鸡肋的特异功能是财富、是负担、最终总要去面对,不面对、麻痹自己,然后逃避,原本拥有的福气、财气、运气和幸福也会随之消失,只有心里有数,开始拼命珍惜和保护,并且行动跟上了,这些东西才会增加,好东西也会贬值和升值,唯独不变的是他们会一直变动,不会不变。
鸡肋的特异功能是财富、是负担、最终总要去面对,不面对、麻痹自己,然后逃避,原本拥有的福气、财气、运气和幸福也会随之消失,只有心里有数,开始拼命珍惜和保护,并且行动跟上了,这些东西才会增加,好东西也会贬值和升值,唯独不变的是他们会一直变动,不会不变。
一只叫菠萝的毛毛虫。神奇的世界。
一些话:
“我不喜欢考验这个词,我只是艰难前行而已。向前,永远向前。
我永远不想为没有尝试某件事而后悔。
我的电影展示出世界的美丽,
一只叫菠萝的毛毛虫。神奇的世界。
一些话:
“我不喜欢考验这个词,我只是艰难前行而已。向前,永远向前。
我永远不想为没有尝试某件事而后悔。
我的电影展示出世界的美丽,未被注意到的美丽。那就是我想看到的东西。
死在你所追求的东西上。”
那些动画电影的背后,是这样一个人。
在流逝的日本时间里旁观一个人的生活。
本来最近闹剧荒,就搜到了这个剧,觉得秦岚和蓝盈盈的剧还是可以看看的。
虽然蓝盈盈一直评价不高,但是看过《精英律师》《北辙南辕》和浪姐,觉得这女孩确实很硬气,特别佩服她的自律和对自己的狠
这部剧乍一看和《北辙南辕》有点异曲同工,就是几个闺蜜一起努力一起拼,但是,从第三集就开始看不下去了,硬着头皮边刷手机打游戏边看了,因为纯看真的浪费时间看不下去
话说剧情又狗
本来最近闹剧荒,就搜到了这个剧,觉得秦岚和蓝盈盈的剧还是可以看看的。
虽然蓝盈盈一直评价不高,但是看过《精英律师》《北辙南辕》和浪姐,觉得这女孩确实很硬气,特别佩服她的自律和对自己的狠
这部剧乍一看和《北辙南辕》有点异曲同工,就是几个闺蜜一起努力一起拼,但是,从第三集就开始看不下去了,硬着头皮边刷手机打游戏边看了,因为纯看真的浪费时间看不下去
话说剧情又狗血又无厘头,真的是把感觉把垃圾小说里的不现实的剧情搬上了荧幕,唉,秦岚和蓝盈盈你们演的时候不觉得尴尬吗?这么low的剧本,你们都不挑嘛?当然,三个女孩的故事,最low最看不下去的就是罗潇潇的狗粮故事了,真的能把狗粮故事编到这么低级恶心的地步,编剧和导演也是用心良苦了,没有能力就还是别硬撑了
没看的可以不用看了,真的是浪费时间的剧,我还忍不住发个剧评吐槽一下
不出意外的,毕赣和他的《地球最后的夜晚》引爆了戛纳,成为城中热议的话题。和《路边野餐》一样,《地球最后的夜晚》恐怕也会成为那种划分观众的电影。对这种电影,你喜欢或者不喜欢,有的时候像对待宗教,信或者不信很难用逻辑去解释,是本能的感受,也是一刹那的事情。
去描述这样的电影也是困难的,如果说电影作品是创作者和观众的交流,那么《地球最后的夜晚》几乎放弃了和你语言沟通,也不打算给你讨论空
不出意外的,毕赣和他的《地球最后的夜晚》引爆了戛纳,成为城中热议的话题。和《路边野餐》一样,《地球最后的夜晚》恐怕也会成为那种划分观众的电影。对这种电影,你喜欢或者不喜欢,有的时候像对待宗教,信或者不信很难用逻辑去解释,是本能的感受,也是一刹那的事情。
去描述这样的电影也是困难的,如果说电影作品是创作者和观众的交流,那么《地球最后的夜晚》几乎放弃了和你语言沟通,也不打算给你讨论空间,只是将你牢牢按在座位上撩拨戏弄。如果说硬要有剧情的话,可以简单概括:在冬至这个最长的一个夜晚,黄觉饰演的罗纮武回到凯里,遇到故人想起往事,一切回忆晕染在12年前夏至那个最短的夜晚。在那个令人炫目的超长长镜头之前,是令人困惑甚至燥郁的情绪拼接,导演一贯在线的审美提升了观众对散漫剧情的包容程度,但依然是一种考验。
影片令人迷醉飞升的地方,始于影片中段如梦之梦的长镜头,电影中的罗纮武来到荡麦寻找汤唯扮演的万绮雯,走进影院戴上眼镜看电影,影院的观众也随之进入了2D到3D的视听转换。这一刻,电影回到了梦境的解释,也变成了对记忆的异化,人们跟随罗纮武的脚步,穿越矿洞隧道、山舍乡村,上下台阶,甚至凌空飞跃,完成了一场在梦中与梦中人的相遇。在这个匪夷所思的长镜头里,观众很难不去注意技术的精妙,但仍旧会被巨大的沉浸感包裹住,在这段梦境叙事里,前面埋设的情节被隐约拼凑出“因为所以”,白猫、万绮雯和母亲一一登场,但仍然失重在解与不解之间。
相信会有不少影迷会反复走入影院,并试图按图索骥找出隐藏在画面背后庞杂的故事主线,也完全可以确定,在毕赣的世界里,他的人物也彼此关联,有一个自成一体的宏大“宇宙”。在两部作品中,几乎都有同样的核心事件:母亲出走的童年阴影,朋友亡故的少年悲伤,以及抢了大哥女人这样的狗血爱情,每一样都并不新鲜,也被太多经典电影阐释过了。但坦白讲,直到目前这部为止,我对这个 “宇宙”的真相并不关心,我也很怀疑认真追求故事内容,影像背后的文本是否提供比更大的思考价值和感知震撼。
在这个漫长的长镜头里,充满着神来之笔的聪明,乒乓球拍的旋转制造飞翔的幻觉、代表永恒的手表和象征短暂的烟花互文,台球、红发、苹果,每个细节都像组成诗歌的词句,独立成章组合成文。而最为心动的,是影片最后落回到燃放的烟花,联想到此前卖烟花人似有若无的提示,时间的长和短、松和紧、虚与实都被写意了。除了这场戏的独立文本呈现出诗意,它的视角也映衬了梦境,从最初跟随罗纮武的视角到飞翔时的片刻分离,主观和客观流畅的发生了转换:我们的主观世界里从来看不到自己,但在记忆和梦境中,却是上帝视角看到了自己的存在,的这层奇异的视听感受加重了这段镜头魅力。
《地球》是字面上的“装神弄鬼”,但确乎实现了“如梦之梦”。毕赣有一层感知是在逻辑之外的通透,让人怀疑到底是勤思通悟,还是妙手偶得之,总之那个可知不可说的“刹那”有几个瞬间被毕赣敏锐的捕捉并呈现了:一切有为法,有如梦幻泡影,如梦亦如幻,如露亦如电,当作如是观。
中国的艺术创作一向崇尚“文以载道”、“歌以言志“,文字本身是载体,直到书法成为自成一脉的艺术。以一个不恰当的比喻来说,毕赣的《地球最后的夜晚》像王羲之的《兰亭序集》,人们欣赏“之”的21种写法,却早已忘了文章的内容。《地球》让影像本身成了故事,让技术本身成为了内容,毕赣用上了包括3D在内的一切手段去切割和混淆时间,形成一个梦境的结界,如果说影片前半段呓语式处理还有王家卫的影子的话,3D部分的长镜头则彻底打上了自己的标签,迅速建立自己的风格,对一个不到30岁的导演来说,这种狂妄和勇敢不论怎么鼓励和吹捧都不为过。
如果输存有什么疑义的话,《路边野餐》像是《地球最后的夜晚》一个漫长的预告片。它的长镜头美则美矣,但回旋结构和《路边》如出一辙,只不过在前作中的趟水过河这次升级成了振臂飞翔,它叙事的结构、表达的内容,甚至细节元素都有太多相似的地方,只是这一次,有了制作成本的保障,《地球最后的夜晚》在美术、摄影上完美的呈现了毕赣想要的效果,让他的才华得以释放,褪去了侯孝贤式的浪漫,增加了王家卫式的精巧,《地球》像是《野餐》的精装版升级版,诗意咋退后,禅意在增加,工业感助推了他个性的表达。
如果说还有什么让人好奇的地方,那就是当技术成为内容,如何不断保持新意,《地球最后的夜晚》是中点还是终点?不过,一个导演能始终让你充满期待,这不正是他最有趣的地方么?
世仇之家的青年男女一见钟情,再见倾心,三见非君不可的悲剧,似乎是来自几百年前的莎翁故事《罗密欧与朱丽叶》?不,是10月14日在美国上映的青春爱情喜剧《罗莎琳》。朱罗的爱情故事耳熟能详,自1595年问世以来已被搬上银幕12次,其中,1968年由弗兰克·杰弗瑞里导演的版本,自问世以来就一直被视为典范之作。当罗密欧与朱丽叶的叙述成为陈芝麻烂谷子的时候,堪称野史版朱罗故事的《罗莎琳》视角,能否唤起我
世仇之家的青年男女一见钟情,再见倾心,三见非君不可的悲剧,似乎是来自几百年前的莎翁故事《罗密欧与朱丽叶》?不,是10月14日在美国上映的青春爱情喜剧《罗莎琳》。朱罗的爱情故事耳熟能详,自1595年问世以来已被搬上银幕12次,其中,1968年由弗兰克·杰弗瑞里导演的版本,自问世以来就一直被视为典范之作。当罗密欧与朱丽叶的叙述成为陈芝麻烂谷子的时候,堪称野史版朱罗故事的《罗莎琳》视角,能否唤起我们对于这个故事的另一个角度思考?看过《罗密欧与朱丽叶》的人应该不会对里面的配角罗莎琳太过陌生,她是故事开始出现在罗密欧口中的“前女友”,朱丽叶的表姐。她是罗密欧之前深爱的人,但没说有没有在恋爱,不婚主义的罗莎琳,看起来很像拒绝了罗密欧的求爱。但也不会对她十分熟悉,毕竟她在故事里篇幅占比不多,很快就在罗密欧遇上正经女主角茱丽叶之后被炮灰掉了。就像是快穿文觉醒女配的罗莎琳,梦想是成为地图测绘师,初恋是满嘴情话跑火车的罗密欧,最大的烦恼是爸爸总想把她嫁给一个门当户对的好人家。这样的开头和叙述方式,如果不说是中世纪的故事,放到现代也并不违和。当罗密欧移情别恋朱丽叶,罗莎琳偷听到罗密欧对朱丽叶的热烈表白后,罗莎琳突然决定抢回属于她的男人,并由此展开一系列啼笑皆非的神奇故事走向……你以为这是晋江女配文学入侵莎翁宇宙,又或者是女性主义视角解构朱罗故事?NO!《罗莎琳》实际是披着新说朱罗故事的又一次重复式好莱坞青春爱情喜剧。影片通过朱丽叶(伊莎贝拉·默塞德 饰)的表姐罗莎琳(凯特琳·德弗 饰)的双眼看到这“有史以来最著名的爱情故事”,罗莎琳是一位敏锐,但理想主义的年轻女性,且她恰好是罗密欧(凯尔·艾伦 饰)最近的一位前任。一开始她试图破坏这段著名的浪漫爱情,并赢回她的男人,但随着时间推移则成为了她的自我发现旅程,她最终致力于帮助这对恋人重新团聚。轻松幽默的古典改编轻喜剧,浅尝辄止的改编之作,对原著的挖掘不够深入。罗莎琳希望成为地图测绘师的梦想永远只停留在嘴上而非行动,唯一一个了解并支持她梦想的朱丽叶,也在和罗莎琳的误会中渐行渐远。如果是前半段的罗莎琳还有点自己的主张,后半段的罗莎琳就是不知道为了什么就突然觉醒要做红娘,一直掺和进朱罗的故事线里为他们牵线搭桥。前半部分讨喜的姐妹情在后半部片子里所剩无几,罗莎琳耍嘴皮子的桥段都比行动多,更神奇的是,她不具有逻辑的的嘴炮居然还成功的说服了两家人放下仇恨。《罗莎琳》不乏充满创意的细节和美式冷幽默,比如朱罗假死后,信以为真的两家人开始争论他们的塑像是用木头还是用金子打造,千辛万苦走到一起的朱罗二人在小木船上默默无语,开始进行牛头不对马嘴的尬聊……作为一部小妞片,罗莎琳是好看的,但我认为它或许可以做到更好。它原本可以进行尝试基于罗莎琳视角的女性主义探讨,最终还是走向了和相亲对象·斗嘴·欢喜冤家终成眷属的老套路,在全剧轻松诙谐的笔调下缩回了千禧年以来小妞片的一惯的舒适区,沦为了辅佐爆米花又一泡沫之作。
彩蛋:早在09年就豆瓣网友想从罗莎琳的角度讲述朱罗故事了
这是我看的糟糠之妻后来小三变好的故事了。
男主是一个左右摇摆,优柔寡断的人,在妻子和小三之间左右逢源,既舍不得妻子,又舍不得小三。看见小三对妻子说做好自己本分的事的时候真的有股莫名的火冒起来,自己抢了别人的丈夫还不让别人来理论,哪有这样的人。妻子也太软弱了。难怪小三那么猖狂。不过胡可演得小三长得还是蛮漂亮的。
这是我看的糟糠之妻后来小三变好的故事了。
男主是一个左右摇摆,优柔寡断的人,在妻子和小三之间左右逢源,既舍不得妻子,又舍不得小三。看见小三对妻子说做好自己本分的事的时候真的有股莫名的火冒起来,自己抢了别人的丈夫还不让别人来理论,哪有这样的人。妻子也太软弱了。难怪小三那么猖狂。不过胡可演得小三长得还是蛮漂亮的。
徐璐客观的说,真的不太讨喜,就不是那种演女主会有女性观众缘的演员。一部偶像剧里,女主角要不讨厌,男主角要帅,这部戏里林一肯定是帅的,但是徐璐实在是让女观众代入不进去,所以就磕不起来。反观林一另一部甜宠偶像剧小时光,刑菲就符合我说的,讨喜的女主角,圆圆的,不像徐璐长得不够甜;有点尖酸像。所以这部剧火不起来,就在于女主角选的不好。另外,林一的表演方式跟之前小时
徐璐客观的说,真的不太讨喜,就不是那种演女主会有女性观众缘的演员。一部偶像剧里,女主角要不讨厌,男主角要帅,这部戏里林一肯定是帅的,但是徐璐实在是让女观众代入不进去,所以就磕不起来。反观林一另一部甜宠偶像剧小时光,刑菲就符合我说的,讨喜的女主角,圆圆的,不像徐璐长得不够甜;有点尖酸像。所以这部剧火不起来,就在于女主角选的不好。另外,林一的表演方式跟之前小时光太像了。他整个人的气质太乖,没法突破的感觉,连发型都没有变化。
八百年没看过这么搞笑的恐怖片了!
这电影拍得真的太敷衍观众了!!!情节无力吐槽了。
还有,这个boss跟个小强一样。女主一花瓶就能把她砸晕。女主逃到地下车库,这个boss竟然坐在车上等她,从后面想掐死女主,女主拿起一手机又把她砸晕了。然后她又想开车想撞死女主,自己就撞到路边的车,然后又晕了…
这女主也是牛逼,不怕死,也跟个小强一样,被吓了这么多次,还说我不
八百年没看过这么搞笑的恐怖片了!
这电影拍得真的太敷衍观众了!!!情节无力吐槽了。
还有,这个boss跟个小强一样。女主一花瓶就能把她砸晕。女主逃到地下车库,这个boss竟然坐在车上等她,从后面想掐死女主,女主拿起一手机又把她砸晕了。然后她又想开车想撞死女主,自己就撞到路边的车,然后又晕了…
这女主也是牛逼,不怕死,也跟个小强一样,被吓了这么多次,还说我不怕!一直住在闹鬼的房子里面。
有几处真的是为了故意吓人而吓人,弄个紧张的bgm,啥事都没发生。
最后导演是不是还想拍第二部,结尾真的恶意满满,最后还吓你一跳。
本剧评首发于微信公众号:追剧练习生
欢迎大家的关注~
桃桃子愿称这部剧为 本剧评首发于微信公众号:追剧练习生 欢迎大家的关注~ 桃桃子愿称这部剧为本年度最甜剧。 从第一集嚷到最新这一集。 尽管男女主第十集才互相道明彼此的身份,第十八集才真正表明心意。 男主是个巨会撩的“绿茶”,女主是男主的idol。 他们俩机缘巧合地“网恋”了。 这部剧就是——《良辰美景好时光》。 看了第一季,男主异能的副作用是什么?他和校长是同一个异能,那副作用也应该相同,乍一看好像两人没什么共同点,但是梳理一下男主的变化,我大胆猜测,他的副作用就是行为变得极端。 校长的天才实验属于为达目的不择手段,男主何尝不是?男主第一次暴走是对纳克说“别做我的朋友,别跟我说话”宣告友情在行为上终止;第二次对纳克暴走,说出让纳克撞 看了第一季,男主异能的副作用是什么?他和校长是同一个异能,那副作用也应该相同,乍一看好像两人没什么共同点,但是梳理一下男主的变化,我大胆猜测,他的副作用就是行为变得极端。 校长的天才实验属于为达目的不择手段,男主何尝不是?男主第一次暴走是对纳克说“别做我的朋友,别跟我说话”宣告友情在行为上终止;第二次对纳克暴走,说出让纳克撞死;包括给同学们注射消除异能的药物行为,也是在往极端走,是ohm问出了那个让男主内疚的问题“是你给我们打针的吗?”,男主没有回答,我想Clair会告诉大家答案。(我还不清楚是他利用异能控制了达拉老师,还是老师自愿的) 还好男主的价值观和校长是不一样的,但在他们自己的逻辑里都坚定的认为自己是在创造更有价值的未来。 男主的失败和同学没有站队他的原因就在他的视频里,“我需要你们的异能”。如果不把这句话和ohm的提问联系起来,会觉得最后包括wave的反水都很奇怪,会以为大家是不愿意失去异能才不站队他,但是不是的,大家是对男主的不信任难过,男主说出需要大家的异能这句话才是复活天才班的关键。 有意思的是,男主最开始失去纳克的友情是因为他遵守制度的行为,而最后他失去同学们的友情又是因为他推翻制度的行为,男主是个温和的人,但是他并不真正了解他的朋友们,他不知道朋友们要什么,他不是不信任朋友们,是不知道怎么表达信任,不知道怎么表达自己的想法。他无法在友情表达和自我想法矛盾时找到一个平衡点,这个总是欲言又止的男主,每次一张口解释我就火大...... 剧中最大的问题就是,双胞胎到底干嘛的?他们的异能直接成了他们的软肋(就当这是副作用了),化学天赋我是一点都没看出来,好歹多拍一集单独讲讲他们俩唉。夺取校徽那里,他俩居然还需要打电话......真的不是手机广告嘛?心灵感应就不用通讯工具了吧,就把这个异能设计得高级一点嘛,还有前面他们分组阻止wave的时候,就一队带一个双胞胎,通讯信号被破坏都不能阻止他们两队互相交流,这样不可以么...... 总体喜欢这部剧的构思还有结尾的悬念链接,演员们演技都蛮好的,不过最开始我是为了gun来的哈哈哈哈哈哈哈 在平平淡淡没有特效音效加持下跌宕起伏,惊心动魄!雪山真美,那是和天空接壤的地方!能登顶的都不是人!他们是神之子~极限运动的危险和不可预测在片中平铺直叙,再强调一下也算为户外做宣传。每年因为盲目户外轻视大自然而死亡的人太多了,对不懂的未知,要有敬畏之心!雪山之巅的震撼可能由于拍摄的限制展现的不够过瘾……小遗憾。能理解,毕竟摄像师是拿命拍的!很开心能够在洛阳包场提前观影!特别真实震撼!跟随顽强坚 在平平淡淡没有特效音效加持下跌宕起伏,惊心动魄!雪山真美,那是和天空接壤的地方!能登顶的都不是人!他们是神之子~极限运动的危险和不可预测在片中平铺直叙,再强调一下也算为户外做宣传。每年因为盲目户外轻视大自然而死亡的人太多了,对不懂的未知,要有敬畏之心!雪山之巅的震撼可能由于拍摄的限制展现的不够过瘾……小遗憾。能理解,毕竟摄像师是拿命拍的!很开心能够在洛阳包场提前观影!特别真实震撼!跟随顽强坚定勇者们的步伐一起攀登最高峰!领略雄伟壮观的珠穆朗玛峰!由于恶劣的气候和地貌,攀登珠峰是一件极具挑战的事情,每一步都是生与死的抉择。在追求梦想的过程中,他/她们面临了重重困难,可他们依旧不断向前。那份不断挑战自我,不断超越极限的精神,都打动着每一位观者的心。 选自:张阿利 曹小晶 杨晓林等合著《中国电影精品读解》重庆大学出版社2011年出版。 选自:张阿利 曹小晶 杨晓林等合著《中国电影精品读解》重庆大学出版社2011年出版。 本以为纯爱,结果像后宫。本以为24集有大进展,结果毫无进展。看了个寂寞,被作者和男主恶了个大心。一边搁蓝毛学霸女那边装深情,一边又和天野和妹妹同居得很开心。一会儿表现得很在意天野,把“好歹是未婚夫”拿出来说话,一会儿又像是刚见面啥事没发生一样,俩人进水不犯河水。后边还忽然来个亲情变质,兄长替代品的戏码。作者是属陀螺的吗,只见人物加,不见剧情发展,只会原地转 本以为纯爱,结果像后宫。本以为24集有大进展,结果毫无进展。看了个寂寞,被作者和男主恶了个大心。一边搁蓝毛学霸女那边装深情,一边又和天野和妹妹同居得很开心。一会儿表现得很在意天野,把“好歹是未婚夫”拿出来说话,一会儿又像是刚见面啥事没发生一样,俩人进水不犯河水。后边还忽然来个亲情变质,兄长替代品的戏码。作者是属陀螺的吗,只见人物加,不见剧情发展,只会原地转圈?抱着两季时常 总不能没点进展的想法看完了,没想到还真敢啊,我人晕了,越看到后边越给男主和作者狂竖中指。作者写的时候是用毛笔沾的脑袋里挤出来的水写的吧?? 最近的年代剧很多,一样的是用年轻演员,为啥就找不到韩剧《请回答1988》那种感觉。 流于恶俗华,说奋斗没有奋斗的感觉,说温情没有温情的感觉。 姚笛怎个感觉是出戏的,不知道是剧本还是本身演技的问题,缺少了当年《裸婚时代》的灵性。 李佳航完全没有明白他到底在干啥。 倒是他姐姐杨对的戏,从私奔到结婚生孩子,到老公出轨离婚;看出是用心的,一个女人为孩子 最近的年代剧很多,一样的是用年轻演员,为啥就找不到韩剧《请回答1988》那种感觉。 流于恶俗华,说奋斗没有奋斗的感觉,说温情没有温情的感觉。 姚笛怎个感觉是出戏的,不知道是剧本还是本身演技的问题,缺少了当年《裸婚时代》的灵性。 李佳航完全没有明白他到底在干啥。 倒是他姐姐杨对的戏,从私奔到结婚生孩子,到老公出轨离婚;看出是用心的,一个女人为孩子隐忍,舍不得到万恋俱灰,为了不让家里看出来,回娘家都说很好,很生活。 年代剧很多,都在说奋斗,都在说变化。 但这个剧缺少了让我觉得真实的感觉。尽管他用了闯关东的拍摄地。 当喜剧电影用荒诞手法拍,荒诞情节解构黑色幽默,观后戏谑电影,电影也正在戏谑你。 男主是被现实处境抛弃的中年人,婚姻失败、没有工作、没有储蓄。但他用最后的一大笔钱买下了一件鹿皮外套,穿上外套的瞬间,对着里的自己镜子说fuck,因为,太fuck帅了,哈哈哈。这件外套给了他自信,给了他寄托,给了他执念,给了他后面行之一切的理由。 当喜剧电影用荒诞手法拍,荒诞情节解构黑色幽默,观后戏谑电影,电影也正在戏谑你。 男主是被现实处境抛弃的中年人,婚姻失败、没有工作、没有储蓄。但他用最后的一大笔钱买下了一件鹿皮外套,穿上外套的瞬间,对着里的自己镜子说fuck,因为,太fuck帅了,哈哈哈。这件外套给了他自信,给了他寄托,给了他执念,给了他后面行之一切的理由。 他穿上了鹿皮,鹿皮也穿上了他。 他对着鹿皮外套自言自语,他在指示鹿皮,又似乎鹿皮在指示他,或许是想给自己不合理的行为一个合理的解释,人总是先骗自己,再骗别人。 为了让自己成为唯一穿外套的人,他从诱骗他人把脱下外套到杀死一个又一个穿外套的人,像极了生活中的我们,鹿皮外套像一个执念一个隐喻一个可以给我们虚无快感的外物,我们需要它来证明什么,我们在给它也在给自己找理由。 有人解读他是恋物癖,为了鹿皮外套不顾一切,我倒觉得他不是,鹿皮外套可以是任何其他,任何其它也可以取代鹿皮外套。只不过没有一个人逃得过生活夸张本质的摧残,人们总是在寻求自我存在的依据。 当虚无感来袭,孤独不仅可耻而且可怕。 每个人都有一件鹿皮外套,它是你赖以生存的安全感,是你不断追求的稳定性,是你为之疯狂的潜意识。有人觉得完成世俗的标准可以安心,有人觉得物质累积可以让自己满足,有人追求财富有人追求爱情有人追求美貌有人追求名利……人人都有一件鹿皮外套,只有穿上它的那一刻,你才觉得镜子里的自己真fuck帅。 我们裹挟在鹿皮外套之下,利用它又被它利用。 男主一件一件,穿上鹿皮外套,鹿皮靴子,鹿皮帽子,鹿皮裤子,直到鹿皮手套——逐渐鹿化,也逐渐兽化。当欲望只是我们武装自己的面具还保留了人性的部分(穿鹿皮外套时只是诱骗他们脱下外套),当欲望成为指导行为准则的唯一标准便会开始不择手段(穿上鹿皮裤子后开始通过杀人来阻止他人穿外套)。 最后的结局暴虐之中透露着灵巧,被他用石头砸伤的不语小哥带着狠人老爸把男主一枪毙命——杀他人时必会被他人所杀。男主倒地女主只是边录像边剥下他的外套穿在了身上,鹿皮有人继承,如同欲望将永远延续。 凶险世界步步紧逼,我们把真实的自己隐藏在鹿皮之下,沉溺在自我营造的幻想之中。斗志昂扬之下尽是疲惫,尽是沮丧。不要想着架空危机,或是坦荡,或是不羁,请看好你的鹿皮,小心它脱缰,小心它反噬…… 《俗女养成记》有个镜头并不高明,但我仍然深深被打动了。 天心演的表姐洪育萱,从小就是别人家的小孩,漂亮聪明,什么都走在人前,有这样的表姐,大概心情总是复杂的吧,哪怕小孩子也是。 旅行那集,妈妈、女儿、表姐,三个失意的女人,各有各的伤心和不如意,去一趟公路之旅,路上一些小状况,就闯了红灯 《俗女养成记》有个镜头并不高明,但我仍然深深被打动了。 天心演的表姐洪育萱,从小就是别人家的小孩,漂亮聪明,什么都走在人前,有这样的表姐,大概心情总是复杂的吧,哪怕小孩子也是。 旅行那集,妈妈、女儿、表姐,三个失意的女人,各有各的伤心和不如意,去一趟公路之旅,路上一些小状况,就闯了红灯,女警察闻声而来,女儿赶紧陪笑,想逃处罚。 表姐的表现是,和小时候一样自信,育萱有办法。 果然,妈妈和女儿回头望,看见女警察突然就和颜悦色起来,并且给了表姐一个大大的拥抱。 表姐回到前座,仍然很骄傲,育萱有她的办法。 直到结尾才揭晓,清晨出现的表姐,不再是无懈可击的化妆,脸上有青紫,是被打过的痕迹。 表妹陈嘉玲问,他打你哦? 表姐洪育萱回她,装什么,你不是早猜到了。 表妹问,还有人知道吗? 表姐说,没有,不,有,有一个人。 画面闪现到当时汽车背后和女警察的场景,妆容得宜、漂漂亮亮的表姐,掀开裙子,大腿上是一大块青紫,她说,我老公打我,我必须离开,再不走,话还没说完,女警察就抱住了她,然后大力推她,走,快走! 女警察远去,表姐定在那里,看了她好几秒,原本是一个骗逃过处罚的谎言,然而谎言又不是谎言,但女警察那一刻的温情、爱和支持是真的,我那一刻也被深深打动了。 长大后的表姐,永远和小时候骄傲的自己一样,化妆很得体,衣服很漂亮,哪怕被打,也要用化妆抹去痕迹,大概永远无法忘记自己的骄傲吧。 那是她的盔甲。 表妹吼她,能不能不要老是用第三人称叫自己,育萱如何,育萱如何。 现在想想,又何尝不是一种逃避呢,第三人称,假装不是自己,那些痛苦的真相是不是就不属于自己了。成年人真的好难,都很难,女警察未必不一样难,所以拥抱才那么可贵,支持才那么可贵,无论如何,看到别人摔倒,都要去扶一把,我们也要这样啊,冷酷世界的暖意。 齋睇個戲名以為係懸疑驚悚片,睇完之後就發覺佢又唔懸疑又唔驚悚,其實呢個劇本就真係寫得衰過黃導演嘅上一套戲《麥路人》,同樣係鄭保瑞監製,出嚟嘅效果就差咗唔少,《麥路人》入面嘅煽情煽到嚟呢套,真係煽少陣都唔得嘅,呢啲橋你唔悶我都悶啦。個劇本寫到咁低質,入面搞咁多特技都冇膠用啦,啲死人特技懶叻咁,應該就想幫啲觀眾容易啲理解,不過真係就做多咗,執好個劇本佢仲好過啦。查實年年咁嘅類型電影換個殼就開得成 齋睇個戲名以為係懸疑驚悚片,睇完之後就發覺佢又唔懸疑又唔驚悚,其實呢個劇本就真係寫得衰過黃導演嘅上一套戲《麥路人》,同樣係鄭保瑞監製,出嚟嘅效果就差咗唔少,《麥路人》入面嘅煽情煽到嚟呢套,真係煽少陣都唔得嘅,呢啲橋你唔悶我都悶啦。個劇本寫到咁低質,入面搞咁多特技都冇膠用啦,啲死人特技懶叻咁,應該就想幫啲觀眾容易啲理解,不過真係就做多咗,執好個劇本佢仲好過啦。查實年年咁嘅類型電影換個殼就開得成一套,幾好搵啊!不過黃百鳴嗰套《反貪風暴》都拍到第五集啦,呢套起碼都要拍番套叫《斷奶》嘅續集,講班細路仔冇奶飲,皆因啲奶入面有三聚氰胺,有條友就搏命整走啲三聚氰胺佢,等大家有番奶飲,咁咪仲寫實~ 個人評分:5.0/10
没有致敬的群众基础,“幽灵党回归”的噱头对于除英国之外的地区就是无意义的。何况怀旧也并非是本部邦德的专利。前三部“克雷格版邦德”其实都有很大的怀旧情结:《皇家赌场》本身就是弗莱明第一部小说;《量子危机》则有对《金手指》中“金漆美人”的致敬(变成了原油美人);而《天幕杀机》中邦德更是回到了他成长的地方——“天幕庄园”。然而这三部电影除了怀旧与致敬,又分别在动作设计、人物塑造和摄影风格上有很大突破。而这部片子就只剩下怀旧
片子本身是及格的。但是真的毫无新意,并没有超越上一部,这部片子太格式化了,即使对比同期的其他间谍片,也没有任何亮点,毫无悬念,想剧透都没啥好透的。
这个电影里面主要有四个主人公,但是这四个主人公的故事,基本都背离了主题,我觉得他们的故事都和高考无关。你就算把影片名字换成高中生的烦恼,都比现在这个标题来的贴切。
我就说说你这个故事的偏离主题性,至于你那几个故事的细节弱智点我就不想说了。
这个电影里面主要有四个主人公,但是这四个主人公的故事,基本都背离了主题,我觉得他们的故事都和高考无关。你就算把影片名字换成高中生的烦恼,都比现在这个标题来的贴切。
我就说说你这个故事的偏离主题性,至于你那几个故事的细节弱智点我就不想说了。
穷学生那个,他家穷和高考没关系,他老爸为了钱干的事也和高考没关系,你要说跟谁有关系,我看最多和大学学费太贵了有关系。他的故事就算放到高考之后金榜题名了,再讲出来和现在讲一个效果,反正都是没效果。
要留学那个,这个主题和高考有毛关系?这个主题的深度,你是想表达美国大学和中国大学的差距?(诺贝尔人数?)还是想表达父亲和女儿对人生观的不同?还是想表达什么?不管你表达什么,这些和高考有毛关系?
父母离婚那个,我就更不想吐槽了,人家父母离婚又不失高考逼迫的?你放出来想表达什么?这个故事最弱,无力吐槽。
最后一个爷孙一起的,这个孩子的故事通篇不知道再讲什么主题,一直到了结尾片尾曲之前,才勉强算是把高考扯了进来,结果扯进来的结果还是这货自己写小说去了,完全放弃高考了。是编剧大人想表达高考不是人生唯一出路吗?
至于有些过于弱智的细节就不想说了,根本不值得一说了。
其实考高题材有太多东西值得一些了,可是编剧大人都抓不住。编剧大人为什么不反映反映高考为什么在中国有无比崇高的地位?现行的高考制度是否在一定程度上扭曲了大人和孩子们人生观价值观?那些脱离高考之外的世界又是一番如何风景的世界的人生?那些高考失败的人他们失去了社么?那些高考成功的人又得到了什么?这么多和高靠真正值得表达的主题你一个都没抓住。你到底胡乱浪费钱搞什么JB电影?!