍了如同生命一样重要的东西是为了能活下去,活下去,是希望。
《绿野飞仙》小时候看觉得挺感人的,那时候很讨厌甘钰,阿英对他那么好,他却移情别恋辜负了阿英。长大后重温发现其实这个故事体现了现实生活。阿英和甘钰最开始是互相喜欢,他们冲破种种阻力结成夫妻,可婚后两人却因生活习性的不同再加之胭脂的美色诱惑下,甘钰没能守住昔日之承诺,辜负了阿英,造成无法挽回的悲剧。其实这就像两个年轻人当初不顾他人反对一定要在一起,可婚后生活却因柴米油盐,生活习惯,性
《绿野飞仙》小时候看觉得挺感人的,那时候很讨厌甘钰,阿英对他那么好,他却移情别恋辜负了阿英。长大后重温发现其实这个故事体现了现实生活。阿英和甘钰最开始是互相喜欢,他们冲破种种阻力结成夫妻,可婚后两人却因生活习性的不同再加之胭脂的美色诱惑下,甘钰没能守住昔日之承诺,辜负了阿英,造成无法挽回的悲剧。其实这就像两个年轻人当初不顾他人反对一定要在一起,可婚后生活却因柴米油盐,生活习惯,性格喜好的不同;或权力,金钱,美色等诱惑下两人慢慢疏远,即使有一方愿意为另一方作出改变,就像阿英为了甘钰尽力让自己适应人间的生活,可惜已经无法回到当初了。最后阿英不忍杀甘钰,自己魂飞魄散而亡,小时候觉得阿英太傻了,为什么不杀死这个负心汉呢?现在回过头想阿英如果杀死自己心爱的男人只怕她也不会解脱而是痛苦一生。她死了反而是对甘钰最好的惩罚,在他心里永远留下一道无法抹去的疤痕,愧疚,后悔,痛苦将会永远伴随着甘钰一生。
我从没在电影院看过这么烂的一部电影,这是有史以来的第一次,还是在2021年的最后一天。让这段时间的开心在最后一天倒计时的几个小时里毁于一旦。
从开始的十分钟里,令人尴尬的打斗戏就让人觉得有点难受,不知道是剪辑还是镜头还是配音,总感觉有些僵硬。
本以为后面会好起来
我从没在电影院看过这么烂的一部电影,这是有史以来的第一次,还是在2021年的最后一天。让这段时间的开心在最后一天倒计时的几个小时里毁于一旦。
从开始的十分钟里,令人尴尬的打斗戏就让人觉得有点难受,不知道是剪辑还是镜头还是配音,总感觉有些僵硬。
本以为后面会好起来,但是没想到会让人绝望。
香港作为亚洲最安全城市,没有警察是吧。前期和犯罪分子后期和恐怖分子枪战的永远都是那么几个人。开场的枪战特警来迟一步,我就觉得很让人尴尬,但毕竟是在东南亚的城市。谁能想到了香港,全篇没有特警,没有重案组,只有廉政公署。在会展中心这种地方,枪战二十分钟没有增援,没有特警。一路打到另一个展馆,从一楼打到二楼,二楼打到里面,又挟持了半天,就是没有警察过来。行,难怪廉政公署比重案组比特种部队还能打,原来是没有其他的警察了。最让我接受不了的是,炸弹爆炸,救护车上的人刷新闻都刷到了,都没有警察过去增援是吧,呼叫了半天,还没有记者来得快。
行,咱就不说在国内发生这种情况会怎么样了。有狙击枪、冲锋枪、烈性炸弹这样重武器的一群恐怖分子入境,高层还知道的情况下,就没有任何行动?没有驻港部队、没有飞虎队,只有从头打到尾的廉政公署。
拍了五部,让主角的妻子,兄弟一个一个的死,死到最后再让弹尽粮绝的主角和恐怖分子同归于尽。然后最终的大boss幕后黑手死于内斗,在法院门口俩人互捅倒地是吧。正义最后得不到施展,反派就必须得互捅才能收场。
拍了这么多部,从没见过最后终局幕后黑手就那么在没有任何证据的情况下,被古天乐上门试探一下之后就开始内斗把所有的证据都拿出来给警察的场面。
男主没了老婆,没有情感戏就别硬加行吧。给下属的兄弟情、主角的兄弟情硬生生搬上来,弄到最后是把洗心革面的人都得草率惨死才对得起主角必须家破人亡的设定是吧。
行,剧情无力吐槽。国语配音女主像是青春偶像剧的声音,让人听到就出戏。镜头,你抖什么啊。动作戏镜头抖来抖去晃来晃去,在房间里说个话镜头也抖?
不想拍就别拍,圈钱也不用这么恶心观众吧。一定要在大过年的亲手把自己的招牌砸的稀巴烂然后再吐上一口吗?反贪七年,成了一场笑话。
行,英雄就不能有个好结尾,必须得死,哪怕是死的如此潦草让人发笑。什么恶仗硬仗找死仗打完最后和恐怖分子同归于尽,合着也不用这么费力查案是吧,反正最后没了主角,黑手也得互捅索命。
全程让人尴尬,最后让人绝望。
这不是2021年看过的最烂的一部电影,而是有史以来在电影院看过最烂的一部,没有之一。
挺好看的,通过喜剧形式这种反映人类的生活挺好的。第五集42:00分钟以后基本概括了本剧,小孩的思想得不到大人的理解,那怕就像小孩与外星人聊天谈谈一些十万个为什么,警长只想能大有所为得到父亲的认可,女副警想事业上得到的认可,医生女助手说明在怎么去当个好妈妈中摸索,我们何尝不是呢在事业不顺利,爱情出现问题,亲情出现问题,在人际交往出现问题时,就是个外星人,但我们能想外星人一样去尝试,去接触,去发
挺好看的,通过喜剧形式这种反映人类的生活挺好的。第五集42:00分钟以后基本概括了本剧,小孩的思想得不到大人的理解,那怕就像小孩与外星人聊天谈谈一些十万个为什么,警长只想能大有所为得到父亲的认可,女副警想事业上得到的认可,医生女助手说明在怎么去当个好妈妈中摸索,我们何尝不是呢在事业不顺利,爱情出现问题,亲情出现问题,在人际交往出现问题时,就是个外星人,但我们能想外星人一样去尝试,去接触,去发现生活中这充满辛酸苦辣甜生活中找寻人心中美好的爱。
其实不就是济公传吗,搞得神神秘秘遮遮掩掩支支吾吾的,降龙伏虎还是星爷和达叔的版本最为经典,如果要不是有张雨绮的身材摆在那,我真不知道我还能不能坚持看完,所以4分的及格分全靠她。话说回来,自从星爷开发了张雨绮的妖媚戏路后,后面的各种导演都在有意地消费张雨绮的硬件设施,要知道,光一味地用是不行的,会用烂啊。郑恺也感觉只是在星爷原来的角色上徘徊,别说突破,就连演都演不出那种味道。其余角色真的让人好
其实不就是济公传吗,搞得神神秘秘遮遮掩掩支支吾吾的,降龙伏虎还是星爷和达叔的版本最为经典,如果要不是有张雨绮的身材摆在那,我真不知道我还能不能坚持看完,所以4分的及格分全靠她。话说回来,自从星爷开发了张雨绮的妖媚戏路后,后面的各种导演都在有意地消费张雨绮的硬件设施,要知道,光一味地用是不行的,会用烂啊。郑恺也感觉只是在星爷原来的角色上徘徊,别说突破,就连演都演不出那种味道。其余角色真的让人好尴尬,真的,最关键的是,特效真TM垃圾,看得我直叹气,WTF!
养成系不是遮羞布!!
爱情也不是遮羞布!!
不要把恋童癖搬上荧幕好吗!!养成也不是这样的好吗!
前女友让你照顾妹妹你TM给照顾到床上了吗?前女友知道这小孩长大后和自己男朋友在一起了估计得从棺材里爬出来。
1
养成系不是遮羞布!!
爱情也不是遮羞布!!
不要把恋童癖搬上荧幕好吗!!养成也不是这样的好吗!
前女友让你照顾妹妹你TM给照顾到床上了吗?前女友知道这小孩长大后和自己男朋友在一起了估计得从棺材里爬出来。
15岁的小孩喜欢15岁的小孩是情窦初开 ,你一个35岁的喜欢15岁的那他妈叫变态!
最后,童养媳是犯法的!!
以前对孤独的美食家一点都不感冒不知道它究竟是漫画还是节目,是虚幻还是真实的剧情。然后在某一天看了好几集,从一开始的“为什么这个节目这么高分”的疑惑到“觉得这是个美食番”再到“看着叔吃得这么满足自己也被疗愈了”最后到“自己在一个人的时候也想成为孤独的美食家”如此大的质转变,把这种生活态度传递到现实生活中是一个好的作品(今天看村上的当我在跑步我在想什么也有这种感觉)
以前对孤独的美食家一点都不感冒不知道它究竟是漫画还是节目,是虚幻还是真实的剧情。然后在某一天看了好几集,从一开始的“为什么这个节目这么高分”的疑惑到“觉得这是个美食番”再到“看着叔吃得这么满足自己也被疗愈了”最后到“自己在一个人的时候也想成为孤独的美食家”如此大的质转变,把这种生活态度传递到现实生活中是一个好的作品(今天看村上的当我在跑步我在想什么也有这种感觉)
不久前,我做了关于出轨的一系列真人采访 不久前,我做了关于出轨的一系列真人采访不想为难妻子,所以我出轨了!,听到很多夫妻双方各自出轨,又互相欺骗的故事,忍不住想,与其这样彼此欺骗还不如干脆就开放式婚姻呢,虽然各玩各的,但好歹互相坦白啊,婚姻的基础不就是建立在不欺骗上嘛! 如今大家都在讨论未来婚姻制度要消亡,因为它不合乎人性,没人能保证几十年如一日地爱一个人,荷尔蒙的激情能维持七年就很了不起了。何况未来人类的寿命可能都一百五六十岁或者更久,即使30岁结婚,一段婚姻也要维持一百来年,听起来确实有点恐怖吧!毕竟大家都不是诗人马维尔,能花一百年的时间赞美情人的眼睛,花两百年爱慕情人的每个乳房,用三百年才赞美完其它地方。 但是允许男女不压抑自己天性的开放式婚姻真的有想象中那么美好嘛?电影《柯莱特》就将开放式婚姻的神秘又刺激的面纱撕得粉碎。 冷峻的雷·布雷斯林经过周密计划,成功从戒备甚严的监狱中逃脱。他隶属于独立的BC安保公司,该公司受联邦监狱局之托测试国家各地监狱的安全性,通过布雷斯林这些越狱高手查找监狱的漏洞,以确保不会有犯人从牢笼中逃 脱。在过去八年里,雷已成功征服14座监狱。这一次,中情局为验证关押了罪大恶极恐怖分子的设施的安全,委托正准备退休的雷进入神秘莫测的国际监禁中心。但此次行动似乎出了什么差错,雷与团队失去联系, 冷峻的雷·布雷斯林经过周密计划,成功从戒备甚严的监狱中逃脱。他隶属于独立的BC安保公司,该公司受联邦监狱局之托测试国家各地监狱的安全性,通过布雷斯林这些越狱高手查找监狱的漏洞,以确保不会有犯人从牢笼中逃 脱。在过去八年里,雷已成功征服14座监狱。这一次,中情局为验证关押了罪大恶极恐怖分子的设施的安全,委托正准备退休的雷进入神秘莫测的国际监禁中心。但此次行动似乎出了什么差错,雷与团队失去联系,冷酷无情的典狱官霍布斯也完全无视他的撤离申请,更有凶残的狱卒热衷草菅人命。孤立无援的雷,只能在囚徒埃米尔的帮助下寻找逃脱的一线生机,所以真相来了
30年前已經罷看TVB﹐30年後仍然覺得甘國亮的外型、談吐、文字﹐都令人頭痛的老友﹐當然會記得《天蠶變》的傳奇故事啦 --- 徐少強玩失蹤﹐個主角雲飛揚突然變左另一個人
30年前已經罷看TVB﹐30年後仍然覺得甘國亮的外型、談吐、文字﹐都令人頭痛的老友﹐當然會記得《天蠶變》的傳奇故事啦 --- 徐少強玩失蹤﹐個主角雲飛揚突然變左另一個人 (呢條友有份做《打擂台》架)﹐又冇人解畫個喎﹐所有人都若無其事﹐然後套劇又繼續拍落去喎﹐真係非常特別。了解左呢個背景﹐我可以解釋﹐典解《為你鍾情》會將原來的所謂翩翩美少年李治廷 (《歲月神偷》跨欄個條茂利)﹐突然變左一個佬﹐毫不避嫌咁變左幕後老細黎明﹐畀佢自我宣傳大展舞技﹐而導演又唔面紅個喎﹐一樣面不變色心不跳喎。
唔理好醜但求就手
老實說﹐當Janice Man 掀起20年冇見的舊情人面紗﹐發現佢由李治廷變左黎明﹐觀眾席上的小弟﹐內心真係起了一陣莫名的騷動:唔通係布扭爾的That Obscure Object of Desire (二人分飾一角)?唔通佢想挑戰觀眾﹐之前o個的俊男美女﹐與夢如幻的flashback﹐全部都假既 (隱喻80年代流行文化毒害人心)?嘩﹐係o個一刻﹐小弟好興奮﹐對導演有點另眼相看。幸好多看一會﹐我就發覺冇跌眼鏡﹐真係諗多左﹐導演還是非常一貫地膚淺﹐佢完全冇挑戰任何人或事的意思﹐佢搵黎明做中年李治廷﹐同《天蠶變》一樣﹐不過貪就手罷了:cheap trick、唔駛錢、逢迎老細、畀佢自我陶醉、重有得玩靚妹添。
除了是電視精﹐此君的另一面﹐則是屎忽鬼。未看《為你鍾情》﹐誰都想不到﹐主角其實是老細黎明。雖則佢做得OK﹐但塵世間最痛苦既事﹐莫過於疴尿遇到老細﹐同檯食飯都好難﹐更何佢開口話你個project要預埋佢﹐唔單止日日監場﹐重要兜口兜面一齊撞牆? 等於邵氏片有陳志雲落場﹐許鞍華片有王晶出現﹐寰宇片見到林小明夫婦的儷影﹐香港精神片一前一後見到董賤華和曾特狗﹐嘔心與否不論﹐但你還會相信作者享有創作自由嗎?
對音樂無感無情
《為你鍾情》令人疑惑的一場戲﹐是黎明o係Disco 學米高積臣跳Thriller﹐喜感如何甭談﹐問題係﹐你播甄楚倩、張立基亦無妨﹐典解會播Thriller呢? 佢同土炮香港流行文化﹐同張國榮咩關係都冇﹐如何自圓其說呢? 如何喚起戀舊情懷呢? 你有冇睇紐承澤的台片《艋舺》啊﹐佢都有場Disco戲﹐係播<愛情陷阱>丫。所以用Thriller﹐唯一的理由﹐係米高積臣暴斃﹐突然變得好熟悉﹐可見編導的功利﹐即使以地道文化包裝(90後們管你什麼鳥<愛情陷阱>呢)﹐還是看不到作者對80年代流行文化真心的尊重﹐沒立場的懷舊﹐不過是姿勢﹐這是編導的無原則之處。
除了逢迎主子﹐《為你鍾情》另一特點﹐係有不少電影導演粉墨登場﹐除了谷德昭﹐周凱光(一貫噁心)﹐還有鄭保瑞(演出有點突破)添。相比其他人際關係出現危機的電影導演 (例如黃精甫)﹐郭子健年紀輕輕﹐就顯得交遊廣闊﹐老中青大小通殺﹐比較像彭浩翔﹐但有趣的是﹐一部so-called緬懷80年代流行音樂的電影﹐客串的都是導演﹐歌星卻少到只得一個單立文﹐是黎明得罪同行太多﹐還是一切不過惺惺作態﹐根本對流行音樂無感也無情?
外國的搖滾野史電影﹐Cameron Crowe 的Almost Famous 至少有疑似David Bowie﹐Todd Haynes的I'm Not There 也有疑似Beatles﹐是gimmick也好﹐是in-jokes也罷﹐樂迷看來﹐自有會心之處﹐而《為你鍾情》從頭到尾光秃秃﹐張國榮本來是鑽石型的人物﹐他作為明星的複雜性﹐片子丁點都寫不好﹐我不能不懷疑這部電影的拍攝動機。
「正義是幻想的一種,幻想不是現實,但幻想也不會消失」
很多人,包括我,在看第一季時會以為這是一部類似watchman或復仇者系列那樣探究正義倫理的故事,但其實不是。這是一個關於「超人幻想」--「超人」與「幻想」兩件事情的故事,正義只是其中之一。
—
「正義是幻想的一種,幻想不是現實,但幻想也不會消失」
很多人,包括我,在看第一季時會以為這是一部類似watchman或復仇者系列那樣探究正義倫理的故事,但其實不是。這是一個關於「超人幻想」--「超人」與「幻想」兩件事情的故事,正義只是其中之一。
——————————————————————————————
前言:关于形而上学的超人
感谢友人焚纸楼的邀请,虽然评论各自的有用无用差距颇大,但是能回答如此一个问题是荣誉的,也是很让人愉快的。倒不是说感觉到了什么自我价值的实现,因为要回答如此巨大的理念【超人与幻想】之间是否存在一个相互的通道路径,要肯定回答这个通道路径存在,深信不疑地走在这个通道上,则必须要陈述通道的边界,两侧那无边的深渊。
深渊是什么?假面骑士起源的【恐怖】。
也就是——石森之章太郎的恐怖——【为了毫不相识的读者而破坏自己创造出来的世界,这种痛苦太多了,不久这种痛苦就变成了惯性,互相重叠,就再也感受不到了,不久就变成无法痊愈的伤痕,当发现这种被侵袭的感觉时,自己也感到恐怖。】
一种破坏和无法治愈的伤痕的恐怖,描述着‘此时此刻的我’所确信的恐怖。
可以说,这个恐怖丝毫不亚于尼采在战壕里归来撰写《悲剧的诞生》,我必须跟他同样地去体悟战场,甚至带有更高的觉悟。尼采在当时感觉到的尚且只是上帝的自由,这个自由驱赶他走向拒绝,并且是神学意义上的拒绝(deny)甚至是诅咒(curse):
【最不信神的言论来自永恒主,——他说“只有一位神!除我以外你不当有别的神!”——老拧恶胡子的神,一个嫉妒者,永恒主如是忘却了自己。】
【如果永恒主存在,我怎么能容许自己不成为永恒主?】
可以说,这里尼采的诅咒和拒绝都是活生生的,他冒着沦落为空无的危险,承载着无边恐怖和想要【消失】的欲望提出了,但是这里绝不是【幻想】,使用如果这个卑鄙的字眼在内容上是表示【表示拒绝而否定】恰恰是确认了显示的问题的真实性,这种真实性在于对于【上帝的存在】这一问题的假定,也就是上帝和世界的同一性,于此也就很容易转向了【诸神式的无神论】,请注意这个上帝与世界的同一,尼采是不可能像对上帝提出【如果存在,我怎能允许】的问题一样对【世界提问】,【如果世界存在,我怎么能允许自己不成为世界】?而这个前问题已经在叔本华那里提出【世界是无】,而在超越叔本华这样的观点之上,尼采将这个形而上学的【神的存在】的问题内化为个人的伦理美学问题,从此借以用统一的【神性的超人人格】出现来代替纷乱的各种人类的人格,那些只是想作为个体的人格。
我想,我也必须超越尼采这个问题,而不是绕过这个问题,才足以回答在我面前显示的【超人与幻想的通道路径】。这里必须说明得益于一些访谈言论,我们首先得承认每部动画作品都是关于作家自身创作训练,而超人幻想这种有着明确历史指涉的更是带有针对【行动】的问题进行训练的。
同时我也他一样地是面临着同样的问题,对于我来说,你提到的问题正是对于【高贵的希腊问题】的仿写,单与之不同的是,我却在一个更为危险的角度,我必须冒着成为瓦格纳(而不是尼采)而把这些作品当做更高的,甚至整体的艺术为之辩护。
【我是诸部分的部分,那部分在严格意义上就是全部!】——这是一次梅菲斯特式的尝试,请允许我必须冒着沦为空无的危险,这样废话连篇的开场白是有必要的,因为你是公开要求我写,那么我也必须公开回答,并且以我理解的公开之姿态来撰写这些文字。
1. Q:「正義是幻想的一種,幻想不是現實,但幻想也不會消失」
A:正义不是幻想的一种,幻想不是现实,幻想会消失,但是祈祷不会。
超人幻想这个标题似乎大家都很喜欢,很超人,很幻想,但是就其内容来说呢?
‘很多人,包括我,在看第一季時會以為這是一部類似watchman或復仇者系列那樣探究正義倫理的故事,但其實不是。這是一個關於「超人幻想」--「超人」與「幻想」兩件事情的故事,正義只是其中之一。’
“但其实不是——正义(的伦理)只是其中之一。”想这是很多人对这部动画的内涵那种欺骗性的丰腴感到满足的原因,以往对于正义的伦理,至多只是一种通过哲学思考在伦理上【把握】人,甚至只是作为【人格】的人,这种把握是一种不可能的努力,相信任何有一定思考的人都已经感受或者确认了如此情况:一旦哲学思考在伦理学上把握了人,人就注定会消失在这种把握中沦落为【空无】,特别是在美式英雄中,智性原则与意志原则融合的叔本华式道德论,即意志为世界的本质,并且让世界消融在意志中(可以说他隐瞒了意志消融在世界中的危险,而这一点可以说是以中国儒道佛(这三者在内容是一个东西,暂且并未发现区别)哲学身上显示得特别明显,即【无为而不无为】和佛教的【如来者,无所从来,亦无所去,故名如来无相是一样】的东西,一种原始的对于【无】的期待,意志消融在世界里)这样,就取消人的存在和世界的区别。
而美漫的超人以及各种超宇宙,多元宇宙论宇宙能量设定之类都可以视作是世界消融在意志中的尝试,他们都是原始的英雄,尚未达到超人的领域。
所以对于这种轨道的必须超越英雄这个话题,关于正义的讨论并不需要超越英雄而来到超人的领域,正如中国近代主流文学所写的各种大众形象皆可作为英雄而理解,过去探究的英雄甚至【伟人】都是在伦理学观念上,让过去的精神成就对它完成的每一件事情有所价值,但是这种伦理学观念常常如同上面所言的意志消融在世界的危险一样有其反面,也就是在盲目的破坏性中毁掉了过去每一件事情的价值和精神,可以说中华文化之所谓断层论的实在就是这个反面,即作为形而上的伦理学的反面,世俗(现实)的伦理学掐死所有精神和事件的价值论。
但是超人(【神性的超人】)的形象不同,他意识到了自身可能会毁掉事情和精神的价值的危险,所以任何超人都决不能只是单单为了自身的欲望而行动,必须清楚意识到自身和盲目的暴乱之间有多么接近,面临的恐怖有多么巨大,也就是身为超人首先要将看世界的方式和看生命的方式区分开来来建立新的伦理学观念。
前伦理学角度的正义尚且在这样的角度:人们的人生观问题是真正的世界观问题。而超人的伦理学角度已经变成了通道路径:在世界为中性的观点的伦理部分中,人们倾向于把人生观问题设定为真正的伦理学问题。
到这里我们再回到最初的论点:正义不是幻想的一种,幻想不是现实,幻想会消失,但是祈祷不会。
暂且搁置【正义是否是幻想的一种】在这里请允许我提出观点而不回答,因为提出这个观点来说,正义恰恰是作为幻想中的一种概念来处理的,而这里幻想明显是真正的主语,必须先处理关于幻想的问题
而在前一种语境中,也就是前伦理学中,正义是幻想的一种,但幻想可能消失,也可能不会消失,在这里来说幻想和意志在是同一的东西,前面已经证明了在前伦理学这里是不可以明确回答是否消失的问题,因为会面临【意志和世界的溶解】这样的危险。
而一旦试图要明确回答幻想是否消失的问题,那么就必须来到后一种伦理学的语境,将前一种伦理学视作是出发点,而看见关于幻想和超人的路径——在世界为中心的观点的伦理部分中,人们倾向于把人生观问题设定为真正的伦理学问题。
超人幻想的路径是什么?:从世界的中心伦理学观点出发,到人的地点面对一片巨大的恐怖海洋(即清楚这只是倾向,而不是真实,只是诸部分的部分,在严格意义上就是全部!)
这里才能够真正回答幻想是否会消失,如果所谓的幻想是这片海洋,也就是确信自身的纯粹的人生观问题是不需要依靠其他方式的纯自我问题,那么就是会消失的幻想。相对来说,作为金蛇的执有者的帝告就是这样真正地消失了,他沉湎于自己的【哲学】和【计划】,忘记了自己仅仅是设定,而不是真实的问题从而他真正消失了。
而不会消失的幻想是什么,那么清楚这只是倾向而不是真实,可以承认的真实只有前半部分,个人的人生观的部分很轻松找到了历史中完成的事件,甚至成为了书本艺术来奠定了自身的根基,但真实情况就像最后超人的幻想的结局一样,人们可以漠不关心超人幻想的艺术作品里到底有什么,而超人们也允许隐藏自己,表现自身对世界的漠不关心。但是这也是有代价的,超人必须对世界(人们)表示镇定和包容。而不是作为同等的对话的人员,在这种意义上无论是高达00,还是武装机甲,都打破了这一结局的僵硬,高达00是以剧场版的对话来超越战争,而武装机甲漫画的结局则是以机械神Deus Ex Machina宣布【由衷地恳求……用你的想象去缔造无限的可能性吧……】【早濑浩一,你的存在正是我们的存在的证明……所以现在……我将会……珍视你……】承认【早濑浩一是正义的伙伴】来打破这种僵硬。
而在关于超人和正义的伦理话题上都远胜过这有着倒退危险的超人幻想,很明显会川升作为老一辈脚本家是知道这个危险的,所以在超人幻想里帝告宣告的世界尚且是如此一个世界【secure against gods】即不受诸神侵犯的世界,但最后的结局则宣告了【神的降临】的新危险即将到来,就结局来说,同样展现了【新危险的到来】的《大铁人GR》则以好得多,在大铁人GR中,这种倒退的危险(V:地球的人类是以自己的意识生存着,这或许是唯一的路)被主角以(GR-1已经破破烂烂了,不过一定能修得好)加以拒绝,在这里必须解释一下,那个【或许唯一】是和尼采的如果存在同一的否定,尼采否定的神,而Vee否定的是人类的意志的路,主角的回答必须视作是寓言,可以视作同一于武装机甲的结局的回答(早濑浩一并未回答)【我将用我的想象力来缔造可能性,我将用我的存在证明GR等古代人的存在,我将珍视此刻的Vee到整个世界……我的祈祷……GR-1已经破破烂烂了,不过一定能修得好】。
所以,幻想会消失,但是祈祷不会,必须让幻想成为祈祷。
Q2:幻想無罪,因此,超人無罪。《Concrete Revolutio 超人幻想》這部動畫的本質也是如此。為什麼這部作品要大量捏他戰後到昭和年間的特攝、動畫與虛構作品?只是為了好玩嗎?當然不是,不,是因為這些作品就是 幻想存在過的證據。神化年間與昭和年間沒有分別,劇内與劇外也沒有。
A:只要在世界里,超人有罪,幻想有罪,有灵魂的一切都有罪。
前面的问题已经暗示了这样的回答,有罪论决定其是否能够存在于此方世界。
而要成为无罪的,要么离开这个世界到新的世界,要么成为诸神的神话一样,存在于虚无的历史中。
这依然是个旧问题,奥古斯丁回答依然现在有效【只有在彼岸世界,得到赐福的人才会获得一个不朽的肉体,才得以欣赏彼此肉体上纯粹的美。】正如丘比特在乔托笔下堕落为淫魔一样,只要存在于【世界】就是有罪。
这种无情的回答似乎让我显得像是宗教裁判里的神棍一样,但是这里我要解释罪是什么,无罪又是什么。
先回到无罪是什么,焚纸楼的语言里提出了这样的观点:只要里見支持且生活的現實生活仍舊存在,超人的幻想就有繼續存在去「對抗現實」的理由。人類需要幻想,人類會繼續幻想,幻想的需求仍是所有虛構作品的靈魂。——可以说,只要对抗现实(而不是成为现实)那么就没必要羞愧,因为你是幻想的灵魂也是人类的灵魂。
当然作为独一的,孤独的灵魂我们确实好像没必要羞愧,为了生存和自己所坚信的正义我们更要舍弃犹豫。但是真的没必要吗?世界真的是拿来对抗的吗?又或者说世界带来的仅仅是恐怖吗?
卡尔施密特在教会的可见性里谈论了关于【人之孤独】的问题的设想,他是如此回答这种幻想的无罪论的:一个人或许会拒绝一切正式的东西,因为正式的东西不可能真实。但是,他却到达了比一切正式的东西更不真实的结果,即对正式的东西的正式的拒绝。
对于幻想的罪的拒绝,对于灵魂的罪的拒绝,恰恰是到达了最不真实的结果,也就是【人的完美】【幻想的完美】,也就是很多人认为的【内涵的丰腴感到满足】。在这里暂且放置关于罪的价值论,我们继续深入无罪论的回答。
如冲方丁的《苍穹的法芙娜?出埃及记》里有过对这个问题更为直接的回答:
一骑:如果有需要的话,由我跟人类军战斗。
司令:你们认识到的只有人类的恐怖之处吗?人类有时候会成为恐怖的存在,但是即便如此,我们还是应该去相信他们。我从来没有命令过你们去攻击人类,你们要作为一名法芙娜的驾驶员完成自己的使命。
首先要解释下,因为在法芙娜里明确有外星人(外星的神),所以这里人类等同于世界是没问题的,在这个语境上,【法芙娜的世界观】和【超人幻想的世界观】的伦理倾向是同一的。从司令的回答里我们也可以找到关于上面我设定的一连串问题的回答。
人类有时候会成为恐怖的存在,世界当然也是,但是即使如此我们还应该去相信他们。幻想就真的意味着对抗世界,攻击世界吗?并不,幻想,即人类作为法芙娜的驾驶员要去完成自己的使命。
或许有人会说,这不就又回到了前面所言的每个人有每个人的正义的庸俗回答了吗?当然不是,幻想是可以的近切的,正如灵魂之间的靠近,超人里有各种各样的超人驾驭着自己的超能力和大量已经存在的作品表示着灵魂的近切(各种史料梗),法芙娜里也有迥然的驾驶员,另外没有哪个法芙娜的驾驶员会有合体成为一个人,虽然彼此之间存在着近切的关系,和那种完全的融合还是不同的,融合吞噬始终是原始的,异教的,从天而降的菲斯特姆或者人类所有拥有的邪恶的有罪的……甚至恐怖的。
直面恐怖,意识到不仅仅只有恐怖,这就是坦白了罪,承认了有罪。
罪是什么?回到那个最不真实的结果,也就是【人的完美】【幻想的完美】,在旧约里,有人试图前往西奈山面见神,全都毁灭了,上帝是如此说的:我是神圣的,至高的,你们这些不洁的看见我就会毁灭!
罪是不洁,是不神圣,是不完美的。这是推论的第一步,再回到【法芙娜的回答】司令质问的‘只有人类的恐怖之处吗?’有着一个沉默的回答,一个不是回答的回答,也就是一骑的羞愧,和随后的行动。
到这里或许可以用最简单的语言来表述罪是什么了:罪是羞愧,是精神陷落于唯一且独一的纯粹虚假世界,一个无神(准确而言是无神圣)的虚假世界中。
超人幻想的幻想之所以存在,不是因为其无神,恰恰是如同旧约里民众对上帝的渴慕一样,知晓神圣,如幽魔视尔朗为神圣,决定帮助它,尔朗视天弓为神圣决定效仿天弓等等,幻想在这里无罪的意义上是因为其拥有神圣性,哪怕只是部分的神圣性才被视作存在,而作为完整的神圣性的幻想,是不允许存在于世界的,也就是有罪的,当然这也是很多迷人的超级英雄作品里的回答。
灵魂为什么有罪?意识到神圣,而觉得羞愧。
这个简单的结论是有必要,如果没有罪,对于羞愧的清洗?我们何以见得神圣?可以肯定说见到神圣的同时就自我毁灭了,就像笑美和辉子坦白自己的爱慕之罪一样,完全立足自身而脱离了所有世俗的冲动——也就是帝告的计划和游戏冲动——见到了真正的尔朗,和真正的尔朗同行一样,灵魂也是同样,放弃灵魂的戏耍冲动,严肃地通过立足于自身站在天空之下,对神圣的渴慕说出自己的祈祷,然后在世界上迎来该有的光照,才是幻想有且仅有的唯一存在方式。
写作是一种祈祷,卡夫卡如是说。
但是祈祷存在狂热的祈祷,诸如世界和平的安拉胡阿克巴,就是这样一种狂热的祈祷,也存在有罪的祈祷,祈祷他人去死,他人成为自己的牺牲品的祈祷。
这样的祈祷在内容上是没问题,也就是说作为祈祷的内容是无罪的,但是作为祈祷是有罪的。同样,一切的幻想作为幻想的内容,自身的内容是无罪,但是一旦要成为幻想,就必须要面临同胞坦白自己的羞愧,可惜超人幻想并未超越这一点。
这也是我为什么视超人幻想为二类作品,他并没有对待内部的作品【坦白】,他只是把那些历史中存在的幻想当做素材和棋子来处理,这种游戏冲动让其他角色丧失了应有的严肃,而这种严肃的落差,恰恰在两位外部执笔者,虚渊玄和辻真先的脚本中尤其凸显。
我依然是如此观点,如果这部作品没几位外援,或许会像波点女王草间弥生的美术作品一样有着整齐一致的美感,这也属于动画演出风格所允许。但是无论是辻真先还是虚渊玄两者对待故事角色的坦白和严肃上和充满游戏冲动会川升表现出不一致的,就这样,超人幻想哪怕作为动画作品,自身内部尚且存在这样的裂痕,所以只能作为仿作模仿【电影英雄】的角色来视之。
【关于幻想的那些如果,我们必须要拒绝】
这或许是超人幻想让会川升使用了那么多素材,并且缺少考量的情况下就和历史结合的动因吧?在表达对【如果】的拒绝上,会川升的超人幻想确实做到了有效,因为这是历史的,正如你所说的,【神化年間與昭和年間沒有分別,劇内與劇外也沒有。】,但是在作为面对动画本身的最高内容上,其本身的素材使用得并不够成熟,相比小中千昭,黑田洋介,辻真先和出浏裕还有仓田英之和本乡满来说,他只能是二流的,突出特点的脚本家,而不是这几位确立形式,或者突破形式的一流脚本家行列。
当然我也热切渴望看见足以匹敌一流的作品的新脚家的作品,或许这是我的超人幻想吧?只要动画的形式得以存在,哪怕这些脚本家都逝去了(很多人都已经快六十好几了,而辻真先已经八十有余了),那些热慕动画之人终将正视这些作品。
是啊,我也沉浸在这样的幻想中,才会几年如一地去学习吧?
哦,是哦,正义之门是什么?不是幻想的正义是什么?就是学习,就像犹太人学习摩西五经一样,我们也要相信自己知道的神圣而不断去学习,提升自己。
至少不要像《血界战线》最后一话里的术士一样发出感叹:让一个小孩自称为绝望王的世界,实在是太悲伤了。
同样作为中二少年过来的我,也要学习着到那个世界,至少不要让小孩的嘴巴里再坦白绝望,并且侮辱绝望,就像现在的网络舆论嘲笑那些少年之为中二一样。
写到这里我必须要停住了,确实这里并未超出我最初的构想,甚至比我最初的构想还小得多,对于尼采的问题的超越,可以自信地说,我已经做到了,但是要表示羞愧的是,这份实证的自行并不足以成为大家的实证的真实。
正如一开始所言,我只能像是梅菲斯特一样说着:【我是诸部分的部分,那部分在严格意义上就是全部!】
虽然我深知不会沦落入空无,但是我也有着担忧,这样公开地发表这些,是否太过于激进了?仅服从于我对于友人你的提问的坦白吧,这里请允许我结束了。
而我是相信魔龙院光牙最后的战斗是存在的。
PS:关于世界和羞愧。
黑田洋介在撰写完高达00后撰写了军火女王,如果将这两部动画视为一部动画(讲同样的故事的动画)里面会发现一个有趣的事实:COCO也是一个不知耻的英雄,一个怪物,一条巨龙。最后几话原创中世界也被称为耻の世纪,作为COCO平衡的【爱人】,约拿是选择了逃走,世界并未因为COCO的大计划而陷入没有武器的和平,同时在羞耻的约拿身边,COCO也再一次出现。
题外话,对于超人幻想不满足的朋友,可以去看看月光条例这部漫画,网上已经有28卷,应该能让诸位继续感受幻想的魅力。