昨日已去,逝者如斯,明日未至,前景何知?唯今日若在诸君手中,尤应呵护之,珍爱之,记挂之,驾驭之。
今日者,当下也,此刻也。今日者,居于宇宙时空之中。此中者,非庸庸碌碌、不进不退之中,实乃承上启下、继往开来之中。有昨日之沉淀,传承,孕育,方有今日;有今日之躬行奋进改造,遂有明日。今日者,荡涤昨日之旧我,建设明日
昨日已去,逝者如斯,明日未至,前景何知?唯今日若在诸君手中,尤应呵护之,珍爱之,记挂之,驾驭之。
今日者,当下也,此刻也。今日者,居于宇宙时空之中。此中者,非庸庸碌碌、不进不退之中,实乃承上启下、继往开来之中。有昨日之沉淀,传承,孕育,方有今日;有今日之躬行奋进改造,遂有明日。今日者,荡涤昨日之旧我,建设明日之新我。唯笃行,唯耕耘,唯进步也。
一切事业皆自今日始,一切学问皆从今日作,一切发想皆于今日起,一切志向皆在今日立。
今日自强,则明日宏阔;今日蕴聚,则明日丰沛。今日努力,则明日可成;今日有为,则明日可期。
无今日之涓滴,则无将来之汪洋;无今日之册页,则无将来之典章。无今日之苞蕾,则无将来之繁花;无今日之土石,则无将来之重嶂。
识今日之有限,追将来之无穷;驰今日之白驹,御将来之腾龙;汇今日之小我,成将来之大公。
今日之重,譬犹泰山,万仞登临,踊跃跻攀,一寸一进,一步一前,巍哉其势,我为峰巅。
今日之美,譬犹阳春,新笋初发,雨露氤氲,万物喷薄,时序更新,及时勉励,岁不待人。
今日之华,譬犹年少,宝剑锋铓,青春乐好。死生亦大,忽然将老,有花堪折,莫待枯槁。
今日之实,譬犹开卷,革旧兴纸,求索修远,学为人师,行为世范,在明明德,止于至善。一朝一夕,今日即逝。一时一刻,今日须惜。
今有一语赠诸君:何惧流年匆匆,但求无负今日。
《无间道1》的剧情,其实算是很完整的了,并没有什么伏笔漏洞《无间道2》,其实讲的是另外一个故事,只是在故事的结尾很自然地跟《无间道1》衔接上而《无间道3》呢,其实似乎是嫌《无间道1》不够“完整”非得再给它添一个前传剧情和一个后传剧情再给它添两个重要的新角色(杨锦荣和沈澄)然后这两个剧情还平行推进、交替播出于是乎观众(特别是第一次看的、在电影院看的)如同刘建明一般,都要闹精分了自然不会去给太多
《无间道1》的剧情,其实算是很完整的了,并没有什么伏笔漏洞《无间道2》,其实讲的是另外一个故事,只是在故事的结尾很自然地跟《无间道1》衔接上而《无间道3》呢,其实似乎是嫌《无间道1》不够“完整”非得再给它添一个前传剧情和一个后传剧情再给它添两个重要的新角色(杨锦荣和沈澄)然后这两个剧情还平行推进、交替播出于是乎观众(特别是第一次看的、在电影院看的)如同刘建明一般,都要闹精分了自然不会去给太多好评说白了《无间道1》已经很完整了再来个3,就有点多余
由于没有看过原著小说,仅就电影写了观后感。
印象最深刻的是影片关于【无性】的展现,两个边缘人物在不被理解和接受的世界里努力找到对方,也找到了活下去的意义的故事。
小时候被欺负过的更纱,长大后依然在频繁做着同样
由于没有看过原著小说,仅就电影写了观后感。
印象最深刻的是影片关于【无性】的展现,两个边缘人物在不被理解和接受的世界里努力找到对方,也找到了活下去的意义的故事。
小时候被欺负过的更纱,长大后依然在频繁做着同样的噩梦,不断在哭泣中醒来。面对男朋友的亲热,她每次都特别反感,无法投入。为什么小时候她说不出口被欺负的事,好替佐伯文解释?因为潜意识里,她知道这是羞耻的,是不正常的。长大后,她又为什么不拒绝男友?因为她觉得交往就必须要做“那种事”,她没有权利说不,她也不期待对方会理解。
更纱被【性】伤害,困扰,勉强,无法得到解脱。使她无法融入正常社会的,还有伴随她的传闻和揣测。那些人不相信她小时候没被佐伯文伤害过,却不知道真正伤害她的是什么。
她需要的是一个能够让她做自己的世界,一个理解她,不会以世俗理念约束她、要求她的人。在这个故事里,那个人就是文。小时候,她逃向了他,长大后,她又一次逃向了他。
更纱对【性】,是后天的排斥,佐伯文则是天生的缺失。
因为身体的不健全,妈妈以异样的眼光看他,那眼神给了他很深的伤害。文知道自己是不正常的,他很自卑,但又无法排解这种痛苦。于是他宁可被公开为ltp,背上世俗的憎恶,用全世界的唾弃来掩藏真正的秘密。
反正自己是不正常的,是无法正常的,是不是ltp都无所谓。反正自己也不会真的对小孩做什么,因为自己X无能,因为自己根本不算是个成年人。——这种自暴自弃的心理,也是一种自虐。
但同时,文又不肯放弃希望。他把更纱带回家,让她在自己身边做一个快乐的女孩。他成年后隐瞒真相和女友交往,默默尝试着和她亲热。求生的意志和消极的自嫌拉扯着,把他拉扯成木头般的僵态,如同痛苦到麻木的行尸走肉。
他需要的是一个理解自己的人,一个不介意自己的不正常,能够包容和宽恕他的人。那个人就是更纱。小时候,他向她求救。长大后,他又一次向她求救。
看完影片后,我并不觉得两人之间算是“爱情”。
在结尾并排躺下的镜头里,更纱也只是牵起他的手,传递一点温度。两个人没有亲吻,没有亲热,甚至眼神里没有动物般本能的渴望。他们“在一起”,是一种只有彼此才能成全的相依为命。
这个世界的种种准则在他们身上都不适用,而正如更纱说的,一个人活着又太难了。他们只有彼此,也只能在对方身边才感受得到安定。
有两段情节很有意思,而且是呼应的:更纱在阳台上背对着文说,如果我能变回孩子就好了,如果我能让你做自己想做的事就好了;还有最后文脱掉衣服后说,就连更纱都长大了,我唯独不想让你知道这件事。
在这两段里,更纱以为文是个真正的ltp,而文以为更纱会嫌弃畸形的自己——这两个人,都默认对方还是会产生“正常的”yu望,都很难过自己满足不了对方的需求。
结果到头来,他们并没有让对方失望。因为他们之间的关系已经完全抛开了性。没有性,一切就变得简单,变得纯粹,变得可以维持他们继续相伴流浪的生活。
也许这也是一种爱,但它并不是生理的,而是精神上。
可能是这样的关系太独特,而要用两个半小时的时间诠释出来又太吃力,影片自知达不到小说的高度,所以在一些情节上刻意模糊了边界感,以此来逃过变成纯纯替ltp背书的问题电影的劫难。
比如文给更纱擦番茄酱,这段戏被插在他向更纱坦白的后面。于是,原本“真相大白”的时刻,又因为擦番茄酱的情节被瞬间拉回了灰色地带,让观众在不适的同时发出疑问:他真的不算ltp吗?是不是只有发生了关系才算you拐?
产生这些问题的时候,我们的立场也回到了世俗的角度,对他们两个人的关系本质感觉不安。而这种不安是正常的,因为我们自己的思维和环境都是正常的,远远没有他们两个那么极端。
换句话说,我觉得电影虽然展现了更纱和文的故事,但并没有以特别积极的态度争取观众的同情,反而是带着一点“你自己判断吧”的疏离。
就像松坂桃李的造型并不美形,广濑丝丝的表演也很克制,他们的故事,让我感受很深,但鲜有共鸣,可以理解,但并不百分百的明白。这种我和他们之间心理上的距离,让他们两个显得更加的孤单,也更加的需要对方的存在。
其实我一度以为他们两个最终会携手跳湖,一起离开无法包容他们的世界,甚至我都做好了为BE流泪的准备。结果电影很温柔地允许他们继续流浪下去,这点出乎我的意料。
转念一想,如果真的BE了,反倒落入殉情的俗套。正因为两人并不是传统意义上的爱情,所以他们并没有给彼此情感上带来伤害,可以互相支持着走下去吧。
至于电影的拍摄,无论是基调还是风格,算是李相日的类型片,吃他这一套的(比如我)看多久都不嫌长,而且没看过原著所以反而对故事的发展很期待,看的很沉浸。
演员方面,松坂桃李演得挺好,造型也丑得刚好。这个角色太帅了反而会让人不舒服,减弱沉重感。广濑丝丝演得很认真,很用力,看得出来李相日是真的很喜欢她,给的镜头都又长又慢,但子役的表现实在太突出了,反而衬托得她有些闷。
另外,我一直看到亮颓废的镜头才意识过来,这是横滨流星……帅哥为了蹭大导的戏怎么如此豁得出去,听说还掉粉了,帅哥,你对演戏是真的热爱吧,我只能这么解释了。哦对,还有打酱油的多部,这么小这么平的角色你也要演,你也是来蹭的吧!原来李相日这么抢手的嘛??
那就期待李相日下一部模式化影片吧。
我注意到,《澳门人家》的英文译名是"one dream one home ",很棒的点名了主旨~看完第一集,回想起预告片里最后的旁白:"十年沧海桑田,依托祖国,澳门迎来大好前程。"心里忍不住感慨万千。人还是要有信念在心里的,和剧里的梁鼎文一样,有信,有信,有信心!无悔入华夏,来生还是种花家~
我注意到,《澳门人家》的英文译名是"one dream one home ",很棒的点名了主旨~看完第一集,回想起预告片里最后的旁白:"十年沧海桑田,依托祖国,澳门迎来大好前程。"心里忍不住感慨万千。人还是要有信念在心里的,和剧里的梁鼎文一样,有信,有信,有信心!无悔入华夏,来生还是种花家~
大男主其实就是爽文男主,弱的时候总有人要欺负他,然后总会有一个有些弱鸡的最好的朋友。和贫穷柔弱女主的配置一模一样,总有不长眼的绿茶欺负她,然后总有一个又胖又处处替她着想的好朋友。
这个电影这个设置其实有些好笑,武术大会冠军,还勇制歹徒得了好市民奖,他老爸也超级能打,你管人家什么背景,就是武术大会冠军这一条就没人敢惹吧?怎么还
大男主其实就是爽文男主,弱的时候总有人要欺负他,然后总会有一个有些弱鸡的最好的朋友。和贫穷柔弱女主的配置一模一样,总有不长眼的绿茶欺负她,然后总有一个又胖又处处替她着想的好朋友。
这个电影这个设置其实有些好笑,武术大会冠军,还勇制歹徒得了好市民奖,他老爸也超级能打,你管人家什么背景,就是武术大会冠军这一条就没人敢惹吧?怎么还会有不长眼的赶着上去欺负少年穷。
没有讨厌这个电影的意思,毕竟是我童年经典,但是这个情节放到现在怎么看怎么别扭。
在三星和两星之间犹豫了一阵子,最终还是决定给二星,片子质素一般,叙事穿插回忆,结构上与观众玩了个小小的魔术(不剧透,有兴趣看的到结尾就知道了),这算是本片唯一聪明的地方。其他就不敢恭维了,讲故事讲得极其拖沓无趣,用来做噱头的妮可基德曼的“苍老装”有夸张之嫌,加上基德曼的演技常常在水准之下,难免会让人有出戏之感。
更膈应的是本片最后竟然试图用母爱来拔高主题,可把老衲给深深地恶心到了
在三星和两星之间犹豫了一阵子,最终还是决定给二星,片子质素一般,叙事穿插回忆,结构上与观众玩了个小小的魔术(不剧透,有兴趣看的到结尾就知道了),这算是本片唯一聪明的地方。其他就不敢恭维了,讲故事讲得极其拖沓无趣,用来做噱头的妮可基德曼的“苍老装”有夸张之嫌,加上基德曼的演技常常在水准之下,难免会让人有出戏之感。
更膈应的是本片最后竟然试图用母爱来拔高主题,可把老衲给深深地恶心到了。
下文涉及剧透,请慎看:
本片的女主真得是一个不忠不义、无心无爱之人,越看越让人厌恶到骨头里。
1.卧底过程中与同事产生爱情并怀上女儿,首先就缺少身为警员的原则性,把出任务当作儿戏。
2.执行任务时贪心爆发,一听说有大钱可以赚就打算来个黑吃黑,可恶的是还要以“为女儿谋幸福”做借口,说动了本来意志坚定的同事一起作案。
3.抢银行发生意外,同事为了保护银行职员不幸身亡,这厮却为了一袋子钞票彻底抛弃了人性,没有向警方交代同伙的去向,可是吞了money又不敢用,只能带着女儿东躲西藏,让女儿活成了年轻时候的自己的样子——无家可归、叛逆任性。
4.出钱买断女儿的爱情,把女儿喜欢的男人用一万多块美金打发得远远的(当然这男的也确实不是什么好东西),还被自己的行为深深的感动了,当对方告诉她“你女儿永远也不可能爱你”的时候,老衲深以为然。
5.当年的黑帮头目露出了威胁自己的苗头,女主想尽了千方百计找到其行踪,二话不说就开枪,干脆利落的杀人解决问题,然后美其名曰是为了保护女儿的人身安全……
作为一个执法人员,女主知法犯法,干了不少坏事,可耻的是每次作恶都要用母爱来当幌子,也真是虚伪卑劣到底了。如果真爱女儿,又怎么会冷漠地看着她长歪,然后自以为是地为她做出这样那样的决定,强求她按照自己的愿望成长?
片中母女俩交流的片段并不多,几乎每次都是女儿怒气冲冲,母亲毫无耐心,亲子关系几乎已经濒临破碎。身为母亲的女主忙忙碌碌地做着见不得人的勾当,又哪有时间和心思去听听女儿的想法,了解一下她真正需要的是什么?
最终她打算了结头目塞勒斯之前,很是“真情流露”地与女儿做了一番最后的沟通,“你从来不知道我有多么爱你”,一句台词让她自己感动到不能自已,女儿的表情是若有所悟,而老衲的表情却是如遭雷击。
呸呸呸!少来点自以为是的母爱吧,也真不怕玷污了这个人世间最美好的词语。
忘了是怎么翻到这部剧的了,一周,一有空就看了。最大的体会就是,好想像女主那样敢爱敢恨,勇敢地做自己,生活很无聊的现在,很想要有什么涟漪来搅动,想要不一样,想要精彩,想要时光都留下我活过的痕迹。越来越喜欢袁姗姗了,也许她现实中没有女主那样很好的性格,但她的笑容这么美,应该也是用心生活的呀。至于男主,喜欢,这样的演员才是理解了角色,把角色的经历以及生活的无奈也包含俏皮都展现了,怎么不爱呢?剧里的
忘了是怎么翻到这部剧的了,一周,一有空就看了。最大的体会就是,好想像女主那样敢爱敢恨,勇敢地做自己,生活很无聊的现在,很想要有什么涟漪来搅动,想要不一样,想要精彩,想要时光都留下我活过的痕迹。越来越喜欢袁姗姗了,也许她现实中没有女主那样很好的性格,但她的笑容这么美,应该也是用心生活的呀。至于男主,喜欢,这样的演员才是理解了角色,把角色的经历以及生活的无奈也包含俏皮都展现了,怎么不爱呢?剧里的每个人都是鲜活的,鲜活到让我羡慕,人生的颜色要自己好好的涂,我能记住他们每个人。最后那些话,很好,好久不见,不是那么的诗意,如果可以在一起,为什么要浪费那么多时间换来一句好久不见,时间过得太快,转眼我们就会老了。更加的坚定的认为,有什么想做的,就做吧,把握好时光。也想说每个人都得好好的,幸福的,这才是生活呀,也会犯错,也会有自己的小打算,可是生活处处有风景,实在等不到的,就祝福,就放手,就再去远方寻找快乐。故事终究故事,很精彩,很曲折,也许真没有这样的幸运遇见,但还是好希望好希望有梦想有爱的生活。加油↖(^ω^)↗,更努力的生活,从故事里汲取的正能量,用来更精彩地活。
《不成问题的问题》金马磅礴巡演放映结束时,殷桃饰演的尤太太愁苦地站在风地里,棉布旗袍剧烈地上下翻飞着,她不明白事情为什么是这样发生了,她只是怀着一种简单的惆怅。观众响亮的掌声把众人从抗战时期远离战争,没有时空概念的世外桃源——让我想起某年江苏高考卷里的《邮差》——树华农场拉回现实。看电影,仿佛老舍先生的文章一直在耳畔读着,台词像话剧,但演员说得细慢,表演也多是肢体表演,甚至是身体轮廓和影子。
《不成问题的问题》金马磅礴巡演放映结束时,殷桃饰演的尤太太愁苦地站在风地里,棉布旗袍剧烈地上下翻飞着,她不明白事情为什么是这样发生了,她只是怀着一种简单的惆怅。观众响亮的掌声把众人从抗战时期远离战争,没有时空概念的世外桃源——让我想起某年江苏高考卷里的《邮差》——树华农场拉回现实。看电影,仿佛老舍先生的文章一直在耳畔读着,台词像话剧,但演员说得细慢,表演也多是肢体表演,甚至是身体轮廓和影子。整场电影总是看不清人脸,就像看舞台表演一样,听觉感官刺激大于视觉。从视觉上看,摄影是极度强迫症患者,几乎所有的构图和演员走位都严格遵守轴对称。没有繁复的镜头切换,一场戏一个长镜头。演员没有脸部特写,俱是中景全景镜头,唯二的两个脸部特写,一个给了张超饰演的秦妙斋,一个给了配角李会计。也是因为我坐得太靠后了,只能在某个镜头依稀分辨出殷桃的柳叶细眉,像极了民国画报美人,可见从细处也是较真了的。从听觉上看,除了人声和拟声,电影总是很安静的。共出现了三种方言,北京话,重庆话和上海话。像老舍原文所写,范伟饰演的丁务源顺着什么方言说什么方言,见到新派的密斯佟,还蹦出来一个“YES”,惹得大家都笑了。第一个出场人物是范伟,丁务源。他的表演是完美的。老舍的原文如此这般描写道:他的小褂的领子与袖口,永远是洁白如雪;这样,即使大褂上有一小块油渍,或大襟上微微有点折绉,可是他的雪白的内衣的领与袖会使人相信他是最爱清洁的人。电影里正如是,范伟衣着上袖口黑白二色永远分明。辛苦经营的农场主任,八面玲珑,精通人情,温吞如水了一整场,最后来了一招一箭三雕,不得不佩服自称“苟且性命于乱世”的他,实有几分手段。丁务源的法宝是保护自上而下的人情关系,他精通在职场上对上司的质疑的安抚、对同事的竞争的排挤、对下属民心的收拢,并这一切都做得游刃有余,甚至让观者看来还颇有些鞠躬尽瘁死而后已的感觉,这是基于原著小说的基础上增加的情节。然而,农场还是赔钱了的。史依弘戏份吃重,老舍小说里对她,佟小姐都没什么描写,在电影里合理丰满了许多。一开始的麻将戏就秀了一口上海话,她演一个上海籍到重庆避战的三姨太,身段婀娜,举手投足各有定式。好身段穿旗袍,外面再一件挺括的大衣,油头粉面,真是美极了。中间更是清唱了一段《贵妃醉酒》四平调:“哎呀!卿家呀!高力士!”老爷则在旁边配高力士给她捧场,一副醉生梦死态。正听入迷时,史依弘突然打断道:“我们别在这演戏了。”农场的事和主任的事还没解决呢。稀有的特写镜头里,有张超削瘦立体的脸庞,老舍写道:“高高的个子,长长的脸,头发象粗硬的马鬃似的,长长的,乱七八糟的,披在脖子上。虽然身量很高,可好象里面没有多少骨头。”他在影片里的存在感极强,夸张的姿态手势,慷慨激昂的演说,仿佛随时都喝高了,仿佛是随时都在作梦。他的声音清亮而有磁性,高贵而浪荡。一切长镜头全都顺当拿下,用戏剧化的表演方式完成了一个推动故事发展的关键人物。尤其是在毛玻璃窗外踱来踱去喊口号一场剪影戏,嗓子都喊破了,身形仍是轻飘飘混不吝不在乎的财主儿子,他的表演着实让我惊讶。殷桃的名字很靠前,但她在电影开始一个半小时后才出场,尤太太是一个天真愚蠢的妇女,声音总是娇滴滴的,柔弱的。导演偏爱她惆怅的身影,坐在冷风中,倚在门框上。她同她的留英归来的博士丈夫在思想上很不般配,自以为是通了人情,却又因此教人抓落把柄。比起老舍原著,电影的剧本作了不少改编,丰满了几个主要人物,增加了戏剧冲突,补充了矛盾原因,还有亦庄亦谐又有些讽刺的语言风格,和老舍一脉相承。密斯佟,秦妙斋,三太太,丁务源四人一场凉亭戏最为精彩,全场几度哄笑。最重要的改编是,把原著里对丁务源的贬,细微地转向了褒,并给予其经营失败以合理的缘由。三太太轻飘飘地对丁务源说,你要解决农场亏损的问题啊!丁务源忙欠身回答:不成问题,不成问题。影片结束了,许是荧幕上尤太太那衣袂簌簌飘飞,让我只感到冷。想想,抗战开始了,有资本的人躲到重庆来,仍是一派歌舞升平,今天给小少爷过小寿,明天给老爷过大寿。今天托人带睫毛膏,明天打一副金首饰。一个小小农场的亏损,果真是亟待解决的问题吗?这是“没问题”先生的问题。这是人情百态的问题。而农场的盈亏,就是一个不成问题的小问题。
谁能想到,一部全是十八线演员的推理网剧能有如此高的评价?
当然,在当初看到片名时,立马转身走了!还是推理圈大佬给我推荐才又重新重视起来,利用2天的时间集中刷了一遍,满满的满足感。
本剧共计24集,大致分为“寒月山庄篇”“傀儡岛篇”“神医篇”“三
谁能想到,一部全是十八线演员的推理网剧能有如此高的评价?
当然,在当初看到片名时,立马转身走了!还是推理圈大佬给我推荐才又重新重视起来,利用2天的时间集中刷了一遍,满满的满足感。
本剧共计24集,大致分为“寒月山庄篇”“傀儡岛篇”“神医篇”“三通镖局”等四大单元,其中还有一条主线贯穿始末,为了查出八年前神机谷血战的秘密,找到当年魔头王画的尸体失踪之谜,神机谷少谷主简不知踏入江湖,开启了寻找真相的征程。
整部剧集制作非常精美,很难想象是由一群不知名的演员演绎的,画面唯美,服装到位,尤其是动作设计的凌厉,比《陈情令》《庆余年》的水准都高出不少,很难想象。
重头戏的推理环节,剧情紧凑,逻辑缜密,非常严谨,节奏把控的非常好,悬念的设定也非常的到位,环环相扣,不可多得。(最关键,结局还有大反转...)
是不是好剧真的不看有没有大牌演员,关键是演员用心演,剧本用心琢磨,踏踏实实拍剧就行。
强烈推荐此剧,据传《侠探简不知》第二季正在制作当中,希望可以保持原班人马,尤其是编剧,非常期待!
凯文·弗林flynn(杰夫·布里吉斯 Jeff Bridges 饰)是个天才程序员,然而曾经开发的数款游戏软件被前同事盗取,同事也因此成了公司高层,自己则被解雇。这家公司的主控制程序越来越不服从人类的控制,随意将其他程序关押起来,并强迫它们不断地进行各种各样的死亡竞技游戏,野心不断膨胀主控制程序甚至企图控制全人类。公司的工程师艾伦设计了一个针对它的监控程序tron,而这个TRON
凯文·弗林flynn(杰夫·布里吉斯 Jeff Bridges 饰)是个天才程序员,然而曾经开发的数款游戏软件被前同事盗取,同事也因此成了公司高层,自己则被解雇。这家公司的主控制程序越来越不服从人类的控制,随意将其他程序关押起来,并强迫它们不断地进行各种各样的死亡竞技游戏,野心不断膨胀主控制程序甚至企图控制全人类。公司的工程师艾伦设计了一个针对它的监控程序tron,而这个TRON也被困在了主控程序设计的训练游戏里。艾伦求助于凯文,凯文也想证实那些游戏自己的作品,于是试图进入主控制程序,不料主控制程序察觉了凯文的动作,通过分子扫描将他吸进程序空间变成了程序并关押起来。flynn和程序tron、ram、yori合力毁灭了主控程序,虚拟世界恢复了正常。赛博空间中角斗场飞盘大战、极光彩带高速赛车、坦克和守护者追击拍得挺不错的。程序居然也分男女,还有感情,还会KISS。《电子世界争霸战》是史上第一部赛博空间(cyberspace)题材电影,赛博空间即为计算机中的虚拟空间。1982年Disney公司的作品,个人电脑还未真正进入家庭,画面和现在不能比,但它的概念和技术都是超前的。2007年,美国视效协会(VES)评选出了历史上最具影响力的50部特效电影,本片排在星球大战、银翼杀手、2001太空漫游、黑客帝国、侏罗纪公园之后,位列第六。美国电脑图形学会将这部电影视为电脑图形的里程碑、分水岭,认为它开创了CG电影时代。
曾经,有三个姐妹,她们年纪轻轻,离开父母,在美国相互扶持,度过了美好的学习时光。
后来,有三个姐妹,她们风华正茂,回归故乡,在中国各行其道,走上了迥异的人生道路。
这三个人就是20世纪对中国历史进程产生重大影响的宋氏三姐妹:宋霭龄、宋庆龄和宋美龄。
曾经,有三个姐妹,她们年纪轻轻,离开父母,在美国相互扶持,度过了美好的学习时光。
后来,有三个姐妹,她们风华正茂,回归故乡,在中国各行其道,走上了迥异的人生道路。
这三个人就是20世纪对中国历史进程产生重大影响的宋氏三姐妹:宋霭龄、宋庆龄和宋美龄。
好吧,大家都被《我不是药神》刷屏,如今都没人关心海外同期上映的一部大热门,所以《蚁人2:黄蜂女现身》,了解一下?
好吧,大家都被《我不是药神》刷屏,如今都没人关心海外同期上映的一部大热门,所以《蚁人2:黄蜂女现身》,了解一下?