是,这部片大部分人都是有组织被迫看的。觉得没意义,觉得厌烦,觉得自己的时间被浪费了,不过是主旋律,不过是自我吹捧。。。
是,这电影很多地方都有问题。单纯说电影我可能日常给个3星了,看了低分的评论忍不住说下,我为什么给个高分。
我呢,生长在河南,就职于
是,这部片大部分人都是有组织被迫看的。觉得没意义,觉得厌烦,觉得自己的时间被浪费了,不过是主旋律,不过是自我吹捧。。。
是,这电影很多地方都有问题。单纯说电影我可能日常给个3星了,看了低分的评论忍不住说下,我为什么给个高分。
我呢,生长在河南,就职于普通单位,一个普通的底层工人。作为年轻人,参加了单位的青年志愿者,去做过一些志愿活动,去过贫困村,不过在组织去爱心福利院的时候怂了没去。
志愿者活动,尤其是跟单位组织的,很多都很表面,大家打打杂尽点儿微薄之力,拍个照结束。像之前新闻什么大家排队给养老院老人洗脚这种浮夸的事儿肯定有,一群人聚在一起聊天玩手机但是不做事儿有的,帮忙的人甚至给原本做志愿者的人帮倒忙的事儿有的。。
那么,这些活动是不是就不该存在呢?有没有参加过这些活动的人,之后真的投入进去了?有没有以前有恶意印象,觉得志愿者就是拿钱坑事儿,现在能认同志愿者了的?真的,我知道豆瓣知乎这类平台大家都是年轻人,而且都是国外留学过的,建议大家都能搜索自己城市的青年志愿者组织,有网站的,跟着志愿者去爱心福利院贫困村什么的都看一看。
说真的,你们住过那位断腿大哥的那种房子吗?村支部让小卖部占了很可笑?从村里出去的有钱人不愿意回村,真的几乎没有几个愿意回的。村里的干部什么书记村长,随便来个厂长都得陪着,村干部真的好干?
我见过的村子,之所以贫穷,是村里没有年轻人都出去打工了,只有老人和孩子。20来个孩子挤在村支部那上课,两个老师教所有科目和孩子。听说那里的人们3个月不吃一顿肉都很正常,我听了都觉得不可思议,又听到解释:他们不是吃不起,是没有那种习惯。
他们真的吃不起可能让我听起来更舒服,穷惯了哪怕能吃得起也舍不得吃才是真的难受。20来个孩子,买了个蛋糕,只有两个孩子吃过,问他们吃了什么感觉,他们说:甜甜的。
贫困户里多是有病的老人。
可能你们的生活条件都很好,也没见过这么多穷人。有懒人,扶贫给的猪吃了也不养,只要扶贫款。被某三坏侵害,不愿意向上的太多了。有生了病,能治好却选择放弃。明明是一样的普通家庭的孩子,从18岁开始当志愿者当10年的。有去看到孤寡老人,心里震撼到于是一直自己花钱花时间去帮忙的。
电影中照顾不好自己家庭,却奋斗在扶贫一线的干部,我敬佩。我自问做不到,也不会劝别人这样。我甚至听一个书记说过:你连自己的家庭都照顾不好,你连你自己都帮不了,你凭什么觉得自己能帮别人?世界上的需要帮忙的人那么多,你首先得帮好你自己。
完了,这段一说,我为电影争论的慷慨激昂冷却了。。嗯,返回扶贫吧,我刚说的那个村子啊,孩子们都送去正规学校上学了,通了校车。有年轻人回来了,跟帮扶的政府企业一起搞卖扶贫产品,虽然价格没有什么优惠,但是是实打实的农产品。特困户家里养了几只小羊,看到它们一跳一跳的,我心里特别开心。
你们可能觉得这部电影太差劲了,组织去看也浪费你们的时间。但是我希望你们知道,这些事这些人不仅仅是杜撰。这些老套的情节,脸谱化的人物可能都是真实存在的。每年都会宣扬雷锋精神,有多少人会做雷锋,又有多少人心里希望有雷锋,又有多少人知道像雷锋那样才是自己该做的?
如果你们都真的觉得这只是部无聊的电影,你们只是在经受一次主旋律的荼毒,觉得无聊没意义浪费时间,那些真正在努力奋斗的人看到这些。。这部电影可以打低分,但是请再三考虑一下评论措词。拜托了,我希望有更多人的能主旋律一次。
如果做好事是应该的,不需要夸奖,那么做好事的人会越来越多吗?
如果扶贫没有意义,宣传扶贫以及赞扬扶贫成果没有意义,那么贫困会越来越少吗?
我妈看的时候我围观了一些,剧情简直卧了个大槽!也许这是狗血乡土玛丽苏的共同特点吧,主角圣母光芒照耀中国大地,圣母玛利亚见了都自惭形秽!还有逻辑,也是狗屁不通。编剧为了强行推进剧情已经亲自把逻辑给吃了
一开始周文周武两个人只有一个能去读书,周武各种要把机会让给他哥,美其名曰照顾家里瘫痪的母亲和年幼的弟弟妹妹。好家伙,得知自己不是亲生的之后直接跑去读书去了,你这时候就不用照顾瘫痪的母
我妈看的时候我围观了一些,剧情简直卧了个大槽!也许这是狗血乡土玛丽苏的共同特点吧,主角圣母光芒照耀中国大地,圣母玛利亚见了都自惭形秽!还有逻辑,也是狗屁不通。编剧为了强行推进剧情已经亲自把逻辑给吃了
一开始周文周武两个人只有一个能去读书,周武各种要把机会让给他哥,美其名曰照顾家里瘫痪的母亲和年幼的弟弟妹妹。好家伙,得知自己不是亲生的之后直接跑去读书去了,你这时候就不用照顾瘫痪的母亲和弟妹了吗?就这样跑掉,全然不顾母亲和弟妹,这是编剧笔下仁义道德的男主角??
周文把女知青给强奸了,还让人家怀了孕。可那又怎么样呢?在编剧看来那个年代一个女性的清白算什么,那必须为主角的“真善美”铺路啊。主角一家对女知青好一点,干脆就是人家几辈子还不完的人情,好家伙女知青就对主角一家连磕几个响头感恩戴德了呢,连带着强奸犯,那必须也得原谅啊!虽然我被这件事害得上吊自杀,面临着前途尽毁、大难临头的情境,可那跟主角的圣母光环比起来又算什么呢??
周武要自己妹妹离婚,好把户口迁到城里去。妹夫家不肯,提出要他们再寻摸一个媳妇给他家,不然这事儿不可能。那女主必定不能让这样没天理的事情发生呀,女主就提出她来替嫁。好家伙周武呢?兄妹俩进城迁户口去了,把女主丢在家里任人欺负。说这是个窝囊废不过分吧?
编剧的三观一定是让狗啃了,不然写不出这种脑残剧情来。两颗星是给郝蕾的,会接这种剧看来是挺缺钱的。央8可别再放这种恶心玩意儿给人民群众看了,求求了!!!
看了麦莉丝和崔永元的《一定不能错过》才来看这部影片的,胜于看过的很多动作片。
93年出品。这个时代应该是香港电影最繁荣的时代吧,故而本部影片应该是淹没在无数的香港电影中了吧,甚为遗憾。
影片把人类历史上最后一次民族大迁徙展现的淋漓尽致,豪情与悲壮。马背上的民族不忍奴役,对自由的追求,却遭遇万重艰辛、残酷杀戮。
骑兵战斗动作干脆利落、厮杀场面血腥、大草原的马
看了麦莉丝和崔永元的《一定不能错过》才来看这部影片的,胜于看过的很多动作片。
93年出品。这个时代应该是香港电影最繁荣的时代吧,故而本部影片应该是淹没在无数的香港电影中了吧,甚为遗憾。
影片把人类历史上最后一次民族大迁徙展现的淋漓尽致,豪情与悲壮。马背上的民族不忍奴役,对自由的追求,却遭遇万重艰辛、残酷杀戮。
骑兵战斗动作干脆利落、厮杀场面血腥、大草原的马匹,草地,山崖,河流等等每一幅,每一帧都直抵人心。
整部剧最讨厌的就是郑俊跟金英,郑俊嘴里说着爱晓岚,但其实他并没有为他的老婆做过什么,连最基本的住房问题他也不能为他的老婆考虑,做为一个家的女主人她连语权也没有,站在晓岚的角度,我觉得好可悲哟,郑俊虽然是律师,却知法犯法去跟晓岚争抚养权,在晓岚说要把孩子带走时,他却一点也不顾夫妻往日情份,而是很绝决的拒绝了晓岚,在剧中我不觉得郑俊是个多优秀的人,只是在顺从他母亲方面比较突出而已,金英就是纯粹的
整部剧最讨厌的就是郑俊跟金英,郑俊嘴里说着爱晓岚,但其实他并没有为他的老婆做过什么,连最基本的住房问题他也不能为他的老婆考虑,做为一个家的女主人她连语权也没有,站在晓岚的角度,我觉得好可悲哟,郑俊虽然是律师,却知法犯法去跟晓岚争抚养权,在晓岚说要把孩子带走时,他却一点也不顾夫妻往日情份,而是很绝决的拒绝了晓岚,在剧中我不觉得郑俊是个多优秀的人,只是在顺从他母亲方面比较突出而已,金英就是纯粹的小三,明知别人夫妻不和她却天天借工作之机去找别人的男人,她本身的人品就有问题,虽然他们是离婚之后才真正开始的,但其实郑俊在离婚之前就已经对金英有感情了,他们就是现代版的西门庆与潘金莲,晓岚到最后还反省了自己的婚姻生活,可郑俊他一点也没反省,在他和晓岚的婚姻里,他根本就就没尽到一个丈夫的责任,这部戏一开始好看,但越看后面越气人,我觉得这部戏它把我们中国的有些传统美德都给丑化了,它确确切切反应了现代社会人们的生活模式,在传统的老房子里人们可以相互照应,也应了那句远亲不如近邻,作为一个电视剧公众力,我觉得它没有给人带来正能量,剧中同情晓岚,她就是个受害者,郑俊根本就配不上她。
最近好些人推荐给我《爱情神话》这部电影,说是久违的高质量沪语电影。我妈对于此片的评价是,难得听到主演自己讲的上海话,还都是“上之角口音”,很是享受。身处异国无法去影院观看是遗憾的,它倒是让我想起在上世纪末的时候,出过不少的优秀沪语作品,超现实如吕乐的《赵先生》,直接把接地气的方言作品拍出了阿伦雷乃的感觉;更多的则是较为轻松幽默的喜剧片,如《股疯》,《横竖横》。
最近好些人推荐给我《爱情神话》这部电影,说是久违的高质量沪语电影。我妈对于此片的评价是,难得听到主演自己讲的上海话,还都是“上之角口音”,很是享受。身处异国无法去影院观看是遗憾的,它倒是让我想起在上世纪末的时候,出过不少的优秀沪语作品,超现实如吕乐的《赵先生》,直接把接地气的方言作品拍出了阿伦雷乃的感觉;更多的则是较为轻松幽默的喜剧片,如《股疯》,《横竖横》。在这些作品中,对于我而言,最特别的一部却一直都是看似有些不伦不类的《考试一家亲》。
《考试一家亲》故事简单,结构也由很多像小品一样的段子串联起来,主要讲的就是在上海的一家三口人在面对各自人生现阶段的一个“考试”怎么克服压力迎难而上,最后大团圆结局。该片由经常导演烂片的阿甘制导,2001年与《花样年华》同一档期,后又成为了很多学校会组织去看的片子。它小众到豆瓣只有2000人左右看过,我唯一看过此片的友邻是顶楼的马戏团乐队的梅二先生,他非常不客气地给此片打了2颗星,没有短评。
然而最为不伦不类的,还是片中的两大主演宋丹丹和傅彪都是北京人却强行要说上海话,他们说得可想而知的蹩脚。
只是我也不知道为啥我就是很喜欢这个电影,虽然故事烂俗,上海话很洋泾浜,我就是觉得它给我一种很温馨,像是回了家,回了童年的感觉,每次看到傅彪的肚肚皮,听着宋丹丹手拍在上面的清脆声,就觉得像是闻到了家里凉席的味道,很是神奇。
自我家有DVD机器开始,此片的碟片就存在了。小时候无聊没啥节目看的晚上,我妈经常会提议重看一遍《考试一家亲》,然后我就会把碟片翻出来,随便看看,看到哪儿是哪儿。我有时还会模仿宋丹丹怪里怪气的发音,引得爸妈哄堂大笑,有一说一,虽然两位都是北方人,但是傅彪的发音还是比宋丹丹略标准一点的。
《考试一家亲》里塑造了刻板印象的上海人,比如傅彪演的父亲有些怕老婆,性格软弱,穿个白色薄汗衫的肥胖样子看着老老实实。又比如宋丹丹演的母亲爱贪小便宜,平时比较强势,走到弄堂口满嘴“无老忙额”还是顺大便坐下来搓一盘麻将。高光片段就是她到菜场买卷心菜,和张国庆饰演的菜贩子的一场智斗,她一边嘀嘀咕咕“阿拉下过乡!”一边大剌剌把菜叶子都快扒光了才让菜贩子称重。
片中还变相黑了上海人不会喝酒,面试傅彪的公司感觉是在整个上海大海捞针才找到了一个能和东北人抗衡酒量的人,我也是从此片里学会了两枚新词“深水炸弹”和“泰坦尼克”。虽有调侃,虽主演都是北方人,我还是喜欢看,都不记得看过多少遍了。我豆瓣主页的个人十佳影视作品里也有它,排在《星际牛仔》后面,是十部作品里唯一低于七分的作品。
片中对于儿子青春期的那条线拍的比较扯淡,还有许多狗屁不通的地方,我不大喜欢。但是对于傅彪的那条线塑造的其实还不错。一个下岗无业的中年男人,老婆很活络,老爸老年痴呆,青春期儿子要高考,夹在中间的各种滋味,傅彪用举重若轻的方式演绎出来了。他固然有中年危机,但是他演绎得并不苦大仇深。无论是那不小心从包里掉出方便面的尴尬,还是偷偷塞给儿子泡妞钱时候的那句无辜的“无啊么钞票呀!(我也没钱呀)”。你不觉得他沉重,只是小人物的可笑,可悲。
他用中国男人最沉稳的方式默默承担着,就就像是我们每个人的父亲,好像对他们那代人来说,欧美电影里危机,精神崩溃都是矫揉造作,最终生活要过下去,钞票要挣下去,深深嗦一口香烟,大喝一口雀巢玻璃杯里的枸杞茶叶茶,也就硬着头皮扛了。所以平时他总是少言,听话,只是对于那只手提包特别上心,那是他的最后一扇阀门。当有人丢了他的包他才爆发出来,因为好像,这是他唯一占理能指控的内容了。他抱着包,包里装着方便面,他和东北人一起拼命喝酒。
结局必然是好的,虽然喝酒喝晕了,尿了一裤子,但是东北老大哥承包了所有的医疗费,还给升级了病房。小时候不认识北方人,对于所有东北人的想象浓缩在了赵本山和片里那位有钱,慷慨的花衬衫大哥身上。他那句“啥也不说了,眼泪的哗哗的”令我印象深刻,伴随着同年爆火的《东北人都是活雷锋》,构建了童年时心目中东北人热情粗糙的形象,不得不说,比巩汉林在春晚上塑造的江浙沪人的形象要正面多了。
滑稽巨星王汝刚在片中饰演的楼下阿毛和傅彪在弄堂口互相豁胖的台词也尽显当时上海人民对于高级生活的认知。王汝刚满口的
“金茂大厦喝咖啡”,
“香格里拉吃法餐”,
“克林顿请客吃饭。”
网飞出品的纪录片《隐私大盗》,讲述了英国剑桥数据公司,如何运用FACEBOOK用户的个人数据,帮助特朗普赢得大选的故事……科技发展速度比我们想象的更快,时光倒退10年,这个素材可以编一集科幻的《黑镜》,但在今天已经变为了现实。计算机建模对数据进行分析,描摹人物性格图谱,划分人性类型,在竞选的摇摆州,对精确的对象释放个性定制的信息,影响其心智和行为,从而赢得他们的选票。剑桥公司和FACEBOO
网飞出品的纪录片《隐私大盗》,讲述了英国剑桥数据公司,如何运用FACEBOOK用户的个人数据,帮助特朗普赢得大选的故事……科技发展速度比我们想象的更快,时光倒退10年,这个素材可以编一集科幻的《黑镜》,但在今天已经变为了现实。计算机建模对数据进行分析,描摹人物性格图谱,划分人性类型,在竞选的摇摆州,对精确的对象释放个性定制的信息,影响其心智和行为,从而赢得他们的选票。剑桥公司和FACEBOOK涉嫌侵犯“个人数据权”,敏感的学者和记者开始深入调查,剑桥公司的核心员工反水,给剑桥致命一击。这是一片未知的海洋,剑桥公司除了一些见不得人的动机和操作手法,从纯粹技术角度讲,兴许还认为自己应用技术推动了社会发展、为自己所遭遇暗暗叫屈呢。普世价值观依然还有力量,扎克伯克在听证会上,巨大的商业利益面前,谨慎自己的用词,回头看《社交网络》,他可没有会受道德约束的性情。隐私泄露并被利用,这是一个复杂的问题。现在的担心,未来或许完全不成立,这是一条单向的没有返程的路。家里请一个保姆,他了解越多你的生活习惯,也许就服务得更好,透露隐私是去获得方便的一种交换。如果他拿你的隐私去和第三方交易,或者超出了使用用途,这是偷窃。但在网络,信息如流水,极难甄别,界限更加模糊。今天,只要你与社会发生关系,个人信息就不可避免被提取并被运用,消费、识别、定位、出行、社交,交付隐私不说心甘情愿,应该说是迫不得已了,不交付你简直寸步难行。百度、微博、抖音通过算法推荐觉得有用于你的信息,大家一方面认为利用了隐私,另一方面也慢慢成为习惯,觉得是一种正常的生活。这就是温水煮青蛙。任何语言都是为了对别人施加影响,只是不同时代使用不同的技术;任何语言也都有表达技巧的高低,使用和怎么使用就是一种竞争。数据挖掘,行为预测与影响,几乎是不可逆转的趋势。曾经探讨所谓智慧城市,有一个观念特别有吸引力。城市不仅是政治家、规划家的产物,其实每个人都可以因为交付自己的数据(隐私),而动态的改变城市的现状,哪儿的路应该拓宽,哪儿的红绿灯时间该调整,滴滴不就是运用数据参与城市规划的案例吗。从这个角度讲,人人都是规划师,你不用画图,不用表达意见,只要交出数据,便参与了规划。所以交付隐私是个双刃剑,利弊均沾,看如何应用罢了。但令人担忧与恐怖的是,象征未来财富的“数据财富”,看不见摸不着,也许更没有公平分配的机会和机制,也许早已被寡头占有,被权力机构独吞,信息引导民众舆论,更容易操控了。而这一切更加的不知不觉,民众不仅不会觉得自甘为奴,还会觉得都是自己的想法。朋友说,看了纪录片,都不确信自己的想法是否真的是自己的了。这真是一个哲学问题:如何界定想法是自己的呢。
重温一下林正英老师的老电影,林正英老师有很多代表作的电影,几乎很多人都看过,连我这个90后都看过好几部了,大部分电影就是恐怖元素带有一点喜剧感的恐怖片,每一部都非常经典,适合放松自己的时候一边吃零食一边观看,很多剧情以前和家人看看觉得还没有什么问题,跟僵尸武打的过程也非常精彩,很真实的体现出来。但是如果放在现在来看的话有很多可以吐槽的地方,比如特效,人物设定什么的,觉得就是不是很现实,当然人
重温一下林正英老师的老电影,林正英老师有很多代表作的电影,几乎很多人都看过,连我这个90后都看过好几部了,大部分电影就是恐怖元素带有一点喜剧感的恐怖片,每一部都非常经典,适合放松自己的时候一边吃零食一边观看,很多剧情以前和家人看看觉得还没有什么问题,跟僵尸武打的过程也非常精彩,很真实的体现出来。但是如果放在现在来看的话有很多可以吐槽的地方,比如特效,人物设定什么的,觉得就是不是很现实,当然人家拍戏不能当真,不过放在以前这个已经是非常不错的了。我已经不记得我循环看过多少次林正英老师的电影了,这种系列的电影已经都是绝版了,找不到同样系列的。
《今生是第一次》是我第一部每周一、二追着看直播的韩剧。事实证明,这也的确是一部值得一追再追,一看再看的韩剧。现在《今生》已经更完了,我却还没有完全从剧情里面走出来,空的时候,还是会翻来覆去重看里面一些有意思的场景和对话,当时不能够理解的对话和决定,竟然在重温的过程中有了全新的理解和认识。现在把这些拿出来和大家分享,也希望已经看过、正在补看以及和我一样一直重温的朋友们能够从这部温暖的韩剧中得到
《今生是第一次》是我第一部每周一、二追着看直播的韩剧。事实证明,这也的确是一部值得一追再追,一看再看的韩剧。现在《今生》已经更完了,我却还没有完全从剧情里面走出来,空的时候,还是会翻来覆去重看里面一些有意思的场景和对话,当时不能够理解的对话和决定,竟然在重温的过程中有了全新的理解和认识。现在把这些拿出来和大家分享,也希望已经看过、正在补看以及和我一样一直重温的朋友们能够从这部温暖的韩剧中得到些许力量。PS:写的过程比较随性,并没有按照剧情的发展进行罗列,只是将曾经困惑过我的问题或是在豆瓣、微博上看到的别的影迷的困惑和不解在这里进行分析,不认同的轻拍~也希望大家别觉得我思维混乱~~NO.1 为什么智昊要如此执着于看到世熙生气的样子?很多人觉得这部剧烂尾的原因就是无法理解为什么智昊没有在知道了世熙喜欢自己以后直接和世熙在一起,而是执着于想看到世熙生气的样子,甚至到最后“离家出走”了一段时间之后才回来。我个人认为,智昊想看世熙生气和智昊最后决定独自旅行其实是出于不同事件的考虑,两者不能用同一个理由来解释。那么在这里,我们先来解决第一个问题:为什么智昊要如此执着于看到世熙生气的样子?在15集世熙喝醉酒被马代表送回家,马代表和智昊单独聊天那一段里我们看到,智昊很羡慕马代表,因为马代表看到过世熙很多不同的面貌,生气的,开心的,难过的,等等。很多人不理解,为什么智昊会想要看世熙生气的样子。其实我们回顾世熙和智昊之间的对话时可以发现,世熙与智昊对话的时候,一般都是在询问智昊的意见,或是分享自己的某一个结论。从世熙和元锡在天台的对话我们可以看到,世熙爱一个人的时候首先会从对方出发看问题,因此,但他爱上智昊以后,他的所有决定都是从智昊出发考虑的,包括最后不表白,没送礼物。这是他从前一段感情中学到的东西。
丢失了一个钉子,坏了一只蹄铁;坏了一只蹄铁,折了一匹战马;折了一匹战马,伤了一位将军;伤了一位将军,输了一场战斗;输了一场战斗,亡了一个帝国。看完此片,脑海中总是能反复回荡起这个故事。
本片故事情节基本上就是上述故事的小人物疯狂版,可以说是一场通奸引发的灭门惨案,所有的开始都是由很小的事情引发,结果却跟滚雪球一样,越发展越大,最后的结局极其惨烈,可以说是一群疯子的狂欢,不愧是港产
丢失了一个钉子,坏了一只蹄铁;坏了一只蹄铁,折了一匹战马;折了一匹战马,伤了一位将军;伤了一位将军,输了一场战斗;输了一场战斗,亡了一个帝国。看完此片,脑海中总是能反复回荡起这个故事。
本片故事情节基本上就是上述故事的小人物疯狂版,可以说是一场通奸引发的灭门惨案,所有的开始都是由很小的事情引发,结果却跟滚雪球一样,越发展越大,最后的结局极其惨烈,可以说是一群疯子的狂欢,不愧是港产cult片中的经典之作。
片中两大主演,任达华饰演的变态杀手,一举一动都透出了疯狂。而郑则仕颠覆了给我憨憨的印象,把一个懦弱无能的胖子到最后的疯狂复仇父亲演得活灵活现。一开始和女儿一起吃饭的温馨镜头到最后抱着女儿尸体逃亡,看得人不禁唏嘘不已。
不过特别提示,此片最经典的镜头在最后20分钟,但是最恐怖恶心的镜头也是出现在这段,我是真的看吐了,真的不推荐在吃饭的时候看此片。
电影是基于真实故事改编的。这个真实故事,要给5星,是一个从伤痛中振作起来继续前进的故事。
电影拍得一般,基本是还原了故事,其它方面都很一般,只能给3星。但是我有感情分可以多给一星,因为学生运动竞赛类的电影真的不多,我又比较喜欢,在美国一些机场也常见到高中、大学的女排队员外出打比赛,因此加1星变4星。所以还是推荐看的。演员表现一般,女主角Kelley演得太用力了一些,而且排球比赛精
电影是基于真实故事改编的。这个真实故事,要给5星,是一个从伤痛中振作起来继续前进的故事。
电影拍得一般,基本是还原了故事,其它方面都很一般,只能给3星。但是我有感情分可以多给一星,因为学生运动竞赛类的电影真的不多,我又比较喜欢,在美国一些机场也常见到高中、大学的女排队员外出打比赛,因此加1星变4星。所以还是推荐看的。演员表现一般,女主角Kelley演得太用力了一些,而且排球比赛精彩欠奉。如果两位小主演的排球功底再好一些就好了,或者能够有更多精彩画面。演员中还有Helen Hunt,我喜欢她的《Mad About You》。综合下来,电影给3星,感情分加1星,历史故事给5星。也就是说,电影我觉得一般,但是故事原型还是很让人喜欢的。
真实的故事发生在2011年,Caroline Found,昵称 "Line" ,是Iowa州的Iowa市西面的一所公立高中的 Iowa City West High School 的女子排球队的队长。上一年刚刚以不败的战绩夺得州冠军。Caroline是全州闻名的明星球员,不但球打得好,也广受爱戴。不幸的是,有一晚,她偷偷骑电动车去医院探望因癌症治疗而住院的妈妈,发生车祸离世。她的悼念会有从整个州来的4000名学生参加,其它学校的打排球和不打排球的同学都来了。
新赛季开始后,少了主将的排球队士气低落,第一场比赛就大比分惨败。球队教练指定Caroline的好友Kelley承担起队长的职责。
Caroline的离去让所有认识她的人都悲痛不已。大家想来想去,怀念活力十足的她的最好方式,也许是“Live Like Line (像Caroline一样活着) ” ,像Caronline一样每天都热爱生活,每天都积极向上,每天都正能量十足。整个排球队也希望为Caroline再次嬴得这一年的州冠军。这个信念支持起整个球队,重新振作,一起逐渐从痛苦中走出来,慢慢找回了欢笑。接着球队一鼓作气,连嬴14场,进军决赛圈淘汰赛,然后又经过连场苦战打进了决赛。在决赛中,她们艰苦地击败了最强对手,相隔8公里的同个城市的Iowa市高中,从而蝉联Iowa州的州冠军。
看到Kelley和队友们从悲伤和痛苦中振作起来,并一起努力奋进,在球场上,不论顺风逆风,都十分顽强,全力以赴,令人感叹。而场边的观众们都穿上“Live Like Line ” 的T恤,仿佛Caroline仍然在身边,鼓励着大家,要用积极快乐的态度去面对任何困难。
影片本身拍得一般般,而片中最动人的片段,个人认为是片尾出字幕时,真实历史影像出来的那一段。Caroline和Kelley以及队友们的生活片段、比赛片段一幕幕地闪过,伴随着《Sweet Caroline》的歌声,这时候,真的是一字一句,泪流满面一起唱的:
Hands, touching hands, reaching out ~~~
Touching me, touching you ~~~
Sweet Caroline ~~ Ba Ba Ba ~~~
Good times never seem so good ~~ So good ! So good ! So good !
現在卡爾登影戲院映演之「殘花淚」一片、爲著名導演家葛雷非士B·W·Griffith所攝製、曾在美國紐約柯恩大戲院George M·Cohan Theatre連續演過六個月、該地報紙皆載有評論、咸謂此片之情節、可稱愛情片中之翹楚、内中描寫一中國少年因受菩薩之感化、性至恬默、爲人亦和靄可親、設雜貨肆於英倫中國街、後因渠戀愛之弱女子、爲女父鞭笞而死、故憤而斃女父、以平所愛之寃、劇【详细】現在卡爾登影戲院映演之「殘花淚」一片、爲著名導演家葛雷非士B·W·Griffith所攝製、曾在美國紐約柯恩大戲院George M·Cohan Theatre連續演過六個月、該地報紙皆載有評論、咸謂此片之情節、可稱愛情片中之翹楚、内中描寫一中國少年因受菩薩之感化、性至恬默、爲人亦和靄可親、設雜貨肆於英倫中國街、後因渠戀愛之弱女子、爲女父鞭笞而死、故憤而斃女父、以平所愛之寃、劇中飾中國少年者、爲美國電影界名伶白失爾蠻斯Richard Barthlmess、傴腰聳背、袖手欲睡、其描繪我國不思振作之少年、維妙維肖、但少年雖形萎靡、而竟能殺横暴之彼傖、即與弱女子相愛後、而始終不敢加以非禮、飾弱女子者、即係喧傳一時之「賴婚」片中之李伶甘熙Lillian Gish、溫藹而美、表演苦情劇、尤其獨長、在此片中爲乃父鞭笞之時、二手撫首、淚珠盈面、每見乃父舉鞭時、輒含淚哀呼曰、父乎、勿鞭我、在逃亡中國少年之店中一幕、見華麗之衣服後、立示欣悅之狀、旣又以手撫少年面、且曰、 汝何愛我若是、言時、笑渦微動、十指顫悚、一種天眞爛漫之表示、實能使人憐愛不止、此片中之演員、以飾中國少年弱女子及兇暴之女父等三人爲最重要、嘗見外洋舶來之影片、凡描演我國人民處、泰半排在盜藪惡黨之列、而此「殘花淚」一片、獨能演出高尙純潔之戀愛、誠不勝榮幸之事耳、
真的真的真的很不舍得和陈嘉玲说再见。上大三的时候看《俗女养成记》第一部,每天中午从学校食堂打饭回宿舍,每天都只允许自己看一集,不舍得看完。今年已经毕业,考研失利准备二战,每天在寄宿机构的“小笼子”里学习,非常压抑。中午午休后本来要继续整理错题的,这些天来一直混混沌沌,心跳加速又难受,果断跑去看最后一集。坐在自习室的座位上,哭到不行,也笑到不行,这时候仿佛才感受到窗外的风。很早之前,我一直想成
真的真的真的很不舍得和陈嘉玲说再见。上大三的时候看《俗女养成记》第一部,每天中午从学校食堂打饭回宿舍,每天都只允许自己看一集,不舍得看完。今年已经毕业,考研失利准备二战,每天在寄宿机构的“小笼子”里学习,非常压抑。中午午休后本来要继续整理错题的,这些天来一直混混沌沌,心跳加速又难受,果断跑去看最后一集。坐在自习室的座位上,哭到不行,也笑到不行,这时候仿佛才感受到窗外的风。很早之前,我一直想成为的人物是小女侠余周周。现在,我觉得陈嘉玲是我心目中最cool的人。看完最后一集,才发现其实我们大部分人是陈嘉明,“我不是一个懂得为自己挺身而出的人”,当佑仔告诉嘉明勇敢一些的时刻,弹幕里飘过“勇敢会痛”。第二部给人的便是这种“拉扯”的感觉。还喜欢阿嬷,阿嬷才是最后找到自我,找寻自由的一个人。
非常感谢和喜欢谢盈萱的演绎,把她最后的话贴在这里:「人生要繼續,這個電視中的陳嘉玲活在螢幕裡,還有各種陳嘉玲的可能,需要我們自己創造。三十,四十,五十,六十,沒有一刻是簡單的,想成為閃閃發光的大人,生理上的年歲增長卻常常無法同步升級心理上未狠狠長大的部份,那些成人被要求不能犯錯的規則,混雜人生多少殘酷和困難的時刻,得要比少年時期的你我更加勇敢,才能去跌倒再灰頭土臉的站起來。」
最后,勇敢且真诚,说给自己听。我们不都碰巧地活着吗?
终于播完了,忘了上次追国剧是何时。听说香蜜要拍成剧便觉不妙,毕竟仙侠剧雷点太多,之前几乎没有能打的,但看了第一集就入坑了。香蜜的最大争议是改剧本,人间历劫后画风突变,所以讨论这个问题主要切入点就是小说改编为电视剧的分寸感。
实际上,纵观整部电视剧,思想深度是比小说更成熟的,隐隐有了高于言情小说的倾向。改编后最大的缺陷就是枝蔓太多,很长一段剧情里削弱了主角的存在感,如果能把支线和配
终于播完了,忘了上次追国剧是何时。听说香蜜要拍成剧便觉不妙,毕竟仙侠剧雷点太多,之前几乎没有能打的,但看了第一集就入坑了。香蜜的最大争议是改剧本,人间历劫后画风突变,所以讨论这个问题主要切入点就是小说改编为电视剧的分寸感。
实际上,纵观整部电视剧,思想深度是比小说更成熟的,隐隐有了高于言情小说的倾向。改编后最大的缺陷就是枝蔓太多,很长一段剧情里削弱了主角的存在感,如果能把支线和配角的戏份精简一些就成功了。比如,润玉的身世太长了,完全可以半集交代清楚。新增人物暮辞不仅要谈恋爱凑cp,更多是为了前面的剧情,但和鎏英的感情戏太冗长,最后鎏英在魔宫的几分钟也很多余。为什么香蜜的很多支线令人反感?可以与《仙剑奇侠传》系列比较。香蜜的原著就是一场简单的爱情,所有的配角和情节都是为了推动主角的剧情,它就像爱情小品,但《仙剑奇侠传》不是,《诛仙》也不是,所以谈到仙侠剧,不能把它们放在一起比,香蜜就是寄居在仙侠躯壳下的爱情戏,演好爱情就可以了,它的定位应该是仙侠偶像剧而非仙侠剧。所以,这样一部戏是不能有太多枝蔓的,强行把爱情小品扩充成情感巨制很容易消化不良,这是失败原因之一。支线并非一定就不可延长改写,有的改编是有利的。比如新增很多魔界的角色与剧情、加大原著中小角色的戏份等,这样做有四个优点。一来,制造戏剧冲突,毕竟小说和影视剧的创作是有很大区别的。二来,让偶像剧的格局更大一点,突破简单的情爱。第三,弥补原著的一些bug,原著并没有交代清楚凤凰如何当上魔尊,但是电视剧处理得比较顺畅,虽然在这里很多人吐槽凤凰裙带关系而润玉展现了太多“能力”,其实非也,电视剧也没有在润玉称帝上着墨过多,基本尊重原著。第四,加大小配角的戏份也是为了推进剧情,使逻辑更完整。小说改编电视剧很难,文学小说改编和网络小说改编更是截然不同,前者神重于形,后者形重于神,所以网络小说改编为影视剧必须最大程度尊重原著,在此基础上弥补漏洞,分寸的掌握至关重要,不然就会得罪原来的书粉,这是失败原因之二。
又要但是了,网络小说改编影视剧后超越原著的有吗?有,《琅琊榜》和《甄嬛传》。即便如此,它们也是在尊重原著的情况下拔高其意境,而不是通过大幅删改增减的二次加工。为何网络小说改编必须尊重原著?因为畅销的网文一定首先在剧情上征服了读者,不大可能是思想境界,这是它最大的亮点,改编者把这亮点直接掐灭,让书粉情何以堪?换句话说,神重于形,但形是基础,网络小说改编影视要夯实基础,尊重原著最令人称道的东西——剧情和关键角色——也就是形,否则再添神韵都是危楼。
再说说各个角色吧。锦觅。杨紫的完成度很高,一贯的水准,不能和《战长沙》比,也没有可比性。更喜欢吐陨丹之前的锦觅,分寸拿捏得蛮好,天真不蠢,活泼不闹,断情绝爱也有血有肉。吐出陨丹后,我最喜欢她质问润玉的那场戏,其次是天魔大战自杀前的自言自语,与润玉的对手戏是锦觅很大的一次情绪爆发,她没有歇斯底里,也没有自怜自艾,从表情、肢体到台词,把失望和绝望演绎得比较到位,其他时候哀怨过头,看多了难免乏味,这就和最后两集凤凰太多回忆太多苦情一个道理(编剧的分寸感太重要了)。吐陨丹后,沉重是难免的,到了最后几集,与旭凤和好以及婚后生活的部分,她过于沉稳以至于乏味,的确,经历了数次生离死别,成长是必然的,但是本性不会完全改变,如果她在这些比较温情的片段里丰富一下表演的层次就更好了,例如沉稳端方之下透着娇俏,可即便是人间抢亲时,她的调皮表现得也略干扁。毕竟就算是原著,锦觅在结尾和番外里可不是贤妻良母style。瑕不掩瑜,杨紫对香蜜的付出和贡献有目共睹。
旭凤。邓伦的表演时而也很出彩,完成度挺高。只是有时候太单薄了,旭凤是谁?战神,火神,阳刚之气啊,邓伦太温柔了,尤其是台词,谈情说爱的时候很美好,但处理公务、天宫大殿、魔宫的戏份里,可以再琢磨琢磨。阳刚不是说穷凶极恶,但是气魄和精神都可以在形体表情语言上更进一步表现。此外,处理公务的时候可以摆得更认真点,有点敷衍了略出戏。最后在小木屋和锦觅的元灵短会时,锦觅的表情很心碎,可是邓伦的哭腔和表情都拧巴成那样了,还是哭不出来,最后才下清泪。不是说一定要泪流满面才叫伤心,很多伤心的演绎是没有眼泪的,但是那要靠表情和语气的控制和配合,不展开说了。还是可以看出来邓伦是用心演的,他在采访里说过,他理解的旭凤不仅是战神,还是一个希望把家人爱人朋友等照顾好的神,是一个有血有肉情感充沛的角色(我自己理解的话)。他也是这么演的,兄弟之情就不说了,父母之情值得玩味,电视剧前半部分,他并不亲近母亲,只是尊重,孝而不顺,何况他还知道其母要杀锦觅并与黑衣人勾结,按照这个逻辑,旭凤应该知道母亲的性格,尤其在其母被其父关起来的部分,他应该更清楚其母的劣迹,但他复生后得知其母自尽,却表现得好像从未真正了解她,尤其立衣冠冢时与暮辞的对话,本身蛮深刻的,其实两段的表演分开看都挺好的,连在一起就有点奇怪了,这也不能全怪演员,编剧有责任。在原著中,并没有深入刻画旭凤和父母的亲情以及他对亲缘关系的反思,电视剧中重书重写,使旭凤一角更富人性特点,私以为这样的整编更佳,平添了几道人文光环,引人深思,尤其之于坐在电视机前的青少年。只是前后的逻辑链条断裂,反而不美,还不如不改。话说回来,人间历劫部分演得挺好,反正谈情说爱的部分都挑不出错高分通过。
润玉。是惊喜,因为早就是杨邓路人粉,知道他们的演技,可罗云熙,瞄过《何以笙箫默》,说实话,那时候他演技还是有点尴尬的,毕竟不是科班出身,结果这个润玉完成度挺高。随便举个例子,最后一集听到旭凤叫他“哥”时,那表情和眼神,克制中藏着激动,感怀中透着释然,吊打无数科班出身的流量。不可否认,他的颜和身材与润玉的形象很贴合,是加分项。但只说演技,润玉是个很难演的角色,正邪难辨的角色往往更容易打动观众,为何润玉不是?因为别的都是外邪内纯,或者大邪小纯,润玉则反之,这和观众的预期有关,看起来邪,却发现了一点纯,这叫惊喜,看起来纯,却一肚子邪气,这叫失望,这注定了润玉只是小部分人的狂欢,此为润玉招黑原因之一。最后一集,润玉和旭凤站在璇玑宫大殿的远景中,一个素衣一个黑服,形象与命运却相反,突出了戏剧性的反差。在编剧的改写下,润玉的个体形象是很丰满的,没有逻辑漏洞,身世背景心理描写比原著更丰富,黑化与偏执程度比原著更深,却更突显其情可悯,只是编剧忘了润玉不是主角,这是润玉招黑原因之二。个人而言,相比旭凤,我更喜欢润玉的角色(角色!)塑造,更有血有肉,任何时代都不需要完美和自带光环的人,用正邪好坏评判一个人本身就是可笑的,就像没有所谓正确与不正确的三观,把目光转向对个体生命的关注,才是对生活和艺术的尊重,这也是电视剧高于原著的地方。但也不得不承认,润玉的改写有时候显得冗余,应当简化,而且罗云熙的演绎和台词并非无可挑剔,只是比想象中好很多,也算不辱使命。
其他配角。
穗禾固然可恶,但结局的社会教化意味未免太浓,完全不必演这一段。有人说狐狸仙和扑哧君没有交代,其实小配角本就为了主角而存在,任务完成就可以下场了,不存在虎头蛇尾的问题。同理,穗禾和鎏英都不必交代,画蛇添足,不如把那时间用来放点男女主的糖给香蜜女孩续命…老一辈的戏份编排挺合理,但有些人物的选角和演技,有点…我真不能理解居然有人会因为天后去骂周海媚。
看得出编剧为了迎合观众口味放大了大团圆的喜剧意味——兄弟和好,夫妻团聚,亲戚过场,亲爹转世…看到与原著稍不同的结局,不禁问:旭凤到底是道德完人,还是骄傲凤凰?非得舍弃一切只求爱情亲情才能彰显他的高贵情操吗?
总体而言,在人物刻画上,编剧加重了旭凤和润玉的人性特质,也编排了很多有深度的情节台词,但是旭凤成了人世中的理想人物之正面形象,润玉成了理想人物隐在面具后的反面人格,锦觅和其他人物本质上没有太大变化。对于整出戏,编剧有意识地挖掘故事背后的深度,重书男主男二,构建了二元对立的对比形象,但缺陷也很明显,整编时节外生枝,弄巧成拙,分寸感缺失。
杨紫曾经说过,香蜜是她在《战长沙》之后遇到的最好剧本。我看了下她的电视剧作品的豆瓣评分,香蜜可以说是她在偶像剧中的定鼎之作吧,再加上已有那么多好剧加持,祝她早日拿奖,走上电影之路,成为真正的大花旦大青衣(很佩服她在《欢乐颂》里的表现,因为可以想见她本人对邱莹莹一角的不喜,却还演得那么棒)。对于邓伦而言,香蜜是他评分第二的电视剧(第一是《白鹿原》),也是评分第一的主演电视剧,希望他遇到更多好剧本,多得机会演正剧,做演技派。罗云熙,目前还在涨人气阶段,祝他能频接爆剧,不管什么戏都用心磨练演技,早日跻身实力派。
最后,香蜜实为仙侠偶像剧的清流,演员基本在线,特效良心,服化道精致,编剧还行吧,近年来难得的良心ip,非要跟大作神作比太不现实,能做到这个程度已经很不错了,吊打那些流量剧以及让人撑不过两集的嘲笑智商剧绰绰有余。btw,有些台词不是很合适,玄幻类的用词更应注意逻辑自洽,比如老强调“天意”,“天”到底是什么?不是说不拜天?不如改成“宿命”省事。人间部分,圣女的“是以”用得太多了。还有偶尔的滥用古文成语之嫌,也不能完全算在编剧头上,戏剧文学专业应该不学古汉语(猜的),不如雇个中文系老师审核指导。
题外话,朱瑞斌导演的《约会专家》我更喜欢,就是服化道略寒碜,中国啥时候能出个能打的时装剧啊。
编剧在专业性上没有严格的咨询,一直用互联网行业说事,实际上讲的是TMT行业,两个做信息化系统解决方案的公司。就算国内头部企业浪潮,宝信,东软,神州数码也支撑不了这样销售总监的人设,剧情中的电视节目上“顶级销售话术”没有任何营养。两个销售总监的性格,行事都不正常,也没有展现出任何销售水平,所有剧情中讲到的“不按照常理出牌”,“声东击西”,“假戏真做”等等完全
编剧在专业性上没有严格的咨询,一直用互联网行业说事,实际上讲的是TMT行业,两个做信息化系统解决方案的公司。就算国内头部企业浪潮,宝信,东软,神州数码也支撑不了这样销售总监的人设,剧情中的电视节目上“顶级销售话术”没有任何营养。两个销售总监的性格,行事都不正常,也没有展现出任何销售水平,所有剧情中讲到的“不按照常理出牌”,“声东击西”,“假戏真做”等等完全是被夸张了,根本不算牛逼。