是我可能遇到了救星的陆昭西好家伙,我愿称他一家为「有良心的资本家」大集团掌舵人能铭记社会责任,承认自己的幸运,时刻想着为社会做贡献可以说这并不符合现实情况但完全是中国人民的美好愿景陆昭西不管是做人还是做事上都完美的无可挑剔给朋友恰到好处的援手,让伙伴全心交付的信任,为员工谋求良好的职场环境,信守承诺又以德报怨同时这份完美并不虚浮,即使是诡辩斗嘴也一定要赢,扭转不了助理的想法顺着他让其开心也无
是我可能遇到了救星的陆昭西好家伙,我愿称他一家为「有良心的资本家」大集团掌舵人能铭记社会责任,承认自己的幸运,时刻想着为社会做贡献可以说这并不符合现实情况但完全是中国人民的美好愿景陆昭西不管是做人还是做事上都完美的无可挑剔给朋友恰到好处的援手,让伙伴全心交付的信任,为员工谋求良好的职场环境,信守承诺又以德报怨同时这份完美并不虚浮,即使是诡辩斗嘴也一定要赢,扭转不了助理的想法顺着他让其开心也无不可编剧给了陆昭西完美的人设,曾舜晞给了陆昭西点睛的灵魂有能力又亲切的真?霸道总裁有总裁命没总裁病的真?贵气公子尊重女性,尊重员工,尊重观众的陆昭西2022年末尾内娱影视剧有这样的角色,真的很不容易
一开始是被女奴成为女将军这个超燃的设定所吸引。可以说期待很高赵丽颖小小的身体里好像就是有种神奇的爆发力。第一次看她的戏就是让她大红的陆贞,这部剧虽然是于正剧,真心不错,推荐理由:服化道走心,而且此时的于正还没走火入魔。人设男强女强,而且终于男二另外心有所属了。赵丽颖圆圆的小脸简直是傻白甜的最佳代言人,然而却成功诠释了一个有智慧,有胆量的女性。恋爱少女的粉红甜美和自信强势这两种矛盾特质居然在她
一开始是被女奴成为女将军这个超燃的设定所吸引。可以说期待很高赵丽颖小小的身体里好像就是有种神奇的爆发力。第一次看她的戏就是让她大红的陆贞,这部剧虽然是于正剧,真心不错,推荐理由:服化道走心,而且此时的于正还没走火入魔。人设男强女强,而且终于男二另外心有所属了。赵丽颖圆圆的小脸简直是傻白甜的最佳代言人,然而却成功诠释了一个有智慧,有胆量的女性。恋爱少女的粉红甜美和自信强势这两种矛盾特质居然在她的身上得到了完美结合,圆圆的小脸反而有种反差萌。而且在这部剧里男女主的CP感简直爆棚。虽然这部剧毁誉参半,然而观众的眼睛还是雪亮的,因此赵丽颖会红不是没有理由,赵陈二人的恋情虽然没被正式承认过,大家都觉得十有八九是真的。后来看了《杉杉来了》,艾玛太可爱了,我是男人都没办法不喜欢这么呆萌这么甜美这么逗的女孩子。张翰是一言难尽的,或许由于和赵丽颖搭戏的缘故?这次格外顺眼。这部剧出来的时候,傻白甜在影视圈已经横行许久,知道看了赵丽颖的演技,我才第一次知道,傻白甜也是需要演技的。于是,因为这两部剧,我被赵丽颖圈粉了。从花千骨开始,赵丽颖开启了霸屏模式,由于题材都是不感兴趣的类型就没看。我的感觉是,赵丽颖的演技没有惊天动地,在小花里也是不俗的,演戏走心,角色代入感强,肢体语言自然流畅,表情和眼神能够很好传达。别怪我标准低,达成这些难道还不能算是个合格的演员吗?我想也因此,才让单从长相来看很有局限性的赵丽颖反而化劣势为优势,真正达成了可萌可御的效果。而且赵丽颖的面容是圆润又不失骨相,她也很明智的发挥了自己优势,而没有跟风的将自己的脸弄成美艳网红风。这让人很是欣慰。说了这么多,回到正题上来,我想说的是:楚乔这个角色简直非赵丽颖莫属啊!片花一出,赵丽颖就是活生生的楚乔。可是当剧集播出后,我的感觉有点蒙圈。楚乔的人设是不是有点用力过猛?一个低微的女奴哪来的自信确定自己终有一天可以个贵族主子们平起平坐?还有啊,总是梗着脖子的强硬模样符合一个女奴的设定吗? 编剧用这种手法还彰显女主的自强不息和与众不同与现实严重脱节,你是主人的话你会欣赏这样一个连基本状况的拎不清的女奴吗? 这样的人设能开启成功大门除了主角光环以外无从解释。直接导致楚乔人设站立不住,这样一个开端,让楚乔这个人物和围绕她的一系列剧情所传达出来的理念和设定背道而驰。要我说宇文玥怎么选了楚乔呢?从剧情上看,我能得到的理由只有一个:还能是啥?看上楚乔了呗!什么楚乔的武力和智力都有很强的可塑性啥的不过是附带理由。这个结论在后来宇文玥对待楚乔的方式可以得到验证:提高身份,见识武力全方位悉心教导。 冠冕堂皇的理由是:她可以成为一个优秀的谍者。那我们再来看看宇文玥实际上都用楚乔做了啥,实际上,啥都没让她做。提高楚乔身份,打出的旗号是让她成为众矢之的。可到了实际操作时就变成了:明着撑腰暗里为她收拾烂摊子。楚乔被抓走了,赶紧动员好友随从啥的第一时间救驾。“严酷的”武力训练,天啊!小女奴有危险了,赶紧解围。对爷爷的询问,宇文玥回答永远是:她还不能执行任务。拗不过楚乔对于执行任务跃跃欲试的心情,终于!(我要加重“终于”!二字)心不甘情不愿的把楚乔派了出去,结果一听见楚乔可能遇险,二话不说就亲自杀上门去。左宝仓帮楚乔寻找记忆,被宇文玥打断。讲真!楚乔的成长呢?只是在宇文玥的教导下,见识和武力有提升了不少吧? 这所谓的成长,只是源于宇文玥对她的喜爱吧?宇文玥是在训练特工?别逗我了,明明都是宠溺小女奴的套路啊!宇文玥压根也没想过让楚乔成长得独当一面,隐瞒了楚乔的过去,明明知道楚乔的理想是成为特工,却不给她任何历练的机会。然后我们看到了一个这样的楚乔:仗着主子有权有势,仗着自己还算不错的武力值,看谁都是一张七个不服八个不忿的脸,不知道天高地厚盲目自信。九幽台是个本剧一个重大转折点,无论是从剧情还是剧的质量上来看。太墨迹了。。。这是最最严重的感想。从剧情完成度上来看,简直是不能忍!楚乔和燕洵一同落难到出狱这段拍的非常好,并且是是此剧在感情戏上为数不多处理的好的桥段了,二人两次下狱时的感情真挚感人。按理说,之后在莺歌小院的N年时光才是切切实实的奠定了二人深厚难以割舍的情谊的,然而,从此处就是楚乔传崩的开始,本来在前期青山院情节中已经出现了情节注水,配角人物身上开始出现多余戏份。总的来看还是可以忍的。此时的我还是认认真真的每当开播时都按时守在电视机前的。可是嘛。。。从莺歌小院开始,导演和编剧的脑袋就像开始瓦特了似的,好像终于开始意识到,要推进剧情了呀!于是剧情设置简单粗暴的前进中,然而不知为何,看下来杂七杂八扯扯了一堆,却缺少一根有力的连贯的情节设置来推动。按照书中来说,燕洵和楚乔在被圈进的这段日子里如何如何的韬光养晦,举步维艰,暗中布局,应该会处理的比较细腻谨慎的。可是,电视剧的篇幅不够了呀!于是,剧情就就意思意思得了!观众能看懂的就行了!管它合不合理!那我就无语了,既然编导们这么着急,为何还有时间来植入广告咧?更过分的事,很多情节,跟!本!就!是!专!门!为!广!告!而!存!在!的!我发誓我永远不会买唯x会东西!!!还有的人!例如那个兰儿,就如此简单粗暴的出现了,BALABALA一大堆戏份之后!根本不知道她究竟来干什么的!还有,无耻的湖南卫视!你成功把一部烂片,剪辑到了一个让人看了就会产生生理厌恶的程度!15分钟!这是片头曲+片尾曲+重播上集内容的保守时间吧!一个45分钟的片子还剩30分钟,一部35分钟的片子。。。天啊。。还剩20分钟。。。于是,我们看的是情景话剧,两个场景,三场对白。。。嗯,好的,这一集就这样了!楚乔和燕洵的感情戏简直无法直视。。。前期编导们对于情节还有感情戏这方面的功力就已经是勉强的很了。但好歹公子和楚乔的感情戏份还是给出了一个较为完整的交代。可到了此时,情节都赶不明白呢,还要给赞助商关系户加戏,哪还有时间处理燕洵和楚乔的感情戏呀?而且按照书中的细致程度来看,要想把这两人的剧情戏+感情戏处理好,篇幅绝不会比宇文玥的少,毕竟书中用了将近百分之50的篇幅描写燕洵和楚乔一同的经历的事情。于是,我们最后看到的效果就是:燕洵和楚乔仿佛是为了推进情节而存在的机器,再也不具备人类的情感。而感情戏寥寥几幕就仿佛是导演为了告诉大家“燕洵爱楚乔”而刻意加上去的!就是为了存在而存在。更过分的是后面,从燕洵谋反开始直到最后,大家回忆一下,楚乔和燕洵真正的对手戏5个手指能数完吧?真够奇葩的!竟然还有这么拍戏的!燕北这段情节我是看了书的,作者写的特别好,两个深爱的人是怎样因志不同道不合一点点走向崩裂。作者将二人的内心还有真实的性格通过一件件的事,一次次的冲突生动入骨的展现在读者眼前。燕洵是个冷酷入骨之人,待人待己皆残忍。即使他全心全意的或许永远的只爱楚乔一人,然而他的心是无法融化的坚冰,永远不能再给楚乔带去温暖。而楚乔是个武力心智很强,而精神上不够独立的人,她将燕洵的梦想当成了自己的梦想,只因那是燕洵的梦想,并为之而奋斗,而渐渐的她才发现,原来,那只不过是燕洵为她编织的梦境,对于燕洵来说,根本眼睛都不眨就能舍弃的,燕洵所行之道与他们原先的理想已背道而驰,并且,在这条道路上,燕洵已不再需要昔日的那些旧人们,包括她楚乔。理想破灭的楚乔日渐消沉,因着爱燕洵,她放弃理想,放下坚持,远离伙伴,将自己变成了一个心里眼里生命里只有燕洵的女人。但我想,她的心就是这样在一次次惨烈的割舍下渐渐死去的。可是最后,她自己竟成为了燕洵手中刺向宇文玥的利刃。心性理念皆背道而驰的两个人,她们的爱已然失去了继续存活下去的土壤。对于燕洵来说,他爱的正是这样善良正义的楚乔。可是对于楚乔来说要想继续爱着残酷可怖,六亲不认的燕洵,是极为痛苦的。楚乔是在消耗着自己的生命力来维持这份爱,宇文玥一事,给了她破碎的心致命一击。她离开了燕洵,带着无尽的悲伤,她的离开不是因为恨,也不是因为不爱,只是她的生命已熄灭,心已死,爱不下去了而已。看完这部分情节,我会为燕洵的扭曲而心寒,楚乔一次次的心碎而悲哀。悲剧是把美的东西摔碎给你看,他们二人从携手到决裂,不仅是爱的破碎,理想的破灭,人性的破灭更让人深入骨髓的凄凉。回到电视剧上来,上面说的到这些情节。。。都没有了,看的我是一脑袋句号! 最让人无语的是从楚乔会燕北,两人几乎没面对面过,这种情节。。。导演你究竟是怎么想的?????越到后来抠图的问题越发严重,赵丽颖和很多男配的戏份都靠抠图完成,我个人觉得,其实这部剧前期的态度还可以的,演员们也都挺认真的在演,几位主演都为这部剧付出了诸多努力,实在没必要再来这么一出,之前有人说文替这一问题,我只能说这个我不懂。但我的理解是,这部剧变这样主要问题出在主创方上,纵观全剧,很容易就能看出主创方是在用一种很功利的心的制作这部剧。我相信演员的面貌和团队的氛围是很有关系的。赵丽颖的表现约到后来也越让人无法接受,不知道是不是因为没有真实对手戏的缘故,还是情节被胡乱剪辑的缘故,只见大部分时间里僵着一张脸,大眼睛直勾勾的瞪着前方。。。念台词。。。老惊悚了!!!还是老生重弹,既然导演你着急赶进度,主线主要人物你不好好拍,杂七杂八的情节各种添加!就这片子还第二部呢!一个六十多集的片子神马都讲不明白,神马都讲不好,从第一部的配置来看,第二部多半也是部以圈钱为目的注水剧跑不了!只是我相信,观众不会永远被这种手段糊弄下去,这种套路的电视剧还能走多远呢?哦哦,忘了最后表扬一下,主角服化道不错,片尾曲很好听。
可能第一季颜值高,再加上全员换人了,看的人少导致评分低吧,我也看了第一季除了颜值 (里面的歌好听)好像也没什么让我印象深刻的地方 很平淡。第二季我打开了好几次没有看下去,因为前面几集跟第一季一样的,就没看了,后面剧荒了就补了看一下,看到第五集就不一样了,副cp感情线出来了,好几集都是高能啊,太上头了 。颜值是在后面越来越好看了。演技再线。就是画质不太好。(已经刷了好多次了??)
可能第一季颜值高,再加上全员换人了,看的人少导致评分低吧,我也看了第一季除了颜值 (里面的歌好听)好像也没什么让我印象深刻的地方 很平淡。第二季我打开了好几次没有看下去,因为前面几集跟第一季一样的,就没看了,后面剧荒了就补了看一下,看到第五集就不一样了,副cp感情线出来了,好几集都是高能啊,太上头了 。颜值是在后面越来越好看了。演技再线。就是画质不太好。(已经刷了好多次了??)
看《暗杀》前,我是知道李政宰的。对他的评价就是——他在《观相》里1小时以后出场,也能让人印象深刻;也可以在《夺宝同盟》这样群星荟萃的戏里杀出一条血路,让人难忘。这位算是韩国演员里,最会自然而然耍帅的演员之一了。在我这儿,会耍帅绝非贬义。能够张扬而不做作地耍帅,让观众感觉到来自骨子里的自信而不是矫情,是相当厉害的。而《暗杀》里,李政宰没有因为定位而故意演的很坏,却一样秉持了会耍帅适度张扬这个优
看《暗杀》前,我是知道李政宰的。对他的评价就是——他在《观相》里1小时以后出场,也能让人印象深刻;也可以在《夺宝同盟》这样群星荟萃的戏里杀出一条血路,让人难忘。这位算是韩国演员里,最会自然而然耍帅的演员之一了。在我这儿,会耍帅绝非贬义。能够张扬而不做作地耍帅,让观众感觉到来自骨子里的自信而不是矫情,是相当厉害的。而《暗杀》里,李政宰没有因为定位而故意演的很坏,却一样秉持了会耍帅适度张扬这个优点。举两个例子:廉硕晋拿着安沃允的照片说要烧掉那里,他边走边挥动照片。这是有目的、有意义的耍帅,因为这样做观众的注意力就会自然而然地被吸引到他的手上。然后,他揣起了真的照片,烧了一个假信封。观众便会恍然大悟——这位有阴谋!在日本军官结婚典礼上,廉硕晋认出了夏威夷。于是,一边召唤手下,一边换了套皮衣。那里的动作一气呵成,毫无做作之感。非常酷啊!但是其实也是有目的的在耍帅啊。这个目的是啥呢?之前,他跟宾客穿得差不多,换了皮衣就身份明确,目的鲜明了。他之前一直是以革命党的身份在潜伏,不一定所有人都认识他,换了皮大衣是为了明确身份,等会开枪时别被同伙打到自己啊!所以说,李这样的耍帅都是为剧情服务。这才叫做会耍帅,才叫把好钢放在刀刃上。看《暗杀》后,我才知道河正宇。看完他在片子里的表现,我立马决定去看他的其他片。因为没过瘾!河正宇的戏需要细品,不认真看会产生这位不够放得开的误解。品下来会发现,他是那种把力道用在细节处的演员。他的眼神戏很强悍。眼睛会说话就说的是他这种演员。《暗杀》里一出场,他把咖啡勺故意含在嘴里然后转头去看安沃允,见对方不出所料也做了一样的动作后,眼里立刻泛起得意的微笑。这里处理得很可爱,不经意间对女生的好感已然从他眼底流露了出来。也为后面剧情做了铺垫。在康银国家里遇到安沃允那场戏里,河正宇几乎完全靠着眼神在诠释夏威夷的心理变化。听到安沃允问她咖啡馆的若有所思,明确对方身份后的惊讶,听到对方婚礼上暗杀计划后的担心以及最后要留下来的决然,都靠眼神诠释。真的太不容易,也太牛了。夏威夷最后临死那里,有一处眼神特别好,就是看到老头儿被打死那里。他自己已经受了伤,躺着望向老头那边。看到老头死了,他眨眨眼站了起来,那一刻似乎就看到他要与对方对决的意味。他多次顶着廉硕晋的枪往前走,眼睛里是越来越愤怒的神情。最后把刀插到廉身上后,终于支持不住倒下了。那里相信很多人都非常难过和唏嘘吧。见识到了韩国演员的功力,就连带着后续又看了N部电影。我慢慢改变了以前对韩国片的印象。以前觉得韩剧有些做的比较生活化,平实亲切,电影则太极端化,甚至……神神叨叨。但《暗杀》后看的《恐怖直播》、《新世界》、《老手》都非常棒,特别解气。还有《黄海》和《辩护人》也有深度有质感。这些电影让我意识到了韩国影人的厉害,编剧的细致、大胆和创新精神。真是大赞!ps河正宇打枪真是干净利落啊!
非常有特色的剧,在保证主旋律zz正确的前提,真正用心艺术化的作品。作品的很多戏剧化处理,都会因为观众的不同而呈现两极分化的评价。首先在整体制作品质上规格是很高的;而在画面上是比较严谨写实的风格;剧情故事到人物塑造甚至整体艺术呈现上都有很浓烈的小说演义的浪漫传奇色彩。精神层面的表现丰富多彩,从共产主义崇高理想,到男女之前的爱情友情,父子兄弟姐妹之间的骨肉亲情,历经患难的战友情等等。从不同人物不
非常有特色的剧,在保证主旋律zz正确的前提,真正用心艺术化的作品。作品的很多戏剧化处理,都会因为观众的不同而呈现两极分化的评价。首先在整体制作品质上规格是很高的;而在画面上是比较严谨写实的风格;剧情故事到人物塑造甚至整体艺术呈现上都有很浓烈的小说演义的浪漫传奇色彩。精神层面的表现丰富多彩,从共产主义崇高理想,到男女之前的爱情友情,父子兄弟姐妹之间的骨肉亲情,历经患难的战友情等等。从不同人物不同角度多方面对比展现的爱恨情仇,自然而然的塑造了无数人物,有主角也有群像,远不是正反派两面所能概括的。从角色本身人设的丰富到演员表演的精彩,随便一个反派群像单拿出来都是极具魅力,立体而精彩。看这个剧很费脑子,也值得费脑子。前文说到,人物塑造上复杂而深沉;而在战略战术剧情上真实而复杂。但到了具体情节比如具体战斗上又有些写意,戏剧化得不真实。所以留下了争议点。其实写实好还是写意好没有绝对,还是讲个合适。如果把这个剧定位传说来看,比如《陕甘革命演义》,会是顶级好剧。
抛开电影剧情,我打了两星,是对片子真实背景的致敬。但是就印尼和华关系,不得不吐槽两句。导演,你可知65、98年的印尼屠华浩劫,相关的图片和报道网络上有,看官们自行百度。
这是20年前发生在现代文明里,印尼中高层针对华人有计划、有预谋的屠杀和清洗,具体细节和南京大屠杀不相上下。导演敢把这样的国家和题材摆上台面,你就是对那数十万华夏无辜亡灵的亵渎。
最关键的是,到现在,印
抛开电影剧情,我打了两星,是对片子真实背景的致敬。但是就印尼和华关系,不得不吐槽两句。导演,你可知65、98年的印尼屠华浩劫,相关的图片和报道网络上有,看官们自行百度。
这是20年前发生在现代文明里,印尼中高层针对华人有计划、有预谋的屠杀和清洗,具体细节和南京大屠杀不相上下。导演敢把这样的国家和题材摆上台面,你就是对那数十万华夏无辜亡灵的亵渎。
最关键的是,到现在,印尼都未曾道过一次歉。
文案还在说中国和印尼第一部合拍电影,呵呵,背后原因用脑子想想就能明白。
“中国No.1妖艳女优范冰冰最新奇作!”
“中国No.1妖艳女优范冰冰最新奇作!”
看完唯一让我不满的就是整部剧吻戏很蜻蜓点水一样??可能是因为高中校园剧,不好拍的太过分吧哈哈哈哈 林星辰和陆一白其实就是现实中的那种懵懂高中生吧,看破不说破,死活不捅破那层窗户纸,不说出来,到结局了才表明??整体还可以,校园剧大都差不多一个体系,男女主演技颜值都还有,要是还有第二部就好了。
看完唯一让我不满的就是整部剧吻戏很蜻蜓点水一样??可能是因为高中校园剧,不好拍的太过分吧哈哈哈哈 林星辰和陆一白其实就是现实中的那种懵懂高中生吧,看破不说破,死活不捅破那层窗户纸,不说出来,到结局了才表明??整体还可以,校园剧大都差不多一个体系,男女主演技颜值都还有,要是还有第二部就好了。
中间反转确实过得去,不过存在这样的反转剧情而且还是网飞的,让我还以为最后核弹会成功发射,结果这直接来了个纯纯美国个人英雄主义结尾,太普通了瞬间没感觉。还有这种高科技人造人什么都有了居然没有一套专门管控的系统或者自身有红外视线,建筑里有没有人都得探个呆脑袋进去才知道,后面要穿甲弹才能造成伤害前面小刀就能轻松划开皮肤有点出戏,这么容易受伤镂空设计是干啥用的,纯
中间反转确实过得去,不过存在这样的反转剧情而且还是网飞的,让我还以为最后核弹会成功发射,结果这直接来了个纯纯美国个人英雄主义结尾,太普通了瞬间没感觉。还有这种高科技人造人什么都有了居然没有一套专门管控的系统或者自身有红外视线,建筑里有没有人都得探个呆脑袋进去才知道,后面要穿甲弹才能造成伤害前面小刀就能轻松划开皮肤有点出戏,这么容易受伤镂空设计是干啥用的,纯变换皮肤潜行?不过我懂,剧情需要,如果最后有华盛顿的核爆场景前面各种离谱设定我装瞎。
这个剧明明只有十二集,但是不知道为什么我看了差不多有两个月了(捂脸.jpg)。看到最后的彩蛋,我再一次感慨,还是老头会夸人呐!我记得我暑假的时候去俱乐部打乒乓球,有一个70多岁的老爷爷也经常夸我打得好哈哈哈!我也很喜欢那个老爷爷!其实这部剧某些瞬间李采禄和沈德出,我看着他们有种忘年恋的感觉(对不起,我思想龌龊)!最后一集大家在机场送李采禄的时候,我还在想至于吗,不就是比个赛吗,
这个剧明明只有十二集,但是不知道为什么我看了差不多有两个月了(捂脸.jpg)。看到最后的彩蛋,我再一次感慨,还是老头会夸人呐!我记得我暑假的时候去俱乐部打乒乓球,有一个70多岁的老爷爷也经常夸我打得好哈哈哈!我也很喜欢那个老爷爷!其实这部剧某些瞬间李采禄和沈德出,我看着他们有种忘年恋的感觉(对不起,我思想龌龊)!最后一集大家在机场送李采禄的时候,我还在想至于吗,不就是比个赛吗,最多十天半个月也就回来了吧!原来这一去就是三年啊!怪不得!对于我们来说,爷爷如果没有选择圆梦芭蕾,那么他的一生其实就是很多人的一生。从出生起,就领了《为别人活着》这样一个剧本:小时候为了满足父母的期许,长大后为了满足社会的标准,就这样一直到老,直至生命结束。一个人,活了一辈子,却从没为自己活过,这是多么悲哀的一件事。沈德出一直遵从着社会的统一标准,除了养家糊口,他从不敢奢望做自己想做的事,他以为那样活着是正常的,他不并知道自己只是一个在求得别人认同的工具人。直至垂暮之年,老友的离世,疾病的到来,让他觉得如果还不去做自己真正想做的事,那真的就来不及了。“人生中,一次也没有做过我想做的事,为了温饱而活,现在好不容易想要试试想做的事情,我当然知道,我是又老又没力气的老人,就算如此我也想去做,失败也没关系,至少我开始过。”一个七十岁的老人,穿上紧身的芭蕾舞服,拉筋,练习,尽管遭受了家人的不理解,他还是会用一种不动声色的韧劲,坚持了下去。他不会辩驳,不会非要证明给别人看,脸上也不会有年轻人的不甘和不服,但是他有一种内心的笃定力量,支撑着他坚持下去。然后,他不动声色地说服了练习室的主人,说服了年轻的舞者,最后说服了他的家人。刚巧一个年轻的、有天赋的舞者——李采禄,却遇到了大部分天才都遭遇过的低谷期。爷爷向采禄学习芭蕾舞,采禄在爷爷身上获得前进的力量。当他们一起站在舞台上,一起站在夜空下时,我总能感受到一种无以言表的、细腻的感动。当采禄问爷爷为什么要学芭蕾时,爷爷回答说“就算只有一次,我也想飞翔看看。”他想告诉这个世界,别以为我老了。“你做什么的时候,感觉到了幸福了呢?”爷爷的举动也感染了身边的所有人,大儿子圣山在辞职后投身了他曾经最喜爱的棒球事业,小儿子圣官也解开心结重回医院,孙女恩浩也在电视台找到了自己幸福,那个沉迷撞球馆的皓凡也重回绿茵场,更不用说我们那一飞冲天的男主角了……“什么时候下雪呢?”发病失去记忆的爷爷失神站在原地,彩禄跳起芭蕾唤醒他的记忆;爷爷在马路上跳芭蕾向彩禄展示自己的决心;彩禄得知爷爷生病,默默跟随送他回家;包括三年学成归来的相遇,这些都发生在下雪天。爷爷即使什么都不记得了,他也没有忘记刻在骨子里的芭蕾,没有忘记那个下雪天,那是独属于采禄和爷爷的记忆。片尾爷爷和彩禄隔着轨道用芭蕾的姿势敬礼,我突然想到了华斯华兹的《湖畔水仙花》:于是我心底满溢了幸福,似与水仙翩翩起舞。也愿大家一生幸福,不悔此生!
齋睇個戲名以為係懸疑驚悚片,睇完之後就發覺佢又唔懸疑又唔驚悚,其實呢個劇本就真係寫得衰過黃導演嘅上一套戲《麥路人》,同樣係鄭保瑞監製,出嚟嘅效果就差咗唔少,《麥路人》入面嘅煽情煽到嚟呢套,真係煽少陣都唔得嘅,呢啲橋你唔悶我都悶啦。個劇本寫到咁低質,入面搞咁多特技都冇膠用啦,啲死人特技懶叻咁,應該就想幫啲觀眾容易啲理解,不過真係就做多咗,執好個劇本佢仲好過啦。查實年年咁嘅類型電影換個殼就開得成
齋睇個戲名以為係懸疑驚悚片,睇完之後就發覺佢又唔懸疑又唔驚悚,其實呢個劇本就真係寫得衰過黃導演嘅上一套戲《麥路人》,同樣係鄭保瑞監製,出嚟嘅效果就差咗唔少,《麥路人》入面嘅煽情煽到嚟呢套,真係煽少陣都唔得嘅,呢啲橋你唔悶我都悶啦。個劇本寫到咁低質,入面搞咁多特技都冇膠用啦,啲死人特技懶叻咁,應該就想幫啲觀眾容易啲理解,不過真係就做多咗,執好個劇本佢仲好過啦。查實年年咁嘅類型電影換個殼就開得成一套,幾好搵啊!不過黃百鳴嗰套《反貪風暴》都拍到第五集啦,呢套起碼都要拍番套叫《斷奶》嘅續集,講班細路仔冇奶飲,皆因啲奶入面有三聚氰胺,有條友就搏命整走啲三聚氰胺佢,等大家有番奶飲,咁咪仲寫實~
個人評分:5.0/10
很多地方让我想起韩国电影《诗》,但是迟迟徘徊于情绪,并没有走到诗的境界里去。不太喜欢,但印象很深。我心目中一个女人活到五十岁以后应该更加像一个灵魂了。人若看透了自己,便不敢小看别人。啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啊啊
很多地方让我想起韩国电影《诗》,但是迟迟徘徊于情绪,并没有走到诗的境界里去。不太喜欢,但印象很深。我心目中一个女人活到五十岁以后应该更加像一个灵魂了。人若看透了自己,便不敢小看别人。啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啦啊啊
德宝电影公司的大老板是潘迪生,但它实际上是由岑建勋和洪金宝成立的,因为他们不仅是公司的主要制作人,更持有公司为数不少的股份(岑建勋15℅,洪金宝25℅)。洪金宝是个大忙人,他有自己的制作公司,也和嘉禾有合作,他自己更身兼编、导、演等多职,因此,在德宝早期,真正领导公司的岑建勋。
1986年,文人出身的岑建勋伙同另一位大文人陈冠中成立制作公司,及后,德宝的业务于是
德宝电影公司的大老板是潘迪生,但它实际上是由岑建勋和洪金宝成立的,因为他们不仅是公司的主要制作人,更持有公司为数不少的股份(岑建勋15℅,洪金宝25℅)。洪金宝是个大忙人,他有自己的制作公司,也和嘉禾有合作,他自己更身兼编、导、演等多职,因此,在德宝早期,真正领导公司的岑建勋。
1986年,文人出身的岑建勋伙同另一位大文人陈冠中成立制作公司,及后,德宝的业务于是由冼杞然总揽。
之所以要提及岑建勋,是因为我个人认为,德宝电影公司其实可以分为岑建勋时期和冼杞然时期。岑建勋时期虽然短暂(德宝1984年才成立),但潘迪生的资金支持和岑建勋在电影圈的广泛人脉,使得德宝电影公司迅速崛起,和嘉禾、新艺城形成三足鼎立之势。而冼杞然时期虽然很长,但只能说是不过不失,并没有给公司带来长足的进步,其后期更在电影市场的大势中走向衰落,和嘉禾、新艺城的命运相似。
冼杞然是新浪潮导演出身,加盟德宝之前,他已经执导过《冤家》(1979)、《情劫》(1980)、《薄荷咖啡》(1982)等片。《冤家》和《薄荷咖啡》都是都市剧,冼杞然主持德宝时的“中产趣味”,在这两部影片中已可见端倪。
《冤家》是冼杞然的长片处女作,是一部四段式轻喜剧。恋爱、邂逅、波澜、复合,是影片的四个章节,讲的是都市男女的从恋爱到结婚再到婚后变故的故事。
新浪潮之为新浪潮,就在于“一鸣惊人”,徐克的《蝶变》(1979)、许鞍华的《疯劫》(1979)、章国明的《点指兵兵》(1979)等,哪一部不是惊人之作?而《冤家》比较平和,算不上惊人之作。
当时香港影坛来喜剧的主宰是许氏兄弟。《冤家》并非出众之作,但确实拍出了都市感,其中产趣味也是有别于许氏兄弟的市井趣味的,算是喜剧作品中自成一体之作。
《薄荷咖啡》是一部讲述都市职业女性在爱情(家庭)与事业之间挣扎的故事的影片。80年代初,正是香港女性职场地位上升的时代,职场“女强人”开始闪亮登场。黄淑仪饰演的广告公司老板周正宜为了事业,无暇照顾家庭,只能与丈夫分居。出身普通的阿敏(钟楚红饰)放弃读大学的机会,加入周正宜的广告公司,通过对老板的全面“模仿”,她也逐步成长为一个“女强人”。一次偶然的机会,阿敏结识了国外的大广告公司的高层,于是,她从原广告公司挖来精干的业务人才,组建了新的团队,并迅速蚕食了原广告公司的市场份额。周正宜事业失败,打算回归家庭,却遭遇了丈夫另结新欢并准备移民国外的局面。绝望之下,她选择了自杀。
从“新浪潮”的角度看,《薄荷咖啡》仍然是一部不够“新”的影片。但那时的香港影坛,现实主义的都市题材作品极为罕见,《薄荷咖啡》算得上是一部填补空白之作。从这个意义上看,冼杞然忝列“新浪潮”健将,并非浪得虚名。
《情劫》是冼杞然早期三部长片中我唯一看不到的一部。从网络上流传的该片的详细的剧情简介看,该片应该是三部作品中最具“新浪潮”色彩的一部。
而冼杞然1986年执导的《兄弟》,仍然可见新浪潮的痕迹。该片由李修贤和万梓良主演,影片中,万梓良因家庭负担而借高利贷,并因此被警队除名,不得以走上抢劫金铺的道路,而李修贤作为万梓良多年的兄弟,处处维护他、帮助他,最后却丧身于与劫匪的搏斗中。虽然剧情比较夸张,但这部影片明显有着新浪潮电影所特有的残酷性和悲剧性。这个故事本可以讲得温暖一点的,至少像《英雄本色》那样,一对亲兄弟最终和解,但冼杞然没有这样做,他甚至让李修贤死的时候都没有获得同为警察的弟弟的理解。
《兄弟》虽然不是一部非常出色的作品,但它有着新浪潮电影的不妥协,而且它的影像也继承了新浪潮电影的凌厉、晦暗。
贵为德宝实际领导人的冼杞然在《兄弟》之后,选择了转型,打造了一系列的中产喜剧(主要是“《三人世界》系列”),后来又打造由梁琤主演的“《黑猫》系列”,试图重现杨紫琼和杨丽菁的辉煌,可惜未如人意。
转型后的冼杞然一直到90年代初,仍然稳住了德宝的局面,但永盛等公司兴起后,冼杞然对德宝的颓势已经无力回天,而已经娶得美人归的潘迪生也无心恋战影坛,德宝因此殒落。
“《皇家师姐》系列”是德宝的招牌制作,一共好像拍了七部,《地下兵工厂》是第六部。其实,从第五部开始,这系列电影已经不怎么冠“皇家师姐”的招牌了,只是仍然是女警精英为主角而已。
《地下兵工厂》是冼杞然监制的作品,故事仍然是“皇家师姐”的基本的套路,不同的是,该片引入了分别来自大陆和台湾的两位警务人员,并因此闹出许多笑话——这似乎是冼杞然在片中插入自己的中产喜剧元素。
《地下兵工厂》有打有笑,娱乐性相当不错,只可惜我们再也看不到新浪潮的锐气与锋芒。该片的导演是郑兆强,此人其实是个摄影师,近年是杜琪峰的御用摄影师。他在德宝导演了几部影片,我甚怀疑他之为导演,其实主要做摄影,控制全局的仍然是冼杞然。
冼杞然或导演或监制了德宝电影公司的过半的电影作品,不管他的成绩如何,他都是德宝电影公司的灵魂人物。
pleWebK?.??q?U