美剧《最后生还者》第三集争议很大,我关注的好几个社交媒体都说第三集“封神”。
傍晚的时候看了这部电影。
从旅行者号项目立项开始,讲到旅行者2号飞出太阳系。从前我不曾认真想过美国在30多年前就做成了这么一项伟大的事情。
很难想象人类造出的东西已经飞出了太阳系,这仿佛是科幻电影里才会发生的事。我们自以为的天崩地裂、世界灰暗,我们争夺的资源和财
很难想象人类造出的东西已经飞出了太阳系,这仿佛是科幻电影里才会发生的事。我们自以为的天崩地裂、世界灰暗,我们争夺的资源和财富,这一切不过发生在太阳光里的一个小蓝点上。
所有的事情,可大可小,看你放在什么样的尺度上看待它。我们个人的苦恼,在一个国家来说微不足道;国家之间的纷争,在浩瀚的宇宙里又算得了什么呢?
盖将自其变者而观之,则天地曾不能以一瞬;盖将自其不变者而观之,则物与我皆无尽也。当地球消融、人类灭亡,旅行者号仍将继续着它的旅行,穿越空间、穿越时间,永恒地存在着,它将是人类存在过的证据。
1972年尼克松总统在任时立项,探索木星、土星、天王星、海王星。因为在1977年太阳系的几颗行星将处于恰当的位置,可以将探测器推向太阳系外,这种位置每175年出现一次。1977年发射旅行者1号和2号,装载金属唱片,录制了时长2小时的地球声音,其中1.5小时是音乐、0.5小时是全球各地语言的问候。1977年9月5日到达木星,1986年到达天王星,1990年到达海王星,2012年旅行者2号离开太阳系。
不谈演技,不谈剧情,不谈技巧
守护一方平安的背后是警察、国安、社区工作者、检察官、法官们默默地负重前行,为平安撑起一方天地。
是警察千里草原坚定的追缉,是检察官公正的断案,是法官无谓艰难地执行,是社区工作者执着地挽救,是国安70载异乡默默地守护。
这首诗的出现让我眼前一亮
再次安利这首诗
首发于个人gzh“行星事务所”~
视频版:
当年《还珠格格I》烹油烈火的时候,浙江卫视是在默默得播放《陀枪师姐I》。在我心中后者是好看过前者的。即使后来湖南卫视一遍遍重播《还珠》,我再也没有看过。但是《陀枪师姐I》,一些特定的桥段,我几乎反复观看 ,乐此不疲。
即使有这样的情怀,即使这部剧和若干年前额第一部没有什么关系,我还是很喜欢《陀枪师姐2021》。所以,我不禁想问:我们看电视剧是为了看什么?情怀么?一部相对优秀的电视
即使有这样的情怀,即使这部剧和若干年前额第一部没有什么关系,我还是很喜欢《陀枪师姐2021》。所以,我不禁想问:我们看电视剧是为了看什么?情怀么?一部相对优秀的电视剧,只能和情怀挂钩,才能吸引人去点击么?
其实其他评论里提到的梗,我一个都不知道,然而并不妨碍我喜欢看这个剧,事后发现编剧导演玩梗,反而让我觉得更加有意思。这不是电视剧应该呈现的能力么。情怀只是吸引我们点击,并不能带领我们走下去。
在看这部电视剧之前,我是不认识罗仲谦的。但催眠那场戏,加上削车顶变敞篷那场戏,我反复观看了若干遍。恰到好处流下的眼泪,还有进的刚刚好的BGM,我记住了这个演员,并且愿意去看他饰演的其他角色。
纵观B 站的各大影视类UP主盘点的年度烂片。似乎谁是导演谁是演员甚至谁是编剧已经不重要了--因为烂得千篇一律。转圈圈,妆容,横店取景。随便打开一个,随便看到的画面就能让身体里强烈的吐槽之魂无处安放。(我就吐槽鞠婧祎和大眼仔的剧,四千年的妆容和仪态已经被吐槽烂了,我想吐槽的是美术,郡主的闺房拥有75寸大开窗,且不说外人可以轻松翻窗进来,古代的建筑水平是不是有开这大窗的能力,就不能稍微哪怕考虑那么一点点。这古装片,除了人物穿着古装,其他没有一点儿和古人有关系的。喵的,妥妥影楼作品!)
顺顺气回到《陀姐2021》,如果说催眠的那场戏,罗仲谦的个人表演能力很出彩,那导演的不断闪回马赛克是帮助观众入戏的。
削车顶变敞篷的那场戏,80%都是导演的牛叉运镜+专业剪辑。最让人印象深刻的是华迪穿过大货车时,导演的镜头是给了华迪满身玻璃渣渣的背影,他一脚踩在车门上,半个身子伸出去,张开双臂,对面是全力奔跑过来的盈盈,和追击在后面目狰狞小混混,给了观众第一视角盈盈当时所处的险境。BGM在小汽车强穿大卡车时就响起来了,华迪将盈盈救上敞篷后,二人就给了两个镜头,音乐戛然而止。紧接着就跳到下一场,没有一句废话 ,前后约一分多钟,没有无意义的转圈圈,没有长久的对视,更加没有完全不合常理的接吻。但是让我不断回拉,细品里面每一个镜头: 比如对面跑来的盈盈是否也看到了满身满头碎玻璃的华迪,感受到了华迪的奋不顾身?这种运镜和剪切,为下一场的摊牌做了很好的铺垫。
这场戏能感受到剧组的经费在燃烧,但更加能感受到经费燃烧得到位。这个剧情到这里了,点燃得恰到好处,收得也不拖沓。后面华迪因为盈盈的意外去世而那么难过显得合情合理。不是那种B-box难过,也不是抹眼屎难过,导演还是用了一个特效回忆的镜头,让观众也能代入华迪,真情实感得难过。
电视剧也是要能体现工匠精神的。这个工匠就是导演啊,导演!
其实我还想说说演员,除了许绍雄,其他的配角我都不认识(三元和朱咪咪除外),但是他们都贡献了合格的表演。我太爱听他们在饭桌上吐槽了,从一场场饭桌戏,慢慢看出了他们对蒙sir的接纳。他们一大桌吃着火锅吐槽鬼片那一段——就这一场戏和《一天送三十份外卖》比起来,满满的烟火气息简直要把人感动到流泪。
为什么现在那么多剧拍出来简直就是在像在按着头喊“哭!你给我哭!” 拍出自然同时要服务剧情的桥段很难么?
我想《陀姐2821》是无法成为经典的,但是不妨碍她是一部好剧,一大批人带着情怀涌进来,骂骂咧咧得出去。什么时候我们已经没有耐心接纳未知了,我们必须带着预设去开始一段旅程,书也好,电影也好,电视剧也好,为什么?
因为海量的信息太多了,而浮躁的我们已经没有耐心等待可能变得有趣起来的后来,我们需要用标签来帮助我们节省时间,语言的出现本身就已经限制人类的情感,仿佛不用语言来表达,情感就不到位,而我们偏偏要用更加简短的标签来进一步限制我们本来就已经贫乏的情感。
我们看电视剧,到底在看什么呢,唉
原评:
我觉得女主角被刀完全可以接受,冉冰会死早在意料之中,本来就是个末日科幻片,不是和平时代过家家,只要剧情符合逻辑就一切OK,但是终章的多处bug令观感非常尴尬:
【防喷预警,灵笼画面和特效都是一流水平,但是剧情和节奏的失误非常可惜。我希望大家在喷我之前先想一想,是不是自己心目中的神作被批评了,情感上接受不了,我之前也见过很多这样的作品,前期神作,后期开始无可辩驳地走下坡路,但是总有粉丝不承认,拼命地替作者圆,到了最后烂尾才心如死灰,比如权力的游戏,进击的巨人,秦时明月,江南的龙族,都曾让我深受伤害。君不见14年的国动之光纳米核心,第三季剧情崩坏,4年没更新了,好像已经凉了……】
一、战场节奏完全比不上之前在地面打噬极兽那样紧凑流畅
1、比如光影会与猎荒者就像回合制,一方闲聊的时候另一方竟然如同被石化了一般静静等着,毫无行动,你方唱罢我登场,临近片尾的时候反派兵力吊打猎荒者,虽然可以理解为临时其起义劫法场,没有充足的谋划,但是后面被轻易拉仇恨到4068身上,放弃了对查尔斯的控制,让人感觉这些猎荒者老将毫无作战策略,整个反转显得为了剧情需要而过于刻意,宛如特种兵被辅警撂倒了一样出戏;
2、比如明明是子弹横飞的战场,一发流弹就能要命,为什么敌方主将手无寸铁不在掩体后面暗中观察,还在高处装逼似的站着?这样不是给了后续猎荒者接近身边拿枪指着脑袋的机会吗?都是城主了,那么多高科技,在主控室遥控不好吗,需要现身的时候就弄个大屏幕投影即可。
3、比如严肃紧张的对峙场面插一段墨城暴打牧师的搞笑桥段非常不合适,配上插科打诨的BGM,好像危机已经解除,拿枪指着他们的敌方战力不存在似的,关键是如果最后猎荒者全身而退还好,结尾集体吃大瘪,明明应该抓紧时间上车撤离,却把时间浪费在揍人上;
二、剧情不符合逻辑,人物行为转变突兀
1、比如大批尘民上一秒还感谢马克,接着怪物真身暴露,内奸紧接着带节奏,按理讲猛然见到怪物,尘民的正常反应是恐惧,本能地逃离马克,之后缩在后面跟着喊两句应该处决掉怪物,这样倒也还能接受,为什么他们突然就变成愤怒地拿着扳手上去要杀马克了?采集过物资的臣民都知道噬极兽杀不死,可以自我再生,你们这些尘民不怕被怪物一爪子拍死的吗?再比如后面的小孩完全不怕怪物,穿越弹片横飞的战场去开锁,之后差点被马克杀死,这小孩是自信自己刀枪不入吗?
2、比如猎荒者盖文悄悄接近查尔斯用枪指着他脑袋,查尔斯拉4068出来顶锅,然后盖文就冲昏了头脑移枪指着4068了,先不提4068做了这些事竟然还能站在查尔斯身边,背后肯定少不了查尔斯的操控,就说那十万火急的情形,最关键的不是维持对查尔斯的控制,让队友抓紧时间撤离吗?
3、比如查尔斯在还没有尘埃落定之际,竟然亲口向敌对方坦白自己的罪行,要么是纯粹的反派降智(要是这样这反派设计的也太脑残了,故事格局下降不少),要么是从老城主那里继承了真相在下大棋,问题是查尔斯下大棋想刺激马克突破界限,为何置自己于险境?如果猎荒者一枪把他崩了,真相除了他自己没有其他属下知道,他的计划不就全失败了?
最后冉冰的献身,有可能是阻止马克杀死小孩之后,离马克太近,被猩红素整的陷入幻觉了,自己拔不出来了。
【总之,灵笼还没完结,终章下还有一个小时,今天官方动态还说有另一个结局,后面大概率有第二季,还有改进的机会。希望官方对剧情和节奏好好把关,不要浪费美术们的心血】
更新1:
翻到了夏一可对终章解释的专栏,可以解释部分问题,供大家参考:
作为up,而非声优,分析一下《灵笼》终章剧情
更新2:看完终章下
一、总评
终章作为第一季的结尾,剧情推进的不够,战斗和情感渲染的场面比重过多(这里是灵笼做的好的地方,值得我们称赞),长达一个半小时的片长却还是没有透露多少新信息,没有起到收束伏笔、阶段性总结的作用,仅仅在结尾给了下阶段的引子,留下了一个让观众情感上没有得到充分释放、解迷上继续一头雾水的尾巴。
最后彩蛋的特别篇预告信息量都比终章正片多,特别篇地面东方武术+生物科技的战斗场面很炫酷,但是如果还是继续谜语人,注重打斗场面而忽视收束伏笔,让观众去等和三体争档期的灵笼第二季,只能说摊子铺的太大,编剧对走向失去控制了。毕竟国漫更新太慢,不像电影或日本番剧连续一口气播完,灵笼再这么吊着观众,负面情感憋屈久了长时间发酵,观众会开始发出质疑的。
当然,还是希望灵笼能在地面小队篇圆回来,不要浪费美术和特效的心血,让国产动画出一部精品,不然太可惜了。
二、世界观披露
打斗和情感等问题都先暂时放到一边,先看看终章下中最核心的对世界观设定的披露,终章借查尔斯之口,讲述了摩根城主订立灯塔三大生存法则的原因:人类的强烈情感会吸引噬极兽,因此必须拆分家庭,压抑情感才能生存下去。
首先这个信息早就在第12集结尾白月魁小队的讨论中说出来了:“新来的老家伙还说上面的人都没有感情,不会招惹那些超八怪呢,净TM骗人”,当时灵学家们马上就都推测出来了,“亲嘴就死刑”的反人类法律就是为了压制情感,避免吸引噬极兽。虽然验证了我们的猜想,但是摩根定的这个法律真的很不符合管理学,第一,猎荒者和尘民劳工平时都生活在一起,男女朝夕相处,时间长了难免擦出情感火花,尤其猎荒者在生死一线互相救命,这可是真·吊桥效应,非常容易超越战友的情谊。欧洲老贵族为了联姻,家族中的男孩女孩都读纯男校纯女校,就是为了避免孩子太早萌生情愫。情感是人类的天性,摩根的法律不但强行压抑,而且根本没阻止情感诞生的源头。就算“民智未开”,不能把真相告诉大众,但是至少应该把真相告诉猎荒者的首领吧?猎荒者身为高层管理者,从基因就优中选优,培养价值不菲,应该是顶级精英,不会理解不了放弃情感才能生存的重要性。而且他们长年外出战斗,本来就是最容易产生激烈感情的一群人,也是面临噬极兽危险最大的人,他们如果知道真相,以身作则,底下那些简单重复劳动的尘民产生情感的概率也比较小,哪能积累出今天这么大的矛盾呢?这些很早就被大家吐槽过了,不过当时只是猜想,没想到今天验证了出来,官方并没有给出更圆满的解释,挺让我失望的,只加了一句“摩根怕有一个人叛变灯塔就完了”,是说怕万一出一个叛变的猎荒者把真相告诉灯塔所有人吗?先不说真把真相告诉所有人,也不一定掀起叛乱,毕竟有为了生存必须牺牲的大旗在,有人不服大家一起玩完,就说不把男女猎荒者分开的bug,又该怎么解释呢?
因此,灯塔三大生存法则的核心设定,颇有刻意制造无解矛盾之嫌,仿佛隔壁的进击的巨人,把核武器与种族强行绑定到一起,让怀疑和仇恨无法解开,强行堵死了任何和解的可能,为地鸣的正当性千方百计地找理由,最后塔塔开成了唯一的可行选项。这种设定,实在是太low。
除此之外的信息披露,就基本上只有超越量子力学的预测之脑,和马克拥有与第十集噬极兽类似的核心,核心坏了噬极兽就会死。聊胜于无,还是总评里说的,剧情推进不够。
虽然我们从下地面取药的片段,已经可以猜到灵笼世界是生物科技极大发展,生产克隆人,基因改造,永葆青春等技术陆续出现,但是出现了重大事故,导致玛娜生态,人类化为噬极兽的。但是官方不推进剧情,只顾挖坑而不填,一直吊着观众,就不好了。希望特别篇可以做到填坑的任务。
三、情感渲染
灵笼编剧是很主动地想要表达末世的悲剧主题的,除去终章上冉冰死了,终章下冉冰碎了,两个主要的刀,还有大量主要配角的死亡,比如猎荒者的盖文死了,小孩三人组里死了俩,以及大批普通民众的死亡。片中有大量的感情戏,比如开锁小孩向马克的大声质问,杰夫拼死救下坠落马克,片尾拒绝繁育任务的情侣,为儿子死亡嚎啕大哭的老奶奶,没救下尘民小孩的医生的悲伤,以及对大量死伤者产生同情的城防军和光影会人员,结尾这一段情感渲染确实做得很有感觉。这里城防军和光影会都有人觉醒,算是埋下了一个很大的伏笔,经过这么大变故的灯塔,还能维持原有的体制吗?会不会产生政变或者分裂?原本12集末尾胖子就说取药的猎荒者一次性送了这么多人头,玛娜生态马上要进化了,这次情感大规模爆发,大量残疾人口被迫远行,给下面的噬极兽送了远超上次的大批生命源质,玛娜生态是铁定要进化了。
虽然灵笼编剧追求巨大的悲伤艺术价值,但如果到了临界点,观众紧绷的情感弦断了,灵笼会损失巨大的商业口碑。毕竟合家欢剧情,大家可以不带脑子看,乐呵就完事了,巨大的悲剧,是一定让观众挑剔其合理性的,如果不合理,这种悲剧只会让人觉着尬。就比如这次悲剧到底因何而起?中间真的合理吗?这里涉及到人物塑造,我们下一部分接着说。
四、人物塑造和成长
终章下人物成长最大的就是查尔斯了,查尔斯从老摩根那里继承了真相,然后在马克吸收生命源质之后,手下打碎冉冰肉土,怒道“:混蛋!你都不知道自己刚才干了些什么!”,后面临危不乱,放弃了自己之前一直想要置马克于死地的恩怨,被断臂依然坐镇指挥,要求手下必须活捉马克,在最后被马克挟持,巨大痛苦之下,平稳地抛出真相震慑马克,邀请马克一起揭开玛娜生态的秘密,让人类得以延续。可以说,查尔斯终于摘掉了又蠢又坏的纯自私反派的帽子,变成了有大格局的枭雄了,与之相比,马克就是个伟光正的烂好人,根本没有为了生存可以作出必要的放弃、杀伐果断的领袖素质。马克如果生在和平年代,可以做一个富有人格魅力的老大,但是末日世界,怎能容下一个为了个人私情就闯金色大厅,只知道喊大家爱听的个人价值,最后听到情感是吸引噬极兽的元凶就畏畏缩缩、自我怀疑的老好人呢?两相对照,终章下的查尔斯有三体中维德那味儿了,“失去人性,失去很多,失去兽性,失去一切”,“夺回地面!清除玛娜生态!重建人类文明!现在整个灯塔只有我将你视为希望,而你却执着于过往!” 而马克的塑造,没有成长反而暂时性的倒退,就像程心圣母一样优柔寡断,好心办坏事,最高理想只有“和冉冰躲到地面去过不束缚人性的二人世界”,格局根本没有查尔斯大。当然,马克肯定只是暂时的倒退,我们可以预想到马克后面逐渐找回人性,变回人类的过程,在这个过程中他变成人类和噬极兽的桥梁,自然肩负着揭开谜底,拯救人类的重任,但是我真的希望以后的马克在缅怀红寇和冉冰之余,能有更大的格局。
但是!查尔斯虽然形象终于立起来了,你终章上早干什么了???查尔斯继承摩根城主之前还可以理解他信息不全,那时只知道争继承权,毕竟我们抛开编剧一直让我们站在猎荒者视角看问题,对查尔斯只有厌恶,如果我们站在查尔斯的视角,他小时候遇到斗篷绷带人喝退噬极兽,坚定地认为自己是被光影之主选定的具有特殊使命之人,一直对光影之主的真相不懈追求,然后他爹摩根因为超算大脑的一个预言就一直要捧马克上位,他能不嫉妒吗?他1~12集要干掉马克是为了争权,傻白坏也就算了,但是他从摩根那里知道真相之后,考虑事情的格局应该更大了啊?结果查尔斯一边说着狠话“他到底是不是噬极兽我要亲自验证”,一边自导自演整出了处决马克的戏,这不是还和1~12集一样傻白坏?你想让他吸收生命源质,办法不是有的是?冉冰对马克那么重要,控制住冉冰用来吊着马克就是了,然后困在实验室里,发狂了也方便隔离。你非要用极端的办法,让马克对你更加仇恨,就不想想马克吸完生命源质,风险多大!小孩斥责马克变成噬极兽破坏灯塔,大批的人都死了,然而马克已经是野兽了!真正的罪魁祸首不还是查尔斯吗,他要是不迫害马克,无论是私下在实验室里和马克合作,还是直接放马克下地面远行,灯塔都不会有事!所以终章前后查尔斯的形象非常拧巴,后半段枭雄下大棋,前半段就是蠢!
马克的塑造也有很大问题,虽然他是兽化了,但是从故意引导重力体射击能源运输管道,主动寻找查尔斯报仇,以及听了查尔斯吐露真相和小孩的控告,那副后悔的样子,就表明他是有理性的!既然他有理性,那么破坏灯塔,造成大批人员伤亡就是一大黑点!你说他是凭着兽性本能行动,只是觉醒了一点智商?好,简单的兽性是不能理解“人类强烈情感是吸引噬极兽最大的原因”这么复杂抽象的句子的!而且之前强闯金色大厅的时候,正常应该是把守卫打倒打伤就够了,当时光影会的工作人员倒在地上,鲜血淋漓,看上去没死也是重伤,这里应该是冉冰打的,即使金色大厅制度不符合人性,制作组把反抗的暴力程度描绘的这么重,是不是有些过呢?
马克打戏响起热血沸腾的BGM那里,我感到非常不舒服,因为即便是马克处于兽性要报复查尔斯打重力体,但毕竟是他有意识地引导重力体一路上射击能源运输管的,造成了大量民众的死亡。在我看来即便是为了调动观众情绪这段BGM也应该是悲壮的,而不是唱着“粉碎吧!虚假的基因”,弹幕飘过一片推塔好爽、好帅……有人说那些尘民上民一受煽动就要处死马克,死了活该!拜托别这么反人类,何况尘民一边倒地反马克本来就是制作组的锅,现实中乌合之众确实多,但绝对不会一煽动就全部一边倒的!总有那么多无辜的人,就算有错误也罪不至死。你能想象MAPPA制作艾伦地鸣踩踏一片民众的时候,配一个热血沸腾的塔塔开BGM吗……
另外,配角的塑造,谈三个。
一是跟冉冰进金色大厅的面具男,他就这么死了?中章之后他反复出场,反复给面部金色面具特写,先捏死盖文,后打碎冉冰,本来以为有更多苦大仇深的东西可以深挖,就这么便当了?感觉这个角色有点浪费了。
二是4068,救4277那里都很正常,一直以来的塑造就是一个本质不坏却被人操纵的年轻刺头,然后被守卫嘲讽“上民名牌还有带数字的?”,正好旁边有个上民下了重力体逃进避难去了,然后他就驾驶重力体去救坠落的查尔斯去了?按照前面的剧情只能看出4068对查尔斯是很恐惧的,他真的这么忠诚,专门去救查尔斯吗?是因为他意识到如果没了查尔斯,自己的上民身份一文不值,才去救的?
三是杰夫去救马克,这个转变也有点快,杰夫之前就被兽化马克揍过,当时还很生气呢,而且马克吸死冉冰之后,墨城都愤怒的上去动刀子了。即使之前有情谊,对这个破坏灯塔、害死冉冰和无数人的噬极兽,杰夫还有动力去救坠落的马克吗?杰夫和4068分别取救马克和查尔斯,真的不是为了剧情需要的方便法门吗……
马克在结尾只表现了纯粹的兽性,理性消失了,有的解读是说马克为了避免杰夫产生情感吸引噬极兽,但我觉得怎么解释都不通,你把重伤的杰夫丢在那里,要是没有地面人搭救,杰夫必死啊,让杰夫等死是不是舍本逐末了?
另外,剧情安排上还有虎头蛇尾的点:飞雪与荷光者贡献了一段打戏,然后被爆炸打断了,然后飞雪去哪里了?能源管道爆炸时猎荒者被押往监狱,杰夫解开手铐,撩倒了士兵,然后开重力体去救马克了,艾丽卡墨城又怎么样了?结尾能给两个镜头吗?
最后,希望特别篇能把剧情节奏调整好,期待白月魁小队精彩的打戏!
在在风暴抢走了祖国人的功劳和粉丝以后,我本以为祖国人会在三集内干掉风暴,结果在上一集中却发现他只是把“掉”字去了。
好吧,这真是一位“能屈能伸”的纯爷们。
而在第六集的开头,祖国人和风暴对着镜头打情骂俏,看来他们的奸情可以维持一段时间了,然而
而在第六集的开头,祖国人和风暴对着镜头打情骂俏,看来他们的奸情可以维持一段时间了,然而这一回我又错了。
1
尤瑞克公司,将侠女和龙门客栈都修复了。这到底是为什么呢?
它们都是关于明朝特定的历史时期,都有政治腐败和动乱的倾向。都有强烈的通过奋斗来摆脱腐败的政治的意愿,有强烈的儒家拨乱反正的意识。
但是更重要的是胡金铨作为一个40年代末来到香港混生涯,好不容易打拼起来找到了导演这个职业的人,他的意识形态。一个博学多才的人总要见缝插针,发发牢骚吧。
所
所以侠女中的女性主义形象,用徐枫来扮演的,或多或少和大陆发生的文革有关系。这个在史蒂芬·Teo的文章最早提到。而龙门客栈,就是隐喻国共斗争的,里面用腥风血雨的政治气氛,来做喻体。至于国民党怎么样,共产党怎么样?大家见仁见智,可以在里面看到胡大才子的发挥。
2
对于顾省斋这个角色怎么分析?
他自己说他不求闻达于诸侯。开了一个小画馆,给人卖画度日,以肖像画见长。原文:“顾生金陵人,博于材艺,而家綦贫。又以母老不忍离膝下。惟日为人书画,受贽以自给。行年二十有五,伉俪犹虚。”
南京人。
在得知到忠良之后被陷害的时候,他又表示愿意将毕生所学贡献出来。他说他熟读兵书,能布方略。在将阉党的党支部消灭殆尽的时候,他得意的像诸葛亮一样,在空城楼顶高声大笑,缕缕不绝。
接下来就是胡金铨表现的比较深刻的地方,就是他其实是在讽刺这个人物。就像所有的中国文人一样,儒生有着难以实现的抱负,而又往往流于自高自大。那种学了儒家文献以后,的那种骄傲是从骨子里带出来的。
这些东西可能我们身上也都有,但是顾省斋就像一个镜子一样把它表现得淋漓尽致。在看到了一大群死尸的时候,他又感觉到非常的恐惧和害怕,畏手畏脚,脸上都吓得失色了。包括电影后半部,侠女为他生了一个孩子,他跑到深山中的寺院去把孩子抱回来,显得那样的孱弱和手无缚鸡之力。
胡金铨的一生与李翰祥都离不开关系,是个非常有野心的人,指导了几十部历史剧,并且和他无话不谈。而胡金铨总是有非主流的意识。
这是一个在北京长大的人和从在上海长大的李翰翔截然不同的地方。这种超脱和理想主义的性格也是很像顾省斋。也是他为什么要用,是通心粉西部片的里奥尼,来导演他的原因。
3
胡金铨自己说这个片子后半部杂糅了佛教的禅宗思想。这一切都突出体现在慧圆大师身上。
可以说他是胡金铨思想的化身。在出现民族大义,才出现了政治败坏,善恶不分的时候,这种和尚是能够挺身而出,与恶势力作斗争,并且维持社会正义的一群人。
他们没有因为相信佛教的空无理论,或者是禅宗思想,而退后或者是追求自保。只知道自己的修行,而不知道是众生的苦难。
所以在他用具有特色的逆光摄影的时候,他把太阳放在他头后面,犹如一座巨大的背光,既反映他伟大的人格,也反映了精神照亮的世界。
这种反映佛教的思想,已经在细节上注意雕刻,给人很深的印象,同时给人信心。已经不是普通的杂糅了。
我记得我在上大学看这个电影的时候,受到的震动很大,一个出家人居然能够选择卫国打仗,并且去消除那些可恶的国家敌人,而不是安于寺庙之中去隐修,自己修禅。这在哲学上是如何可能的,我当时想了半天。
4
聊斋志异。文学之爱。
这就是为什么片头使用仿宋体字的原因,为了使他能够看起来像聊斋志异同时代的版刻书。
为了塑造出到处都是蛛丝网,到处都是疯长的蔓草,胡金铨和他的团队等了一年,让它们长长。这才有了聊斋的感觉,你懂的。
主角当然是侠女,要塑造的就是那种:“为人不言亦不笑,艳如桃李,而冷如霜雪,奇人也!”
徐枫很贴呀。
附《侠女》原文:
顾生金陵人,博于材艺,而家綦贫。又以母老不忍离膝下。惟日为人书画,受贽以自给。行年二十有五,伉俪犹虚。
对户旧有空第,一老妪及少女税居其中,以其家无男子,故未问其谁何。一日偶自外入,见女郎自母房中出,年约十八九,秀曼都雅,世罕其匹,见生不甚避,而意凛如也。
生入问母。母曰:“是对户女郎,就吾乞刀尺,适言其家亦止一母。此女不似贫家产。问其何为不字,则以母老为辞。
明日当往拜其母,便风以意,倘所望不著,儿可代养其老。”明日造其室,其母一聋媪耳。视其室并无隔宿粮,问所业则仰女十指。
徐以同食之谋试之,媪意似纳,而转商其女;女默然,意殊不乐。母乃归。详其状而疑之曰:“女子得非嫌吾贫乎?为人不言亦不笑,艳如桃李,而冷如霜雪,奇人也!”母子猜叹而罢。
一日生坐斋头,有少年来求画,姿容甚美,意颇儇佻。诘所自,以“邻村”对。嗣后三两日辄一至。
稍稍稔熟,渐以嘲谑,生狎抱之亦不甚拒,遂私焉。由此往来昵甚。会女郎过,少年目送之,问为谁,对以“邻女”。
少年曰:“艳丽如此,神情何可畏?”少间生入内,母曰:“适女子来乞米,云不举火者经日矣。此女至孝,贫极可悯,宜少周恤之。”
生从母言,负斗米款门,达母意。女受之,亦不申谢。日尝至生家,见母作衣履,便代缝纫,出入堂中,操作如妇。生益德之。每获馈饵,必分给其母,女亦略不置齿颊。
母适疽生隐处,宵旦号啕。女时就榻省视,为之洗创敷药,日三四作。母意甚不自安,而女不厌其秽。
母曰:“唉!安得新妇如儿,而奉老身以死也!”言讫悲哽,女慰之曰:“郎子大孝,胜我寡母孤女什百矣。”
母曰:“床头蹀躞之役,岂孝子所能为者?且身已向暮,旦夕犯雾露,深以祧续为忧耳。”言间生入,母泣曰:“亏娘子良多,汝无忘报德。”生伏拜之。女曰:“君敬我母,我勿谢也,君何谢焉?”于是益敬爱之。然其举止生硬,毫不可干。
一日女出门,生目注之,女忽回首,嫣然而笑。生喜出意外,趋而从诸其家,挑之亦不拒,欣然交欢。
已,戒生曰:“事可一而不可再。”生不应而归。明日又约之,女厉色不顾而去。日频来,时相遇,并不假以词色。少游戏之,则冷语冰人。
忽于空处问生:“日来少年谁也?”生告之。女曰:“彼举止态状,无礼于妾频矣。以君之狎昵,故置之。请更寄语:再复尔,是不欲生也已!”生至夕,以告少年,且曰:“子必慎之,是不可犯!”少年曰:“既不可犯,君何私犯之?”
生白其无。曰:“如其无。则猥亵之语,何以达君听哉?”生不能答。少年曰:“亦烦寄告:假惺惺勿作态;不然,我将遍播扬。”生甚怒之,情见于色,少年乃去。
一夕方独坐,女忽至,笑曰:“我与君情缘未断,宁非天数。”生狂喜而抱于怀,欻闻履声籍籍,两人惊起,则少年推扉入矣。
生惊问:“子胡为者?”笑曰:“我来观贞洁人耳。”顾女曰:“今日不怪人耶?”女眉竖颊红,默不一语,急翻上衣,露一革囊,应手而出,而尺许晶莹匕首也。少年见之,骇而却走。追出户外,四顾渺然。女以匕首望空抛掷,戛然有声,灿若长虹,俄一物堕地作响。
生急烛之,则一白狐身首异处矣。大骇。女曰:“此君之娈童也。我固恕之,奈渠定不欲生何!”收刃入囊。生曳令入,曰:“适妖物败意,请俟来宵。”出门径去。
次夕女果至,遂共绸缪。诘其术,女曰:“此非君所知。宜须慎秘,泄恐不为君福”又订以嫁娶,曰:“枕席焉,提汲焉,非妇伊何也?业夫妇矣,何必复言嫁娶乎?”生曰:“将勿憎吾贫耶?”曰:“君固贫,妾富耶?今宵之聚,正以怜君贫耳。”临别嘱曰:“苟且之行,不可以屡。当来我自来,不当来相强无益。”后相值,每欲引与私语,女辄走避。然衣绽炊薪,悉为纪理,不啻妇也。
积数月,其母死,生竭力葬之。女由是独居。生意孤寝可乱,逾垣入,隔窗频呼,迄不应。视其门,则空室扁焉。窃疑女有他约。夜复往,亦如之。遂留佩玉于窗间而去之。越日,相遇于母所。
既出,而女尾其后曰:“君疑妾耶?人各有心,不可以告人。今欲使君无疑,乌得可?然一事烦急为谋。”问之,曰:“妾体孕已八月矣,恐旦晚临盆。‘妾身未分明’,能为君生之,不能为君育之。可密告母觅乳媪,伪为讨螟蛉者,勿言妾也。”生诺,以告母。母笑曰:“异哉此女!聘之不可,而顾私于我儿。”喜从其谋以待之。
又月余,女数日不至,母疑之,往探其门,萧萧闭寂。叩良久,女始蓬头垢面自内出。启而入之,则复阖之。入其室,则呱呱者在床上矣。母惊问:“诞几时矣?”答云:“三日。”捉绷席而视之,则男也,且丰颐而广额。
喜曰:“儿已为老身育孙子,伶仃一身,将焉所托?”女曰:“区区隐衷,不敢掬示老母。俟夜无人,可即抱儿去。”母归与子言,窃共异之。夜往抱子归。
更数夕,夜将半,女忽款门入,手提革囊,笑曰:“我大事已了,请从此别。”急询其故,曰:“养母之德,刻刻不去诸怀。向云‘可一而不可再’者,以相报不在床第也。为君贫不能婚,将为君延一线之续。
本期一索而得,不意信水复来,遂至破戒而再。今君德既酬,妾志亦遂,无憾矣。”问:“囊中何物?”曰:“仇人头耳。”检而窥之,须发交而血模糊。骇绝,复致研诘。曰:“向不与君言者,以机事不密,惧有宣泄。今事已成,不妨相告:妾浙人。
父官司马,陷于仇,彼籍吾家。妾负老母出,隐姓名,埋头项,已三年矣。所以不即报者,徒以有母在;母去,又一块肉累腹中,因而迟之又久。曩夜出非他,道路门户未稔,恐有讹误耳。”言已出门,又嘱曰:“所生儿,善视之。
君福薄无寿,此儿可光门闾。夜深不得惊老母,我去矣!”方凄然欲询所之,女一闪如电,瞥尔间遂不复见。
生叹惋木立,若丧魂魄。明以告母,相为叹异而已。后三年生果卒。
子十八举进士,犹奉祖母以终老云。异史氏曰:“人必室有侠女,而后可以畜娈童也。不然,尔爱其艾豭,彼爱尔娄猪矣!”
看了剧评几乎被吐沫淹没,我的想法是没有所谓的好与坏,我想说我们从每一部剧都能学到着东西,可以从多个角度挖掘出值得我们借鉴和值得思考的剧就是有价值的作品,就像我们每个人的经历,背景,受教育程度,社会地位都不同,哪怕是一个小孩子,说出来的话和写出来的作文都可以有一些借鉴的东西,希望我们都可以带着包容心去接受一切
先有《陈情令》后有《山河令》,现在《玉昭令》又播出了,很多不明所以的小伙伴可能会觉得怎么都是‘令’啊‘令’的,其实不然,这三部片子都是改名所得。《陈情令》是根据墨香铜臭小说《魔道祖师》改编,而《山河令》原来用的是Priest原著同名《天涯客》,至于今日要为各位小伙伴们讲述的这部《玉昭令》则是根据尾鱼的小说《开封志怪》所改编的。
新年的第一部电影,导演韩寒,自然得看看,毕竟是高中时候最喜欢的当代青年作家了,嬉笑怒骂,敢爱敢恨,是所想,亦是所往。看到片头的亭东影业,不禁想当年那个亭林镇的少年现在已不再年轻,这么些年过去,韩寒的电影应该不会落俗套吧。电影前半截,真美好,真可爱啊,那是青春的底色,是淳朴真挚生命力的满溢,是剧外人无可奈何的羡慕,也是所有年轻人的梦,一辆摩托,载着心爱的人,在海边的路上,与风一道,向前向前,从
新年的第一部电影,导演韩寒,自然得看看,毕竟是高中时候最喜欢的当代青年作家了,嬉笑怒骂,敢爱敢恨,是所想,亦是所往。看到片头的亭东影业,不禁想当年那个亭林镇的少年现在已不再年轻,这么些年过去,韩寒的电影应该不会落俗套吧。电影前半截,真美好,真可爱啊,那是青春的底色,是淳朴真挚生命力的满溢,是剧外人无可奈何的羡慕,也是所有年轻人的梦,一辆摩托,载着心爱的人,在海边的路上,与风一道,向前向前,从来没有目标,因为此时此刻就是最好。觉得这电影真的不一样,是从哥哥溺水开始,不再是一路诗与歌,不再是一首欢乐颂。家人离去,债务压身,单纯的白纸面对大城市的斑驳色彩,是那样格格不入,小人物的苍白无力是那样沉重紧迫,没有戏剧化的某个好心人,也没有主人公该有的光环,该打的工要打,该还的债要还,该吃的苦要吃,这个年纪该有的美好,还是那么美好,却也那么索然。电影中有一个镜头压得我喘不过气来,男主去找父亲无果后。困在那一方城中村小楼组成的天井中,是囚牢吗?是现实如此吗?困在城中村的无家可归者,那一刻哪里才是出路?镜头拉远,大片的城中村,河对面是高耸巍峨的写字楼,是城市的繁华,是城中村难以接触梦。男主太渺小了,偌大的城市,容不下一对天真的情侣,偌大的城市,万般的繁华与浮华都是别人的。我在这城市里,没有家。用什么阶级分层什么贫富分化来看这一幕太苍白,以身入戏只剩下无能为力的长叹,只留下普通人的悲哀。从来没有什么奇迹,从来没有什么改变。电影最后,斯人已逝,回到故乡,还是那辆摩托,还是那条老路,可少年是否还是那个少年,不忍细看,不敢细想,海边的风吹散一切的愁怨,油门加大点,轰隆隆,且向前,且向前。
没什么比一部好剧回归,更能让Sir兴奋。
而且,还是港剧。
来吧——
《玛嘉烈与大卫 前度》
“港剧还有这种调调”系列。
它的前作《玛嘉烈与大卫 绿豆》一年前Sir就安利过。
唯美的构图,温情的旁白,细腻的叙事,就如片名说的那样——
用两个普通情侣间的“芝麻绿豆”,道出每个你我的千思万绪。
没了热
没了热热闹闹大团圆的套路,这款口味清新的港剧照样有人缘。
豆瓣评分人数8千+,8.9的成绩,就是最好的证明。
上星期它一回归,Sir直接撸了10集,感觉......
对,还是那个味道。
《前度》主角依然是玛嘉烈与大卫,但故事发生在《绿豆》10年前,那时他们还不认识。
讲的是主角找到彼此之前,分别都有过谁。
选角依旧眼光独到。
前作就有惊艳表现的廖碧儿,这次搭档的是内敛的情歌王子许志安。
一众绿叶也各有特色:戏精黄秋生,林忆莲老公、音乐才子恭硕良......
最有看点的,是两个新演员。
扮演年轻玛嘉烈与大卫的,袁澧林和刘俊谦。
还不认识吧,没关系,这两位会让你眼前一亮——
袁澧林,刚出道,已经被香港无数年轻粉丝称为“文青女神”。
清新脱俗,五官精致,很久没在港剧中看到这么舒服的脸了。
刘俊谦,有舞台剧功底,外表也很符合大卫的性格,斯文、干净。
都是小鲜肉,但人家是优质的。
气质好,形象佳,演技到位,比起“大龄版玛嘉烈与大卫”,不输阵。
画面依然很见心思。
一开场,就是一段3分钟的长镜头。
还采用了前所未见的超宽画幅,可以看到画中边角的路人在悠闲地谈话,细节更丰富。
随着镜头移动,剧中的角色一个个入画。
你以为他们会打招呼,其实只是路人般萍水相逢,擦肩而过。
整段镜头,伴随舒缓的钢琴伴奏,和林海峰的旁白娓娓道来。
细腻,顺滑。
谁说大场面、洒狗血,才能抓人?
别小看这个镜头,里面大有玄机。
人物之间相互勾连,甚至会影响到十年之后。
一个细微的动作,也可能和剧情相呼应。
比如这个长发男生,拿起了一个黑色杯子看了看。
Sir看完后面的剧情,这是他追玛嘉烈的手段之一,在这家咖啡厅,为她定制一款专属的杯子。
《前度》的故事,同样继承《绿豆》——
减少戏剧性与巧合,小事见真情。
《绿豆》讲的是成熟情侣的相处日常,而《前度》则诉说着初入情场的懵懂与悸动。
还记得《绿豆》中,是怎么表现玛嘉烈喜欢上大卫的?
只用一个镜头。
大卫每天开着的士,准时接送玛嘉烈上班。
一般,她习惯坐后排。
可有一天,玛嘉烈开车门的时候,犹豫了。
关上门,绕过车,坐上离大卫更近的副驾座位。
没有一句对白。
你懂,我懂。
这种对感情细致入微的描写,《前度》也有,还多了年轻的心跳感。
还记得,当你喜欢上一个人时的样子吗?
玛嘉烈偶遇一个电台DJ,交换联系方式后,对方发来短信,她对着屏幕一个劲地偷笑;
晚上什么也不做,躺在沙发上,听着DJ的节目。
或者,跟着他找好吃的,听他说笑,看他眉梢。
再来看,你是不是也是这样偷偷靠近喜欢对象的——
美玉给大卫买早餐,被大卫问起,她说买得多老板娘就有送。
大卫要给她钱,她依然嘴硬:
我才不是给你白吃的
这个套路……真是老到不行。
老就对了。
《前度》的故事是什么年代?
当时的人还在用诺基亚,微博微信Facebook全没有,《花样年华》才刚上映。
什么事,都比现在慢一拍。
袁澧林:以前真的有不见不散,曾约朋友却因联系不上,要对方等了一个小时……但现在迟到可以叫对方迟些出门,没了等待的过程,整个沟通模式很快、很快餐。
刘俊谦:相对来说,以前较朴实些,特别手提未流行时,是要用电话簿记下电话。
袁澧林:还会背电话号码、背生日日期......(摘自《香港经济日报》)
那种感觉和即时通讯时代不太一样——
“以前沟通有种等待,这是有意义的,令人知道有些事是会逝去。”
等待,不是空白,而是可以容纳情绪的空间。
就像玛嘉烈在等——
她吃面,叠衣服,吹头发……
有没有发现,画面的角落始终有一个收音机。
那个收音机,就是她不管做什么事,心里都放不下的牵挂。
只因为DJ说了一句:今晚记得听电台。
这些看似无意义的镜头,其实暗暗在让情绪发酵。
这些小事,就是能不动声色地戳中你。
前作《绿豆》曾出现过不少的金句,道出一种似懂非懂的玄妙。
大部分,都是出自主角之口。
《前度》的金句,则更多地来自旁人。
因为年轻的主角,此时还是青涩的聆听者、尝试者。
大卫和女生打了一通暧昧的电话,和他相熟的CD店老板,一语戳破了人生未知信封里的答案——
有也烦,没也烦
这是站在爱情的门口,欣喜地往里望的大卫,还不曾体会到的——
单身想恋爱,恋爱想自由。
另一边,年轻的玛嘉烈也在“受教育”。
她打工的花店,有一天有个中年男人订了一束花,送给自己结婚八年的妻子。
玛嘉烈把花送到府上,才发现,原来女主人并不喜欢花。
但她却高兴得不得了。
为什么?她云淡风轻地回答:
制造惊喜的那个(人),可能只是想知道
无论他做什么对方都会开心
这些是给自己的安全感
而被惊喜的那个,也很明白
两个人相处,不可以每样东西都斤斤计较
既然人家都愿意做点事情哄你开心,你还想怎样
这番话玛嘉烈听完,接受又接受不能,反驳又反驳不了。
这就是一个见习期的恋爱新手,碰上老司机的情景。
有一个细节,Sir被深深触动。
大卫在两个女人之间犹豫不决:一个是热情追求自己的美玉(杜小乔 饰),一个是有着成熟魅力的维珍(廖碧儿 饰)。
他其实更喜欢维珍,但又不愿拒绝美玉。
一天下班前,美玉问大卫,要不要顺路一起回家?
大卫说,我还要加班。
而当美玉走后,大卫看到维珍离开公司的身影,于是迅速收拾好东西追了出去。
这下好了。
追到电梯门口,两人愣住——
你不是回家吗,怎么又上公司来了?
你不是加班吗,怎么我前脚刚走你就不加了?
原来,美玉知道大卫要“加班”,就去买了宵夜,准备和他一起吃。
心里有点过不去的大卫,反过来问,要不要顺路一起回家?
美玉又推却,说还约了朋友去西环,自己打的走。
上了车,她对司机说的却是——沙田。
而她的家,就在沙田。
她到底在想什么?
来看跳回的一幕,美玉买完夜宵上楼,遇到了刚刚离开公司的维珍。
她知道了,自己有多傻。
所以宁愿打车,也不愿和大卫坐同一班顺路的巴士回家。
《前度》说的,不就是每个人在爱情面前,平凡的面貌——
有如履薄冰的试探,也有自知之明的分寸。
许多人说,《前度》与《绿豆》的故事怎么好像差不多,主角好像一点也没有成长——
玛嘉烈爱刺激,偏好风趣潇洒的男生;大卫沉稳,钟爱成熟女生。
但有些东西,不就是往复循环吗?
你爱过一次,一次,一次……最后认清自己要什么,不要什么。
还跟以前的那个自己一样,没变。
只是每一次的尝试,都在身上留下了一道烙印。
所以,如果说《绿豆》讲的是爱情的末路,《前度》说的,就是我们的曾经。
Sir记得《绿豆》中的开场的一句旁白:
爱情,根本就是三幅被
每对情侣走的路,都几乎一样
浪漫完,就要面对现实
没有玛丽苏人设,没有海誓山盟,也不许诺一个圆满的结局。
玛嘉烈与大卫爱情,是如今荧幕上少有的、值得当真的一段——
不管你处于何种阶段,总能在他们的轨迹中,找到自己对应的位置。
动图
本文图片来自网络
首先得说,女性意识觉醒这事,还真要感谢耽美。在我十几岁的时候,就莫名的不喜欢言情小说,而是一头扎进了bl文学的怀抱。
2015年之前的bl文学,懂得都懂,尺度与脑洞齐飞,苦茶籽共柏拉图一色,题材不限、人设不限、尺度不限,那时候x不洁、x不洁都很正常,甚至有段时间还专门流行BE你敢信?放到现在,根本不敢想象,各
2015年之前的bl文学,懂得都懂,尺度与脑洞齐飞,苦茶籽共柏拉图一色,题材不限、人设不限、尺度不限,那时候x不洁、x不洁都很正常,甚至有段时间还专门流行BE你敢信?放到现在,根本不敢想象,各种这不行那不行的裹脑布是越来越长,能看的东西也是越来越少了。说起来,黑帮原著就有我们15年之前那味了,甚至放在当年都不算什么好东西,现在想想只能说一声叹息。
我从那些bl文学里重新认识了自己,我之所以喜欢bl是因为向往平等的地位和强大的爱情,平等到不需要被问事业和家庭怎么平衡,强大到可以抵抗世俗的压迫;而我之所以不喜欢bg文学,因为里面满满的对女性的规训,要美要瘦要柔弱,要做等待被拯救的依附者、辅助者,或者说,第二性。
我向往的是简爱里的那种“我爱你,但我们的精神是平等的,就如你我走过坟墓,平等的站在上帝面前”。我讨厌的是简爱后面机械降神莫名继承遗产实则对女性现实困境毫无意义的结局。
当我意识到这点之后,很多bl文学和剧对我来说就开始难受了。比如说,现在越来越流行的强攻弱受设定,以及其变种abo、双x什么的,明明就是换皮的言情;不可逆的攻受对应着陈腐但强大的男强女弱婚恋观,明明现实中姐弟恋很常见、第四爱都出现了啊,怎么二次元比三次元还封建?还有常见的腐剧套路,霸总娇妻、校霸娇妻什么的,和言情区别在哪?甚至可能还不如言情,因为女性主体直接被抹掉,甚至被当成恶毒工具人使用。
所以你懂我看到一部强强的腐剧时有多激动了吗???就是连续几天熬大夜也精神亢奋的那种激动!就是挂着黑眼圈但一直嘿嘿傻乐的那种激动!强强对决什么的,on your side什么的,也太迷人了吧,唯爱一些并肩作战的信任和笃定!
但也不是没有隐忧。少爷和保镖这种关系,本质上是权力的支配关系,双方地位的不对等会造成爱情上的剥削,这就是现实中为什么我们反对师生恋、反对上司下属恋情的原因。就前四集来看,Porsche和Kinn在权力上的上下分明,少爷对保镖的生活、行动甚至人身安全上的支配,实质上映射了现实中女性在权力体系中的从属地位,甚至更加恶劣。这让我观剧的时候隐隐有些不舒服,虽然Porsche人高马大,但仍然是被捕猎、被驯化的处境,就像现实中的女性一样。
我可以爱你,但我不能因为无从选择、无法逃避,斯德哥尔摩式的爱你。
更何况从原著来看,Porsche叔叔的负债、父母的死亡,都和黑帮有关,这种情况更像斯德哥尔摩了,实在膈应,原著里Porsche甚至是个直男,这种被迫驯化的无奈和痛苦,只能恳请编剧务必要改掉!千万别按原著来!
最后的最后,虽然纠结,但还是给五星!因为爽!因为虽然虚假但是爽!因为虽然逃避现实但还是爽!
爽很重要。
我突然意识到,人是会被感觉支配的动物,我之前是悲观的拖延的,但自从追剧以来,外在世界没变,我却突然热血起来了、快乐起来了。就像小组里有大大说,因为看剧,突然回忆起多年前的夜晚,和久违的大学同学坐在路边,两个人因为爱情因为向往想去意大利工作,但最终没有去成,而现在因为追剧年少的梦又重新燃起来了。
在这一层面上,认知决定物质,主观塑造客观,我们都是玻璃缸里的脑子。
所以,爽很重要,或者说:快乐很重要,希望很重要。所以,耽美的夏天永不停歇,我爱的少年永远热恋。
永远年轻,永远热泪盈眶。
我叫戴安娜#(怒)老娘有一头金光闪闪的瀑布秀发,清澈碧蓝的眼眸,我是年纪最小的教授,学历很高,知识渊博。但别感到意外,我周围全是傻 逼。#(太开心)
我的朋友,哦不,准确地说,是我身边所有的人,统统不如我。不论是智商、外表,还是法力,跟我比是天壤之别。我流一滴眼泪,老天爷就会降雨。我一遇到危险,就会爆发最强大,百年遇不到一回的超能力。我的男朋友是1500年吸血鬼,他家超级有钱超
我的朋友,哦不,准确地说,是我身边所有的人,统统不如我。不论是智商、外表,还是法力,跟我比是天壤之别。我流一滴眼泪,老天爷就会降雨。我一遇到危险,就会爆发最强大,百年遇不到一回的超能力。我的男朋友是1500年吸血鬼,他家超级有钱超级有实力,可以对任何吸血鬼发号施令,很多人喜欢他,但他只喜欢我,而且我是他的soul mate.吸血鬼不能生孩子,除非跟我。我还要生双胞胎。#(呵呵)简单说一下:他家里有好几栋城堡,豪车,他一见面就被我迷住了,对我死心塌地,至死不渝,甘愿背叛一切,为我去死!老娘可是很识货的。我们是三个星期不到至死不渝的真爱。
本人小说原著粉,动画全看完,广播剧全听完且正在追第三季。
1.这个分数黑子太猖狂了吧,今天的热搜明显看的出来背后有人在操作的。
2.它毕竟是陈情令,是真人,想要跟小说动漫一模一样的你们不如自己穿越去二次元算了。
3.说肖战演的油腻的,你良心不痛吗?明眼人都能看得出来他演的很棒了,什么叫过于可爱?墨香亲自说过在蓝湛跟前他不自觉就很爱撒娇的。
4.
4.有一说一,讨厌某女也没办法,人家合同拍戏之前就签好了。目前已经放出的这几集最起码忘羡糖很足吧?(剧方还自行加了不少)没有插足忘羡吧?当做没看见她不就行了。
首先声明:不是托我给了四星,有三星献给我被九年义务教育、高中生活、家庭暴力以及校园冷暴力折磨得痛苦麻木的青春。这部影片让我看到了青春应有的样子,让我感受到了青春该有的快乐,让我想起了好久没联系的姐妹们,让我询问自己的内心:面对生活的摧残,你还会做自己吗?四星中,还有一星是献给演员的演技。不得不说,这些演员的表现真的非常出彩,非常能够打动人。尤其是倪虹洁,将一个窘迫、窝囊却又坚强的女性演的非常
首先声明:不是托我给了四星,有三星献给我被九年义务教育、高中生活、家庭暴力以及校园冷暴力折磨得痛苦麻木的青春。这部影片让我看到了青春应有的样子,让我感受到了青春该有的快乐,让我想起了好久没联系的姐妹们,让我询问自己的内心:面对生活的摧残,你还会做自己吗?四星中,还有一星是献给演员的演技。不得不说,这些演员的表现真的非常出彩,非常能够打动人。尤其是倪虹洁,将一个窘迫、窝囊却又坚强的女性演的非常真实。当初去电影院看这部电影纯属偶然。那次是我和我的老师一起去看的,作为一个并不专业的普通人,我的老师哭了很多次,看完后,她叹了口气,说:我也好久没有联系我以前的小姐妹了,不知道她们现在过的怎么样。
我没有看过原版,所以不会拿这个和原版对比,也不会带着特殊的心态去看这部影片。的确,电影的剪辑很乱,有很多老套的桥段,其讲述的青春也有些不真实。但是我觉得,正是这样混乱的剪辑和衔接,让影片显得更加欢脱和活泼,正式这样老套不真实的桥段,给青春蒙上了梦幻的色彩。只能说萝卜青菜各有所爱吧,对于我来说,这是一部很好的影片。
喜欢本片的麻烦点个赞~(?⊙ω⊙)?
直到电影演完了,还没明白影片为什么起了个这名字。琢磨了半天,才恍惚弄清楚了,“独特”二字指的是前卫的装束和打扮。意思是指英国大街上随处可见的“非主流”年轻人,“打扮用上眼线和红唇、带有褶皱的花花公子衬衫,渲染了雌雄莫辨的氛围”。
片子不长,也就一小时吧。内容其实很简单,英国一男一女俩朋克在街上晃荡,在公园里,结识了另外一伙小朋友,聊了,唱了,嗨了。闹着闹着,其中一人说:“我看不惯
片子不长,也就一小时吧。内容其实很简单,英国一男一女俩朋克在街上晃荡,在公园里,结识了另外一伙小朋友,聊了,唱了,嗨了。闹着闹着,其中一人说:“我看不惯‘非主流’。”另一人回应:“我也是。”“你敢教训他们吗?”“怎么不敢?”于是其中几个人上前来拳脚相加,结果,男重伤,女死去。警察调查,找到其中一人,反复而艰苦的思想工作,终于交代了所有事情,犯罪者被绳之以法。
这场面让人回想起50年前北京动物园前的“小混蛋”之死。在送“小混蛋”去医院的路上,被戏称为和“小混蛋”一头的那小子捅了他致命的一刀。
邪恶的环境造就邪恶的心理,邪恶的心理指挥着邪恶的行为,结果,一个生命消失了。几个家庭被毁了。
BBC拍摄的这部电影很仔细很认真,大量的短镜头闪回,不停晃动的镜头,光怪陆离的色彩,近乎于噪声的背景音乐,造成一种诡异和不安的气氛。
实际上,这两个“独特”的男女,除了服饰打扮以外,和常人并没有什么区别。男友罗伯特为了取悦女友索菲,冒雨步行很远,在书店门口等到半夜打折,买回了索菲喜爱的《哈利波特》
索菲欣喜的接过书,沉默了一会说:“我好怕。”
罗伯特说:“怕什么?”
索菲:“我怕童年就这么结束了。”
罗伯特:“那又如何?有时候一些美好的回忆,也足够让人开心了。”
索菲开始读书:“我们都是人,不是吗?每个人的生命,都一样珍贵,都值得保护。”
少男少女的爱恋,不都是这样吗?纯洁、无邪、奉献。无关服饰,无关爱好,无关信仰。他们不想去招惹谁,不想去妨碍任何人。而就在几天后,仅仅是因为别人的看不惯,他们的生命就无端遭受了摧残。书中的警句,似乎暗示着他们悲惨的结局。
人来到了这个世界,如何生活,有怎样的活法,完全是自己个人的选择,只要他们没有妨碍别人,任何人无权干涉。那么是什么原因使得那几个小恶棍如此冷血,如此漠视生命?
还是继续前两天的话题,人的本性是什么?
“性本善”和“性本恶”的讨论已经持续了几千年了。而我始终认为,人的本性是善良的,珍视生命,酷爱自由。那种崇尚暴力的潜意识,其实也是保护自己生命的需要。当受到无端侵犯的时候,在法律上,叫正当防卫,在道德上叫“人若犯我我必犯人”。而那些无理取闹的人,那些战争狂人,在出手之前,也大都振振有词的言说一番,什么动手是由于对方的错误不得已而为之。以博得同情。这恰恰说明了人心的向善。
在前一篇观感里曾经说到:社会越进步,离人的本性越远。曾经有一句名言:存在即合理。仔细琢磨起来,这里面其实还包含着另一个真理:存在即不合理。明天的“合理”总是要否定今天的“不合理”。法律、道德实际上都是人们理性思维的结果。在现实中我们会发现这些传统的法律和道德观念并不完全适合于现在,这说明了有时候理性思维的不可靠。理性的光辉下阴影面积依然很大。比如“不孝有三无后为大”,比如十九世纪被西方普遍认可的使用黑奴制度,在今天的社会中早已被抛弃了。而“己所不欲勿施于人”却仍然为人们所称道。原因就在于前者背离了人的本性,而后者更贴近人的本性。
在任何时代,法律、道德观念和理性思维都是有局限性的。社会在发展,人们也需要不断的否定自己,完善自己。即使在同一个时代,不同的人群也尊崇着不同的道德观念,判断对错分辨善恶最终的标准就是人的本性。
理性对人性的背离真的是很无奈。也许,这种背离也许是走向回归的必由之路。这是一条非常漫长的路,在这条路上,还会有很多索菲付出生命的代价。
在影片中,女警官和目击者有这样的对话。
警官:“你应该做这件事,为罗伯特和他的家人做这件事”。
目击者:“你是在让我站队吗?帮两个我都不怎么认识的人,而不是帮哥们吗?”
警官:“我是让你在凶手与受害者之间,帮助受害者。我也可以走,但你现在的感受并不会远去,不要让你后半辈子都无法直视别人的双眼。”
这是两种不同道德观的较量。
无论什么时候,运用语言暴力、理性暴力和肢体暴力无端干涉他人的自由、侵害他人生命的行为都应该遭到人们的谴责和唾弃。
这部剧看了两季,从拍摄制作水平上讲,秒杀一众国内剧,一个能打的都没有。
逻辑上的硬伤也不是没有,主角光环太强大,舰长不坐镇指挥永远是冲在第一线,敌人永远打不中那些船员。
第一季毛子两架飞机都贴脸了,竟然是被重机枪打下来的,垂发里面那么多导弹仿佛是消失了一样... 用铝箔纸竟然可以伪装成军舰骗过毛子,第二季驱逐舰被一艘潜艇追着打,而且潜艇里面只是一帮乌合之众,又脑洞大开
第一季毛子两架飞机都贴脸了,竟然是被重机枪打下来的,垂发里面那么多导弹仿佛是消失了一样... 用铝箔纸竟然可以伪装成军舰骗过毛子,第二季驱逐舰被一艘潜艇追着打,而且潜艇里面只是一帮乌合之众,又脑洞大开出现了空气传播的疫苗。
当然,这都瑕不掩瑜,有一些小小的为了剧情需要的bug问题也不大,但为了黑而黑就不能忍了。
第一季黑毛子,开局就一发核弹把法国送走了,毫无逻辑,仅仅是为了渲染毛子的邪恶吗?在小酒馆里面,随手就把手下爆头,最后拿副官做实验,把俄国人刻画成了一个邪恶群体。当然,主线剧情并没有问题,得知美国战舰有研发疫苗的能力,俄国人企图抢夺疫苗,借此控制世界,没有一丁点问题,但为了黑毛子把他们描写成一群草菅人命的怪物真的就欠妥了。
第二季所谓的总统亲口说自己掐死了自己的孩子,想建立一个天选之人的国家,还依然被不停开导,推举为总统,结尾博士黑化,杀掉一号宿主,舰长开始双标,要制裁博士,看到这里感觉有些不适。一是搞不懂那个所谓的总统的出现有啥意义,二是为什么博士要黑化。一号宿主受伤奄奄一息,得知自己大限将至,让博士在自己身上做实验,这不挺好吗...
第三季还没看,据说是整季都在黑中国,黑得一点水平都没有,并没有兴趣再看了- -