很有意义的一部剧,记录这个时代人的心理,从不敢承担责任到后来的敢于面对现实,从开始的害怕面对现实到后来的大胆追求自由,以及虚伪的心到后来都更加纯洁与真实,如果有美国大片有无限可能,那么真实的独立电影也很鼓舞人心吧,从剧本带开播,有每个人的辛勤努力,当然也给观众带来鼓励和新的体验,希望大家在以后的路上,虽一路癫狂,但最终走向成功
很有意义的一部剧,记录这个时代人的心理,从不敢承担责任到后来的敢于面对现实,从开始的害怕面对现实到后来的大胆追求自由,以及虚伪的心到后来都更加纯洁与真实,如果有美国大片有无限可能,那么真实的独立电影也很鼓舞人心吧,从剧本带开播,有每个人的辛勤努力,当然也给观众带来鼓励和新的体验,希望大家在以后的路上,虽一路癫狂,但最终走向成功
影片一开场,是一段诡异中暗含欢快的音乐。
然后出现了一块脏兮兮的破木板,贴了三张照片,两个男人、一个小女孩。一个只露出背影的男人拿刀把另一个小姑娘的照片扎到了木板上。(我隐约猜测,这必定是第四个受害人了,连环凶案无疑!)
接着,场景一换,一个大爷跑到公司前台大喊着 “章元出来”,要他交出暖暖。还没等前台发挥“拦截”的作用,章元两步就从旁边蹦出来了。在
影片一开场,是一段诡异中暗含欢快的音乐。
然后出现了一块脏兮兮的破木板,贴了三张照片,两个男人、一个小女孩。一个只露出背影的男人拿刀把另一个小姑娘的照片扎到了木板上。(我隐约猜测,这必定是第四个受害人了,连环凶案无疑!)
接着,场景一换,一个大爷跑到公司前台大喊着 “章元出来”,要他交出暖暖。还没等前台发挥“拦截”的作用,章元两步就从旁边蹦出来了。在两人纠缠着“你还我暖暖!”和“大爷你说啥”的同时,一个特写“烟牙”的坏人就把电话打给了前台,要求大爷接电话。
时机之精确让人不禁怀疑他如果不是在大爷身上装了定位,那就一定是在章元公司装了监控。可是这种精确在影片后期竟然没有延续在他关押小姑娘时对自己地盘的掌控上面,不禁让人唏嘘,他不懂中国一句古话,“千算万算,不如天算”。
坏人要大爷给一百万赎人,大爷据理力争“我只是个退休的穷教书的”,坏人坚信“爱能跨越一切问题”,拒不接受讨价还价。在一旁听单口相声的章元稳定了一下情绪,帅气地接过电话“放心我有钱,别伤害暖暖!”坏人一听,哎呦这是遇上老熟人了,章总您出面我得要价两百万!下午五点等电话通知哦~”
等电话的过程中,人民警察帮忙分析,结论是和章元之前揭发的走私案有点关系。
然后大家干坐着等到了五点绑匪来电话。
绑匪:“钱,都准备好了吧。”
大爷:“都准备好了,就按您说的,准备好了。”
绑匪:“老爷子,说话还要别人教啊。”挂电话!
莫名从一句话就听出来老爷子有人指导,嗯,章元家估计也装了监控。或者绑匪和我女朋友一样,敏感而多疑,而且不听解释!
这边警察老练地安慰着“别急,绑匪还会打电话的”,那边大爷看了一眼绑匪发过来的短信、扔了电话、抱上两百万拔腿就跑。
这时,终于看到了我们的主角小黑,行动敏捷地跟了上去。
章元啥都没看到,也是行动敏捷地紧跟其后,还特别准确地先大爷一步上了绑匪准备好的车,钻入驾驶室,按绑匪设置好的导航开车。
开到一半,大爷被要求下车撒钱再改地点。
不远的天桥上,绑匪看着大爷当街撒了二十万,留下一地烟头(烟头划重点),转身走开了。
而大爷二人组奔赴目的地的过程中,路过天桥,只有小黑准确地从路边众多垃圾中叼出了绑匪的烟头,并毅然决然地脱离了大爷组单干。
果然是“神犬”,从来没有接触过绑匪,竟然有如神助般在后续凭借这个烟头,一路找到了绑匪老巢。与此同时我看了一眼脚边睡得四仰八叉的我家狗子,默默感叹“艺术高于生活”。
大爷组跑了一段时间才发现小黑丢了,停下来找。好巧不巧,被绑匪看到了跟着一起停下的便衣。
第一次交易,失败。
然后在开始停车场第二次交易前,影片突然跳到了暖暖舅舅殉职安葬的一幕。警犬出身的小黑,在痛失心爱的主人后,紧跟主人心爱的外甥女暖暖回了家。
小黑看着大爷给暖暖报了一门门补习班;小黑看着暖暖趁爷爷不在,在全家福上画爸爸;小黑陪着大爷送暖暖上课。
嗯,默念小黑不是配角。
大爷帮暖暖报了章元公司附近的补习班;大爷看着一个孕妇在前台的拦截下喊叫着“章元你给我出来,你躲得了初一躲不了十五”;大爷看着暖暖朗读“孟母三迁”,想到了女儿当年哭着诵读这篇课文;大爷主动和暖暖提起他以前听都不愿听到的暖暖爸;大爷见到章元,同意让他们父女相见。
嗯,大爷是演员表第一个出现的名字。
对了,留心看路人的话,会看到绑匪从他们身边路过的“彩蛋”哦。
熟人作案!
然后回到第二次交易的停车场,一个看到大爷当街豪撒二十万,并举一反三知道大爷还有巨款的胖子冲了出来,要抢剩下的一百八十万,被警察抓走了。
第二次交易,失败。
绑匪放了一段含有暖暖外套的烧火视频给大爷组,大爷误以为是暖暖被撕票,突然瘫倒在地。
大爷恍惚中回到了自己责骂第三者插足并已有孕在身的女儿那一幕:女儿抱着肚子坐在地上听他嘶吼责骂,终于吐露出她长久以来被严苛管教的压抑和痛苦。可是炉头不对马嘴,父女两人谈崩了,父亲夺门而去,留下动了胎气的女儿在地上挣扎。
而这段回忆后,我们神勇的主角小黑,已经凭借烟头的气味,跟踪到了绑匪的老巢,咬坏窗户跳进去,咬松了绳子就要救暖暖出来。正在这时,绑匪回来了,抡起棍子就把主角打晕在地。在他一步步走向暖暖的过程中,晕倒在地的主角想起主人殉职前的一幕,凭着顽强的意志力,一个腾空飞跃将绑匪扑撞到旁边的铁桶上,顺利地撞死了绑匪。
屋子外面,隐隐传来了警笛声。
=========================剧终=========================
说真的,剧名叫做《神探忠犬》真是再合适不过了:小黑先是能趁着大家不注意,从警犬基地独自跑到偏远的墓地,参加已逝主人的葬礼;后又能凭绑匪的一个烟头一路找到绑匪偏远的老巢,感情这一路绑匪都是脚踏实地走回去的,丝毫没偷懒坐公交车、地铁或者打的。
再说剧情,影片最开始就定性了,是熟人作案,剧中也反复暗示绑匪是针对章元才选择了绑架暖暖。章元做了什么呢,他说他揭发了一家公司拍卖走私品,主犯李兴国被判有期徒刑三十年。绑匪李兴邦(名字从演员表得知),因哥哥入狱而和章元仇深似海、祸及暖暖。
所以,有关部门不保护揭发人的隐私,以致发生了这起寻仇绑架案?这真是太可怕了!
做好事不留名不是中华传统美德吗?检举揭发这么危险的好人好事,章元你说你干嘛要出风头呢?这教导了我们:做人要低调,闷声发大财啊!同志们!
而剧中又透露出暖暖舅舅是抓捕绑匪哥哥的过程中因公殉职的,某种程度上也和绑匪不共戴天。虽然舅舅死了,可谁让暖暖既是章元私生女,又是警察的外甥女呢?绑你一举两得!遂放弃了章元的嫡女姗姗,盯上了我们无辜可爱的小白花暖暖。
可惜天理昭昭报应不爽,舅舅不在了,还有我们神勇的小黑。在警察同志们一筹莫展、大爷和章元束手无策的时候,我们的主角已经一击必杀,惩奸除恶,以孤勇之力干翻了坏人,捍卫了自己主角的绝对地位。
不过,小黑真的是主角吗?
从大量的回忆片段中我们看到,大爷显然是我们学生时代最害怕的教导主任形象:高要求、高压力、要打造一流精品,所以女儿连长头发都不能留,时刻在哭着学习。可女儿吃尽学习的苦,大爷的目标却是“没有最好只有更好”。父女矛盾日益加剧,最终导致女儿叛逆心理爆发,跑去做了小三还怀了宝宝。女儿除了心理问题严重外剧情没有暗示她有其它隐疾,可她生了暖暖后再也没有出现过,那估计就是挂了,这年头难产致死也不是不可能,不过产后抑郁自杀似乎更为符合背景。也许女儿的离开给大爷带来了深刻的震撼、也许暖暖太可爱了,不忍心让她有爸爸却不能相认,也许大爷老了心软了……大爷最终松口,同意父女相见,却被路过的绑匪知道了暖暖的存在,横生了绑架插曲。
所以,明面上主角是小黑,可实际上真正的主角,其实是大爷,这整个剧情,其实是这样一条线:回忆往昔,大爷严苛到变态,终于这种教育方式把女儿也教育得不正常了,女儿叛逆到底,生了私生女并以死明志,大爷苦心孤诣地独自抚养外孙女,可是在不断地反思和儿子的指责中,慢慢开始自我怀疑,然后心软,虽然心有不甘可是已勉强同意外孙女和她爸爸见面。再在和孩子他爸齐心协力解救暖暖的过程中,一步步消除了对孩子他爸的偏见和误解,终于在影片的最后,一家人温馨地一起回家了。
嗯,喜闻乐见的大团圆结局。
不过,对于绑匪的坏,也真是让人唏嘘。
影片有一小段,看着像是黑化前的绑匪,在医院面对医生下给他母亲的病危通知。这个片段不禁让我猜测,这是要给绑匪塑造一个可恨之人也有可怜之处的形象吧,要暗示,他虽然全程都是幽怨的语气、夸张的台词,可他也不是天生变态,也是吃尽生活的苦才穷途末路,甚至他们兄弟两正是因为母亲病危才铤而走险、走私赚救命钱?结果天道好轮回,哥哥被抓了。弟弟不甘心命运如此残忍,心怀怨恨而行绑架之事。嗯,就是被生活折磨,所以才在折磨中变态,在拍误导的焚烧视频时,故意在暖暖面前狠厉地刨开小熊的肚子、缓缓掏出棉花、淋上汽油、点火焚烧。而后面绑匪被小黑撞死在焚烧小熊的汽油桶旁边,也是一种悲情的巧合(报应)。
愿你来生能被生活善待,即便依然倒霉,可是也要心怀正直,做坏事是一定会有报应的!
哎,看完电影,我觉得我估计被骗了,这篇影评肯定不会给稿费了。这部电影征集影评,估计是用来骗收视率的一种新手段吧。为了写影评我特意开了爱奇艺会员看独播、为了分析细节反反复复看了四五遍,嗯,这个技巧点赞~(手动滑稽,不然还能咋的。)
《鹅鹅鹅》改编自南朝梁吴均的《鹅笼书生》,而吴的这部短篇笔谈又是仿制印度佛经《旧杂譬喻经》中的“梵志吐壶”写就,同时早于吴均的《灵鬼志》也有类似情节 。
《鹅鹅鹅》改编自南朝梁吴均的《鹅笼书生》,而吴的这部短篇笔谈又是仿制印度佛经《旧杂譬喻经》中的“梵志吐壶”写就,同时早于吴均的《灵鬼志》也有类似情节 。鲁迅在《中国小说史略》中指出,“梵志吐壶”亦有其来源,则是《观佛三昧海经》。按顺序排列则是:
《观佛三昧海经》:天见毛内有百亿光,其光微妙,不可具宣。于其光中,现化菩萨,皆修苦行,如此不异。菩萨不小,毛亦不大。
《旧杂譬喻经》为: 昔梵志作术,吐出一壶,中有女子与屏,处作家室。梵志少息,女复作术,吐出一壶,中有男子,复与共卧。梵志觉,次第互吞之,拄丈而去。
梵志指得是外国道人。经书由三国时期的人翻译,此处盖以本土化为主,类似复述口吻,故称故事中人为外国人。从《观佛三昧海经》到 《旧杂譬喻经》,其实是摘取其中的玄幻特征和套娃理念。在故事性上,后者具有了明显的小说奇谈特性。
晋朝《灵鬼志·外国道人》:太元十二年,有道人外国来,能吞刀吐火,吐珠玉金银,自说其所受师,即白衣,非沙门也。尝行,见一人担担,上有小笼子,可受升余,语担人云,“吾步行疲极,欲寄君担。”担人甚怪之,虑是狂人,便语之云,“自可耳。”……即入笼中,笼不更大,其人亦不更小,担之亦不觉重于先。既行数十里,树下住食,担人呼共食,云“我自有食”,不肯出。……食未半,语担人“我欲与妇共食”,即复口吐出女子,年二十许,衣裳容貌甚美,二人便共食。食欲竟,其夫便卧;妇语担人,“我有外夫,欲来共食,夫觉,君勿道之。”妇便口中出一年少丈夫,共食。笼中便有三人,宽急之事,亦复不异。有顷,其夫动,如欲觉,妇便以外夫内口中。夫起,语担人曰,“可去!”即以妇内口中,次及食器物。
在晋朝人笔谈中,尚且称为“外国道人”,“ 吞刀吐火,吐珠玉金银 ”具有强烈的神秘色彩,为下文口中吐人做了铺垫。到了六朝的《鹅笼书生》,则做了彻底的中国化,梵志、外国道人变作“书生”;在写作上面,有了明显的小说手法,一改之前平铺直叙,转而引入观者“ 阳羡许彦 ”,使得内容引人入胜,更具镜头感。
吴均《鹅笼书生》:阳羡许彦于绥安山行,遇一书生,年十七八,卧路侧,云脚痛,求寄鹅笼中。彦以为戏言,书生便入笼,笼亦不更广,书生亦不更小。宛然与双鹅并坐,鹅亦不惊。彦笼而去,都不觉重。前行息树下,书生乃出笼谓彦曰:“欲为君薄设。”彦曰:“善。”乃口中吐出一铜奁子,奁子中具诸肴馔。……酒数行,谓彦曰:“向将一妇人自随。今欲暂邀之。”彦曰:“善。”又于口中吐一女子,年可十五六,衣服绮丽,容貌殊绝,共坐宴。俄而书生醉卧,此女谓彦曰:“虽与书生结妻,而实怀怨,向亦窃得一男子同行,书生既眠,暂唤之,君幸勿言。”彦曰:“善。”女子于口中吐出一男子,年可二十三四,亦颖悟可爱,乃与彦叙寒温。书生卧欲觉,女子口吐一锦行障遮书生,书生乃留女子共卧。男子谓彦曰:“此女虽有情,心亦不尽,向复窃得一女人同行,今欲暂见之,愿君勿泄。”彦曰:“善。”男子又于口中吐一妇人,年可二十许,共酌戏谈甚久,闻书生动声,男子曰:“二人眠已觉。” 因取所吐女人还纳口中,须臾,书生处女乃出,谓彦曰:“书生欲起。”乃吞向男子,独对彦坐。然后书生起谓彦曰:“暂眠遂久,君独坐,当悒悒耶?日又晚,当与君别。” 遂吞其女子,诸器皿悉纳口中,留大铜盘可二尺广,与彦别曰:“无以藉君,与君相忆也。”彦大元中为兰台令史,以盘饷侍中张散;散看其铭题,云是永平三年作。
由上述版本流变可以看出,佛经故事转向魏晋笔谈,其实是一个小说化、本土化的过程。
鲁迅对这种“传播与再写”的现象做以解释:中国历来信仰神鬼故事,而佛教故事往往夹杂此类传说。而且,文人写作神鬼故事,并非有意作小说,而是当时人们真的以为神鬼存在,写作神鬼故事就如同记述平常事。“遂蜕化为国有”。
这个说法具有非常高的可信度。汉朝建国大兴黄老、汉武“神授说”,至于王莽篡位,也是大作鬼神舆论之说,刘向父子为迎合上意或者谋反,大规模篡改经文典籍,制造伪书,诸如“朝代五行说”洗牌式盛行。汉末张角起义,亦是打着“苍天已死,黄天当立”的旗帜。
到了三国魏晋,频繁的战乱和政治的白色恐怖,使得士族文人避谈政治,而转向玄谈。鬼神玄谈一时间成为时尚。此时佛经故事的传入更是迎合了文人的热情。在转述和再传播的同时,逐渐完成了域外故事的本土化。
《旧杂譬喻经》里的故事被认为是对“情欲”的否定与批判。佛经原文在其后有结语:“ …… 女人能多欲……如是女人奸不可绝……其欲行者从志也。师曰:天下不可信女人也。”
这一段总结语具有时代局限性,争议较大。王耕老师分析道:“道人吐出女子是合理的,但女子生性贪婪,心怀更为可怕的欲念,她吐出少男子,也就相当于挑战佛教戒律。所以,这一故事原型在根本性上正是对女子淫邪的批判。”
《灵鬼志·外国道人》同样能看出来隐藏于深层次的佛教戒律。道人吐出女子,是被允许的;女子又吐出少男子,少男子是被谴责的对象,而女子作为条件存在,不承担责任。故事核心就在于道人对少男子具有的绝对压力,要求后者服从戒律。
第一则故事对女性的否定和贬低,与印度种姓制度有关。后者《外国道人》则淡化了对女性的批判,转而以“道人”对“少男”,类似于“老和尚”要求“小和尚”,其后与之相隔一个世纪的《鹅笼书生》,彻底抛弃了对女性和戒律说教的痕迹,形成了明显的本土化。
中国是小农社会,以家庭为单位,重视伦理建设,魏晋又大力推行“孝”治天下,女性在家庭、伦理社会中有着重要作用,老年女性亦具有尊长地位,诸如《陈情表》、《孔雀东南飞》等都有家庭地位崇高的女性形象。秦汉以来,男女婚姻被严格的法律制度规范和保护,至今犹能看到“ 昏礼者,礼之本也”思想的流传。文化方面,道教有所谓的男女阴阳。
印度本土佛教进入中国,对女性否定和批判的态度水土不服,同时,亦要考虑女性信徒的市场。在南朝,尼姑数量颇为壮观。因此,佛教的传播不能不考虑中国本土情况,褪去种姓色彩,融和中国本土文化,从而有了对待女性态度的明显转变。因此在《鹅笼书生》中,更注重故事的“奇诡”和小说技法的运用。
鲁迅对《鹅笼书生》的评语为 “尤其奇诡者也”。可见此类故事,特点在于“奇诡”。正是由于它的“奇诡”性,吸引了大批作家文人的再传播。这个故事后来也被人用来形容幻中生幻,变化无常。 标题中的“书生”意象更富中国特征,同时也和环境相衬,平添“诡异”,令人联想到《西游降魔篇》里的荒野客栈里的白衣书生。
《鹅笼书生》的主旨应当是小说的诡异特点,其并无特地的指向性。这与魏晋南北朝文人喜好奇谈怪说、追求新奇、游戏态度是相吻合的。这种古怪、奇诡的审美特征构成了庞大的中国式审美的重要结构之一。类似的民间神鬼故事、文人志怪小说影响至今。同时要指出,《鹅笼书生》只是借用口中吐人的奇幻色彩这一设定,是原型的借用。主旨和创作情感并不雷同,作者写作时滑稽、癫狂的文学情感尤为炽热。
相对契合《鹅笼书生》奇诡意象的影视作品,还是要提到《西游降魔篇》中猪妖客栈的场景,其实并无深层内涵,只是讲好一个故事,导演营造的奇诡氛围,为酱爆师兄妹离奇失踪添上了魏晋怪谈的一摸亮色。而且,将创作“神鬼故事就如同记述平常事”,在当代影视化创作的浪潮中,尤为壮观,这也是中国故事的特色之一。
《中国奇谭》中的《鹅鹅鹅》,动画改编,将书生变作狐妖,狐妖的情人加以动物化,为原本“诡异”的内容增添了恐怖色彩。通过送鹅人的眼光,展现了视听之宴,处处悬疑的情节使人琢磨,中西结合、以我为主的人物画风耐人寻味。其深刻的内涵还是一心营造恐怖环境,仍有争论不休。这个系列当时具有重大意义的作品,短篇小巧、余韵绕梁,应当是新浪潮的开始,中国绘画艺术在新科技手段下的复苏,笔者对于未来讲好中国故事有着乐观的期望。
参考文献:
鲁迅:《中国小说史略》
王耘:从《外国道人》到《鹅笼书生》——论佛经故事向志怪小说的叙述范式转型
今日草就,供豆瓣交流。
《最后一搏》又被翻成《钢铁勋章》,讲了为三十年前越战“英雄”争取最高荣誉勋章的故事,绝对是一部主旋律电影。故事通过男主人公,这位受理老兵诉求的五角大楼文职官员,对事件当事人的采访调查展开的。三十多年前战争的阴影没有从这些当事人们心里消失,面对英雄,他们内心的愧疚、他们对战友没能得到相应荣誉的不满等情感交织。还有失去儿子的父母也长期忍受着痛苦和煎熬,渴望在病魔夺去生命之前能看到儿
《最后一搏》又被翻成《钢铁勋章》,讲了为三十年前越战“英雄”争取最高荣誉勋章的故事,绝对是一部主旋律电影。故事通过男主人公,这位受理老兵诉求的五角大楼文职官员,对事件当事人的采访调查展开的。三十多年前战争的阴影没有从这些当事人们心里消失,面对英雄,他们内心的愧疚、他们对战友没能得到相应荣誉的不满等情感交织。还有失去儿子的父母也长期忍受着痛苦和煎熬,渴望在病魔夺去生命之前能看到儿子荣誉有归。一系列的采访调查之后,“英雄”的形象逐渐完整了。他就像天使一样从天而降,果断地撤离伤患,拯救了面临绝境的战友之后,又奔赴枪林弹雨之中,子弹没有阻止得了他所持有的初衷。国事家情,好像都能从他那里找到完美的答案,那就是我不去死,别人就得去。他的英雄壮举使老兵们团结在一起,也感化了下一代人。他就像基督一样,为大家承受了一切,又永远活在大家心中,继续发挥着激励和帮助作用。这不就是美国社会的价值观吗。指挥官与一线作战的士兵,谁更应该得到荣誉奖励,这可能也是一个世界性的难题。对于前者来说,那是决策、指挥之艰难,冒着搞砸了被钉到历史耻辱柱上之风险,个人和家庭荣辱层面上的得失绝对不能算轻。对于一线作战的士兵来说,那是经历生死。战斗太激烈,战况太残酷,都已经越过了人的正常承受极限。经历过生死的人对那种经历肯定无法忘怀,更无法面对为他们付出生命的人、无法面对望儿无归的英雄父母。有的伤疤是揭不起的,部队有担负诱敌任务的,有担负主歼任务的,不能说诱敌就是充当炮灰,作战行动是一盘棋。打仗就是一个字:乱,无论多么英明的胜者,没有从来就没吃过败仗的,也没有哪个胜仗会打的井井有条。在官本位的社会里可能永远无法理解,为什么总统和五星上将都说爱国家荣誉奖章,更胜于他们的官职和军衔。这部电影给出了答案,那就是这些大人物知道,能得此奖章的人不会为政治家去卖命,而只会为了兄弟赴汤蹈火。英雄的事迹感化了几代人,连电影的男主人公,这位善于混体制的也知道良知的重要,最后也冒着自己所谓事业发展的风险挺身而出。应该撇开意识形态看这部电影,不能让“英雄”的血白流,要让他们在天堂里欣慰地看到社会对他们应有的尊重,让他们暂短的个人价值之光,永远照亮着大家去追求美好的人生。
都知道独立纪录片难做,“导演亲自蹲在豆瓣给影迷发资源”这种事也很常见了,我最近就遇到了一回。
前几天,纪录片导演固力果通过 都知道独立纪录片难做,“导演亲自蹲在豆瓣给影迷发资源”这种事也很常见了,我最近就遇到了一回。 前几天,纪录片导演固力果通过《三和人才市场》的影评找到了我,给我发了一封豆邮,安利自己的同题材作品《小镇微光》。看完片子,发现果然很对我的口味,于是决定义务写篇长评,帮忙宣传一下。 从三个立场思考, 对于夏老师,善良的他能为了愿拿生命帮助自己的人,放弃可能冒险冲顶的机会,哪怕可能因此留下遗憾;早年因帮助队友致残,此后乐观积极面对人生,奇迹般地战胜了癌症,再在多方帮助下,用高出很多的难度,圆了本来年轻时就能实现的梦想,这是励志无疑。 对于夏老师的家人,长期因担心而睡 从三个立场思考, 对于夏老师,善良的他能为了愿拿生命帮助自己的人,放弃可能冒险冲顶的机会,哪怕可能因此留下遗憾;早年因帮助队友致残,此后乐观积极面对人生,奇迹般地战胜了癌症,再在多方帮助下,用高出很多的难度,圆了本来年轻时就能实现的梦想,这是励志无疑。 对于夏老师的家人,长期因担心而睡不好也是正常的,也不知道哪天,他就会因为疾病或意外,可能要在珠峰上长眠。但即便如此,家人仍理解、支持、关心,成为他乐观的基础与挑战的后盾。这是幸福无疑。 对于听闻他故事的观众,受其激励,能更有动力地面对各自的人生,这是贡献无疑。 夏老师也知道,他这样对家人来说其实是自私,因此心存愧疚; 但若不尝试拼搏,怎么有机会呢? 试了,可能会死;不试,会留遗憾。 是理想,还是家庭? 此事古难全! 夏老师是幸福的,有明知危险却仍愿意支持他继续挑战的家人。哪怕实际上只是拗不过他,知道他的脾气,不想他留有遗憾。 在连手机信号都覆盖不了的地方,嘘寒问暖,每日叮嘱,托人照顾…… 妻儿能做到这样,也只能做到这样,祈祷他成功登顶,平安归来。 理解,包容,认同,三观上的合适,才是这对矛盾的可行解。 从故事情节上看并不是很差,但是碰到猪一样的导演编剧,把一部最好题材的剧糟蹋为一部垃圾剧。第一集就让你无法看下去,一场演习,老大不听老二,老三不听老二,敢吗,其次领导都是傻子吗?不是是导演无脑,高级黑。对话拖沓跟剧情不一致。从故事情节上看并不是很差,但是碰到猪一样的导演编剧,把一部最好题材的剧糟蹋为一部垃圾剧。第一集就让你无法看下去,一场演习,老大不听老二,老三不听老二,敢吗,其次领导都是傻子 从故事情节上看并不是很差,但是碰到猪一样的导演编剧,把一部最好题材的剧糟蹋为一部垃圾剧。第一集就让你无法看下去,一场演习,老大不听老二,老三不听老二,敢吗,其次领导都是傻子吗?不是是导演无脑,高级黑。对话拖沓跟剧情不一致。从故事情节上看并不是很差,但是碰到猪一样的导演编剧,把一部最好题材的剧糟蹋为一部垃圾剧。第一集就让你无法看下去,一场演习,老大不听老二,老三不听老二,敢吗,其次领导都是傻子吗?不是是导演无脑,高级黑。对话拖沓跟剧情不一致。 2月24日晚,来自罗马尼亚的青年女导演Adina Pintilie凭借处女作 Touch me not(《不要碰我》)将第68届柏林电影节的最高荣誉金熊奖收入囊中。谁也没料到今年的最佳影片会是这部作品,因为在它身上实在看不到柏林电影节惯有的政治特质。影片所讨论的是关于人与人之间亲密关系的议题。为了探索这种亲密关系的边界,导演将镜头对准了人类最原始的生理欲望——性。肉体通常是感知这种亲密关系的 2月24日晚,来自罗马尼亚的青年女导演Adina Pintilie凭借处女作 Touch me not(《不要碰我》)将第68届柏林电影节的最高荣誉金熊奖收入囊中。谁也没料到今年的最佳影片会是这部作品,因为在它身上实在看不到柏林电影节惯有的政治特质。影片所讨论的是关于人与人之间亲密关系的议题。为了探索这种亲密关系的边界,导演将镜头对准了人类最原始的生理欲望——性。肉体通常是感知这种亲密关系的媒介,因而对于身体的大胆探索,包括自我探索和肉体的摩擦与碰撞在这部影片中成了必然。尤其是那些属于变性和残疾人士、受虐者和施虐方等边缘人群的躯体、器官,更是在影片中得到了不少细致的特写。这些演员的挑选花了导演Adina Pintilie整整两年的心血,却也成了本片最大的争议点之一。导演自然知道她耍得这种小聪明会引起许多观众的反感。“这不是一部让人感到舒服的电影(Es ist kein bequemer Film.)”,她在新闻发布会时这样说到。可《不要碰我》要做的本就是一场极具包容性的研究记录。它不会去刻意讨好任何观众,而是自始至终都履行着作为一面镜子的使命,迫使着每一名观众去反思自己对于亲密关系、美与丑的界定,即使它要付出的是观众猝然离席的代价。影片省去了旁白,只有导演有时会隔着摄像机向演员抛出一些问题。除此之外,我们其实大部分时候都是在围观演员们两两之间的自由对话和他们面对镜头的自我陈述。很难说这是一部虚构的故事片,因为这一切都太过真实。连片尾的字幕也提示着观众,这部电影在拍摄的时候没有伤害到演员的主观意愿,完全是在演员最自然的状态下完成的。他们都甚至都保留了自己的本名,即使是为数不多的两名专业电影演员,即担任电影的主角劳拉·本森(Laura Benson) 和托马斯·勒马尔奎斯(Tómas Lemarquis)也选择带着自己的真名上阵。就像《不要碰我》的电影标题所暗示的那样,这二者都本能的抗拒着一段亲密关系,拒绝着他人的身体触碰。劳拉·本森饰演的是拒他人于千里之外的中年女性劳拉(Laura)。托马斯·勒马尔奎斯扮演的托马斯(Tómas)虽无法接受BDSM,但依旧渴望和有这种爱好的前女友复合。二人为了克服自己在肉体关系上的抗拒,选取了截然不同的心理诊疗手段。劳拉通常在自己的公寓中接受性工作者们的诊疗。苍白的床单、沙发和墙面总给人以肃穆冷峻之感,就像是一贯穿戴整齐并和他人保持距离的劳拉。她总是远远地坐在一边的沙发上,细细地端详着性工作者们的每一寸肌肤、 每一根毛发。当我们随着劳拉的目光观察到变性者汉娜(Hanna)的胴体时,或许会感到很不自在。汉娜有着极为阳刚的脸,一大一小凸起的乳房,硕大的啤酒肚和垂荡的下体。这些不论是先天的、还是后天的身体部位不论怎么拼凑组合都与美绝缘,可汉娜却对自己的身体感到无比骄傲。这种无与伦比的勇气与自信不但劳拉没有,回想起来,坐在电影屏幕前的你我似乎也绝对少有,但它确是建立亲密关系的第一步。如果连自己都无法正视自己的躯壳,还如何去接受别人的触摸呢?同样让人大为震惊的是,连克里斯蒂安(Christian)这样从小四肢严重萎缩变形,上颚外凸,还控制不住流口水的残疾人对自己的身体也没有丝毫不满,他甚至完全可以和正常人一样享受肉体的欢愉。克里斯蒂安面对镜头自信宣告,“I love my body”。我喜欢自己的身体,喜欢自己蓝色的眼睛,喜欢自己扭曲的四肢。我和我的女友(一名四肢健全的女性)很幸福,即使我们经常吵架拌嘴。这种亲密关系的建立似乎与身体是美还是丑素来都毫无瓜葛。说起来本身美与丑就没有绝对的界定,也不是由你我来定义。但它却该是双向的,彼此双方对于美与丑判定的统一,才构成了建立亲密关系的可能。所以在医院的心理诊疗中,当托马斯试图通过注视克里斯蒂安的双眼抵达对方灵魂的深处的时候,他失败了。他本能地抗拒克里斯蒂安的上颚和口水,或许托马斯是想到了前女友逼他戴上的SM口塞。可为了治疗自己,托马斯终究还是偷偷尾随前女友进了BDSM俱乐部。闪烁的白光和喧闹的音乐不断折磨着观众的眼睛和耳朵。在那里,自由的枷锁被彻底抛落,我们通过托马斯的眼看到了《大开眼界》一般混乱的群交及宗教仪式一般的SM场面。但这里没有瘆人的鸟喙面具,没有活色生香的美好肉体,更没有阶级和男女的贵贱不同。不但美丑的界定变得模糊不定,连身体的主宰都成了一种权力共享。托马斯终于明白,不是别人在逼迫他、拒绝和他建立亲密关系,而一直都是自己在抗拒别人,禁锢自己的身体,不敢涉及自定义的那个禁区。尾随着托马斯的劳拉似乎也意识到了这一点。当她鼓起勇气褪去衣衫,对托马斯说出“请看看我”时,她终于可以和眼前这个男人亲密地抱成一团,依偎在一起取暖。到底什么才是亲密关系?是单纯的身体触摸,肉体的摩擦还是建立在双方深入了解和认知上的熟悉或喜欢,这些都已变得不再重要。当我们不再说出不要碰我时,亲密关系的建立与自己是谁、有什么样的躯壳已经再也没有任何关系。这部电影就像镜子一样映射出每个演员个体对于亲密关系的理解,同时也几乎是嘲讽式地扣问着屏幕那端的观众:当这些看似需要治疗的人群都能大方地展现自己“丑陋” 、“不正常”的那一面,坐在银幕前四肢健全、衣冠楚楚的你还会自信比他们更坦然吗?也许我们仍旧不以为然。所以导演才勇敢地打破了第四面墙,自导自演了一场特殊的心理诊疗。她居然和女主劳拉互换了角色,自己跳到镜头前担任起了被采访者:“我感到自己正被观察,感到很不舒服。”导演直直地面对着摄像机,正接受着罗拉的观察。她的呼吸有些局促,眼神里充满了赤裸裸的迷茫和无助。虽然这样的做法似乎违背了导演作为第三者保持观察的初衷,显得极不客观。但这确实是唤起观众共鸣最为有效的方法。最后的最后,是劳拉赤裸着身体的疯狂独舞,音响里的男声重复低吟mela,mela, melancholia(忧郁症)……劳拉和托马斯到底克服了亲密关系的郁结。而我们呢?我们还在纠结什么是亲密关系,什么是美什么才是丑吗? 该系列的第一部是该系列中最优秀的一部——就故事而言,比起后续的无论是故事衔接还是画质,略差,但其根据民间野史和部分清史改编,其间又夹杂了很多编剧隐晦的借古讽今。以下列举一下我印象深刻的片段。1.和珅、纪晓岚、乾隆被关在鱼行,三人无聊之余对鱼,和珅出语俗气,因而多次被罚搬筐子。后来,纪晓岚、和珅被困孤岛,两人闲聊,和珅却说出了与之前对鱼时截然不同的典籍中的鱼,纪晓岚讶异,和珅却 该系列的第一部是该系列中最优秀的一部——就故事而言,比起后续的无论是故事衔接还是画质,略差,但其根据民间野史和部分清史改编,其间又夹杂了很多编剧隐晦的借古讽今。以下列举一下我印象深刻的片段。1.和珅、纪晓岚、乾隆被关在鱼行,三人无聊之余对鱼,和珅出语俗气,因而多次被罚搬筐子。后来,纪晓岚、和珅被困孤岛,两人闲聊,和珅却说出了与之前对鱼时截然不同的典籍中的鱼,纪晓岚讶异,和珅却说,在皇帝面前卖弄聪明是真傻。而后作中,这样表示和珅学问高深的段子几乎绝迹了。2.王亶望一案中,王亶望为回老家料理贪污之事,对自己的父亲说——请您升天。王亶望的狠毒,可见一斑。3.薛老板在大堂之上为成儿子的名,自杀与堂上。这一段在各类有关乾隆野史中多有出现。4.纪晓岚为诓骗乾隆流放曲阳,与街边算命子设计,算命子完成任务后却被贪官手下撞破,算命子被害于狱中,死前高呼—你害死我了。后作中,少有披露纪晓岚未达目的而不择手段的桥段,虽是为人伸冤,却害人枉死。5.有一段,纪晓岚下狱,和珅探望,两人有关饥民、贪清官的桥段,语出惊人,‘饥民还算是人吗?’此段,在我看来是本剧的神来之笔,网上也多有截取。这些片段,在小时候看时,不懂,但现在看来却颇有深意,第一部,在用心讲故事,第二部,不如第一部深刻,却也很用心。三部次之,四部单纯搞笑了,圈钱之嫌难免。大学期间,多次反复看,最后仅仅收藏了第一部,后作尽弃。 《失孤》原型找到亲生儿子,让所有人都为之感到欣慰。尽管电影导演否认父子重聚是电影的功劳,但如果没有电影就不会引起全国网友的关注。所以,每一部和打拐有关的电影都有一定的现实意义,都在不断地给观众和老百姓打预防针,在日常生活中要注意安全、多留心孩子,不要给犯罪分子可乘之机。 《失孤》原型找到亲生儿子,让所有人都为之感到欣慰。尽管电影导演否认父子重聚是电影的功劳,但如果没有电影就不会引起全国网友的关注。所以,每一部和打拐有关的电影都有一定的现实意义,都在不断地给观众和老百姓打预防针,在日常生活中要注意安全、多留心孩子,不要给犯罪分子可乘之机。 又被一部虚构的电视剧而感动,而崇拜!就好像被这“如果”和“假设”,演绎了一下情感!有些台词好多人都会说,也会说的很精彩。要是再能有这般精致的“如果”和“假设”,谁也不能枉自吝啬那些奔涌而出的感动,让我一路追随。 这些感动的源头是虚构也好,是野史、正史无妨,都是源于生活的思考和创作,有这样的源头才更容易让人产生共鸣。 又被一部虚构的电视剧而感动,而崇拜!就好像被这“如果”和“假设”,演绎了一下情感!有些台词好多人都会说,也会说的很精彩。要是再能有这般精致的“如果”和“假设”,谁也不能枉自吝啬那些奔涌而出的感动,让我一路追随。 这些感动的源头是虚构也好,是野史、正史无妨,都是源于生活的思考和创作,有这样的源头才更容易让人产生共鸣。 女主角被栽赃陷害入狱30年,一朝沉冤得洗,回归社会,她发现自己的家早已支离破碎,丈夫死了,女儿远嫁,儿子失踪。女主角决心复仇,做掉那个陷害她的男人罗德里格。她打探到罗德里格的行踪,买了抢,决定某天在他去教堂的路上杀掉他。但就在当天,一个被施暴的妓女意外闯入她家,为了照顾这个可怜的人,女主角没能按计划去完成刺杀。妓女后来得知了女主角的故事,为了感恩,帮 女主角被栽赃陷害入狱30年,一朝沉冤得洗,回归社会,她发现自己的家早已支离破碎,丈夫死了,女儿远嫁,儿子失踪。女主角决心复仇,做掉那个陷害她的男人罗德里格。她打探到罗德里格的行踪,买了抢,决定某天在他去教堂的路上杀掉他。但就在当天,一个被施暴的妓女意外闯入她家,为了照顾这个可怜的人,女主角没能按计划去完成刺杀。妓女后来得知了女主角的故事,为了感恩,帮她去杀掉了罗德里格。妓女被捕入狱。女主角去马尼拉继续寻找她失踪的儿子。 这部电影讲述的是一个关于道德的主题。影片中的角色都有双重面貌,每个人都有潜伏在心底的邪恶欲望和救赎自己灵魂的渴望。导演意在呈现人类存在的荒谬,善与恶同时栖息在每个人的心里,无日无夜的互相战斗。 女主角抱定杀人的决心,但也是街头乐善好施的天使和铲妖伏魔的女侠。她帮助比她更贫穷困苦的人,那些被生活无限压迫与折磨的人,被踢出了正常社会生活的人,残疾的,流浪的,拾荒的,欠债的,流氓痞子,各种逡巡在夜晚的生物,他们都有自己曲折破碎的人生。他们都过着双重的生活,他们也偷也骗也忏悔也追寻救赎,时而天使,时而恶魔,他们都生活在菲律宾的悲剧中。 女主角的仇敌罗德里格带着慈善和蔼的面具也偶尔帮助穷人,但他向牧师坦承,外人看到的都是他的伪装,他其实心里充满仇恨,他毁掉了很多人的一生,只有杀掉令他憎恶的人才能让他满意。牧师劝他相信上帝,但他不知道是否可以相信上帝,因为他不确定上帝是否真的存在,牧师说只有你自己去寻找才能找到。罗德里格兀自发笑,他当然不会去找,他最大程度上也就做到承认自己的伪善,但他绝不会自己走上救赎之路。为什么要走上耶稣基督那样的赎罪之路呢,虽然有罪,但此生他过的比那么多人都好。 妓女为了报恩才杀人,她浪掷自己的人生,抱着随时随地可以死去的心态,但偶然遇到女主角像母亲一样治愈她关怀她。也许这是上帝给她的最好的也是最后的人生礼物。她带着最好的意图犯下最大的罪。人不可杀人,对此罪上帝都无法原谅。 导演迪亚兹的黑白摄影总是完美的无可挑剔,混乱肮脏的现实街头被艺术化的呈现,他让菲律宾街头的垃圾和教堂一样充满明亮的光辉,在迪亚兹的镜头里,如刀锋般锋利的光影让人惊叹那不曾被关注到的魑魅魍魉。大部分情况下摄像机几乎没有移动,十足开阔的全景镜头和景深,横纵四方,演员们在屏幕上进进出出。影片最后一个镜头令人久久不能忘怀,女主角在一堆寻人启事的地面上踯躅,简单的黑白两色之间竟仿佛勾勒出一个迷宫,一个女主角无法走出的囚牢。 导演的叙事风格是极度简单和扁平化的,没有超出画面以外的故事,总是用台词给出所有需要的信息,完满的构造出单一的故事。从来不运用闪回,单调的线性叙事缓缓前行。动辄5,6个小时的片长,将情节缓冲弱化到近乎停滞。 很好奇菲律宾人是否接受这个导演,他总是在描绘一个濒临崩溃近乎绝望的菲律宾社会。富人被恐惧禁锢,穷人被贫穷禁锢。暴力与不公横行,没有法律,也没有上帝。影片故事发生在现代的菲律宾(始于1997年香港回归的时代背景下),灵感却来自托尔斯泰的小说《上帝看到了真相,却在等待》(God Sees The Truth, but waiting)。19世纪的欧洲道德情操在20世纪末的菲律宾是否还可以成立?要回答这个问题也许太复杂了。简单粗暴的概括而言,道德与救赎在后现代社会已经被彻底放弃了,感谢导演将这个弥足珍贵的议题重新引入现代社会。就放一句话在这里吧:无论现实怎样演进,宽恕与救赎都是拯救人类的最后法宝。无论它现在如何被忽略被鄙夷被抛弃被遗忘。