今天在豆瓣上看到了一个小文章,说我们《薄荷之夏》是部「土甜土甜」的剧,看到这个形容的时候,我还挺开心的,因为我感觉这个「土甜」对我来说,其实是某种肯定和认可!
【 今天在豆瓣上看到了一个小文章,说我们《薄荷之夏》是部「土甜土甜」的剧,看到这个形容的时候,我还挺开心的,因为我感觉这个「土甜」对我来说,其实是某种肯定和认可! 米宝在这里先谢过网友们的发帖与支持。 跪求开开能拿到好一点的资源! 这简直就是黑历史呀,我化作柠檬精希望开开的演技能在更好的作品里展现,这种逻辑性差又不够有内涵的奇怪的电影让人心痛.......开开女朋友们不要看啦!女主的浮夸演技不知道会不会让你们难过哈哈哈!!chuang戏那里女主的尺度有点大,你们可能会生气╰_╯!!! 开开冲鸭!!! 【一杯柠檬开水路过】 跪求开开能拿到好一点的资源! 这简直就是黑历史呀,我化作柠檬精希望开开的演技能在更好的作品里展现,这种逻辑性差又不够有内涵的奇怪的电影让人心痛.......开开女朋友们不要看啦!女主的浮夸演技不知道会不会让你们难过哈哈哈!!chuang戏那里女主的尺度有点大,你们可能会生气╰_╯!!! 开开冲鸭!!! 【一杯柠檬开水路过】 版权所有 禁止转载 禁止引用 爱的迫降 南男北女 前言 筷筒 版权所有 禁止转载 禁止引用 爱的迫降 南男北女 前言 筷筒 这部剧就是个小成本网剧,剧情比较老套特效啥的更是没花钱,但作为下饭剧足够有及格分了!加上刘学义和张予曦的颜打个五星拉拉分!我不知道吐槽了多少部偶像剧女主的智障人设,但我很开心的是虽然剧情老土,但是人设不崩。男女主都很清楚虽然恋爱重要,但是生活不仅仅是恋爱,他们都是独立的个体,拥有独立的人格。不是没了对方就要死要活,一点点小事就误会几十集,信任对方也共同规划未来这才是真正的成年人生活。虽然他们 这部剧就是个小成本网剧,剧情比较老套特效啥的更是没花钱,但作为下饭剧足够有及格分了!加上刘学义和张予曦的颜打个五星拉拉分!我不知道吐槽了多少部偶像剧女主的智障人设,但我很开心的是虽然剧情老土,但是人设不崩。男女主都很清楚虽然恋爱重要,但是生活不仅仅是恋爱,他们都是独立的个体,拥有独立的人格。不是没了对方就要死要活,一点点小事就误会几十集,信任对方也共同规划未来这才是真正的成年人生活。虽然他们天大的事到他们那都有点主角光环很快解决,但认认真真解决问题,没对投资方围追堵截在国产剧里也算难得(希望国产剧努力点别让我们观众的要求只有这么低)。不管是莫灵泽和许倾悠,还是方琦和许巍都在恋爱中一点点进步,变得成熟稳重情绪稳定,也更努力的对待生活,这大概就是我喜欢这部剧的原因之一。虽然他们都有主角光环却也依旧在努力生活,太多国产偶像剧男女主啥也不用干一天到晚就误会来误会去只知道谈恋爱了。而且莫灵泽和许倾悠也算是互相治愈,她治愈了他对人的戒备与不信任,他治愈了她受到的情伤背叛。因为互相信任所以许倾悠手撕唐熙才特别精彩,因为信任所以遇到问题我们一起面对哪怕要拿出所有身家,这大概是理想的爱情了??最后说下配角,郑希怡太飒了!非常适合飒姐,这选角完美!开酒吧那么多年见了形形色色的人,活的通透又真挚,可太喜欢了!哪怕是不讨喜的唐熙和范云锡在执迷不悟了一段时间之后都知道及时止损,这很合理,成年人最会权衡利弊,还好没有那种要同归于尽的配角成年人哪有那么幼稚。最后的彩蛋如果两位二搭可以考虑民国戏吗!非常的合适!!!最后的最后刘学义大帅哥我说了八百遍了,希望他红,他能有好本子,能不随便给别人作配!!! 虽然制作水平一般,但搞笑节奏很流畅,个人以为比十冷更完美。配音棒棒哒,app那集把我给笑死了,这种结合年轻人生活和热点的吐槽,让人特别有代入感。这部已经做到了喜剧不是网络笑话的堆叠,我很喜欢。 要说缺点的话,就是每集之间的剧情联系不太紧密,有日常,日常中推动剧情就更棒了。不过也可能是我要求太高,我心目中的喜剧高分,不光有有趣的日常,还要有串联的剧情。 虽然制作水平一般,但搞笑节奏很流畅,个人以为比十冷更完美。配音棒棒哒,app那集把我给笑死了,这种结合年轻人生活和热点的吐槽,让人特别有代入感。这部已经做到了喜剧不是网络笑话的堆叠,我很喜欢。 要说缺点的话,就是每集之间的剧情联系不太紧密,有日常,日常中推动剧情就更棒了。不过也可能是我要求太高,我心目中的喜剧高分,不光有有趣的日常,还要有串联的剧情。 HKNS | 对社会问题的探讨已经可以深入至此 电视剧的艺术和价值才能体现 能让人思考的创作从来都不可能拘泥于职业 情爱或者政治这些单一要素 搭配2020魔幻现实充满反思 | 用酣畅淋漓来形容一点也不过分 高能量密度以至每一集看完几乎都需要休息 | 于上一季的疯狂相比 编剧怪诞的思考下却充满冷静 甚至其中几集已经具备电影水准和质感 | EP1 Welcome back to realit HKNS | 对社会问题的探讨已经可以深入至此 电视剧的艺术和价值才能体现 能让人思考的创作从来都不可能拘泥于职业 情爱或者政治这些单一要素 搭配2020魔幻现实充满反思 | 用酣畅淋漓来形容一点也不过分 高能量密度以至每一集看完几乎都需要休息 | 于上一季的疯狂相比 编剧怪诞的思考下却充满冷静 甚至其中几集已经具备电影水准和质感 | EP1 Welcome back to reality 2017希拉里当选 移民政策 反犹主义和种族主义还是流言丑闻 封杀新闻 缄口不言 这个世界会变得更好吗 Justice equals the law times the zeitgeist | EP2-EP3 回归律政剧的利落干脆和情节转折 优质教育下的关于种族历史的讨论 戴安理想主义又雷厉风行 魅力真的没法阻挡 疫情期间的特殊关怀也格外温情 | EP4 这个upstairs和舞台剧的设定极具讽刺意义 | EP5 一直以来最喜欢的就是矛盾转折的及时反馈 | EP7 全场侦察技巧开挂 致敬<寄生虫> Fight! 这一段和下一段,写于20日提前专场结束当天: 泣不成声。这不是看完电影之后我的反应。看完的时候我只想起立鼓掌。起立这个念头也不是结束时出现的。看了半小时我就按捺不住想要站起来鼓掌高喊“太他妈了不起了!” 真的哭成一个200斤的傻子(不,145,不要再问了),是结束之后听完了大刘、郭帆老师、到场嘉宾的发言,出席了极客公园大会的活动,开车上了五环路,和一个朋友打完电话,望 这一段和下一段,写于20日提前专场结束当天: 泣不成声。这不是看完电影之后我的反应。看完的时候我只想起立鼓掌。起立这个念头也不是结束时出现的。看了半小时我就按捺不住想要站起来鼓掌高喊“太他妈了不起了!” 真的哭成一个200斤的傻子(不,145,不要再问了),是结束之后听完了大刘、郭帆老师、到场嘉宾的发言,出席了极客公园大会的活动,开车上了五环路,和一个朋友打完电话,望着大寒这一天异常猛烈的阳光,想要戴上墨镜的时候。我发现自己哭成了一个傻逼,一个幸福的傻逼。 这种幸福无关电影演了什么。这只是有关选择人生,坚持自己的选择,看到这条路真的出现在脚下,遇到一个个一起上路的人,那种除了称之为“获得人生意义”之外无法形容的感觉。 形容词在此刻毫无意义,就好像我总对我们的作者说,给我事情!不要形容词!在这场观影中发生的事情,就是在场的这些来自不同行业的、格外爱惜自己公众声誉的、之前甚至并不对国产科幻有期望的人,几乎全部给出了超出我们最好预料的回应。 于是我们知道,中国科幻电影,中国科幻的视觉化时代,来了,看见了,征服了。 1. 选择正确而非容易的路 这是一种什么感觉?一种不亲身体会就无法表述的感觉。评分的数字无法传达那一刻情绪的爆发,评论的语言无法解答旁观者的疑惑。所有的评价都不重要,重要的是现场所有的人在用什么样的标准去衡量它。是的,走出影厅那一刻,我们想到很多地方还可以提高,谈到表演和台词的遗憾,对比和同类作品存在的差距。但这次,我们心中的目标,是行业的最高峰。我们对比的目标是《2012》《明日之后》(“后天”这个译名太糟糕了)《独立日》《地心引力》《末日天劫》《深度撞击》《太空旅客》《全球风暴》《洛杉矶之战》,甚至是《星际穿越》。 显而易见,这部电影实现了精准的类型控制,而且达到了行业顶级水准。 做到这句话,已经是可以列入中国电影史册的成就。 类型小说的创作非常复杂:结构特征、人物原型、元素和设定,自有一套眼花缭乱的规则。而搞出一部类型电影的复杂度,比小说高出至少两个数量级。在电影工业里,科幻电影的复杂度又是首屈一指。在科幻电影中最复杂的,无疑是涉及大量视觉设计和动作镜头让环境和角色发生复杂互动的灾难电影。在漫威创造了超级英雄类型之前,灾难科幻的子类型一直是电影工业的皇冠。 除了标志了影视工业的水准,创造再毁灭世界所带来的独特视觉爽快感,一直是好莱坞科幻概念中最有传播力的内容。看看科幻电影票房排行榜,除了阿凡达、星战、盗梦空间、黑客帝国、饥饿游戏这几部电影,其中的灾难主题弱于(而且也不是完全没有)其他类型主题,其他排在前面的都是灾难题材占据主导甚至是唯一主题:侏罗纪恐龙肆虐小岛、变形金刚威胁地球、独立日外星人入侵、2012世界毁灭、地心引力迷失太空、人猿星球猴子造反、星际穿越人类穷途、火星救援种地求生、世界之战文明毁灭、我是传奇僵尸出没、明日之后全球冰封、末日天劫彗星撞地球……科幻票房前50名中,差不多一半都是威胁人类文明(或以个体象征人类状态)的灾难元素主导。 这意味着,要站上科幻影视的战场,要和世界水平同场竞技,要开创这个市场。这是必须攻克的制高点。 这几年,常听到一些含义类似的说法:“要拍没有飞船的科幻”、“要拍发生在地面上的科幻”、“要拍近未来、软科幻”。翻译一下就是尽量别设计什么机械和装置,别创造视觉概念,最好只需要让角色COS一下,最好能只用拳脚功夫打败坏人。核心就是别花太多的钱。 每个人都应该知道赚钱不易,省钱当然是必要的。但每一个想要赚钱的人显然应该知道历史是如何发生的,以及美国人为啥拍那些看似省钱的科幻片。大家只要统计一下正式上映过的美国科幻电影,就会发现一个明显的事实: 那些被推崇为小成本剧情科幻的经典案例,都是好莱坞在90年代科幻大片成立之后,才涌现出来的。而且在Drama和Comedy这两类科幻中,几乎没人赚到过钱。 为什么小成本科幻持续存在而且还在发展?原因是90年代开始的市场爆发,带来了一连串的效果:市场扩大导致企业扩张产品线,规模增加导致研发教育成本摊薄,研发和教育促进从业人员增加,但顶级项目仍然容量有限,于是最终造成了资源和人才溢出到低成本领域。 反之,在没有足够市场规模养活这么多人才的前提下,追求小成本科幻也许是单一企业的唯一选择,但却是整个行业的一条死路。 从军事科学的角度来说,没有出发阵地的战役,是不可想象的。 恐惧蒙蔽了我们的双眼,让我们产生了指望以小博大一战成名的幻觉,但战胜歌利亚的大卫不是救主,分开了红海的摩西才能指引方向。 我们必须瞄准行业顶端,创造前所未有的体验,才有可能启动中国的科幻影视市场。 2. 在自己选择的路上负重前行 这一段,是28日大规模点映结束之后所写: 一些“不喜欢”的声音更让我确信所有的判断。 科幻,无论是小说还是电影,都首先是一门艺术。既然文无第一武无第二,那么就不强求大家有共同的标准,甚至要坚决反对统一标准这种提法。因为一旦艺术有了标准,它也就立刻成了对自己的讽刺。 但尊重每个人对艺术的表达和选择,不等于这个行业可以无限试错。 中国科幻曾经命途多舛,但也随着刘慈欣的成就迎来了在世界文化史上都不多见的黄金机遇。直到现在,这个机遇的可能性和能量还在不断释放,似乎远远没有触到极限。在这种罕见的浪潮里,无论是以前的从业者,还是曾经的关注者,都无法清晰判断当下的状态。大家似乎有各种可能性,但是实践起来却又仍然困难重重。因此既然有人如我们,认为这将是中国科幻占据领导地位的黄金时代,也就会有人判断,这不过是运气使然的镀金泡沫。在复杂的当代语境下,这点小小的争议本来并不重要。 但是,文化行业有自己的周期,错过一个窗口,没有人知道下次你是不是还有机会。历史可以螺旋上升,但它不会简单重复,更不会等待。眼下这次机会,中国科幻有刘慈欣以降的新生科幻作家,有社会基础,有资本关注,有继续保持上升的社会发展趋势。如果不能一鼓作气,打开科幻商业化的大规模市场,难道还有更好的机会吗? 科幻大体量类型电影,这不只是战场上的制高点,更是开创科幻商业市场的唯一突破口。 好莱坞确立科幻的市场价值,不是靠《降临》《彗星来的那一夜》《Her》《第九区》《月球》,甚至不是《银翼杀手》《沙丘》《2001》这样影史级别的电影。在90年代启动大片逻辑之前,是《星战》《星际迷航》确立了可信的宇宙叙事,《终结者》《异形》《全面回忆》让观众知道科幻动作戏的精彩,《第三类接触》建立了日常体验和人类精神之间的可信桥梁。这些电影确实更商业、更俗套,更缺乏所谓“艺术的独特性”。但是让我们用一个更实用更功利的角度来评判:以这些电影为蓝本,后来的好莱坞甚至全世界出现了大量的仿制品。是这些不属于天才的、可以被普通人学会的技术,开创了一条条道路,“给后辈儿孙留了一门吃饭的手艺”。这一点,是影史经典所不能也不会去做的,毕竟之所以成为经典,就是因为别人无法模仿。 所以听到有声音说:这是一部剧情逻辑稀烂的电影。那么请问你是站在哪个类型的角度评价的呢?听到有声音说:这是一部情感虚假的电影。那么请问你是站在哪个类型的角度评价的呢?听到有声音说:这是一部胡乱煽情的电影。那么请问你是站在哪个类型的角度评价的呢? 甚至,听到有声音说:高潮那里全人类救援队互相协助的情节太虚伪了。那么请问,你,真的懂科幻吗?崇高:对超越自身事物的归属和恐惧感,对身为社会性动物一员的底层认同感。这种科幻美学的基础,你如果不认同,请问,你是不是看错了科幻? 科幻欢迎每一个认真理解科幻的读者,但它也并不强求每个人都能接受这种世界观,无论你有什么样的选择,科幻始终走在现实思考的前面,不会偏爱但也不怕面对每一个需要重视的问题。如果科幻关注的问题,令你感到困扰,那么,先思考一下自己对世界的看法是不是有了什么缺陷。 是的,大家都认为这部电影仍然有很多改善的空间,就比如表现“崇高”这件事,显然木星如果能在地平线上缓慢出场,可以构成一个美妙而震撼的画面;木星的体积感和真实感,可以用卫星或者地球在其表面投射的阴影来表达;永夜加上占据天际的巨大木星,可以让进入其中的所有人都更去社会化然后再超越这个恐惧;对来自全体人类的支持,除了地面救援队的回头,太空站的命运也可以让所有乘员进行投票;最后广播的末日瞬间,一些人物可以表现得更有尊严。除了这个,很多技术美学也有提高的可能,比如外骨骼的出力装置缺乏力量感;比如最后的爆炸气流应该有更具有体积感和厚度的形状;比如行星发动机的熄火和点火瞬间,可以有更好的大气和环境影响。比如剧情为了贺岁档的时限,不得不把145分钟的版本剪到125分钟,导致姥爷和王磊的角色都没有完整体现,而且多处剪辑过于快速。比如每个人都是亲情关系,还是应该建立不同的情感线。比如角色、台词这些表演层面仍然存在很多问题。当然,除了前面美学的问题,剧本和表演这件事毕竟十年树木百年树人,要改变不是一朝一夕的事情。现在确实有好演员,但如果制片、导演、作者去找他们说拍科幻,他们可能只是因为科幻没人拍过就拒绝了。万事开头难,不当家不知柴米贵啊。 最重要的还不是这些,而是在讨论这些问题之前,要首先意识到一个问题。就是这一切,本就是科幻影视发展了30多年一直在解决和创新的问题。为什么我们今天还在尝试,甚至很多人根本不理解这些问题的意义?就是因为没有这样一部电影,大家根本连话题在哪里都不知道。 比如前几年一个最常见的问题,所谓中国面孔的不适感,我也觉得一直就是个伪命题。理由就和我否定各种伪命题的思路一样:请大家看看现实再说。 一个直接的反例就是吴彦祖,他演过《环游地球80天》《木卫二报告》《全球风暴》《古墓丽影》。这些片子类型不同,戏份不同但都足够看出效果。请问大家觉得他让你出戏吗?我认为不会,因为很多人不查资料的话,根本不会记住他在这些剧中有强烈的存在感。其突兀感远低于某些IP系列大制作为了中国市场强行加戏甚至加角色的做法。更何况现在好莱坞科幻和奇幻片中,常年出现各种亚洲面孔,大家觉得出戏吗? 这个命题背后的实质问题,是电影没拍好。就这么简单。你的这个人物在剧情中没有用,这不是脸孔的问题;你的表演和台词太差,这不是脸孔的问题;你的类型元素表达没有做好,这也不是脸孔的问题。 同样,在这部电影中,我相信大家反而会觉得有一些地方外国人的出场是为了体现国际感而有些刻意,所以就变成了“外国人不适合演科幻”吗?伪命题就是这么荒谬,在现实面前一碰就碎。 成功地打破了幻觉、伪命题,这就是这部电影的价值。它解决的问题几乎是奠基性的,经验慢慢沉淀出来之后,可以让这个行业一下拥有坚实的地基。毋庸置疑,这些问题的显化,对片中解法的反思,无疑将会提高整个中国科幻行业的从业标准。这让人兴奋,因为只有强大的竞争和案例,才能让行业真的行动起来。 这部电影更大的价值,是它选择知难而上,不怕暴露自己的不足,但是努力解决最重要的问题。它选择硬磕技术,所以收获了可信的视觉细节;它选择坚守类型,所以保住了剧情的持续动力;它选择直面崇高,所以才能站上行业最高的竞技场。 拼贴、消解、反讽,隐喻、符号、哲学,这都是很好很好的,但是,让我们再重复一遍历史:这些不能构建行业,不能开拓市场,没法给后辈一口饭。 每个人都有自己的艺术追求,社会当然容纳也会给艺术家合理的回报。但只有明白自己在开拓一条路,一条甚至自己可能不会回头再走的路,这样的开路者,才能得到也应该得到所有后来者的尊重和支持。 没有这些人,其他的艺术可能连出现的机会都没有。 3. 我们从此抓住希望这宝贝 这最后一段,是半个月后除夕夜零点场大规模口碑解禁之后所写(这一段将单独发表): 此时,我已经看过4遍这部电影,毫不夸张地说,仍然能找到新的细节。这种体验,再次验证了之前的判断:这部电影和同类型的顶级作品相比也毫不逊色。此次上映将成为中国科幻电影发展的标志事件。其重要性不仅在于实现了不逊于好莱坞水平的视效水准,更是抓住了科幻类型叙事的核心。 这,是中国科幻电影的希望,是永远不会再失去的宝贝。 改编难,改编科幻更难,这是历史性的难题。之前曾经做过很多分析,改编作品的成功率并不高,尤其是科幻小说。因为电影终究不是小说,两者各有不同的独门手法,用来吸引受众,却不能直接通用。阅读科幻,读者激动的是其中脑补的宏大场面,以及在此背景下凸显其渺小但也会重要的人类行为。但这种审美体验显然很难直接被电影沿用,反之观众对《阿凡达》《星际穿越》《火星救援》的兴奋,也是在小说中很难重现的。 体现人类和宇宙之间的对抗,小说可以只用几百字就让读者接受,但电影必须从人物身边的小世界开始,一点一点展现这个巨大的新宇宙。这毕竟是一个地球远离太阳,人类住在地下城的世界,如此全新的观念和情景,必须给观众足够可信的线索,指引他去一点点接受。 因为电影要面对几千万观众,甚至是完全不看科幻的观众,而不是几千个已经对科幻小说完全熟悉的读者。电影不能依靠读者自己的想象力去填充,必须用清晰、明确、充满细节的画面和声音说服观众,甚至是让读者去联想其中的味道、温度、力量和速度感。 刘慈欣的原作小说只有两万字,更像是一部长篇摘录出精彩的段落。要改编这样一部管中窥豹惜墨如金却又主题宏大人物复杂的作品,几乎是科幻史上最难的实验。 在刘慈欣的小说中,百年不过是几个一笔带过的瞬间,彼此之间似乎也无联系。在这些考验勇气、智慧、人性甚至运气的瞬间中,折射出人类在宇宙中命运的真实处境:我们并非宇宙的幸运儿,也不是什么万物之灵,只是永远挣扎求生存的生命,在这些挣扎中,却有一些东西不愿失去。 以意境统领内容的小说,在科幻历史上并不罕见。短篇例如著名美籍华裔科幻作家泰德·姜的名作,《你一生的故事》(改编为《降临》),长篇例如黄金时代科幻名家海恩莱恩的《时间足够你爱》,还有科幻大师克拉克在库布里克制作同名电影的同时创作的小说《2001太空奥德赛》。这些留出空间,让读者以个人体验和偏好去填充的小说,更容易进入记忆深处,因为这些文本已经变成了读者内心的一部分,去假设自己在这个新世界中将会如何。 这些名作很容易变成伟大的电影作品,因为它们能发挥科幻创作最有力的特点:突出日常生活中被掩盖起来的主题。 生活中,我们很难考虑整个人类的存亡,这件事如同笑话一般,却由不得我们置之不理。电影《深度撞击》《2012》中假设的小行星撞击、世界末日,并非全无可能。 《流浪地球》这部科幻电影,就是尽可能地保留了原作的核心主题:人类直面宇宙的挑战。为了保住这个主题,同时符合电影叙事的规律。制作团队付出了巨大的心血,显然为此舍弃了很多原作中的素材,甚至是原作中一些非常重要的情感和主题。 这种大刀阔斧的取舍,在电影史中屡见不鲜。例如好莱坞科幻片的宠儿,美国科幻大师迪克,他被改编的作品中,有些被改得完全成了一个新故事,比如《记忆裂痕》《全面回忆》《少数派报告》等等。相反,很多完全死守原著故事的改编,却无论口碑还是票房都不甚理想,甚至害得原作都被拖累无人再问。 电影《流浪地球》非常周到地考虑了这些问题,每一个观众都能体会到这个世界的真实感。 “地面上,滔天巨浪留下的海水还没来得及退去就封冻了,城市幸存的高楼形单影只地立在冰面上,挂着长长的冰凌柱。冰面上落了一层撞击尘,于是这个世界只剩下一种颜色:灰色。”小说中对冰封世界的描写,在电影中忠实地再现出来。冰和雪,在以前的电影中往往是白色甚至偏蓝,但在这里,全部都是黑灰色的调子,以一种近似半透明岩石的质感,描绘出远离太阳的地球被完全封冻的真实感。 电影的重头戏是地球靠近木星,原作中写道:“木星已占满了整个天空,地球仿佛是浮在木星沸腾的暗红色云海上的一只气球!而木星的大红斑就处在天空正中,如一只红色的巨眼盯着我们的世界,大地笼罩在它那阴森的红光中……”在电影中,这种感觉被几次特写画面牢牢钉在观众的视野里,面对这样一幅画面,你很难把注意力集中在对话的角色上,总会渐渐迷失在木星的巨大气体漩涡里。 被岩浆吞没的地下城,没有超级英雄能够拯救其中的生命;面对理智和情感的抉择,是人类永恒的难题;为人类开路避险的宇航先驱,总有难免的牺牲。这些烘托起原作主题的元素,都被电影一一吸收进来。这样的细致处理,让电影在基于商业类型叙事规则大幅重构人物和故事的前提下,仍然保留了刘慈欣科幻创作中的核心特质:尊重现实的沉重命运,和理解人性的理性抉择。 除了吸收大量本土元素,这种对原著的尊重和对社会现实的理解,是《流浪地球》电影在本土化科幻创作上做出的最大突破。一直以来,本土化科幻似乎要么就一头扎到了历史的故纸堆,要么就生搬硬套转瞬即逝的现实热点,要么就东施效颦其实还照搬西方科幻的美学。罕见能够从作品本身出发,从科幻作品的历史出发,从作家创作植根的土壤出发,去找到其中的共同点。 刘慈欣的小说一方面继承了科幻本质的核心,以简单的叙事撑起巨大的框架和厚重的主题,建构起一座巨大的科幻建筑奇观。另一方面则常常贴近中国人的思维,以普通中国人的角度看待这个世界,想办法在这个沉重但总有希望的世界上活下去,为此不惜展开最大胆的想象,付出超出极限的代价。正因为此,他以及更多植根于本土的科幻作家们,可以获得社会的认可,推动中国科幻电影走向正确方向,开创属于他们自己的时代。 中国科幻的黄金时代,就此到来,因为,我们有了希望: “我们必须抱有希望,这并不是因为希望真的存在,而是因为我们要做高贵的人。在前太阳时代,做一个高贵的人必须拥有金钱、权力或才能,而在今天只要拥有希望,希望是这个时代的黄金和宝石,不管活多长,我们都要拥有它!明天把这话告诉孩子。” 《神盾局特工第一季》与漫威电影宇宙的联系还算紧密,从回收外星武器到神盾局内乱,整个第一季的故事就是为漫威电影宇宙服务。而到了第二季,这种联动变少了很多,更多的原创情节似乎就预示着这一系列与漫威电影宇宙的分家已是注定,哪怕《神盾局特工第二季》的导演依旧是乔斯·韦登。 异人族是一支与变种人情况类似的种族,他们的能力源自克里人在远久前的实验。相较他们的远亲变种人早已通过20世纪福斯的相 《神盾局特工第一季》与漫威电影宇宙的联系还算紧密,从回收外星武器到神盾局内乱,整个第一季的故事就是为漫威电影宇宙服务。而到了第二季,这种联动变少了很多,更多的原创情节似乎就预示着这一系列与漫威电影宇宙的分家已是注定,哪怕《神盾局特工第二季》的导演依旧是乔斯·韦登。 异人族是一支与变种人情况类似的种族,他们的能力源自克里人在远久前的实验。相较他们的远亲变种人早已通过20世纪福斯的相关电影在世界范围内大受欢迎,异人族直至近些年才真正步入影视化进程。 黛西的身世一直都是困扰她的最大谜团,而这一谜底在《神盾局特工第二季》中得以揭晓。中国异人族首领贾莹与卡尔博士爱情结晶这个身份带给她更多的是无尽的烦恼。百死不僵的九头蛇余孽、仇视人类的异人族还有风格迥异的所谓真神盾局领导,各方势力都围绕着黛西展开争夺。 如果说第一季还符合最初描绘超级英雄世界里普通人生活的设定,那么,第二季就和普通人关系不大了,能力多种多样的异人们让第二季变得更像是一个纯粹的超级英雄剧集。像除去主角团队以外的那些神盾局内没有任何能力的特工在第二季中出场时间短的可怜,几乎可以忽略不计了。 原本黛西的身世之谜可以作为整部剧集的重要卖点,贯穿于数季之中,每一季慢慢揭露一点,与神盾局维护世界和平的明线相互交织,这样的话,能给人一个继续追下去的悬念。然而在与漫威电影宇宙貌合神离之后,如何延续神盾局特工这一IP就成了亟待解决的问题。故事的发展需要敲定,角色的去留也要进行抉择,就这样,异人族被草草推上了场面,让黛西的身世不再是足以笼罩整部戏的暗线。当然,这么做也不是没有好处,这样做可以稳定住第一季带来的观众,让观众不会因与漫威电影宇宙联动减少而感到猝不及防,毕竟有很大部分观众都是冲着漫威角色来的;另一方面则是避免了因剧集过长引发的夜长梦多现象,美剧的制作模式在一定程度上就注定了砍线乃至砍剧的情况稀松平常,当一个故事不再吸引观众时,制作人可以毫不犹豫毙掉这个故事。 异人族的引入也是同样有待商榷。异人族在原漫画中,作为由克里人改造成的实验体后代,拥有着严格的阶级体系,过着与世隔绝的生活,虽然现在制作成电视剧改编是不可避免的,但在本剧中的异人族与漫画设定实在是太过迥异。在贾莹的带领下,又经过蕾娜的煽动,异人们愤世嫉俗,最后甚至选择与世为敌。虽然在漫画中,异人族也曾与人类相互敌视,但像本剧中那样几乎是要与人类展开灭族之战的情况还是罕见。这次对异人族的改编也让漫威后续对异人族的影视化陷入了尴尬境地,毕竟,异人族的领导从月球上的异人族王室变成了一位生活在地球上的长生异人,那么后续如果要引入异人族王室又该怎么办?还好后续漫威的《异人族》电视剧遭遇了滑铁卢,差评一片导致异人族近期规划难产,不然,就凭异人族后续怎么发展这一点就有够让漫威电影宇宙的幕后人员头痛一阵的了。 最后的结局,贾莹的野心彻底湮灭了这位曾经备受敬重的异人领袖的人性,她不再是那个能领导异人族走向辉煌的先知,而是将整个异人族拉入破灭边缘的魔鬼。为了让人类感受到她曾经受到过的痛苦,贾莹甚至不惜对拦在她身前的亲生女儿痛下杀手,若不是卡尔博士赶到,黛西可能就死在了她的亲生母亲手中。可怜之人必有可恨之处,诚然,贾莹的人生悲剧是由九头蛇一手主导,但她并没能得到有效疏导,最终,悲愤化成了复仇的火焰将她彻底吞噬。 将Sex Education纳入LGBTQ范畴,感觉不是特别的准确,毕竟它的主线是异性恋爱,特别是Asa Butterfield那双装下星辰大海的浅蓝眼睛,不用桨你都可以自己浪了。从剧情角度来看,这条主线真的没啥可圈可点的地方,纯良男生和不良女生之间的爱情纠结,这样的剧情即使放在同性恋题材来说,现在都略 将Sex Education纳入LGBTQ范畴,感觉不是特别的准确,毕竟它的主线是异性恋爱,特别是Asa Butterfield那双装下星辰大海的浅蓝眼睛,不用桨你都可以自己浪了。从剧情角度来看,这条主线真的没啥可圈可点的地方,纯良男生和不良女生之间的爱情纠结,这样的剧情即使放在同性恋题材来说,现在都略略显得有一些俗套,更别说有着悠长历史的异性恋爱了。 但一些俗套的话,若能自由地说,也是一种幸福。 在那些闭着眼睛都能猜得出来的剧情之中,《性爱自修室》自带一种不造作的放飞属性,构建了一个近乎童话的LGBTQ友好世界。 在这个世界里,同性恋标签被早早撕掉,裸露出在这些标签桎梏之下的一个个鲜活的个体。 他们在这里重新回到人之本身去成为别人的好友,为自己的青少年性涌动而害羞,家庭的种种大大小小的麻烦也重新成为他们世界的中心,他们可以全心全意地在这个最为尴尬的年龄去寻找自我,探讨何之为真我,而不是赌上自己的前途甚至是生命、用尽全部力量来捍卫自己的性取向。 早在2015年,美国还在拍同性平权、在剧情里硬加同志线、利用政治正确来大做文章的时候,大腐国电视就已经在LGBTQ第四位的T(变性人)路上一去不复返了。当年BBC的《男孩遇见女孩》不可谓不惊艳,女主角Rebecca Root也成为当时英国主流电视平台第一位在情景喜剧中领衔主演的变性人(不得不想起寡姐被逼退出的《Rub&Tug》事件,悲伤)。 五年后今天的《性爱自修室》似乎又进一步拉开了和美帝的距离,起码在LGBTQ层面上,它用一个(某种程度上)患有性功能障碍的“钢铁”直男Otis和一个粉色头发(发色不要太美)的不良少女Maeve之间极其传统的爱情故事,夹带着青春期浓浓的荷尔蒙,向我们展现了一个异常多元的世界。 这种多元不仅仅在于里面穿插了从来不在主线之内、但狂刷存在感的印度裔基佬角色Anwar,也不在于把拉拉剪刀式作为其中一集的性爱主诊问题,而在于把传统的所谓”正常“取向的角色融入到这个多元世界:Otis和Eric在后者生日当天的异装传统、认真地告诉自己的死党”我想你“、Ola自然又不失有趣的主动调情,一切的一切都实在演绎得太有魅力。 马上要闭幕了,没什么事儿干,就去世贸天阶这的电影院看了个所谓恐怖片,素素。 开头好闷,中国演员的演技让我崩溃,幼稚故事让我尿急,实在不行了,上了个厕所,回来睡了大概半小时,醒来后发现完全不毁剧情。 剧情可以总结为:一瓶速效救心丸引发的血案。 映后,孙导演和2位女演员也都来了。孙导演优雅的介绍她的电影如何的惊悚,只是观众们感受不到,只有她自己感受得到的惊悚。 马上要闭幕了,没什么事儿干,就去世贸天阶这的电影院看了个所谓恐怖片,素素。 开头好闷,中国演员的演技让我崩溃,幼稚故事让我尿急,实在不行了,上了个厕所,回来睡了大概半小时,醒来后发现完全不毁剧情。 剧情可以总结为:一瓶速效救心丸引发的血案。 映后,孙导演和2位女演员也都来了。孙导演优雅的介绍她的电影如何的惊悚,只是观众们感受不到,只有她自己感受得到的惊悚。 摄影师也来了,配乐也来了,他们都长着中国人的脸,但是不说中国话,看得出来,这是国际化班底,是一个高人一等的班底。他们,用流利的英语,得意洋洋的大谈了一段如何制造观众感受不到的恐怖气氛的心得。 令人难受的是,影片中,打着昆曲和京剧的幌子,原来就是有几个台词和道具衣服而已,并没有昆曲的任何文化内含,满满的业余水平的动作,反而彰显了演员不协调的四肢。 另外,就是演员的蹩脚的英语发音,三克油外瑞麻车的级别;对白,一会中文,一会英文;怎么不做个配音啊。。。那些配角,英国演员的演技是绝对一流的,每一个眼神都是戏,让人折服。中国主角们在开机前,完全可以放下身段,请教下这些英国配角们,问问他们该如何演戏。 这个摄影我也想唠叨几句,导演说她在英国生活十五年了,要拍摄的是一个复古风格的电影,你作为摄影,同样说着英语,你就没有告诉导演,作为最重要的场景,城堡内的大白色的墙壁不符合摄影要求么?这种白色的墙壁看起来就像是中国农村里的刮大白的房子,不像是英国古堡,乍一看还以为是谢大脚小卖铺呢。 再说说这个配音老师,长着中国人的脸,然后他说他自己不太会说中国话,他得意洋洋用英语说,他很高兴,看到观众因为音乐惊悚而发出了嗷嗷的尖叫,无论剧情如何,至少证明他的配音是成功,然后,他斜眼看了下孙导演,仿佛在说,雇佣他是正确的选择。我希怀疑,他是否可以分辨的出来,尖叫和尖笑的区别。 总之吧,导演说她是研究希区柯克的,对恐怖片造诣颇深,但我感觉,她学到的只是皮毛,没有灵魂的镜头的堆砌;这是一个贵族导演携新人上演的自娱自乐的惊悚影片,无可厚非。但是,《素素》如何百里挑一,入围的北京国际电影节,对此,表示不理解。 上世纪60年代就进入电影圈的吴宇森,由于对华语电影的拓展性贡献,被尊称为“暴力美学教父”。 上世纪60年代就进入电影圈的吴宇森,由于对华语电影的拓展性贡献,被尊称为“暴力美学教父”。 明星和素人邂逅爱情的故事。当明星虽然表明风光,却有很多身不由己。当素人虽然自由,也要面对理想和现实的抉择。当两人从陌生人到相识,到碰撞出爱情的火花,是否可以坚持本心,携手走下去。故事就是这么个故事啦。两位主演表演都很自然流畅,还不错。里边的歌曲还都挺好听的。意大利罗马的风光也挺美。 明星和素人邂逅爱情的故事。当明星虽然表明风光,却有很多身不由己。当素人虽然自由,也要面对理想和现实的抉择。当两人从陌生人到相识,到碰撞出爱情的火花,是否可以坚持本心,携手走下去。故事就是这么个故事啦。两位主演表演都很自然流畅,还不错。里边的歌曲还都挺好听的。意大利罗马的风光也挺美。 感情是很傻,很容易一叶障目,又不能硬讲道理的存在。所以,两个人相处时,总会出现各种各样的问题。在某些情境中,争吵、冷战、相互撂狠话,也变得理所当然。 同时,恋爱中的女人很容易有替对方考虑的想法,哪怕是受了委屈或者被对方伤害了,要么是没有察觉,要么是合理化对方的行为。 “他只是一个挑剔又 感情是很傻,很容易一叶障目,又不能硬讲道理的存在。所以,两个人相处时,总会出现各种各样的问题。在某些情境中,争吵、冷战、相互撂狠话,也变得理所当然。 同时,恋爱中的女人很容易有替对方考虑的想法,哪怕是受了委屈或者被对方伤害了,要么是没有察觉,要么是合理化对方的行为。 “他只是一个挑剔又对细节非常在意的人。” “他是开玩笑,是我太敏感了。” “每个人都有自己的处事方式,我应该体谅和理解。” “他不是故意伤害我,只是太不拘小节。” 但事实上,有些人是在自知或不自知的情况下,对异性进行打压、挑剔、贬低和隐形控制。 如果女孩太过迟钝、温和或懦弱的话,很容易在这样的情况下越陷越深,等到后知后觉地发现真相,即便分手了,也会又气又恨。 恨自己没有早点看清事实,也恨对方的险恶糟糕。可,再恨再怨也无济于事,因为没有了反击的对象。 柳翠虎在《这里没有善男信女》里说过,当一个女人甘愿在一段爱情里继续,哪怕另一半待自己再苛刻,她也总能轻易找到千百个理由坚持下去。 但事实证明,这是一种错误的选择。 前段时间,屈楚萧前女友黎梵的事,闹得满城风雨。恋爱中被如此伤害,或许,能在某个时刻突然清醒,果断分手,而在婚姻中长期遭遇配偶的贬低和挑剔的人,可能已经麻木到习以为常。 还有高分日剧《坡道上的家》,也有一部分探讨的就是女性在家庭中遭受到贬低、高压、不信任后的情况。 里沙子就经常遭受来自家庭上的精神伤害,逐渐幸福感降低,变得自我怀疑。 但现实往往是,人在一段关系里久了,会有一种惯性或者说惰性,被伤害了可能也会找理由说服自己,继续呆在关系里,怕自己的“反抗”破坏了关系的稳定。 但人必须有底线,一旦对方侵害到了自己的幸福感、安全感,就应该做出回应,不然,总有人得寸进尺,让事情变得更加严重。 所以,看到《公关》中的EVE的时候,觉得好厉害。 她在工作中结识了亚裔亿万富翁Gabriel,对方被她的又飒又美的样子吸引,第一次见面就去喝东西。Gabriel想尽办法让EVE跟自己在一起。 EVE因为处理工作上的事没有遵循他的意愿而离开后,他也在约会时以自己工作忙碌为由,没去餐厅,而是把餐厅“搬到”家里,让她“享受美景,喝点清酒,我忙完就来陪你”。好像在他的设定里,男人应该忘情工作,女人应该是穿着华服被观赏的花瓶。 等到最后一次约会,Gabriel先是不给EVE点菜,又拿薯条扔向她,羞辱她。甚至说:“你让我厌烦了。”这种话。 如果是普通女孩,可能早已经被对方的反复无常,搞得神经兮兮不知所措了。 但EVE站起身来,对Gabriel说:“我很抱歉世界无法弥补你童年的遗憾,我不准备当你的康复中心帮你解决问题。找到你的力量,别老想从我这借光。你看到我这样光彩夺目的人,你就想要占有,或者破坏,是不是?但是真正的男人,敢于直面自己反射出来的倒影。如果你做不到,对所有人来说最好的方式,就是别再来往。” 然后,EVE用手帕包走了对方面前的牛排,拿走了他的酒,在大街上大吃大喝起来。 是不是很酷?! 这个反击太漂亮了,解气! 或许就像青年学者林品说的,Gabriel这类人,“没有把女性当做一个可以和自己形成过去、现在和未来的情感关系的对象,女性仅仅是一个为自己提供快乐的物品。” 亿万富翁又怎么样? 不尊重女性,贬低女性活该被甩、被教训。 人不要在感情里,因为外在的因素委屈自己,而是应该关注自身的感受,一旦受到冒犯,请勇敢表达自己。 如果你在一段亲密关系里遇到类似情况,请认真、冷静地想一想,并按照下面三个步骤来处理。 第一,请你正确地认知自己的能力和感受,保持敏感、警惕。没有人会无缘无故觉得受伤或者难过,当你感受到压抑、愤怒时,不妨坦诚一点。如果自己不能确信,也可以跟亲近、信任的朋友倾诉,帮助你分析。 第二,当确信情感上遇到被控制、打压的问题时,不要逃避,首先要承认自己正在被爱的人伤害。但要明白,这不是自己的错,而是对方的错,不要用委屈自己的方式迁就对方。 第三,不要放弃思考,要直面问题,选择沟通,哪怕沟通可能带来争吵或者导致关系的不稳定。 我们总说,真正喜欢一个人,不会用伤害对方的方式来满足自己的私欲。 但如果对方真的迟钝,是用错了方式爱你,那就找到正确的相处方式;如果他不爱你,只是想控制你,也早点清醒,离开对方。 所以,要表达,要沟通,要保持警惕和清醒。 人有思考的能力,哪怕在自己认为安全、习惯的关系里,也要去思考,不要把让自己幸福的权利完全地交给对方、家庭。 人恋爱、结婚、跟一个人长久的相处是为了获得美好而自我的体验。 实实在在的说吧,这本书本来就一般,能拍成这样挺好了,看到有人说什么沥川不沥川,真心觉得没必要,高现在已经三十多, 当然和二十几岁的时候高不一样了,就算是遇见男女主来演,也演不出当时的感觉了,有些人就是一厢情愿,不懂为什么这么喜欢做比较,作为看了几十遍王沥川的人来说,我想说的是,我只喜欢剧中的他们,为什么非要将这个美好打破呢。 回到彩虹的重力,这部剧本 实实在在的说吧,这本书本来就一般,能拍成这样挺好了,看到有人说什么沥川不沥川,真心觉得没必要,高现在已经三十多, 当然和二十几岁的时候高不一样了,就算是遇见男女主来演,也演不出当时的感觉了,有些人就是一厢情愿,不懂为什么这么喜欢做比较,作为看了几十遍王沥川的人来说,我想说的是,我只喜欢剧中的他们,为什么非要将这个美好打破呢。 回到彩虹的重力,这部剧本来就不是大女主大男主的剧,本来就是一个群戏,现实题材,它能做到真实我就觉得挺好的了,爱情与现实的碰撞,无奈的选择,各种现实生活中会遇到的问题,赤裸裸的表现在你面前,很现实很扎心,也很无奈,这就是生活,最起码这和那些为了甜宠去做的剧就有很大的区别,什么演技不行, 真的是站在制高点评判一切,不喜欢看什么都是不行, 毕竟鼻梁上架着一副有色的眼镜,宽容一点不行嘛,鼓励一点不行吗,最起码人家有敢于突破敢于尝试的勇气,而且从画面和选景已经音乐上,都有很大的提升,一点也不差好吗,都是实景,没搭棚什么的,就很用心啊! 这部剧不能说很好,但是我最起码看到了用心,以及进步吧,至于那些无脑喷的,真的呵呵哒了。 ps:这剧最大的惊喜就是锦荣演的秦渭,真的演得好好,把自闭症的感觉以及反差萌表现的不错,张亮里面演的也很好,第一次get到张亮的帅,棒棒的!而且两人在一起的效果我给满分。本来想给三星的,为了张亮和锦荣我加一颗星,O(∩_∩)O哈哈~
阿海要为咗蓝色和平出海,
佢话,我哋仲唔系太远,
出街,抬头,就系同一样嘅蓝天添。
始终,我都唔信呢个结局,
有咗心里边嘅Guiding Star又点啊?
到头来,唔系一样要走?
迟点,早点,有乜分别?
其实,我惊,
如果,止识一颗,
唔会,一早就荡失咗路,
再也唔好返转头
阿海要为咗蓝色和平出海,
佢话,我哋仲唔系太远,
出街,抬头,就系同一样嘅蓝天添。
始终,我都唔信呢个结局,
有咗心里边嘅Guiding Star又点啊?
到头来,唔系一样要走?
迟点,早点,有乜分别?
其实,我惊,
如果,止识一颗,
唔会,一早就荡失咗路,
再也唔好返转头
第二:花满楼那眼珠子还能转的再快点?真是瞎子吗?你说你不会演瞎子就别演,超烂演技
第三:导演开头的剧情存在逻辑性问题,皇帝中虫毒,请花满楼来医治,需要文武百官,宫女,士兵在边上围观?皇帝大限只剩百日,这个特么能在那么多人面前说?是太后脑残还是导演的问题?与其最后来一句:皇帝大限只剩百日不能泄露,否则杀头!有没有搞错?现场没有一百个人也有八十个
第二:花满楼那眼珠子还能转的再快点?真是瞎子吗?你说你不会演瞎子就别演,超烂演技
第三:导演开头的剧情存在逻辑性问题,皇帝中虫毒,请花满楼来医治,需要文武百官,宫女,士兵在边上围观?皇帝大限只剩百日,这个特么能在那么多人面前说?是太后脑残还是导演的问题?与其最后来一句:皇帝大限只剩百日不能泄露,否则杀头!有没有搞错?现场没有一百个人也有八十个人?到时候泄露了你能把文武百官都杀了?
第四:这特技五颜六色的,感觉不出高大上的感觉,感觉在看动画片的有木有?
第五:演员配音,这口型能专业点吗?是香港引进的港剧翻译的?
种种槽点,让无法继续看下去了……
这是一条神奇的河,她源远流长,滋养着生活在两岸的儿女,你可以看到他们穿着传统的民族服饰,居住在高高的吊脚楼里,见面还会双手合十,问声“吉祥如意”,他们在河边劳作生息,人口的密集和
这是一条神奇的河,她源远流长,滋养着生活在两岸的儿女,你可以看到他们穿着传统的民族服饰,居住在高高的吊脚楼里,见面还会双手合十,问声“吉祥如意”,他们在河边劳作生息,人口的密集和资源的有限让他们更加勤劳隐忍。
如果交通没有发达起来,如果他们从来不知道可以通过这条养育他们的河与外面的世界可以进行如此紧密的交通,如果世世代代生活在河边的人不知道他们所种植的那种美丽的植物罂粟可以让人欲生欲死,这条河,或许会一如既往的宁静安详。
那种美丽的植物罂粟,很久很久以前,就是很美而已,那美丽的罂粟林甚至是剧中大坏蛋莫雄的乡愁。对啊,对出生在载满罂粟的土地上的人来说,罂粟林是他们成长和玩耍的地方,什么邪恶之花,什么愈美丽愈有毒,没有!罂粟就仅仅是花,是家乡的风物。可是,一旦邪恶,来自外部的诱惑,来自灵魂深处的贪婪,也有来自生存的渴望,他们把罂粟变成了毒,这毒,毒害身体,也毒化心灵,扭曲了人性。
于是,湄公河两岸,尽是制毒贩毒的武装组织,尽是枪林弹雨。
什么时候,这条河能归于平静?只有心灵得到荡涤,河水才会清澈。
 
画漫画的很苦逼有木有,当我看见女漫画编辑 那黑眼圈,我仿佛看见了自己。可能不从事漫画行业的人没有这么深的感觉,但是我就是为了那个女漫画负责人写的这个影评! 支持!我该去赶稿了!
整个影片一条主线和一条辅线,两者穿插进行,辅线完全是靠旁白完成的。按照时间顺序叙述的话,美智子随着参军的父亲从日本让你来到哈尔滨,父亲在战争中失去了消息,美智子踏上逃回日本的旅程。在途中见到了雪妮,并从无力抚养她的生母那里收养了她。两个人一起生活在哈尔滨,受尽了周围人的白眼和冷遇。美智子在死前托人找到了雪妮的生母并将她带回了他们在上海的家,雪妮在于这个是自己亲人的陌生人相处中逐渐接受了她。但是一个偶然的机会,两个人分别通过不同的渠道知道了两人并无血缘关系,假生母执意回到老家。其实故事还有很简单,对于前排那几个片尾还在表示看不懂的观众,我只能说你们不适合文艺片,《钢铁侠》的稀里哗啦砰砰bang比较适合你们!
个人很喜欢旁白的叙述方式,不仅讲述了另一个故事,而且是主线的极好补充。朗诵者声音平静舒缓,很多人受不了这种基调觉得太过于矫情,我却认为很符合那位历经沧桑最后归于平静的老妇人的语调。整个影片的音响效果做到很好,两端大的钢琴伴奏,声音都较之其他部分有提高,全程下来一气呵成行云流水,配合演员的内心戏,渲染的非常到位。另外就是有每次回忆过去时候的尖锐声响配上快速剪接和喧闹场面的无声处理,都不是什么很新的技巧,但基本上用的也都恰到好处。
有一个小细节印象很深,就是王玉芬那个关于大黄狗与小狼崽的故事。整个故事情节是分两次讲完的,每次都是辅以手影表演。第一次故事的开始是老人为了哄被雷惊倒了的孩子,后一次是在孩子同学的生日会上表演。第一次出现这个桥段的时候完全没有概念,第二次出现故事完整以后觉得是一个点题而已。直到第三次,雪妮坐在从哈尔滨回上海的车上发现窗外一只大黄狗带着小狼游荡的时候,这个细节再一次出现,就必须要赞叹一下导演的构思了。导演的整个作品实际上就是在问一个问题:爱到底和血缘有没有关系?女主人公为了这个问题也一直在挣扎,没有一个明确的答案。但是当狗和狼这个的内容反映的就是导演对于这个问题的解答:没有。女主也正是看到狼和狗之后想起了美智子第一次帮助她的往事,并将与自己毫无血缘关系的错认的生母重新接回了上海。这个小故事在两条线之外进行了一个隐喻串联,做的还是非常漂亮的。
最后来矫情一下主题。片子的名字叫《亲.爱》英文翻译是Beloved,这个翻译只表明了片名的一个意思,要注意到片名中有一个间隔符。何为亲?何为爱?两者有什么联系?这才是影片真正要探讨的问题。两个故事,三个城市,四个家庭,围绕女主陆雪妮展开的故事人物基本上都与之没有血缘关系,但并不妨碍他们相亲相爱。当然影片难得可贵的就是将这种挣扎很细致的表达了出来。雪妮因为早年的经历其实对于这个问题并不是狭隘的,她只是需要时间去适应出现在自己身边的陌生人是自己的亲人这个突然的事实,为之辞去了对她极为重要的工作。而当他们相处熟悉之后,她甚至一度想将这个完完全全的陌生人留在身边,这点从她收起那张体检单的小动作就可以看出。
我一直认为任何人之间只有一种关系——社会关系。亲戚关系,恋人关系都只是社会关系的一种表现,所以在本质上他们是安全一致的没有任何区别。这些关系都需要用心用时间去维系和增进,没有什么其他的要素能代替。所以我很不理解一些北方人的豪爽,半辈子没打过交道的亲戚,即便是很近的亲戚,我知道你是谁啊,我就跟你血浓于水了?从来不认识的老乡,我认识你吗,就因为是一个地方就泪汪汪了?亲戚关系或是什么其他的关系,顶多是给我们的交往提供了一个入口,让大家在交流的时候有更多的话题,但这决不是什么无条件付出甚至登堂入室的理由。
生命那么短,赶快珍惜身边熟知的人,携手共度人生。很多东西想想其实没那么重要,不是吗?
PS:看到有吐槽说导演眼中的文艺片就是虚化背景,摇晃镜头,缓慢的旁边,矫揉造作。而我却自得其乐,我果然是中文艺的毒太深了!一些俗套的话,若能自由地说,也是一种幸福
一些俗套的话,若能自由地说,也是一种幸福
头两场戏简洁明快,也比较好的用对比手法交待出了人物性格。但从潘虹老师一出场,整个味道就变了……
很简单,过于极致,极致的近乎不近情理。
我们知道,电视剧是冲突的艺术,但是,真的必须要冲突到如此程度么?十几分钟的剧情,潘虹和老同学,还有那个女儿——插一句,这个孩子的表演痕迹太重,极度的
头两场戏简洁明快,也比较好的用对比手法交待出了人物性格。但从潘虹老师一出场,整个味道就变了……
很简单,过于极致,极致的近乎不近情理。
我们知道,电视剧是冲突的艺术,但是,真的必须要冲突到如此程度么?十几分钟的剧情,潘虹和老同学,还有那个女儿——插一句,这个孩子的表演痕迹太重,极度的不自然——所有的做法,都是你能想到的最极端的处置,让人看着很不舒服。
之后赵薇开除下级的反应,我只能说赵薇一直很努力,但她似乎永远在表演,你能很清楚的感觉她在寻找自己的气场,但那句“我毕胜男blabla”一出口,所有人一起立,我没感觉到任何女强人的霸气,更明显的反而是一个很努力的女演员的力不从心。之后蓝盈莹的表现,这真的还是那个甄嬛传里让人讨厌的收发自如的浣碧么?
当然,也许极致的制造冲突,极致的人物性格的确是个开局的好办法。也许这一切都是我的偏见和一家之言,继续坚持看,也许我会发现我错了也说不定。
The end
故事讲述了两个之前因为工作失误被警察局革职而当保镖混日子的拍档的故事。两人在无意间卷入了一场纠纷,成为了通缉犯,又遇上了一直追查该案件的小分队,一起组成团队,走上了破案证明自己清白的道路。从韩国
故事讲述了两个之前因为工作失误被警察局革职而当保镖混日子的拍档的故事。两人在无意间卷入了一场纠纷,成为了通缉犯,又遇上了一直追查该案件的小分队,一起组成团队,走上了破案证明自己清白的道路。从韩国一路到曼谷,拍档小队最后终于找到幕后黑手,阻止了炸弹爆炸。——嘛,就是你所能想到的最常见的情节啦!
当然,作为一个团队来说,各司其职是人物立起来的核心。主角团队每个人都有各自擅长的部分,阿yo动脑解决疑难,swan技术高手收集讯息,李山和cat行动打手,宝宝善后打理琐事,团队成员互相之间慢慢磨合,最后互帮互助通力合作。就如你看到的一样,这个剧情的设定套路很常规,故事线也比较简单,发现疑点→ 找线索人物→ 供出幕后黑手,因为一路节奏还算紧凑,所以有些细节上有些漏洞和不合理之处也就可以忽视了。比较令人深刻的是最后大决战的黑夜烟花,让我想到了王牌特工的经典场面,不带大脑纯去看个轻松也是足够了~
再说说《赏金猎人》里面的特效,虽然比不上好莱坞大片,但各种撞车、爆破、高空跳伞等等场面效果还蛮精致真实的。有些地方能看出仿效碟中谍的感觉,连配乐基本上也是有意模仿碟中谍系列经典配乐的风格。可以看出制作上下了些功夫。
<图片1>落实到具体的戏上,虽然动作戏中规中矩,感情戏略尴尬突兀,不过好在戏份不多,而作为老派港式喜剧依然发挥出了超出内地其他电影的水平。钟汉良是全片最大的笑点,一出场全场就哈哈大笑,估计许多人和我一样会联想他固有的精英型男印象,实在是突破的反差萌,能把喜剧演的自然不尴尬的人不多,他算一个。他这个角色也是全片亮点,贪吃属性搞笑,一会儿贡献一个表情包,又呆萌又可爱,更是全队的智商担当,头脑灵活过而且目不忘,任何可疑点都休想逃过他的眼睛,任何难题甩给他都OK,他都给你迅速搞定。
总体来说,作为一部暑期港式爆米花,《赏金猎人》不功不过,是部流畅合格的商业电影。三星的水平加一星小太阳喜剧表演的惊艳,给四星还是可以的。最后片尾彩蛋是大反派入狱镜头,片方看来是要拍续集的,如果有拍下一部,希望情节上能更用心一些。也希望以后能更多自主的国产电影,中韩合拍模式现在是没看出什么优势啊,反倒是由于演员表演和文化的隔阂,容易显得杂糅不伦不类。
此片最大的宣传噱头就是张柏芝和Lucas母子搭档出镜,尤其小Lucas是第一次出演电影。其实
此片最大的宣传噱头就是张柏芝和Lucas母子搭档出镜,尤其小Lucas是第一次出演电影。其实全片Lucas总共的出场时间加起来的都不超过三分钟,而且压根称不上表演,很多时候表情跟剧情、台词都对不上,说台词时还有很多借位镜头,看不到正面。让人感觉就是Lucas根本就不是在演戏,而是被放到剧情需要的场景里自由活动,然后导演就不停拍直到拍到自己要的镜头,不会说汉语不按剧本说台词怎么办呢,找人配音;不肯张嘴或者表情压根不对怎么办呢,那只好拍背影不给正脸了。总之,作为演员的Lucas是完全失败的,比同场的李妙可要差了不止一个档次。
当然,这并不是Lucas的错,他还这么小,怎么可能知道什么是演戏呢。他完全是被别有用心的大人利用了,至于是被谁利用了呢,投资商、导演、还有他妈张柏芝,都难脱干系。我的想法是这样的:某内地电影厂想赚大钱,于是找来香港商业大导王晶,要拍一部能赚大钱的电影;但是王晶屎尿屁那一套又不能用,太低俗,也通不过审查;只好另外想辙,那就搞家庭温情喜剧吧,肯定保险;既然搞家庭温情剧,找张柏芝母子这对世人皆知的明星母子主演最合适不过;凭王晶与这一家子的交情,绝对没问题;即使四哥和小谢事前不知道Lucas参演,也绝不可能抵制影片上映什么的;Lucas 80万片酬之说有点夸张,当然如果有人肯给,人家做父母的也肯定不会拒绝;当然,另一方面来说,即使谢家答应Lucas参演,也绝不会让Lucas承受任何压力;从影片成品来看,影片主创对Lucas绝对礼遇有加,没有施加任何压力,不然也不会演成这个样子。
好像没有任何人受到伤害,就是有点对不起观众。不过从此片目前的票房成绩来看,观众也不是好糊弄的,完全靠一点噱头就想赚大钱,未免想的太简单了。